Το σπίτι του Καπετάν Κώττα καταστρέφεται και το κράτος αγρόν αγοράζει

.

Γράφει ο Ιωάννης Αμπατζόγλου*

Στις 18 Ιουνίου επισκεφθήκαμε το χωριό Κώτας (πρώην Ρούλια). Από αυτό το χωριό καταγόταν ο ήρωας μακεδονομάχος Καπετάν Κώττας και προς τιμήν του το χωριό μετονομάστηκε σε Κώτας.

Εκεί συναντήσαμε την κ. Αλίκη Ράμμου, εγγονή του Βασίλειου Ράμμου συναγωνιστή του Κώττα. Η κ. Αλίκη είναι η υπεύθυνη για το σπίτι του Καπετάν Κώττα, το οποίο λειτουργεί ως μουσείο και μας ενημέρωσε ότι το κτίριο δεν είναι πλέον επισκέψιμο λόγω ζημιών που έχει υποστεί από τον σεισμό του Ιανουαρίου.

Μας είπε συγκεκριμένα τα εξής: «Ήρθε μία επιτροπή, το κρίνανε ακατάλληλο προσωρινά και είπανε ότι θα ξανάρθουν αλλά δεν έχει έρθει κανένας. Μία κυρία από την επιτροπή, η οποία ενδιαφέρεται για το μουσείο μου είπε να μην δέχομαι κόσμο, να μη γίνει τίποτα γιατί έχουν πέσει σοβάδες. Είναι χαρακτηρισμένο κίτρινο και δεν μπορώ να σας ανοίξω για να μπείτε. Ο κόσμος έρχεται να δει το σπίτι του Κώττα και δεν μπορώ να τους ανοίξω για να μπούνε μέσα. Έρχονται και φεύγουν.

Μέχρι την αυλή μπορώ να δεχθώ τον κόσμο να τους εξηγήσω δύο-τρία πράγματα αλλά δεν μπορώ να ανοίξω να μπούνε μέσα. Δεν μου επιτρέπεται. Αν μπορεί κάτι να γίνει, να διορθωθεί, να μπορούμε να δεχόμαστε κόσμο ώστε να μην χαθεί η ιστορία του Μακεδονικού Αγώνα και του Καπετάν Κώττα γιατί εμείς είμαστε από αυτό το χωριό, εμείς το αγαπάμε το χωριό, άλλοι ίσως δεν το αγαπάνε. Σε αυτό το μουσείο έχουν έρθει τρεις πρόεδροι της Δημοκρατίας. Τα εγκαίνια τα έκανε το 1995 ως μουσείο ο Κωστής Στεφανόπουλος στις 11-11-1995, το 2005 ήρθε ο Παπούλιας για τα εκατό χρόνια από τον θάνατο του Κώττα και στο ενδιάμεσο είχε έρθει ο Σαρτζετάκης ανεπίσημα με 5-6 αυτοκίνητα απλά για να τιμήσουν τον Καπετάν. Αν θέλει να μας τιμήσει να έρθει και η κ. Σακελλαροπούλου αλλά να επιδιορθωθεί πρώτα το κτίριο και μετά».

ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΚΑΟΥΔΗΣ, (Ένας αητός της Κρήτης στα Κορέστια)

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

.

Έχω πολύ καιρό να σημειώσω κάτι για το λεγόμενο »σκοπιανό». Συνειδητά, γιατί έχω καταλήξει ότι το θέμα της ονομασίας του κρατιδίου των Σκοπίων, για μας (εννοώ του έλληνες) είναι τελειωμένη υπόθεση και όσους λαρυγισμούς κι’ αν μπορέσει να βγάλει ο Κώστας, «Μακεδονία» θα τα φωνάζουμε από το 2008 και μετά και θα πούμε κι’ ένα τραγούδι.

Είπα όμως μέρες που είναι – και που έρχονται – να θυμηθώ (ως είδος μνημόσυνου) έναν από τους πολλούς Κρητικούς ντελικανήδες – μαζί με τους Μανιάτες, τους νησιώτες και πολλούς ‘’παλιοελλαδίτες’’ – που έχυσαν το αίμα τους για την Μακεδονία στη διάρκεια του ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ (1903-1908).

Γι΄αυτά τα χώματα που έπεσε πολύ λεπίδι και από τις δύο πλευρές με ένα και μοναδικό σκοπό, να μην μας πάρουν τη γή που δικαιούμασταν βρε αδελφέ μου.

Μέρες που είναι…
μια που στις 14-Οκτωβρίου γιορτάσθηκε πανελλήνια ο Μακεδονικός Αγώνας.

Μέρες που έρχονται…. μια που το εθνικό μας θέμα, αυτό της ονομασίας της FYROM, είναι πλέον μια χαμένη υπόθεση, προς δόξα και τιμή όλων μας……….

Ο Ευθύμιος Καούδης του Γεωργίου, γεννήθηκε στα 1866 (για άλλους στα 1872), στο χωριό Καλλικράτης των Σφακίων της Κρήτης και πέθανε στα 1956 στη Θεσσαλονίκη. Στα 1903 (ίσως και στα 1900), έφυγε από το χωριό του, για την Αθήνα, γιατί φοβόταν τη σύλληψή του – ή την βεντέτα – γιατί σκότωσε τον Βουϊδά, αρχηγό ληστρικής συμμορίας της περιοχής των Σφακίων.

Στην Αθήνα εργαζόταν σαν κτίστης και σύχναζε στο καφενείο του Μαραβελάκη σε ένα στενό της οδού Σταδίου, κοντά στο κτίριο της Βουλής (σημερινό ιστορικό Μουσείο), όπου σύχναζαν αρκετά μέλη της κρητικής παροικίας των Αθηνών. Σ’ αυτό το καφενείο τον προσέγγισαν οι Ανθυπολοχαγοί Γεώργιος Τσόντος και Παύλος Μελάς, στις αρχές του 1903, για να τον στρατολογήσουν για τα την υπόθεση της αλύτρωτης Μακεδονίας.