Ο Κεμαλισμός και η αποκαλούμενη Eλληνική Aριστερά

.

Ένα κείμενο του 2001…..επίκαιρο

Ο Κεμαλισμός και η αποκαλούμενη Ελληνική Αριστερά

Β. Λαγός- Θ. Μαλκίδης

1.Η Γενοκτονία  που αμφισβητείται…..

Aφορ­μή για το κεί­με­νο αυτό υ­πήρξαν κεί­με­να που δη­μο­σιεύ­θη­καν στον Α­θη­να­ϊ­κό και Πε­ρι­φε­ρεια­κό Τύ­πο για το αν χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται ως γε­νο­κτο­νί­α ο α­φα­νι­σμός του ελ­λη­νι­σμού της Α­να­το­λής. Με­ρι­κά δη­μο­σιεύ­μα­τα μά­λι­στα ε­πι­κα­λού­νται τις α­πο­φά­σεις του Ο.Η.Ε. για το πώς ο­ρί­ζε­ται η έν­νοια Γε­νο­κτο­νί­α (διε­θνής ό­ρος η ελ­λη­νο­λα­τι­νι­κή λέ­ξη Genocide).

Αν και οι α­πο­φά­σεις του Ο.Η.Ε. εί­ναι γνω­στό ό­τι α­πο­τε­λούν προ­ϊ­όν των κά­θε φο­ρά πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών, ί­σως εί­ναι α­να­γκαί­ο να μνη­μο­νεύ­σου­με τί ο­ρί­ζε­ται ως γε­νο­κτο­νί­α στη σύμ­βα­ση του Ο.Η.Ε. της 9ης Δε­κεμ­βρί­ου 1948:

«Ως Γε­νο­κτο­νί­α νο­εί­ται οια­δή­πο­τε εκ των κα­τω­τέ­ρω πρά­ξε­ων ε­νερ­γου­μέ­νων με την πρό­θε­σιν ο­λι­κής ή με­ρι­κής κα­τα­στρο­φής ο­μά­δος ε­θνι­κής, ε­θνο­λο­γι­κής, φυ­λε­τι­κής ή θρη­σκευ­τι­κής, ως τοιαύ­της:

Καλάβρυτα: όταν το έγκλημα δεν τιμωρείται, επαναλαμβάνεται

.

(σχόλιο Μέλιας: εξαιρετικά αφιερωμένο στους «σύντροφους» και στις «συντρόφισσες» που εξακουλουθούν να δοξάζουν αυτόν που αιματοκύλισε και μαυροφόρεσε την Ελλάδα εξαφανίζοντας ολόκληρα χωριά από τον χάρτη).

Θεοφάνης  Μαλκίδης

1. Τα Καλάβρυτα

Ένα από μεγαλύτερα εγκλήματα της Ναζιστικής Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υλοποιήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1943  όταν η  «Βέρμαχτ» σκότωσε σχεδόν όλους τους άνδρες κατοίκους των Καλαβρύτων.

Η  «Επιχείρηση Καλάβρυτα» («Unternehmen Kalavryta»), έγινε πράξη από τις μονάδες της 117ης Μεραρχίας Κυνηγών, που έδρευε στην Πελοπόννησο με επικεφαλής τον υποστράτηγο Καρλ φον Λε Ζουίρ (1898-1954).

Η «Επιχείρηση Καλάβρυτα» ξεκίνησε στις  4 Δεκεμβρίου, όταν οι δυνάμεις των Ναζί άρχισαν να συρρέουν στην ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων από την Πάτρα, το Αίγιο, τον Πύργο και την Τρίπολη, καίγοντας χωριά και μοναστήρια (Μέγα Σπήλαιο και Αγία Λαύρα), δολοφονώντας  πολίτες και μοναχούς.

Η Γεωγραφική φιλοδοξία της Τουρκίας

άρθρο των Rob,ert D. Kaplan και Reva Bhalla
από το Stratfor

.

Σε μια εποχή κατά την οποία στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου κυβερνούν μετριότητες χωρίς μνήμη, ο επί μία δεκαετία πρωθυπουργός της Τουρκίας Recep Tayyip Erdogan, κινείται φιλόδοξα. Ίσως ο μοναδικός ηγέτης μεγάλου έθνους που συγκεντρώνει γύρω ανάλογη δυναμική, είναι ο Ρώσσος Vladimir Putin, με τον οποίο η Δύση αισθάνεται επίσης εξαιρετικά άβολα.

Οι Erdogan και Putin είναι φιλόδοξοι επειδή είναι άνθρωποι που κατανοούν τη γεωπολιτική. Ο Putin γνωρίζει ότι ένας υπεύθυνος Ρώσσος ηγέτης οφείλει να εξασφαλίσει κάποιου είδους «Γκρίζες Ζώνες» περί την Ρωσσία, σε μέρη όπως η Ανατολική Ευρώπη και ο Καύκασος. Ο Erdogan γνωρίζει ότι η Τουρκία πρέπει να αναδειχθεί σε σημαντική δύναμη στην Εγγύς Ανατολή, προκειμένου να αποκτήσει δύναμη στην Ευρώπη. Το πρόβλημα του Erdogan είναι ότι η γεωγραφία της Τουρκίας μεταξύ Ανατολής και Δύσεως εμπεριέχει τόσες εν δυνάμει ευπάθειες όσα και εν δυνάμει οφέλη. Αυτό είναι που εξαναγκάζει κατά καιρούς τον Erdogan να το παρακάνει. Υπάρχει όμως και μια ιστορική και γεωγραφική λογική για τις υπερβολές του.

Η ιστορία ξεκινά μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Επειδή η Οθωμανική Τουρκία ήταν στην πλευρά των ηττημένων του πολέμου (μαζί με την Αυτοκρατορική Γερμανία και την Αυστρία των Αψβούργων), οι νικητές σύμμαχοι διέσπασαν την Τουρκία και τα περίχωρά της με τη Συνθήκη των Σεβρών του 1920, δίνοντας έδαφος και ζώνες επιρροής στην Ελλάδα, την Αρμενία, την Ιταλία , τη Βρετανία και τη Γαλλία. Η αντίδραση της Τουρκίας σε αυτή την ταπείνωση ήταν ο «κεμαλισμός», η φιλοσοφία του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ (το επώνυμο «Ατατούρκ» σημαίνει «Πατέρας των Τούρκων»), του μοναδικού αήττητου Οθωμανού στρατηγού, ο οποίος θα ηγηθεί μιας στρατιωτικής εξεγέρσεως ενάντια στις νέες κατοχικές δυνάμεις και θα δημιουργήσει έτσι ένα κυρίαρχο τουρκικό κράτος σε ολόκληρη την ενδοχώρα της Ανατολίας. Ο Κεμαλισμός παραχώρησε με προθυμία μακρινά μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που δεν ανήκαν στην Ανατολία, αλλά αντιστάθμισε αυτή του την παραχώρηση με την απαίτηση ενός εθνικά ενοποιημένου τουρκικού κράτους μέσα στην ίδια την Ανατολία. Παραδείγματος χάριν, οι «Κούρδοι», έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν. Θα ήταν πλέον γνωστοί ως «Βουνίσιοι Τούρκοι». Στην πραγματικότητα, έπρεπε να πάψει να υπάρχει ολόκληρο το πολυπολιτισμικό οικοδόμημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.