Η Συμφωνία του «Μπλέντ» περί παραχωρήσεως της Μακεδονίας εις Νοτιοσλαυΐαν

Εις τη περιοχή του Βιτσίου συνήλθε, την 27ην Μαρτίου 1949, η Συνδιάσκεψη της Κομμουνιστικής Αιγιακής Μακεδονίας (Κ.Ο.ΑΙ.Μ.). Επί των τοίχων των γραφείων του ΚΚΕ διακρίνονται τα συνθήματα: «Ζήτω η 1η Μακεδονική Συνδιάσκεψη της ΚΟΕΜ» «Προλετάριοι όλης της γης ενωθείτε» «Ζήτω ο Στρατάρχης Στάλιν»

.

Εις επικύρωσιν των συμφωνηθέντων μεταξύ Στάλιν και Ζαχαριάδη, συνήλθε την 30 Ιουλίου – 1 Αυγούστου 1947, εις την κωμόπολιν Μπλέντ της Νοτιοσλαυΐας, διάσκεψις, μεταξύ Νοτιοσλαυΐας και Βουλγαρίας, εις την οποίαν, όμως, παρέστησαν και εκπρόσωποι της Σοβιετικής Ενώσεως και της Αλβανίας.

Το Κ.Κ.Ε., επίσης, συμμετέσχεν εις την διάσκεψιν του Μπλέντ, δι’ εκπροσώπου του, πλην όμως, επειδή η Ελλάς δεν ήτο Σλαβική χώρα, δεν υπέγραψε την εν λόγω Συμφώνίαν, αλλ’ απεφασίσθη «να κληθή όπως υπογράψη το ως άνω Πρωτόκολλον έφ’ όσον συσταθή Ελεύθερη Ελληνική Δημοκρατική Κυβέρνηση» (Άρθρον 6ον).

Κύριον θέμα της διασκέψεως ήτο ή Μακεδόνικη Ένωσις και η δημιουργία της «Ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας», εντός των κόλπων τής Νοτιοσλαυϊκής Όμοσπονδίας – ήτοι, η συγκρότησις της Ομοσπονδίας Σλάβων του Νότου. Δι’ αυτής προεβλέπετο η παραχώρησις εις την Νοτιοσλαβίαν («Μακεδονίαν των Σκοπίων»), εκ μέρους της Βουλγαρίας, της περιοχής της καλούμενης «Μακεδονία τον Πιρίν» (Όρβηλος), ενώ ή τελευταία θα ελάμβανεν εις αντάλλαγμα την περιοχήν της πόλεως του Πιρότ (ανατολικώς της Νις) και θα είχε, ακόμη, την υποστήριξιν της Νοτιοσλαβίας διά την διεκδίκησιν της Δυτικής Θράκης.

Επίσης, διά της Στρατιωτικής Συμβάσεως του Μπλέντ, εις την οποίαν η Ελλάδα εχαρακτηρίζετο, διά τον «Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας», ως εχθρικόν έδαφος, προεβλέπετο η προσάρτησις της Ελληνικής Μακεδονίας («Μακεδονία του Αιγαίου») εις την «Λαϊκήν Νοτιοσλαυϊκήν Μακεδονίαν» («Μακεδονία του Βαρντάρ» εις αντάλλαγμα της παρεχομένης υποστηρίξεως, υπό της Νοτιοσλαβίας και της Βουλγαρίας, προς τους ανταρτοκομμουνιστάς.

Ο Στάλιν εγκρίνει τον διαμελισμόν της Ελλάδος – Διακήρυξις «Στρασβούργου»

Ο χάρτης που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μπόρμπα επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του κομμουνιστικού κόμματος Γιουγκοσλαβίας στις 26 Αυγούστου 1946.

.

Αμέσως, μετά την επιστροφήν του, εκ Μόσχας, εις Βελιγράδιον, ο Νίκος Ζαχαριάδης, την 5ην Ιουνίου 1947, αφού προηγουμένως συνεφώνησε, μετά του υπουργού Ασφαλείας της Νοτιοσλαυΐας, να διακηρυχθή, επισήμως, ή ληφθείσα άπόφαοις περί διχοτομήσεως της Ελλάδος εις δυο Κράτη, απέστειλεν εις την Μόσχαν επιστολήν. απευθυνομένην προς τον Μπαράνωφ (σύνδεσμον μεταξύ Κ. Κ.Ε. και Κ.Κ. της Σοβιετικής Ενώσεως), διά της οποίας, εκτός των άλλων, ειδοποιεί τους αρμοδίους του Κρεμλίνου περί της εκεί αφίξεως του Μιλτιάδου Πορφυρογένη.

Εκεί αυτός θα ζητήση την επίσημον έγκρισιν του κειμένου του λόγου του. τον όποιον θα εκφώνηση, την 27ην Ιουνίου 1947, εις το Στρασβούργον, κατά την διάρκειαν του Συνεδρίου του Γαλλικού Κ.Κ. και δια του οποίου θα διακήρυξη δημοσίως, εκ διεθνούς βήματος, την απόφασιν του Κ.Κ.Ε. «για τη δημιουργία μιας λεύτερης δημοκρατικής Ελλάδας, με δική της κυβέρνηση και δική της κρατική υπόσταση» δηλαδή θα διακήρυξη την εδαφικήν διχοτόμησιν τής Ελλάδος!

Αυτή η πράξις εντάσσεται, επίσης, εις τα συζητηθέντα και αποφασισθέντα μεταξύ Στάλιν και Ζαχαριάδη, διά των οποίων προεβλέπετο η δημιουργία και ανακήρυξις χωριστού Βορειοελλαδικού κομμουνιστικού κράτους, με πρωτεύουσαν την Θεσσαλονίκην. Τούτο θα περιελάμβανε, κατά τας οδηγίας του Νίκου Ζαχαριάδη, προς τον αρχισυμμορίτην Μάρκον Βαφειάδην. «οπωσδήποτε την Μακεδονίαν και την Θράκην και, ει δυνατόν και την Ήπειρον»

Το ΚΚΕ θέλει να διχοτομηθεί η Ελλάδα

Ο Μοίραρχος Θεόδωρος Μπαγλανέας διοικητής του Κέντρου Αλλοδαπών Έδεσσας, που απεκάλυψε ότι το ΝΟΦ είχε εγκαταστήσει χωριστή κυβέρνηση στην Έδεσσα και λόγω των επίπονων προσπαθειών του οποίου αποκαλυφτήκαν τα σχέδια και η διάρθρωση της Σλαβικής αυτής οργανώσεως.

.

Δηλαδή, γνωρίζει ο Μάρκος Βαφειάδης όχι μόνον ότι τον Ιούνιον του 1946, ο Νίκος Ζαχαριάδης συνεφώνησεν από κοινού μετά του Τίτο όπως ή Μακεδονία εκχωρηθή εις την Ομόσπονδον Λαϊκήν Δημοκρατίαν των Σκοπίων, εις αντάλλαγμα της υποστηρίξεως υπό της Νοτιοσλαυΐας του Συμμοριτοπολέμου, αλλά και μας αποκαλύπτει ότι, εις την σύναψιν της περίφημου προδοτικής «Άγραφου Συμφωνίας», έλαβε μέρος και ο ηγέτης και καθοδηγητής των Σλαβομακεδονικών οργανώσεων της Ελληνικής Μακεδονίας Πασκάλ Μητρόφσκυ (Πασχάλης Μητρόπουλος).

Ούτος ήτο ο πολιτικός εγκέφαλος του διαβόητου «Στρατηγού» των Νοτιοσλαύων Γκότσεφ (Δημάκης). Επίσης, ούτος, διετέλεσε και «Υπουργός» της «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης» του Κ.Κ.Ε., από της 31ης Ιανουαρίου 1949. Εν συνεχεία, ο Πασκάλ Μητρόφσκυ. επαρασημοφορήθη υπό του Τίτο, «δια την συμβολήν του εις τον εθνικοαπελευθερωτικόν αγώνα του Μακεδόνικου λαού».

Τέλος, κατά την επάνοδόν του εκ του εξωτερικού, ήτοι μετά την σύναψιν της «Άγραφου Συμφωνίας», ο Νίκος Ζαχαριάδης, όπως γράφει ο Ά. Παυλόπουλος, εις την σελίδα 9 του βιβλίου του «Εθνοπροδοσίαι και ψευδολογίαι του Κ.Κ.Ε.»:

«Διεκήρυξεν εις την Θεσσαλονίκην και τας Αθήνας, εις κλειστά «αχτίφ» (στελεχών των κομμουνιστικών οργανώσεων των δύο τούτων πόλεων) ότι «όσο πιο κάτω κατεβαίνουν οι Σλάβοι κομμουνιστές της Βαλκανικής, τόσο το καλύτερο δια το Κ.Κ.Ε.».

Ενα έτος βραδύτερον, ήτοι την 21ην Απριλίου 1947, ο Νίκος Ζαχαριάδης, συναντάται και πάλιν, προσωπικώς, μετά του Τίτο.Κατά την συνάντησιν αυτήν επικυρούται και επισήμως ή διαμελιστική πολιτική του Κ.Κ.Ε. διά την δημιουργίαν δύο Κρατών, ενός εις την Νότιον Ελλάδα και ενός κομμουνιστικού εις την Βόρειον Ελλάδα, κατά το πρότυπον της Κορέας και του Βιετνάμ. 

Σύναψις «Άγραφου Συμφωνίας» μεταξύ Τίτο και Ζαχαριάδη

Η επιδρομή των κομμουνιστοσυμμοριτών στη Βόρεια Ελλάδα είχε ιδιαίτερη χροιά. Εκεί γέμιζαν τα χωριά με σλαβικά συνθήματα όπως «ΖΗΤΩ ΤΑ ΑΔΕΛΦΩΜΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ ΝΙΑΤΑ»! Πιστοί πάντα στη παράδοση της Ελληνικής Μακεδονίας στον πανσλαβιστικό σωβινισμό. Μετά είχαν παράπονο που πολλοί τους ονόμαζαν ΕΑΜοβουλγάρους ή σλαβοκομμουνιστές.

.

Αμέσως μετά την συνάντησίν του με τον Στάλιν, ο Νίκος Ζαχαριάδης επέστρεψε και πάλιν εις το Βελιγράδιον, όπου, υπό συνθήκας άκρας συνωμοτικότητος, συνηντήθη εκ νέου μετά του Τίτο. μετά του οποίου, συμφώνως με την εντολήν του Στάλιν, συνεζητήθησαν όλαι αι λεπτομέρειαι της διεξαγωγής του Συμμοριτοπολέμου. Πολύ βραδύτερον, όταν θα έχει επέλθει πλέον ή συντριβή των κομμουνιστοσυμμοριτών, ο Νίκος Ζαχαριάδης, θα γράψη εις την σελίδα 38 του βιβλίου του «Καινούργια κατάσταση, καινούργια καθήκοντα»:

    «Ο Τίτο και η κλίκα του μας υποσχέθηκαν την πιο πλατειά βοήθεια. Αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην απόφαση μας να προχωρήσουμε στην οργάνωση της ένοπλης πάλης».

Φαίνεται ότι κατά την μυστικήν εκείνην συνάντησίν Τίτο-Ζαχαριάδη συνήφθη μεταξύ των η ονομαζόμενη «Άγραφος Συμφωνία», του 1946, της οποίας την ύπαρξιν δεν αμφεσβήτησε το Κ.Κ.Ε.

Το περιεχόμενον της «Άγραφου Συμφωνίας». ήτοι τής αισχράς και αντεθνικής αυτής συνδιαλλαγής μεταξύ Τίτο και Ζαχαριάδη, δεν ήλθε ποτέ εις την δημοσιότητα, πλην όμως εκ των ποικίλουν ανακοινώσεων των δύο συμβαλλομένων μερών, δηλαδή του Κ.Κ. Νοτιοσλαυΐας και του Κ.Κ. Ελλάδος, διαφαίνεται και προκύπτει σαφώς ότι αύτη αφεώρα εις την τύχην της Ελληνικής Μακεδονίας, δηλαδή εις την παραχώρησίν της εις την Νοτιοσλαβίαν, διά την οποίαν ενέργειαν το Κ.Κ.Ε. ήτο απολύτους σύμφωνον, εις αντάλλαγμα της πάσης φύσεως στρατιωτικής βοηθείας, την οποίαν ο Τίτο θα παρείχε προς τους ανταρτοκομμουνιστάς. Τούτο συνάγεται, κατά τρόπον μη επιδεχόμενον οιανδήποτε αμφισβήτησιν, εκ της ανακοινώσεως του Ραδιοφωνικού Σταθμού των συμμοριτών, της 7ης Ιουλίου 1949.

Ο Στάλιν εγκρίνει τα σχέδια διεξαγωγής του συμμοριτοπολέμου και αναθέτει την διεύθυνση αυτού εις τον Τίτο

Σε κάθε γιουγκοσλαβικό τραίνο ένας αριθμός βαγονιών έχει διατεθεί για τις μεταφορικές ανάγκες της οργανώσεως ΝΟΦ. Τα βαγόνια αυτά, εκτός από τα αρχικά γράμματα της οργανώσεως και τον αριθμό μητρώου, φέρουν και το Σοβιετικό αστέρι, σήμα της Λαϊκής Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας.

.

Πάντα ταύτα ανέλαβε να εξασφάλιση ο Αρχηγός του Κ.Κ.Έ., Νίκος Ζαχαριάδης. Όπως προκύπτει και εκ των απορρήτων αρχείων του Κ.Κ.Ε., τα όποια εδημοσιεύθησαν, τον Δεκέμβριον 1979, υπό της εφημερίδος «Αυγή», ούτος, επωφελούμενος της προσκλήσεως του διά να παραστή εις τας εργασίας του 8ου Συνεδρίου του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, το όποιον συνήρχετο εις Πράγαν, από 28 Φεβρουαρίου έως 3 Μαρτίου 1946. ανεχώρησε κρυφίως εκ Θεσσαλονίκης, συνοδευόμενος υπό του Μάρκου Βαφειάδη και αρχικώς μετέβη εις Βελιγράδι, όπου συνάντησε τον Τίτο, προς τον όποιον «παρουσίασε τις εκτιμήσεις τον και ανέπτυξε τις σκέψεις τον».

Ο Τίτο (ο «Στάλιν» των Βαλκανίων), όχι μόνον ήτο θερμός υποστηρικτής της ενάρξεως του ενόπλου αγώνος, αλλά έδωσε και το υπόδειγμα στρατηγικής οργανώσεως και διεξαγωγής αυτού. Μετά ταύτα, ο Νίκος Ζαχαριάδης, μετέβη, μετά τού Μιλτιάδη Πορφυρογένη, εις Πράγαν. ελθών εις επαφήν μετά εκπροσώπων του Κ.Κ. της Σοβιετικής Ενώσεως, Μαλένκωφ και Ζντάνωφ, ως και μετ’ άλλων εκπροσώπων Ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων, μεταξύ των οποίων ήτο και ο Γκεόργκι Δημητρώφ της Βουλγαρίας. Κατά την διάρκειαν του Συνεδρίου εκείνου συνεζητήθη και το «Μακεδονικόν ζήτημα» και εξεδόθη σχετικόν ψήφισμα, το όποιον αναφέρει, επί λέξει, τα εξής:

«Εδόθη μεγάλη προσοχή παρά του Συνεδρίου εις την τελικήν απελενθέρωσιν των Σλαύων τής Μακεδονίας. Οι Σλάβοι εις τάς ακτάς του Αιγαίου υφίστανται, ακόμη, τον ξενικόν ζυγόν. Και απεφασίσθη, ομοφώνως, όπως εγερθή το ζήτημα της απελευθερώσεως των Σλάβων της Μακεδονίας τον Αιγαίου».

Η Σοβιετική Ένωσις δίδει το σύνθημα ενάρξεως του Συμμοριτοπολέμου και ο Τίτο πιέζει δια ταχείαν έναρξιν αυτού

Κιβώτια βλημάτων πυροβόλου των 75 χιλ., κυριευθέντα την 2αν Ιουνίου 1948 υπό τής25ης Ελληνικής Ταξιαρχίας, εις περιοχήν Λεκάνης Νέστου, φέροντα ευκρινώς το σήμα του εργοστασίου πολεμικού υλικού της πόλεως Σόποτ Πολωνίας, καθώς και οδηγίας διά την μεταφοράν των εις την Σλαβικήν γλώσσαν.

.

Το σύνθημα διά την έναρξιν του «Τρίτου Γύρου» έδωσεν ο υφυπουργός εξωτερικών της Σοβιετικής Ενώσεως Ανδρέας Βισίνσκυ, από του βήματος του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, την 21ην Ιανουαρίου 1946. ισχυριζόμενος ότι «εις την Ελλάδα επικρατεί κατάστασις τρομοκρατίας» και ότι «κινδυνεύει ή ζωή και η ελευθερία των δημοκρατικών πολιτών». Την εποχήν εκείνην η Σοβιετική Ένωσις προσέφυγεν εις το Συμβούλιον Ασφαλείας, κατηγορούσα την Ελλάδα ως απειλούσαν την ειρήνην εις τα Βαλκάνια!

Τήν ιδίαν ημέραν, το Κ.Κ.Ε. εξέδωσεν απόφασιν ταυτόσημον προς τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς των Σοβιετικών και δι’ αυτής εζητείτο «ο σχηματισμός εθελοντικού σώματος από πιστούς δημοκράτες δοκιμασμένους στην Εθνική Αντίσταση, πού να ξεκαθαρίσει τον Τόπο από το μοναρχοφασιστικό μίασμα» και εκαλείτο ο Λαός «να οργανώση την πλατειά και την στενή αυτοάμυνα στις πόλεις και τα χωριά».

Η συκοφαντική εναντίον της Ελλάδος προσφυγή, ως ήτο φυσικόν απερρίφθη, μετά μακράς συζητήσεις, δικαιωθείσης ούτω, της Ελλάδος. Εν τούτοις, διά της προσφυγής της εκείνης ή Σοβιετική Ένωσις απέβλεπεν εις την τόνωσιν του ηθικού των αναπτυσσομένων, τότε, πρώτων κομμουνιστικών συμμοριών και εις την παρότρυνσιν των Βορείων γειτόνων της Ελλάδος διά την ενίσχυσιν των κομμουνιστοσυμμοριτών.

Παραλλήλως, όμως, έρχεται η εντολή διά την έναρξιν του ένοπλου αγώνος και εκ Μόσχας όπου ο Δημήτριος Παρτσαλίδης έχει μεταβεί προς τον σκοπόν αυτόν. Τούτο παραδέχεται και ο γνωστός κομμουνιστής Λευτέρης Μαυροειδής, ο όποιος, εις την σελίδα 174, του βιβλίου του «Από τον Σταλινισμό στην Περεστρόϊκα», γράφει:

 «Όπως βλέπουμε, λοιπόν, ο Στάλιν έμεινε βασικά στη γραμμή πού είχε διαμηνύσει ο Μολότωφ στον Παρτσαλίδη από τον Φεβρουάριο του 1946: «Να πάρετε μέρος στις εκλογές και μετά τις εκλογές βλέποντας και κάνοντας. Ανάλογα με την εξέλιξη της κατάστασης. Θα ρίχνετε το κέντρο βάρους άλλοτε στον ένοπλο αγώνα και άλλοτε στις νόμιμες μορφές πάλης…».

Τίτο: «Να ελευθερωθούν οι Σλάβοι του Αιγαίου»

Πυρομαχικά πολυβόλου Βουλγαρικής κατασκευής, χρησιμοποιούμενα ύπό των κομμουνιστοσυμμοριτών, φέροντα επί του κιβωτίου των την ένδειξιν παραγωγής των (Καζανλίκ Βουλγαρίας), περιελθόντα εις χείρας του Ελληνικού στρατού την 10ην Δεκεμβρίου 1947, πλησίον του Διπλοχωρίου Δράμας.

.

Εκτός, όμως, των διαδοχικών αποφάσεων του Ο.Η.Ε., δια των όποιων προσδιορίζετο ο χαρακτήρ του διεξαγόμενου πολέμου εις την Ελλάδα ως συμμοριακός πόλεμος (BANDITS WARFARE), έχομεν την σειράν των πραγματικών και ιστορικώς βεβαιωθέντων γεγονότων, τα όποια αποδεικνύουν, πέραν πάσης δυνατής αμφισβητήσεως, ότι ο πόλεμος εκείνος ήτο ξενοκίνητος εισβολή ενεργούμενων του Σλαβισμού.

Επίσης, έχομεν σήμερον και τας έγγραφους ομολογίας των κομμουνιστών πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης, δια των όποιων τεκμηριούται πλήρως η θέσις, καθ’ ην ό Στάλιν χρησιμοποίησε τους κομμουνιστοσυμμορίτας ως άθυρμα, προς τον σκοπόν της, κατά τον Μάρκον Βαφειάδην, «εις βάρος μας και υπέρ των Βορείων γειτόνων μας νέας διευθετήσεως των συνόρων».

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, κατά την διάρκειαν των εργασιών της 12ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., της συνελθούσης υπό την προεδρίαν του, εις τας Αθήνας, την 25-27 Ιουνίου 1945, παρουσιάσθη επιφυλακτικός ως προς την άμεσον επανάληψιν του ένοπλου αγώνος.

Βιαστικός, όμως, ήτο ο Τίτο – «για τους δικούς του λόγους», όπως γράφει ο Αλέξης ‘Ελικιώτης, εις την σελίδα 1193 τού βιβλίου του «Ιστορική αναμέτρηση». Διατί, όμως, ο Τίτο ήτο βιαστικός; Μας το λέγει ο ίδιος, ό Τίτο, την 11ην Οκτωβρίου 1945, εις την ομιλία του, την οποίαν εξεφώνησεν εις τα Σκόπια, ειπών μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Υπάρχουν, όμως, ακόμη σήμερον Μακεδόνες έξω της Νοτιοσλαβικής Μακεδονίας. Είναι οι αδελφοί μας της Μακεδονίας του Αιγαίου, δια τας τύχας των όποιων δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσωμεν. Πιστεύομεν, όμως, ότι μίαν ημέραν θα συνενωθούν και αυτοί μαζί μας».

Εξ άλλου, δύο εβδομάδας βραδύτερον, ήτοι την 25ην Οκτωβρίου 1945, συνήλθεν εις την Πράγαν το Πανσλαυϊκόν Συνέδριον και ενέκρινε μεταξύ άλλων και το έξης ψήφισμα:

Για ποιο λόγο δημιουργήθηκε το Κράτος των Σκοπίων

ΔΗΛΩΣΗ ΣΤΑΛΙΝ ΓΙΑ ΤΕΧΝΗΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Για ποιο λόγο δημιουργήθηκε το Κράτος των Σκοπίων

Στις 29 Νοεμβρίου 1943 ‚στην πόλη Γιάιτσε της Βοσνίας, δημιουργήθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας με την μορφή που είχε μέχρι την διάλυση της στις αρχές του 1990-91. Το 1943 όμως ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει και η χώρα δέχονταν πιέσεις από δύο πλευρές. Από την μία η Αγγλία και από την άλλη ο Τίτο με τον Στάλιν που ήθελαν να επιβάλουν Κομμουνιστικό καθεστώς. Οι πιέσεις των Άγγλων φάνηκαν πιο ισχυρές από εκείνες του Στάλιν, και έτσι ο Τίτο δέχτηκε στην πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση να συμμετάσχουν και εκπρόσωποι της αστικής δημοκρατίας. Έτσι ο Τίτο έγινε πρόεδρος της χώρας και ο Σέρβος Μίλαν Γκρόλ, έγινε αντιπρόεδρος. (Κάτι τέτοιο προέβλεπε και η συμφωνία της Γιάλτας, όπου η επιρροή στην Γιουγκοσλαβία μοιράστηκε 50-50, μεταξύ ΕΣΣΔ και Δύσης). Ο Γκρόλ ήταν πρόεδρος του Δημοκρατικού κόμματος, θερμός οπαδός του κοινοβουλευτισμού και των οικονομικών ελευθεριών.

Παρά τις διαφορές στην ιδεολογία τους, η οποία δεν επέτρεπε μακροζωία στην νέα κυβέρνηση, ο βασικός λόγος διαφωνίας Τίτο- Γκρόλ ήταν η Μακεδονία. Ο Γκρόλ δεν αναγνώριζε καμία ύπαρξη Μακεδονικού έθνους, γλώσσας πολιτισμού, και θεωρούσε ότι η ίδρυση του κρατιδίου αυτού έγινε για να μειωθεί η δύναμη και το έδαφος της Σερβίας εντός της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας. Αποκαλούσε μάλιστα την «Μακεδονία του Βαρδάρη» ως τον «πνεύμονα της Σερβίας».