Το διάβημα Καποδίστρια κατά της Αγγλίας το 1831

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
κείμενο του Ιωάννη Δ. Παπακωνσταντίνου

.

Στις 9 Ιουλίου 1831, ο Καποδίστριας απέστειλε στον Lord Palmerston, τότε Υπουργό Εξωτερικών και μετέπειτα πρωθυπουργό της Βρετανίας, ένα βαρυσήμαντο και πολυσέλιδο διάβημα,(σ.1) διά του οποίου εγκαλούσε την Αγγλία ευθαρσώς για συνέργεια “ξένων πρακτόρων” (Αγγλίας και Γαλλίας) με εντοπίους μνηστήρες της εξουσίας (Φαναριώτες, προεστώτες κ.ο.κ.), με σκοπό την ανατροπή της Ελληνικής Κυβερνήσεως δια “στασιώδους ῥαδιουργίας” πριν ολοκληρωθεί το εθνοαπελευθερωτικό έργο του Εθνάρχου.

Συγκεκριμένα, ο Καποδίστριας αρχίζει το διάβημά του με μία συνοπτική αναφορά στις προσχηματικές αιτιάσεις της “στασιώδους” αντιπολιτεύσεως (“ἀντιπολιτείας”) εναντίον του, περί δήθεν αυταρχικής και αντιλαϊκής (“δυσκοίνου” και “ἐπαχθοῦς”) διακυβερνήσεώς του, ως εξής:

“Μετ᾿ ἀνεκφράστου λύπης βλέπω ἐκ τῶν πρὸς τὸν Κ[ύριο] Δώκινς [E. Dawkins, Πρόσεδρο τῆς Αγγλίας ἐν Ἑλλάδι] τελευταίων ὁδηγημάτων τῆς ὑμετέρας ᾽Εξοχότητος τὰ ὁποῖα ἰδιοπίστως μοι προσεκοίνωσεν, ὅτι κλίνετε νὰ πιστεύσετε ὅτι ὁ ἐπικρεμάμενος σήμερον εἰς τὴν Ἑλλάδα κίνδυνος προέκυψε κατὰ μέγα μέρος ἐκ τοῦ πολιτεύματος τῆς ἐνεστώσης κυβερνήσεως, χρωματισθέντος, ὡς φαίνεται, πρὸς ὑμᾶς δυσμορφώτατα. Εἶναι, λέγουσι, τὸ πολίτευμα τοῦτο δύσκοινον καὶ πρὸς τὸν λαὸν ἐπαχθές· οἱ ξένοι εἰσβάλλουσιν εἰς ὅλα τὰ ὑπουργήματα· ἡ κατασκοπεία [μυστικὴ ἀστυνόμευσις] εἶναι τὸ κύριον τῆς διοικήσεως ἐλατήριον.

Ἀγνοῶν ἐγὼ ἐπὶ τίνων πραγμάτων στηρίζουσιν οἱ κατήγοροι τὰς κατηγορίας ταύτας, ἐζήτησα μὲν παρὰ τοῦ Κ. Δώκινς διασαφήσεις, ἀλλὰ καὶ ἐξ ὅσων μοι ἔδωκε, δὲν ἔμαθόν τι νεώτερον. Ὅθεν ἔρχομαι ἐπὶ τὰ ἐπόμενα.”

Στη συνέχεια, ο Καποδίστριας προσδιορίζει με παρρησία ποιοί είναι οι πρωτεργάτες της εξυφαινομένης συνομωσίας: Φαναριώτες, πρόκριτοι (κοτσαμπάσηδες και πλοιοκτήτες), πρώην αξιωματούχοι ή υπηρέτες “τοῦ ἐκπνεύσαντος Αλῆ Πασᾶ τῶν Ἰωαννίνων”, άπαντες ιδιοτελώς κινούμενοι, όπως επίσης και ξενοσπουδαγμένοι ημιμαθείς νέοι, που ως (δήθεν) δημοκρατικοί και «φιλελεύθεροι» (σ.2) ήσαν “μέλη τῶν ἐν Γαλλίᾳ καὶ Γερμανίᾳ κρυπτῶν ἑταιριῶν”. Δηλαδή όλοι εκείνοι που οδήγησαν την Ελλάδα εμφυλιακώς στην καταστροφή το 1824-1827 και εν τέλει στο “χεῖλος τοῦ τάφου” το 1827. Ακόμη χειρότερα, ο Καποδίστριας υπαινίσσεται ότι πολλοί εξ αυτών ετέλεσαν αντεθνικές πράξεις, δεδομένου ότι ἐν καιρῷ πολέμου (σ.3) απεπειράθησαν να υπονομεύσουν, κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν, την διαπραγματευτική θέση της εμπολέμου Ελλάδος έναντι των Μεγάλων Δυνάμεων, διά προσωπικών παραστάσεών τους ενώπιον των Προσέδρων και εκπροσώπων των Προστατίδων Δυνάμεων στην Ελλάδα και διά σωρείας πολιτικώς συκοφαντικών και αντεθνικώς υπονομευτικών “αναφορών” τους σε υπουργούς ξένων κυβερνήσεων, καταχωρισθέντων στα “γραμματοφυλάκια τῶν ὑπουργῶν τῶν συμμάχων Αυλῶν”, ως εξής:

Ο βίαιος εξισλαμισμός των Ελλήνων της Θράκης

Σουλτάνος Σελήμ Α΄ Γιαβούζ

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Ιωάννη Δ. Παπακωνσταντίνου

.

Η μέχρι τούδε ιστοριογραφία για τον Αγώνα τής Παλιγγενεσίας (1821-1833) δεν έχει αναλύσει εκτενώς, και κυρίως δεν έχει αξιολογήσει επαρκώς, την πρωταρχική παράμετρο, τον θεμελιώδη παρονομαστή εκείνου τού εθνοαπελευθερωτικού πολέμου: Οι εμπόλεμοι Έλληνες είχαν να αντιμετωπίσουν όχι μόνον τα οθωμανικά στρατεύματα και στόλους σε τακτικό επίπεδο (επί τού πεδίου τής μάχης και στις θάλασσες των ναυμαχιών) αλλά επιπροσθέτως και την τρομακτική γενοκτονιακή απειλή των Οσμανιδών σε στρατηγικό επίπεδο (ανάλογη με τη γεωστρατηγική απειλή πυρηνικού ολοκαυτώματος σήμερα).

Προειδοποιητικές διαγγελίες Κοραή

Συγκεκριμένα, εάν η οθωμανική δυναστεία των Οσμανιδών ηττάτο ή αισθάνετο ότι απειλείτο από την έκβαση τού πολέμου, τότε θα εκήρυττε ιερό πόλεμο κατά των “απίστων”, θα εξόπλιζε τις ασιατικές ορδές τής αυτοκρατορίας και θα αφάνιζε από προσώπου γης το γένος των Ελλήνων, με πρώτο θύμα τον Ελληνισμό τής Κωνσταντινουπόλεως και τής Μικράς Ασίας. Η ηγεσία των εμπολέμων Ελλήνων είχε πλήρη επίγνωση τού θανάσιμου κινδύνου για Οσμανική “φονοκτονία όλων ομού των Γραικών”, την οποία ο Αδαμάντιος Κοραής θεωρούσε αναπόφευκτη εάν οι Έλληνες αδρανούσαν και δεν πολεμούσαν, ή εάν πολεμούσαν μεν αλλά κατ’ άφρονα τρόπο, όπως εξήγγειλε προφητικώς στο Σάλπισμα Πολεμιστήριον (1801), επί λέξει ως εξής:

Το Αμερικανο-Σκοπιανό Σχέδιο 2008-2025 για τη Μακεδονία

Εκθ. 1

.

το αλίευσε ο  SXOLIASTHS

γράφει ο Ιωάννης Δ. Παπακωνσταντίνου

Η παρούσα μονογραφία αποτελεί προσαρμοσμένο απόσπασμα (σσ. 35-47) από τό βιβλίο με τίτλο «MACEDONIA MADE IN USA: Από το ΟΧΙ των Ελλήνων τό 2008, στο YES των προθύμων το 2018», δωρεάν προσβάσιμο (freely readable/ downloadable) εδώ.

Η «Συμφωνία τών Πρεσπών» δεν απετέλεσε «κεραυνό εν αιθρία» στην Ελλάδα. Τό σύνολο τών δημοσιογράφων (όλων τών συστημικών ΜΜΕ), τού πολιτικού προσωπικού (όλων τών κομμάτων) τής χώρας, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πολίτες με «στοιχειώδη» μνήμη, εγνώριζαν εδώ και δέκα (10) χρόνια τούς τρείς (3) βασικούς άξονες τού Αμερικανο-Σκοπιανού Σχεδίου για τήν ονοματοδοσία αυτής τής νεοσύστατατης χώρας, ήτοι: (1) όνομα «Republic of Northern Macedonia»  ή «Republic of North Macedonia», (2) γλώσσα «Macedonian language» και (3) εθνικότητα «Macedonian nationality».

Το Αμερικανο-Σκοπιανό Σχέδιο για την ονοματοδοσία τής πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας τής Μακεδονίας (fYROM), πρωτοδιατυπώθηκε εγγράφως και εξ απορρήτων (διαβαθμισθέν ως «confidential») από τήν Αμερικανική Πρεσβεία στα Σκόπια στις 29 Ιουλίου 2008. Μετά όμως από μόλις τρεις (3) μήνες, το Αμερικανο-Σκοπιανό Σχέδιο έπαυσε να είναι… απόρρητο, αφού διέρρευσε από άγνωστη πηγή και πρωτοδημοσιεύθηκε με πηχυαίους τίτλους στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» στις 19 Οκτωβρίου 2008 (Έκθ. 1), και μάλιστα αναδημοσιεύθηκε ως πολύκροτη είδηση σχεδόν σε όλα τα ελληνικά έντυπα ΜΜΕ, και όχι μόνον.

Συνταγματική Αναθεώρηση, ή «συνταγματικό ξέπλυμα»; (Στον «αέρα» η «Συμφωνία τών Πρεσπών»)

.

Γράφει ο Ιωάννης Δ. Παπακωνσταντίνου (download (pdf) εδώ)

1.ΠΡΟΟΙΜΙΟ

(Η προειδοποίηση τού Λόρδου Βύρωνος)

Από ιστορική άποψη, η κατάσταση κοινοβουλευτικής εκτροπής (έξωθεν επιβληθέντος εκφυλισμού κοινοβουλευτικών διαδικασιών και περιορισμού τής εθνικής κυριαρχίας), τήν οποία αναγκαστικά βίωσε (και βιώνει) τό πολιτικό προσωπικό και ο λαός τής Ελλάδος από τό 2010 μέχρι σήμερα, δεν αποτελεί έκπληξη για όσους φιλίστωρες μελετούν τήν Νεωτέρα Ελληνική Ιστορία: Άν μη τι άλλο, ο Λόρδος Βύρων—ως Αρχιεπίτροπος¹ τού (ιδιωτικού) Α΄ Δανείου τής Ανεξαρτησίας τό 1824, προεδρεύων τής επί τούτω Αγγλο-Ελληνικής 5μελούς Επιτροπής—είχε προειδοποιήσει εγκαίρως, από τό 1824, τό Ελληνικό έθνος για τά μεγάλα δεινά που θα υφίστατο η Ελλάδα, εάν διέπραττε κάποτε στο μέλλον τό μέγα λάθος να προσφύγει σε μείζονα δανεισμό όχι από  ιδιώτες με τήν έκδοση ομολόγων σε διεθνείς χρηματαγορές, αλλά απ’ ευθείας από ξένες Κυβερνήσεις (με ξένες κρατικές εγγυήσεις),² όπως δυστυχώς επισυμβαίνει στην «Μεταπολιτευτική» Ελλάδα από τό 2010 μέχρι σήμερα.

1. ΤΟ ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ

Από τό 2010, η Ελληνική Πολιτεία απεδέχθη  (αφρόνως σύμφωνα με τόν Λόρδο Βύρωνα) τήν «μετατροπή» τού δημοσίου εξωτερικού χρέους τής χώρας από «τραπεζικό» σεδιακρατικό, δηλαδή από χρέος έναντι ξένων ιδιωτών-ομολογιούχων (τράπεζες, pensionfunds κ.τ.λ.) σε χρέος έναντι Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Οι τεράστιες θυσίες των Ιεραρχών της Ελληνορθοδοξίας το 1821

O Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ συρόμενος στην αγχόνη (ελαιογραφία Νικηφόρου Λύτρα).

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Ιωάννη Δ. Παπακωνσταντίνου

.

Σε προηγουμένη επετειακή δημοσίευση (24 Μαρτίου 2017), με τίτλο «Η παράδοση και η εθελοντική θυσία των προκρίτων και των ιερέων στις παραμονές του Αγώνα (Φεβρουάριος-Σεπτέμβριος 1821)», τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας ανέδειξαν μια σημαντική πτυχή τού Αγώνα τής Παλιγγενεσίας, ότι δηλαδή οι ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ τής Ελληνορθοδοξίας συμμετείχαν στην απελευθέρωση της Ελλάδος όχι απλώς ως ιεροεθνομάρτυρες αλλά και ως ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΡΕΣ, στην πρώτη γραμμή του πυρός στην Επανάσταση του 1821, δεδομένου μεταξύ άλλων ότι έξι (6) ιεράρχες-μητροπολίτες τής Πελοποννήσου εθανατώθησαν κατά την πρώτη εξάμηνη περίοδο των εχθροπραξιών, μέχρι την απελευθέρωση της Τριπολιτσάς το 1821.

Εντούτοις, συνεχίζει να πλανάται ανά την Ελλάδα ένα διαχρονικό πλέον «παραϊστορικό» ή «περιιστορικό» μύθευμα (κατά το «περιαστικός» μύθος) σχετικά με τις τεράστιες θυσίες τού ΑΝΩΤΕΡΟΥ ΚΛΗΡΟΥ της Ελληνορθοδοξίας στον Αγώνα τής Παλιγγενεσίας. Αυτό τό μύθευμα πρεσβεύει ότι στην Επανάσταση του 1821 συμμετείχε (δήθεν) «μόνον ο κατώτερος κλήρος, εκτός ορισμένων περιπτώσεων που αποτελούν την εξαίρεση», και ότι (δήθεν) «η ηγεσία της επίσημης Εκκλησίας και στον ελλαδικό χώρο, όπως και το Φανάρι, ήταν εχθρός της Επανάστασης».

Χρονολογικώς, αυτό το μύθευμα, που έχει τις ρίζες του στην… Τριανδρία του βασιλέως Όθωνος (Τριμελή Βαυαρική Αντιβασιλεία, μη-υφισταμένη πλέον), διαδόθηκε «περιιστορικώς» ή προπαγανδιστικώς, λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων από τότε (1833), από τους συναυτουργούς της ξενοκίνητης δολοφονίας του Εθνάρχου και Απελευθερωτού της Ελλάδος Ιωάννου Καποδίστρια  (Κωλέττης, Μαυροκορδάτος, Σ. Τρικούπης, Κουντουριώτης, Μαυρομιχαλαίοι, κ.ο.κ.), και έκτοτε από τούς πολιτικούς επιγόνους εκείνων τών συναυτουργών—ειδικά μάλιστα προς πολιτικο-οικονομική εξύφανση, μεταξύ άλλων, της «αυτοκεφαλίας» της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία «προϋπέθετε» και «προϋποθέτει» την συστηματική (προπαγανδιστική) υποβάθμιση ή και απόκρυψη τών τεραστίων θυσιών τού Οικουμενικού Πατριαρχείου στον Αγώνα τής Παλιγγενεσίας—και μάλιστα σε απόλυτο βαθμό συστημικής «κατασίγησης» σε σχολικά βιβλία τής Ελλαδικής εγκυκλίου παιδείας, σε Μ.Μ.Ε., και όχι μόνον. Πρόκειται δηλαδή περί αβάσιμου, ανιστόρητου και πολιτικο-ιδεοληπτικού (Βαυαρογενούς) μυθεύματος, που έχει παραπλανήσει πολλούς καλοπροαίρετους (μη επαρκώς όμως επιμελείς) φιλίστωρες αναγνώστες, ανυποψίαστους πολίτες τής Ελληνικής Πολιτείας, και εν γένει πλείστους όσους Έλληνες πατριώτες στη μετακαποδιστριακή εποχή.