Στρατιωτικές εφαρμογές και επιπτώσεις του Συμφώνου Franklin-Bouillon-Κεμάλ

.

Αντισυνταγµατάρχης (ΜΧ) Ιωάννης Σίψας
Ιστορικός

Το Σύµφωνο Franklin-Bouillon, ή όπως είναι γνωστότερο στο πλαίσιο της γαλλοτουρκικής προσέγγισης κατά τη δεύτερη και τρίτη δεκαετία του 1900, έγινε σε µια περίοδο µακροχρόνιων ανακατατάξεων των συνόρων των κρατών στο σύνολο τού τότε γνωστού κόσµου. Μην ξεχνάµε ότι είχε αρχίσει η διάλυση της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας, είχαν προηγηθεί οι βαλκανικοί πόλεµοι, ο Α΄ Παγκόσµιος Πόλεµος και οι προσπάθειες των ισχυρότερων χωρών της Ευρώπης να εξασφαλίσουν τις δικές τους ζώνες επιρροής και ελέγχου στα υπό διαµόρφωση κράτη τόσο στο χώρο των Βαλκανίων όσο και στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, περιοχές στις οποίες η εφαρµογή των διάφορων πολιτικών επηρέαζε τα ελληνικά συµφέροντα1.

Από τις αρχές του 19ου αιώνα ο επερχόµενος διαµελισµός της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας διαφαινόταν ξεκάθαρα2. Οι Μεγάλες ∆υνάµεις (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Ρωσία) είχαν άµεσο ενδιαφέρον για τις περιοχές αυτές, κυρίως, λόγω των πλουτοπαραγωγικών πηγών και της γεωγραφικής θέσης τους που αποτελούσε «γέφυρα» σύνδεσης µε τη Μέση και Άπω Ανατολή. Θα µπορούσαµε να υποστηρίξουµε ότι δεν υπήρχε από τη µεριά των Ευρωπαίων ένα κοινό σχέδιο για την εκµετάλλευση και την προσάρτηση αυτών των εδαφών. Οι µεταξύ τους σχέσεις χαρακτηρίζονταν από αµοιβαία καχυποψία, µε αποτέλεσµα η εφαρµογή της πολιτικής τους απέναντι στην Τουρκία καθώς και οι µεταξύ τους σχέσεις να διέπονται από µια ανακολουθία. Ο καιροσκοπισµός αυτός είχε αρνητικό αντίκτυπο και στην Ελλάδα3.

«Ο νόμος περί διαβατηρίων» λίγο πριν τη Μικρασιατική καταστροφή

.

του Παύλου Παπανότη, συνταξιούχου εκπαιδευτικού.

Η Μικρασιατική εκστρατεία και η ακόλουθη Μικρασιατική καταστροφή επηρέασαν καταλυτικά τόσο τον ελληνισμό της Μ. Ασίας όσο και την πορεία του ελληνικού κράτους.

Στα τέλη Απριλίου του 1919 ο πρωθυπουργός της Αγγλίας Lloyd George και οι πρόεδροι της Γαλλίας Κλεμανσό και των Η.Π.Α. W. Wilson έδωσαν την άδεια στην Ελλάδα να καταλάβει στρατιωτικά την περιοχή της Σμύρνης με κάποια ενδοχώρα, φαινομενικά για την τήρηση της τάξης και την προστασία των μειονοτικών πληθυσμών, ώσπου να υπογραφεί η συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στις νικήτριες δυνάμεις της Entente και την ηττημένη κατά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο Οθωμανική Αυτοκρατορία, ουσιαστικά όμως για να αποτελεί ο ελληνικός στρατός ασπίδα προστασίας για τα λιγοστά αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά στρατεύματα, τα οποία είχαν καταλάβει διάφορες πλουτοπαραγωγικές πηγές  και συγκοινωνιακούς κόμβους στη Μ. Ασία.

Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος πίστεψε πως θα υλοποιείτο έτσι η «Μεγάλη Ιδέα» και αποδέχτηκε την απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων. Μέσα σ’ αυτές τις περιστάσεις τμήμα του ελληνικού στρατού αποβιβάστηκε στη Σμύρνη στις 2/15 Μαΐου 1919 (η πρώτη ημερομηνία είναι με το παλιό και η δεύτερη με το νέο ημερολόγιο.). Παράλληλα η διοίκηση της κατεχόμενης περιοχής ανατέθηκε στον Ύπατο Αρμοστή Αριστείδη Στεργιάδη.

Κατά τον επόμενο ενάμιση χρόνο (Μάιος 1919 – Οκτώβριος 1920) οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις, για να αντιμετωπίσουν τον «κλεφτοπόλεμο» που έκαναν οι αντάρτες του Μουσταφά Κεμάλ, προέλασαν στο εσωτερικό της Μ. Ασίας καθιστώντας έτσι δυσχερή τον ανεφοδιασμό τους.

Όψεις της εθνικής μας υποτέλειας στη Θράκη

.

Κώστας Καραΐσκος

Προσπαθώντας να μιλήσει κανείς πειστικά για το πώς εκδηλώνεται η υποτέλεια του εθνικού μας κράτους στη Θράκη αλλά και γενικότερα, συναντά ένα σοβαρό πρόβλημα. Αυτά που εντοπίζονται στην τρέχουσα ή την λίγο παλαιότερη ιστορία μας ως αποδείξεις μιας τέτοιας παθολογίας μπορούν να ερμηνευτούν από κάποιον διαφορετικά: ως αποτελέσματα εσφαλμένων αποφάσεων, ως αναγκαιότητες που επέβαλε η εκάστοτε συγκυρία κτλ. Χωρίς να θεωρώ άμοιρες αλήθειας αυτές τις οπτικές σε ορισμένες περιπτώσεις, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ την συνθήκη υποτέλειας του ελλαδικού κράτους στον δυτικό παράγοντα τουλάχιστον καθοριστική και πλήρως αποδεδειγμένη.

Τα πλαίσια εντός των οποίων κινείται η πολιτική μας, γενικά αλλά και ειδικότερα στη Θράκη, οριοθετούνται αποφασιστικά από τους δυτικούς εντολείς και από τη γειτονική Τουρκία. Μάλιστα η πρόσφατη «καραμπόλα» που ξεκίνησε με το AUKUS και κατέληξε κατά τρόπο αίσιο πλην τυχαίο στην ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία έδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας την ντροπιαστική ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος που διαχειρίζεται τις τύχες της πατρίδας μας. Για όσα έχουν γίνει κι ακόμα γίνονται στη Θράκη έχουν γραφτεί πολλά, ενίοτε επιπόλαια ή υπερβολικά, αλλά η δυσάρεστη πραγματικότητα μιας διαχρονικά μειωμένης ελληνικής κυριαρχίας είναι πασιφανής. Θα αναφερθώ σε δύο ιστορικά παραδείγματα χωρίς να μπω σε πολλές λεπτομέρειες και θα κάνω στο τέλος μία αναφορά στα τελευταία χρόνια.

1930

Είναι γεγονός πως η Καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού άλλαξε ριζικά τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή αλλά και την εθνική μας αυτοεικόνα, κάτι που είναι ευδιάκριτο και στον ίδιο τον Βενιζέλο πριν τό ’22 και στον Βενιζέλο μετά από αυτό. Όσα είχαν απομείνει άλλωστε εκτός ελλαδικών συνόρων προς διεκδίκηση μετά τη Λωζάνη ήταν ενδεχομένως τα Δωδεκάνησα από την Ιταλία, η Κύπρος από την Αγγλία, η Βόρεια Ήπειρος από την Αλβανία – και σίγουρα χωρίς στρατιωτικά μέσα, τουλάχιστον  για τις δύο πρώτες περιπτώσεις. Η 100χρονη διαδικασία εθνικής ολοκλήρωσης είχε κοπεί δραματικά και οριστικά στο εδαφικό επίπεδο και πλέον η αποκατάσταση των σχέσεων με τους γείτονες ήταν επιβεβλημένη ώστε να προχωρήσουν τα έργα ειρήνης στο εσωτερικό της χώρας.

6 Σεπτεμβρίου 1955: «Η λήθη του κακού είναι άδεια για την επανάληψή του…»

.

Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης

Στο βάθρο του Ελληνικού μνημείου που βρίσκεται στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης Μαουτχάουζεν – Γκούζεν (Konzentrationlager Mauthausen – Gusen) της Αυστρίας, στο οποίο βρήκαν τραγικό θάνατο 3.700 Έλληνες κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, είναι χαραγμένη η φράση  «Εμείς που θανατωθήκαμε εδώ, μην μας ξεχνάς γιατί η λήθη του κακού είναι άδεια για την επανάληψή του».

Πράγματι, η λήθη του κακού είναι ουσιαστικά η άδεια για την επανάληψή του. Για τον λόγο ακριβώς αυτόν, οι απανταχού της γης Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, αλλά και ολόκληρος ο Ελληνισμός, δεν θα ξεχάσουν ποτέ το φονικό πογκρόμ πού εξαπέλυσαν, την νύχτα της 6^ης Σεπτεμβρίου 1955, οργανωμένες ομάδες του Τουρκικού παρακράτους, με την αρμονική συνεργασία της Τουρκικής κυβέρνησης και την ένοχη σιωπή των μεγάλων συμμάχων μας, εναντίον του χριστιανικού πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης.

Όχι βέβαια για να καλλιεργήσουμε το μίσος απέναντι στους γείτονες που βρίσκονται στην απέναντι όχθη του Αιγαίου, αλλά γιατί όπως έγραφε -μεταξύ άλλων-  ο βραβευμένος Ακαδημαϊκός και λογοτέχνης Ηλίας Βενέζης στις 15 Σεπτεμβρίου 1955 (Νέα Εστία Τεύχος 677, σελίδα 1184):

Ο αγαπημένος ηθοποιός κάποιων ελληνόφωνων….

Ο Χαλίτ Εργκέντς θα υποδυθεί τον Ατατούρκ στην ταινία Πρώτο Βήμα -1019
 Ο μεγάλος ηθοποιός Χαλίτ Εργκέντς ο οποίος και στο παρελθόν, είχε υποδυθεί τον Μεγάλο Ηγέτη  στην ταινία ¨Μάθημα Ατατούρκ¨ , αυτή την φορά θα τον υποδυθεί στην ταινία ¨Πρώτο Βήμα -1019¨. Η ταινία λέγεται πως θα είναι η ταινία με τον μεγαλύτερο προϋπολογισμό που έχει γυριστεί για τον Ατατούρκ.

Ο Χαλίτ Εργκέντς που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία ¨Μάθημα Ατατούρκ¨ το 2010, μετά από 9 χρόνια ετοιμάζεται για μια ακόμη φορά να φορέσει την ταυτότητα του Ατατούρκ. Ο ηθοποιός ετοιμάζεται να παίξει τον ρόλο του στην ταινία ¨Πρώτο Βήμα -1019¨ που σκηνοθετεί ο Αμπντουλλάχ Ογούζ.

Τα Σεπτεμβριανά: Κωνσταντινούπολη, 6-7 Σεπτεμβρίου 1955

Του Αντώνη Χαρακίδα

Επειδή μερικές επέτειοι καλό είναι να μένουν χαραγμένες στη μνήμη μας… και η 6η Σεπτεμβρίου 1955 είναι μία από αυτές. Με τον όρο «Σεπτεμβριανά» εννοούμε το πογκρόμ που εξαπέλυσε ο τουρκικός όχλος, υπό την καθοδήγηση της κυβέρνησης Μεντερές, εναντίον της πολυπληθούς και ευημερούσας ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955. Αποτέλεσμα, οι 100.000 Έλληνες που ζούσαν εκείνη την περίοδο στην Πόλη να συρρικνωθούν σταδιακά και σήμερα μόλις και μετά βίας να ξεπερνούν τις 2.000.

Το 1955 τη γειτονική μας χώρα κυβερνούσε ο Αντνάν Μεντερές -ένας «πρώιμος Ερντογάν»- και το Δημοκρατικό Κόμμα. Ο Μεντερές έπαιζε αρκετά το μουσουλμανικό χαρτί, προκαλώντας εκνευρισμό στο κεμαλικό κατεστημένο της χώρας. Το αποδεικνύουν και τα χιλιάδες τζαμιά που κτίστηκαν επί πρωθυπουργίας του.

Ο συνωστισμός ως μάθημα διαρκείας στο ελληνικό σχολείο – Το “κοσμοπολίτικο” επεισόδιο του 2013

αναδημοσίευση από το Καραβάκι της Ιστορίας
άρθρο του Στέργιου Π. Ζυγούρα

.

ΗΤΑΝ (ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ) ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΕΚΤΙΚΗ ΠΟΛΗ. Η ΣΜΥΡΝΗ ΤΟ 1900

Ο ασφαλέστερος δρόμος για την διαμόρφωση του μέλλοντος είναι η διαμόρφωση του παρελθόντος. Η διαμόρφωση μιας ατομικής και συλλογικής συνείδησης διευκολύνει τα μέγιστα στην υποδοχή και αποδοχή των πολιτικών εξελίξεων. Μιλάμε, βέβαια, για ένα -προσχεδιασμένο- ζοφερό μέλλον που προετοιμάζεται μέσα από ένα -αναγκαστικά- ψευδές παρελθόν. Με την ευκαιρία του ξαναζεσταμένου εκπαιδευτικού πιάτου «συνωστισμός-όχι γενοκτονία» που πρόσφατα σέρβιρε ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, είναι ευκαιρία να δούμε ένα ακόμα επεισόδιο της σειράς «η σύμμαχος Δύση και οι ευθύνες του ελληνισμού» που το 2013 διαπέρασε την παιδεία, αλλά δεν έτυχε μιας δημοσιότητας τόσο ευρείας, όσο η νομικώς ελεγχόμενη δήλωση του Ν. Φίλη. Είναι το ιστορικό ντοκιμαντέρ της Μαρίας Ηλιού με τίτλο «Σμύρνη, η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης, 1900-1922» και στα αγγλικά «Smyrna, the destruction of a cosmopolitan city, 1900-1922». Η γλώσσα του 90λεπτου ντοκιμαντέρ είναι η αγγλική και η παραγωγή του έγινε το 2011.

ΠΕΡΙ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΩΝ Ο ΑΛΗΘΗΣ ΛΟΓΟΣ

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Κάθε τόσο, ακούμε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από κάποιες γνωστές προσωπικότητες (πχ ο Πάπας), από πολιτικούς και από ορισμένους ιστορικούς, να κατηγορούν τους ‘Οθωμανούς’ ή κάποιους, αποκαλούμενους γενικά και αόριστα, ‘Νεότουρκους’, για την γενοκτονία των Ποντίων και των Αρμενίων. Πόσο θα διαρκέσει αυτή υποκρισία, αυτή η συνειδητή απόκρυψη της αλήθειας, κανείς δεν γνωρίζει…

Η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν ήταν ασυνήθιστη στην διάπραξη σφαγών εναντίον όσων λαών προσπαθούσαν να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους από αυτήν. Όμως εκείνη την συγκεκριμένη εποχή δεν μπορούσε να διατάξει καμία γενοκτονία, για τον απλούστατο λόγο ότι μεταξύ του 1915-1918 ήταν το θύμα ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος. Η εξουσία είχε περάσει στα χέρια των συνωμοτών του μασονικού (της γαλλικής εκδοχής του τεκτονισμού) ‘Κομιτάτου Ένωση και Πρόοδος’, του οποίου τα στελέχη ήταν στρατιωτικοί, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δικηγόροι, οι γνωστοί Νεότουρκοι οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν Ντονμέδες: Eβραίοι που ακολουθούσαν τη νέο-γνωστική διδασκαλία του ψευδομεσσία Σαμπετάι Σεβί και είχαν ασπαστεί (εξωτερικά μόνον)την μουσουλμανική θρησκεία.