«ο διάβολος συνηθίζει να παρουσιάζει την πλάνη του με το σχήμα της αλήθειας» (Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης)[1]
Ιωάννης Μακαρούνης
Όσο εμείς αργούμε («πνεύμα αργίας») στην μελέτη της Ορθοδόξου αληθείας, τόσο πληθαίνουν και επελαύνουν οι ζηλωτές της παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Όσο εμείς ακηδιούμε, τόσο οι διαστροφείς της αληθείας αριστεύουν στην πανουργία και την πονηρία. Και όσο η αμάθειά μας αποκαλύπτει την ελλιπή μας αγάπη προς τον Κύριο, τόσο ο Διαβολέας των ψυχών υποβάλλει «εμπνεύσεις» στις υπερήφανες διάνοιες των Οικουμενιστών, με καινοτόμες «ερμηνείες» και «ανακαλύψεις».
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια πρόσφατη εμπειρία μου, προς εφίστηση της προσοχής και προς εγρήγορση όλων μας.
Τζιχαντιστικές τελετές νηπίων στη Θράκη, τα τουρκικά πλοία κάνουν βόλτες στο Αιγαίο, πιλότοι σκοτώνονται, η καταμέτρηση των νεκρών στο Μάτι συνεχίζεται αμείωτη,το ξέφραγο αμπέλι των συνόρωντσαλαπατιέται νυχθημερόν, η εθνική κυριαρχία υποθηκεύεται σ’ όλη τη βόρεια χώρα, λαθροκανίβαλοι ανά την επικράτεια σκοτώνουν, ληστεύουν ή επιτίθενται σε οδηγούς στις εθνικές οδούς, Δικαιοσύνη και σώματα ασφαλείας δεν λειτουργούν ούτε ως κακόγουστο αστείο, από τη διοικούσα Εκκλησία δεν ακούς παρά μόνο ένα δωσιλογικό ισοκράτημα στη δράση των ολετήρων και ο μισελληνικός συρφετός των «πρώτη φορά αριστερών» ανδρεικέλων του Πάιατ στην αθηνέζικη χωματερήυπάρχει αποκλειστικά για να αναζητά συνεχώς νέα μονοπάτια προδοσίας, νέα μέτρα ολέθρου κι εξαθλίωσης.
Επειδή τα γεγονότα τρέχουν και η επικαιρότητα είναι τόσο έντονη που μας κάνει να ξεχνάμε ενίοτε ποια είναι τα σημαντικά και τα ουσιώδη, ας θυμηθούμε κάποια βασικά πράγματα για το μέγιστο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας σήμερα, την ανάσχεση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Ας μην αποκάμνουμε απο τον αδιάκοπο αγώνα. «Άν δεν υπάρχαν αγώνες, δεν θα υπήρχαν στεφάνια», λέγει ο Άγιος Θεοφύλακτος. Ας ενισχύσουμε ο ένας τον άλλον για την δόξα του Θεού. Ελπίζω το κείμενο αυτό να ενισχύσει και όσους αδελφούς μας διστάζουν ακόμη να προχωρήσουν στην αποτείχιση απο τον αιρετίζοντα ιερέα ή Επίσκοπό τους.
Επειδή υπάρχουν διάφοροι σεβαστοί ποιμένες μας οι οποίοι εμμένουν στην διαστροφή της Πίστεως ότι ο Θεός είναι αποστασιοποιημένη και νεκρά «αγάπη», χωρίς αγωνία και θεραπευτικές παρεμβάσεις για την σωτηρία μας, νιώθω την ανάγκη εν τη πτωχεία μου να συμπληρώσω κάποια πράγματα.
Κανείς δεν αρνήθηκε ποτέ ότι η ίδια η ουσία του μοναδικού και Τριαδικού Θεού είναι η αγάπη. Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι ο Θεός παραφυλάει με τον βούρδουλα να τιμωρήσει όποιον ξεστρατίζει απο τις εντολές Του. Κάποιοι όμως περίεργοι νεωτεριστές της Πίστεως αρνούνται πεισματικά την θεραπευτική δια της τιμωρίας παρέμβαση του Θεού.
Μετά βίας μερικοί αδελφοί μας μίλησαν για τους πνευματικούς νόμους οι οποίοι λένε ότι όταν εμείς με την ασέβειά μας διώχνουμε την προστατευτική Του Χάρη, τότε αποστρέφει το πρόσωπό Του και μας βρίσκουν όλες οι συμφορές. Την ίδια στιγμή όμως που παραδέχονται τους νόμους αυτούς, δεν κάνουν λόγο για την μετάνοια. Ξερίζωσαν τον θεμέλιο λίθο της Ορθοδόξου Πίστεως και την βάση της σωτηρίας, η οποία είναι η μετάνοια. Χωρίς την μετάνοια δεν υπάρχει ούτε αγάπη, ούτε σωτηρία. Για να υπάρξει όμως μετάνοια, πρέπει να υπάρξει παραδοχή αμαρτιών και ευθύνης. Κανένας λόγος όμως, ούτε για μετάνοια, ούτε για αμαρτίες, ούτε για ευθύνες.
Δεν είπε κανείς να κατακεραυνώσουμε τους αδελφούς μας την ώρα του πόνου και της οδύνης. Δεν επιτρέπεται όμως «αδελφοί» υποτίθεται, «ποιμένες», να κάνουν μια τόσο περίεργα συντονισμένη επίθεση σε έναν Αρχιερέα ο οποίος τόλμησε να πει το αυτονόητο, ότι δηλαδή έχουμε πνευματικές ευθύνες για τις φυσικές καταστροφές, κάτι άλλωστε το οποίο αποδεικνύεται από ολόκληρη την Ορθόδοξη γραμματεία, είτε αυτή λέγεται Παλαιά Διαθήκη, είτε Καινή, είτε Πατρολογία, είτε βίοι Αγίων. Και το ακόμη πιο «περίεργο» είναι το ότι ο ποιμένας που τόλμησε να ορθοτομήσει την αυτονόητη αλήθεια περί πνευματικών ευθυνών, δεν στόχευσε κάν πρός τους δυστυχείς πληγέντες, αλλά πρός την άθεη πολιτική ηγεσία.
Ο Σεβ. Μητ. Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος ανήρτησε μια οργίλη και ανάδελφη, γεμάτη ταραχή επίθεση κατά του Σεβ. Μητ. Καλαβρύτων κ. Αμβροσίου, με αφορμή ένα πολύ εύστοχο και βαθειά ποιμαντικό άρθρο του κ. Αμβροσίου, για τα αίτια των δεινών που βιώνουμε σήμερα. Το πιο περίεργο όμως είναι οτι η ανάρτηση του Σεβασμιωτάτου κ. Ανθίμου εισαγάγει νέες θεολογικές ερμηνείες, τουλάχιστον για την δική μου θεολογική άγνοια. Με βαθύτατο σεβασμό στον πόνο των αδελφών μας που υποφέρουν αυτήν την στιγμή, παρακαλώ τον άγιο Αλεξανδρουπόλεως να μου απαντήσει σε μερικές διευκρινιστικές ερωτήσεις, ώστε να ανοίξουν και τα δικά μου μάτια στην θεολογική του γνώση.
Σεβασμιώτατε,
1. Ποιός κακός και μισάνθρωπος (κατά το άρθρο σας) Θεός τιμώρησε τους Πρωτοπλάστους, δοκίμασε την πίστη του Ιώβ δια της τιμωρίας, τιμώρησε τους Ισραηλίτες στην έρημο, τους ασεβείς που πείραζαν τον Προφήτη Ελισαίο, τους ασεβείς με τον Κατακλυσμό του Νώε, τους ασεβείς στα Σόδομα και τα Γόμορα, την γυναίκα του Λώτ, τον Αιγυπτιακό λαό με τις 10 πληγές του ασεβούς Φαραώ, τον Φαραώ και τον στρατό του στην Ερυθρά Θάλασσα, τους 185 χιλιάδες ασεβείς Ασσυρίους, τους ασεβείς του Αχαάβ, κοκ;
2. Ποιός κακός και μισάνθρωπος (κατά το άρθρο σας) Θεός τιμώρησε τον διαστροφέα του Ευαγγελίου Ελύμα, αλλά και τους χιλιάδες ασεβείς για τους οποίους διαβάζουμε στα Συναξάρια των Αγίων;
3. Ποιός κακός και μισάνθρωπος (κατά το άρθρο σας) Θεός είπε το «τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς;» (Ματθ. γ΄ 7)
Χθες μίλησε στην εκκλησία των Αγίων Πάντων στο χωριό Δροσερό Εορδαίας ο Μητροπολίτης Φλωρίνης Θεόκλητος και για μία ακόμη φορά κατηγόρησε τους αποτειχισμένους πατέρες της Αγίας Παρασκευής λέγοντας τα εξής: «Αγαπούσαμε πολύ τον πατέρα Ιγνάτιο και τον πατέρα Μάξιμο αλλά κήρυξαν επανάσταση εναντίον της επισήμου Εκκλησίας. Ενώ είναι σε κανονισμό και δεν έχουν δικαίωμα ούτε να λειτουργούν ούτε να εξομολογούν, αυτοί συνεχίζουν! Εμείς κλαίμε και θρηνούμε γι’ αυτή την κατάντια. Δεν παίζουμε με την Εκκλησία! Δεν ξεγελούμε το Θεό! Αυτοί νομίζουν ότι είναι οι αγιότεροι, ότι είναι οι άμεμπτοι, ότι είναι οι καλύτεροι πάνω από πατριάρχες και αρχιεπισκόπους! Βλέπετε, εδώ ο διάκονος μνημόνευσε όλους τους πατριάρχες, αρχής γενομένης από τον Οικουμενικό Πατριάρχη… Η Εκκλησία δεν εξαιρεί κανέναν! Μόνο αν ανακηρυχθεί κανείς αιρετικός από Σύνοδο [δεν τον μνημονεύει]. Εμείς λυπούμεθα και κλαίμε γι’ αυτούς και ευχόμαστε να επανέλθουν στον ίσιο δρόμο».1
Δεν χρειάζεται ούτε να στενοχωριέται ούτε να θρηνεί ο σεβασμιώτατος, γιατί η λύση του προβλήματος βρίσκεται στα χέρια του: Μόλις δηλώσει ότι δεν αποδέχεται πια τις αιρετικές αποφάσεις της ψευδοσυνόδου της Κρήτηςθα ανοίξει ο δρόμος της ειρήνευσης στη μητρόπολή μας. Αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα στο οποίο όμως αποφεύγει, συστηματικά, να αναφερθεί ο μητροπολίτης μας! Και το μεγάλο ερώτημα είναι: Τί είναι αυτό, επιτέλους, που τον κάνει να μην αποστασιοποιείται από τη ληστρική «Σύνοδο»; Είναι κι αυτός Οικουμενιστής; Ασφαλώς όχι. Φοβάται μήπως χάσει το θρόνο του; Δεν μπορούν να του κάνουν τίποτα. Αυτοί (οι Οικουμενιστές) είναι οι ένοχοι και «ἔνοχος ἔνοχον οὐ ποιεῖ». Αλλά και να μπορούσαν να τον καθαιρέσουν μια τέτοια «καθαίρεση» θα ήταν τίτλος τιμής. Καθηρημένος από Σύνοδο πέθανε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος! Εξ άλλου ο π. Θεόκλητος είναι ήδη 85 ετών! Ας με συγχωρήσει που θα γίνω σκληρός, αλλά πόσα χρόνια ακόμα θα ζήσει για να απολαύσει τους πολυχρονισμούς, τα θυμιάματα και τις τιμές; Αξίζει για δύο-τρία χρόνια εφήμερης δόξας να διακινδυνεύσει κανείς να χάσει την αιωνιότητα;
Οι γνωστές ιδεοληψίες των γνωστών κύκλων. Επιχειρούν, προφανώς, να ποινικοποιήσουν εκκλησιολογικά και θεολογικά τον αντιοικουμενιστικόν και εθνικοπατριωτικόν αγώνα. Οι άνθρωποι που έχουν αλλάξει τα φώτα στη θεολογία της Εκκλησίας μας και που από ετών θα έπρεπε να έχουν καταστή υπόδικοι για τις οθνείες θέσεις τους που τις λανσάρουν τεχνηέντως ως εκκλησιαστικά και θεολογικά «θέσφατα». Μεγάλη πληγή για τον εκκλησιαστικό οργανισμό η καρκινωματωδης «ακαδημία».
Για την συνέχεια διαβάστε ΕΔΩ στο ιστολόγιο Κατάνυξις που είχε την υπομονή να αναδημοσιεύσει τα περί του συνεδρίου.
Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας κάθε κεκοιμημένος, δίκαιος ή άδικος, παραδίδεται στη φιλάνθρωπη κρίση και το έλεος του Κυρίου μας.
Για το λόγο αυτό και η Εκκλησία μας κηδεύει όλους και μετά θάνατον δεν αναφέρεται πλέον στα αμαρτωλά πεπραγμένα και φυσικά δεν καταδικάζει κανένα μετά θάνατον. Η πάγια αυτή πράξη της Εκκλησίας μας έχει μόνο μία εξαίρεση: τους αιρετικούς!
Και αυτό, διότι, ενώ κάθε άνθρωπος με το θάνατό του σταματά να βλάπτει τους άλλους, δεν συμβαίνει το ίδιο με τον αιρετικό. Ο αιρετικός συνεχίζει να βλάπτει ψυχές ανθρώπων, διότι το αιρετικό και πλανεμένο φρόνημά του επιζεί και μετά το θάνατό του.
Με όλον τον ειλικρινή και πηγαίο σεβασμό προς το Χαρισματικό Μυστήριο της Ιερωσύνης το οποίον φέρετε, αλλά και με βαθύτατο πόνο ψυχής, είμαι υποχρεωμένος απέναντι στην συνείδησή μου, μα κυρίως απέναντι στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να σας απευθύνω αυτήν την επιστολή.
Σεβασμιώτατε, όπως πολύ καλά γνωρίζετε, αυτό που Χαριτώνει τον ιερέα δεν είναι το ράσο από μόνο του, αλλά όταν ο ιερεύς ορθοτομεί τον λόγο της του Χριστού Αληθείας. Αυτό που νομιμοποιεί τον Επίσκοπο δεν είναι ο Επισκοπικός θρόνος από μόνος του, αλλά μόνον εφόσον ο Επίσκοπος είναι και «τρόπων μέτοχος»[1]. Αυτό που μας κάνει όλους «επομένους τοις Αγίοις Πατράσι» δεν είναι το όνομα του Αγίου που παίρνουμε κατά την βάπτιση, την κουρά ή την χειροτονία, αλλά η μίμησις του ζήλου και της ομολογίας των. Αυτό που κάνει ευλαβή τον κάθε πιστό δεν είναι η απροϋπόθετη υπακοή σε κάποιον Παπικού τύπου «αλάθητο» Επίσκοπο, αλλά η όντως απροϋπόθετη υπακοή στον μοναδικό, και όντως αλάθητο και όντως Δεσπότη, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
