Καύση νεκρών: Το πρώτο αποτεφρωτήριο στην Ελλάδα είναι γεγονός! Πως θα λειτουργεί – Τι λέει η Εκκλησία

.

Ξεκινά η λειτουργία του πρώτου αποτεφρωτηρίου στην Ριτσώνα, που βρίσκεται περίπου 70 χλμ μακριά από την Αθήνα, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο τη συζήτηση για την καύση των νεκρών στην Ελλάδα, η οποία γίνεται εδώ και δεκαετίες.

Η εγκατάσταση δημιουργήθηκε με ιδιωτικά κεφάλαια, και συνολικά υπάρχουν επτά ιδιοκτήτες. Η Ελληνική Εταιρεία Αποτέφρωσης που προώθησε επί πολλά χρόνια τη δημιουργία αποτεφρωτηρίου στην Ελλάδα είναι ένας από αυτούς και κατέχει το 30% της επιχείρησης.

«Η αποτέφρωση των νεκρών είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στον χριστιανικό κόσμο, δηλαδή στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, τον Καναδά και τη Νότια Αμερική και τα ποσοστά αυτών που επιλέγουν την αποτέφρωση αντί της ταφής, σε μερικές από αυτές, είναι πολύ μεγαλύτερα, όπως στη Μεγάλη Βρετανία, την Γερμανία, την Πολωνία, την Τσεχία, την Αμερική κτλ. Η Ελλάδα ήταν η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που δεν είχε μέχρι τώρα αποτεφρωτήριο», τονίζει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Αποτέφρωσης, Αντώνης Αλακιώτης.

«Ιστορικό γεγονός η ίδρυση του Κέντρου Αποτέφρωσης Νεκρών»

«Η ίδρυση και η λειτουργία του πρώτου Κέντρου Αποτέφρωσης Νεκρών στη Ριτσώνα αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός, αποτελεί ιστορική αλλαγή για τα ταφικά έθιμα της Ελλάδας.

Το αποτεφρωτήριο στον Ελαιώνα και η Εκκλησία

.

Παρά τις αντιδράσεις της Εκκλησίας, ανοίγει τελικά ο δρόμος για την  δημιουργία του πρώτου αποτεφρωτηρίου νεκρών στην περιοχή του Ελαιώνα.

Ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας κ. Γ. Σταθάκης, υπέγραψε τη σχετική απόφαση παρουσία του δημάρχου Αθηναίων κ. Γιώργου Καμίνη, η οποία καθορίζει τον χώρο και τις προϋποθέσεις για την κατασκευή του Κέντρου Αποτέφρωσης Νεκρών, όπως αυτό σχεδιάστηκε και προτάθηκε από τον δήμο Αθηναίων.

«Η Ελλάδα αψηφά την Εκκλησία και προχωρά στη δημιουργία του πρώτου αποτεφρωτηρίου» αναφέρει άρθρου του ο Guardian, ο  οποίος κάνει ιδιαίτερη μνεία στις αντιδράσει του Κλήρου.

Η υπουργική απόφαση προβλέπει την κατασκευή του αποτεφρωτηρίου καθώς και τη διαμόρφωση κοινόχρηστων χώρων πρασίνου (στα οικοδομικά τετράγωνα 17 και 29), βάσει της απόφασης του Συμβουλίου Μητροπολιτικού Σχεδιασμού του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ανάπτυξης, που ομόφωνα ενέκρινε την πρόταση του δήμου Αθηναίων.

Χῶμα κι οὐρανό ἤ στάχτη καί μηδέν;

     .

Εὐδοξία Αὐγουστίνου Φιλόλογος – Θεολόγος 

Μέ ὑπουργικές ὑπογραφές καί ἀπο­φάσεις δημοτικῶν συμβουλίων ἀνοίγει πλέον ὁ δρόμος γιά τήν ἀποτέφρωση τῶν νεκρῶν. Βεβαίως ὁ ἀνθρώπινος πολιτι­σμός ἀπό τά πανάρχαια χρόνια ἔχει στη­ριχθεῖ στήν ἱερότητα τῆς ταφῆς τους.

Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας εἶναι γνω­στό ὅτι πίστευαν στή μεταθανάτια ζωή. Γιά τόν λόγο αὐτό ὁ τρόπος θανάτου ἀλ­λά καί οἱ ἐπικήδειες τελετουργίες ἦταν πολύ σημαντικές. Ἡ ἀμέλεια τῶν νεκρῶν θεωροῦνταν βαρύ ἔγκλημα μέ ἐπιπτώσεις τόσο γιά τούς οἰκείους ὅσο καί γιά τόν νεκρό. Πεποίθησή τους ἦταν ὅτι ἡ ψυχή ἔβρισκε ἀνάπαυση στόν Ἅδη, μόνο ὅταν οἱ ζωντανοί ἔθαβαν τό νεκρό σῶμα. Ἑ­πο­μένως ἦταν ἀτιμωτικό νά μείνει ἄταφο τό σῶμα καί νά γίνει βορά ὀρνέων. Συνή­θως ἄταφοι ἔμεναν οἱ προδότες τῆς πα­τρίδας, οἱ λιποτάκτες, οἱ ἱερόσυλοι καί οἱ αὐτόχειρες.

Ἀπό τή μαθητεία μας στήν ὑποχρε­ωτική ἐκπαίδευση ὡστόσο ὅλοι γνωρί­ζου­με τήν καύση τοῦ Πατρόκλου καί τοῦ Ἕκτορα ἀπό τήν Ἰλιάδα ἤ τοῦ Ἐλπήνορα ἀπό τήν Ὀδύσσεια. Εἶναι ὅμως διαπι­στωμένο ὅτι στά χρόνια τοῦ Τρωικοῦ Πο­λέμου (12ος αἰ. π.Χ.) συνήθι­ζαν νά θά­­βουν τούς νεκρούς σέ σκαπτούς (τά «ὑπο­γαῖα») ἤ θολωτούς τάφους, ὅπως ἄλλωστε ἐπιβεβαιώνεται κι ἀπό τά εὑρή­ματα τό­σων ἀνασκαφῶν. Τό κάψιμο τῶν νεκρῶν καί ὁ ἐνταφιασμός τῆς στάχτης τους μέσα σέ δοχεῖο ἐπικράτησε -λόγῳ ἐπιρροῶν ἀ­πό τούς Χετταίους- κατά τόν 9ο καί 8ο αἰ­ώνα π.Χ. Ὁ Ὅμηρος, δη­λα­δή, ἐπιχει­­­ρών­­­τας ἕναν ἀναχρονισμό, μετα­φέ­ρει μιά συνήθεια τῆς ἐποχῆς του στά χρόνια πού διαδραματίζεται ἡ Ἰλιάδα.

Ασέβεια + αμορφωσιά = απολυταρχία

 .

Μάρω Σιδέρη

Το δικαίωμα ενός ανθρώπου να επιλέγει τον τρόπο που θα διαθέσει το σώμα του μετά το θάνατό του είναι αναφαίρετο και απόλυτα σεβαστό από όλους. Κανένας, μα κανένας, όσο δίκιο κι αν πιστεύει ότι έχει, δεν δικαιούται δια να επιβάλλει σε άλλον άνθρωπο τα πιστεύω του. Γι’ αυτό, όλοι – ή σχεδόν όλοι – αναγνωρίζουμε το δικαίωμα όσων ανθρώπων επιλέγουν την καύση αντί της ταφής, γιατί ο σεβασμός στην ελεύθερη βούληση είναι υποχρέωση κάθε μορφωμένου, κάθε ευσεβούς και τελικά κάθε ελεύθερου ανθρώπου.

Αυτός ο σεβασμός όμως δεν μπορεί να είναι μονομερής: όσο σημαντικός είναι όταν αφορά στην ελεύθερη επιλογή, τόσο σημαντικός οφείλει να είναι όταν αφορά τις αντιλήψεις ενός θρησκεύματος. Για την ορθόδοξη θρησκεία, καλώς ή κακώς το θέμα της ταφής είναι απόλύτως σημαντικό, γιατί συνδέεται άρρηκτα με το περί της Αναστάσεως δόγμα. Κι ενώ η Εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να ασχολείται με όποιον επιλέγει να αρνηθεί αυτό το δόγμα, δεσμευμένη από την ιερή ρήση «Ει τις θέλει…», είναι υποχρεωμένη, απολύτως υποχρεωμένη να διαφυλάξει τα του Οίκου και του Δόγματός της.

Είναι πλέον νόμος του Κράτους! Υποχρεωτική η κηδεία σε όσους επιθυμούν αποτέφρωση

e-typos.com

Υποχρεωμένοι δια νόμου είναι πλέον όλοι οι κληρικοί της χώρας να τελούν θρησκευτική κηδεία σε όσους επιθυμούν να αποτεφρωθούν άσχετα εαν κάτι τέτοιο απαγορεύεται από την Εκκλησία της Ελλάδος.

Ανδρέας Λουδάρος

Στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως Νο 21 της 21ης Φεβρουαρίου 2016, δημοσιεύθηκε ο νόμος 4368/2016 που ψήφισε το Σάββατο η Βουλή, στο 15ο άρθρο του οποίου αναφέρονται τα εξής:

1. Η επιλογή του τόπου ενταφιασμού είναι δικαίωμα του προσώπου.
2. Κάθε φυσικό πρόσωπο, εφόσον το επιθυμεί, μπορεί ελεύθερα με ρητή, χωρίς όρο ή αίρεση, δήλωση του ενώπιον συμβολαιογράφου να ορίσει τον τύπο της τελετής της κηδείας του και τον τόπο ενταφιασμού του. Με τη δήλωση του αυτή ορίζονται τα πρόσωπα, συγγενικά ή μη που θα εκτελέσουν την επιθυμία του, τα οποία με σχετική δήλωση τους στο ίδιο συμβολαιογραφικό έντυπο αποδέχονται τη δήλωση του προσώπου και αναλαμβάνουν την υποχρέωση να την εκτελέσουν.
3. Εφόσον τηρηθεί ο κατά τα ανωτέρω τύπος και η διατυπωθείσα επιθυμία του θανόντος δεν αντίκειται σε κανόνες δημόσιας τάξης, υγιεινής ή στα χρηστά ήθη, τα αρμόδια όργανα ή οι υπηρεσίες, που επιμελούνται της ταφής του νεκρού οφείλουν να συμμορφώνονται στη διατυπωθείσα επιθυμία του θανόντος χωρίς οποιαδήποτε άλλη προϋπόθεση ή διαδικασία ακόμη και αν εναντιωθούν συγγενείς οποιουδήποτε βαθμού».