Γενναίος Θεοδώρου Κολοκοτρώνης: «Ο γενναίος αγωνιστής στη σκιά του πατέρα του»

.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο γιός του Γέρου του Μοριά Γενναίος Κολοκοτρώνης (1804 – 1862) ήταν εκ των σημαντικοτέρων αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, που έζησε κοντά και στη σκιά του μεγάλου ήρωα πατέρα του. Νεαρός στην ηλικία – μόλις στα δέκα επτά του χρόνια – και παρά τη συμβουλή του πατέρα του να μην πολεμήσει, λόγω του νεαρού της ηλικίας του και της ασθενικής του φύσης, εκείνος μαζί με τον αδελφό του Πάνο μπήκαν στη φωτιά.

Το όνομά του ήταν Ιωάννης. Γενναίος ονομάστηκε κατά την πολιορκία της Τριπολιτσάς, μετά τη μονομαχία του με θηριώδη οπλισμένο Άραβα, που είχε φήμη ότι σκότωνε αμάχους και αιχμαλώτους χριστιανούς. Ο Ιωάννης τον αφόπλισε, τον  αιχμαλώτισε και τον πήγε στο στρατόπεδο των Ελλήνων στα Τρίκορφα, όπου και τον παρέδωσε στον πατέρα του. Το κατόρθωμα αυτό από έναν νέο άνδρα ισχνής μάλιστα σωματικής διάπλασης θαυμάστηκε από τους συμπολεμιστές του, που του απέδωσαν το τιμητικό όνομα Γενναίος. (Βλ. σχ. Απομνημονεύματα Γενναίου Κολοκοτρώνη και Ιωάννη Β. Δασκαρόλη «Γενναίος Κολοκοτρώνης – Ο έφηβος οπλαρχηγός του 1821», Εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 2021, σελ. 56).

Ο Ιωάννης – Γενναίος, όπως και τα άλλα παιδιά του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη,  από νωρίς πήρε από τους γονείς του αγωγή να αγαπά τον Χριστό και την Πατρίδα. Τα στοιχειώδη γράμματα εξέμαθε στη Ζάκυνθο από τον εκ Δημητσάνης μοναχό Δανιήλ Παναγιωτόπουλο. Ανώτερα μαθήματα διδάχθηκε από τον Μαρτελάο και τον Παπά Θεοδόσιο. Ο Μαρτελάος, παλαιός επαναστάτης, του δίδαξε πλην των Ελληνικών και την Λατινική και Ιταλική φιλολογία. Επίσης παρακολουθούσε  με τους γονείς του και τα αδέλφια του τις από άμβωνος εξαιρετικές ομιλίες του Μαρτελάου, μαζί με πολύ ακόμη κόσμο. Ο Μαρτελάος υπήρξε επίσης δάσκαλος του Διονυσίου Σολωμού και του Ούγκο Φώσκολου, εκτιμούσε δε βαθιά τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

3η Σεπτεμβρίου 1843: η αναίμακτη Ελληνική μετάβαση στην συνταγματική μοναρχία

Λάβαρο της επανάστασης της 3ης Σεπτεμβρίου

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Φιλίστωρος (Ι. Β. Δ.)

.

Η Ελλάδα στις παραμονές των γεγονότων της 3ης Σεπτεμβρίου παρουσίαζε μια εικόνα εσωτερικής πολιτικής αναταραχής. Κύρια αιτία της αναταραχής ήταν τα λάθη των Βαυαρών αξιωματούχων (κυρίως του Αρμανσμπέργκ) που κυβερνούσαν την Ελλάδα σαν γερμανικό κρατίδιο αδιαφορώντας για τις ιδιαιτερότητες της. Οι Οθωνικές κυβερνήσεις δεν σεβάστηκαν το θρησκευτικό αίσθημα των Ελλήνων απαλλοτριώνοντας την εκκλησιαστική περιουσία και κλείνοντας πολλές μονές. Απέτυχαν να εντάξουν στον νέο ελληνικό στρατό πολλούς Έλληνες αγωνιστές της επανάστασης του 1821 καταδικάζοντας τους στην ανέχεια, απέτυχαν να διανείμουν την αδιάθετη καλλιεργήσιμη γη αποκαθιστώντας πολλούς ακτήμονες που ζούσαν στα όρια της εξαθλίωσης. Γενικότερα ο Όθων πεισματικά αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει Έλληνες σε ανώτερα πολιτικά αξιώματα εμπιστευόμενος κυρίως Βαυαρούς τεχνοκράτες, ενώ και ο ίδιος ασκούσε τα βασιλικά του προνόμια με πείσμα και σχολαστικότητα που άγγιζε την υπερβολή. Με μια σφιχτή οικονομική πολιτική η κυβέρνηση του Όθωνα που ανέλαβε μετά την ενηλικίωση του προσπάθησε να νοικοκυρέψει την οικονομική κατάσταση της χώρας που έβγαινε καταχρεωμένη από τον 7ετή αγώνα ζωής και θανάτου, χρησιμοποιώντας όμως σκληρά φορολογικά μέτρα που αύξησαν την λαϊκή δυσαρέσκεια.

Πάντως οι Οθωνικές κυβερνήσεις δεν διόρισαν αφειδώς οπαδούς τους, δεν ρουσφετολόγησαν, δεν ευνόησε κανέναν αγνοώντας επίμονα τα παλιά «τζάκια» και τους πάλαι ποτέ ισχυρούς οπλαρχηγούς που είχαν οργανωθεί σε τρία κόμματα: «το «Αγγλικό» (Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, Ανδρέας Λόντος, Σπυρίδων Τρικούπης), το «Γαλλικό» (Κωλέττης, Δεληγιάννης, Μακρυγιάννης) και το Ρωσικό (Ανδρέας Μεταξάς). Τα κόμματα αυτά είχαν διαφορετικούς λόγους δυσαρέσκειας με την ελέω Θεού βασιλεία του Όθωνα. Οι φιλελεύθεροι του «Αγγλικού κόμματος» επιζητούσαν τον περιορισμό της κρατικής εξουσίας, μείωση της εκκλησιαστικής εξουσίας, επιβεβαίωση των ατομικών ελευθεριών, γραπτό σύνταγμα και κυβερνήσεις εκλεγμένες από κοινοβούλιο. Οι οπαδοί του «Γαλλικού κόμματος» κήρυσσαν έναν επιθετικό αλυτρωτισμό εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αποκατάσταση όλων των αγωνιστών του 1821, το «ρωσικό κόμμα» έθετε την ορθοδοξία ως βασική πηγή εξουσίας, ενώ ήταν κάθετα αντίθετοι στην ύπαρξη συντάγματος. Η εσωτερική οικονομική πολιτική ήταν σε γενικές γραμμές κοινή, ενώ οι προσανατολισμοί τους στην εξωτερική πολιτική υποδηλώνονταν από τις ονομασίες τους.