Σμύρνη 1922 ~ «ο ξεριζωμός»

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά 

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Αρχές Μαΐου 1919 τα ελληνικά στρατεύματα αποβιβάζονται στη Σμύρνη. Έχει προηγηθεί το 1918, το συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι, όπου ο Ελευθέριος Βενιζέλος συντάσσει υπόμνημα που διατυπώνει τις ελληνικές εθνικές διεκδικήσεις. Συγκεκριμένα ζητούσε την ενσωμάτωση των υπολοίπων νησιών του Αιγαίου, της πολύπαθης Βορείου Ηπείρου, των Δωδεκανήσων που τελούσαν υπό ιταλική κατοχή, της δυτικής και ανατολικής Θράκης καθώς και τμήματος της δυτικής Μικράς Ασίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός θεμελίωνε τις εθνικές διεκδικήσεις με ιστορικά, γεωγραφικά, πολιτιστικά και οικονομικά δεδομένα, επιπλέον τόνιζε τους ασταμάτητους διωγμούς των ελληνικών πληθυσμών από Τούρκους και Βούλγαρους στα προηγούμενα χρόνια.

Οι διεθνείς εξελίξεις ήταν θετικές για την Ελλάδα, με αποκορύφωμα την υπογραφή της συνθήκης του Νεϊγί, που όριζε την προσάρτηση της δυτικής Θράκης στην Ελλάδα και την ανταλλαγή 92.000 Βουλγάρων με 46.000 Έλληνες της Βουλγαρίας. Επιπλέον η εξωτερική πολιτική της Ιταλίας στην περιοχή της Μικράς Ασίας, που στόχευε στην ουσιαστική προσάρτηση της από τους Ιταλούς, προκάλεσε την άμεση αντίδραση της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, που ήθελαν να απαλλαχθούν από αυτή. Βάσει αυτού αλλά και των βιαιοτήτων τσετών εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού της Σμύρνης, που εκμεταλλεύτηκε διπλωματικά ο Βενιζέλος, η περιοχή της Σμύρνης παραχωρείται στην Ελλάδα. Η Ελληνική διοίκηση στην περιοχή θα είχε πενταετή διάρκεια και μετά ο τοπικός πληθυσμός θα αποφάσιζε με δημοψήφισμα το μέλλον του. Η Ελλάδα θα έπρεπε να αποδείξει στους συμμάχους αλλά και στον μουσουλμανικό πληθυσμό ότι μπορεί να αποδώσει δίκαιη δημόσια διοίκηση χωρίς διακρίσεις και οπωσδήποτε να αποφύγει οποιουδήποτε είδους ρεβανσισμού έναντι των Τούρκων.

Συνεννοήσεις Βενιζέλου – Κεμάλ, πριν και μετά την Μικρασιατική καταστροφή

30 Οκτωβρίου 1930 – Άγκυρα, δεξίωση όπου διακρίνονται μεταξύ άλλων ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Μουσταφά Κεμάλ, μετά των συζύγων τους. Λίγο πριν είχε υπογραφεί η Ελληνοτουρκική συνθήκη φιλίας .

 

Αναδημοσίευση από τα Ελληνικά Χρονικά

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου
ιστορικού

Ο διχασμός μεταξύ Φιλελευθέρων και Βασιλικών που ξεκίνησε την περίοδο 1915-1916 αποτέλεσε τον πρώτο εμφύλιο πόλεμο του 20ου αιώνα στην Ελλάδα. Δυστυχώς για τον Ελληνισμό της Ιωνίας, η αντιπαράθεση αυτή δεν σταμάτησε ούτε την περίοδο της Μικρασιατικής εκστρατείας 1919-1922.

Είναι γνωστό πως ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν ο πολιτικός ηγέτης που ξεκίνησε την Μικρασιατική εκστρατεία. Ήδη από το 1915 είχε ζητήσει την άποψη του Ιωάννη Μεταξά για το εγχείρημα. Η απάντηση του Έλληνα αξιωματικού ήταν αρνητική, διότι μεταξύ άλλων οι ελληνικές  δυνατότητες δεν ήταν επαρκείς για την κατάλυση ολόκληρου του Τουρκικού κράτους, ενώ δεν ήταν δυνατή επίσης η κατάληψη και διατήρηση μιας λεπτής παραλίου γεωγραφικής ζώνης στη Μικρά Ασία, η οποία συνεχώς θα πιεζόταν από τον εχθρό.

Επιπλέον ο Μεταξάς ενημέρωσε τον Βενιζέλο ότι αν αποβιβαζόταν στη Σμύρνη ο Ελληνικός Στρατός θα αναγκαζόταν να εμπλακεί σε περαιτέρω εκστρατεία στα ενδότερα της Μικράς Ασίας ώστε να καταδιώκει τον εχθρό. Πράγμα που θα ήταν καταστρεπτικό για την εκστρατεία στην Ιωνία και θα έφερνε τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Δυστυχώς δεν ακούσθηκαν οι επισημάνσεις του Μεταξά, ο οποίος επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά.

Έτσι αρχές Μαΐου 1919 αποβιβάζονται τα πρώτα ελληνικά στρατιωτικά αγήματα στη Σμύρνη. Αποκορύφωμα της επιτυχούς πολιτικής του Βενιζέλου υπήρξε η συνθήκη των Σεβρών, που υπεγράφη τον Αύγουστο του 1920. Το όραμα του Κρητικού πολιτικού ηγέτη για την Μεγάλη Ελλάδα των “δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών” ήταν πλέον πραγματικότητα. Ωστόσο η συνθήκη αυτή δεν εφαρμόσθηκε ποτέ.

Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος ~ Ο τελευταίος των Ελλήνων αυτοκρατόρων

.

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά 

“Ως προς το να σου παραδώσω την πόλη, ούτε δική μου είναι ούτε κανενός άλλου που κατοικεί σ’αυτήν. Αποφασίσαμε απο κοινού να πεθάνουμε με τη θέλησή μας.” 

Μ’ αυτά τα λόγια ο τελευταίος αυτοκράτορας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, ο έβδομος της δυναστείας των Παλαιολόγων απάντησε στις προτάσεις ειρήνης του Μωάμεθ, δίνοντας το σύνθημα της συνέχισης της υπεράσπισης των τειχών της Πόλης μέχρι τελικής πτώσης. Στην απόφαση αυτή του αυτοκράτορα και της συγκλήτου δεν φαίνεται ούτε στο ελάχιστο κανένα είδος πολιτικού κυνικού ρεαλισμού, αντιθέτως δίνεται το στίγμα της μάχης στον υπέρτατο αγώνα της αυτοθυσίας και της τιμής που είχε σαν αποτέλεσμα την άλωση της Κωνσταντινούπολης και τον θάνατο του Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου, του αυτοκράτορα που ρίχτηκε στη μάχη και γνώριζε απο την αρχή πως ήταν εθελοντής θανάτου.

Ανέλαβε τον θρόνο της Βασιλεύουσας το 1449 και παρέλαβε την αυτοκρατορία στην ύψιστη παρακμή της. Δεν στέφθηκε αυτοκράτορας σύμφωνα με το εθιμοτυπικό στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας, εξαιτίας των ερίδων μεταξύ ενωτικών- ανθενωτικών που ταλάνιζαν τότε την Ορθόδοξη εκκλησία. Ταυτόχρονα ο Κωνσταντίνος είχε να αντιμετωπίσει και την διαχρονική απειλή των Οθωμανών. Ετσι απολύτως συνειδητά στράφηκε προς τη Δύση, όπως θα έκανε κάθε λογικός ηγέτης, με γνώμονα το συμφέρον της αυτοκρατορίας. Αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσουν στην Πόλη ταραχές και διαφωνίες σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε η ακραία πλευρά των ανθενωτικών να διακηρύξει προφητικά πως προτιμά να δεί στους δρόμους της Πόλης “τούρκικο φακιόλι παρά λατινική καλύπτρα”. Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν διαδέχτηκε στο θρόνο του Σουλτάνου, μετά τον θάνατο του Μουράτ Β’, ο ελληνομαθής γιός του Μωάμεθ ο επονομαζόμενος Πορθητής.

Ο Αλή Πασάς και η Εθνεγερσία

.

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου
ιστορικού

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά

Η προετοιμασία του ξεσηκωμού του Ελληνισμού βρήκε κατά τύχη έναν ανέλπιστο σύμμαχο, που άθελά του βοήθησε στην προστασία του ξεκινήματος της Εθνεγερσίας του 1821. Ο σύμμαχος αυτός ήταν ο πασάς των Ιωαννίνων, ο Αλής.

Κατά καιρούς έχουν γραφεί πολλά για τη σχέση του Αλή πασά με τη Φιλική Εταιρεία, άλλα τελείως φανταστικά και άλλα με δόση αλήθειας. Πως βοήθησε, λοιπόν, ο Αλή πασάς την Ελληνική Επανάσταση του 1821, έστω και αν αυτό έγινε από σύμπτωση συμφερόντων;

Τον Μάιο του 1820 ο Αλή πασάς πέφτει στη δυσμένεια του Σουλτάνου Μαχμούτ. Ο τελευταίος εκδίδει το “Χάτι-Σερίφ”, δηλαδή φιρμάνι κατά του Πασά των Ιωαννίνων, που τον κηρύττει ένοχο προδοσίας και απαιτούσε τη προσωπική παρουσία του Αλή στην Κωνσταντινούπολη εντός 40 ημερών. Ο Πασάς των Ιωαννίνων με τη γενικότερη πολιτική αυτονομίας του αποτελούσε έναν απρόβλεπτο αντίπαλο για τον Σουλτάνο. Αφορμή για την έκδοση φιρμανιού κατά του Αλή, υπήρξε το μίσος του τελευταίου έναντι του Ισμαήλ Πασόμπεη, Τούρκου πρόκριτου των Ιωαννίνων, που είχε διαφύγει μυστικά στην Βασιλεύουσα για να γλιτώσει από το μένος του.

Ο Αλής έστειλε πληρωμένο δολοφόνο στην Πόλη για να εκτελέσει τον Πασόμπεη. Ο δολοφόνος όμως απέτυχε και συνελήφθη. Βασανίστηκε και ομολόγησε πως ο Πασάς των Ιωαννίνων τον είχε πληρώσει για να σκοτώσει τον Ισμαήλ. Έτσι ο Σουλτάνος αποφάσισε να κηρύξει φιρμανλή τον Αλή πασά και να τον καλέσει ενώπιον του. Οι 40 μέρες πέρασαν όμως, χωρίς να παρουσιαστεί ο Μουσουλμάνος Βοναπάρτης, όπως ήταν ένα από τα παρατσούκλια του Αλή. Ο Σουλτάνος αφού είχε καθαιρέσει τον Αλή, όρισε πασά των Ιωαννίνων και του Δελβίνου τον Πασόμπεη και μαζί με άλλους εφτά πασάδες, τους έστειλε στα Γιάννενα να ξεκαθαρίσουν τη κατάσταση.

Οι πλαστογράφοι του Γοργοποτάμου

“Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου απ’ τους αντάρτες μας …”

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά
του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Πριν λίγες ημέρες (25-26 Νοεμβρίου) συμπληρώθηκαν 78 έτη από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Για μία ακόμη φορά διαβάσαμε ορισμένα άρθρα που παραποιούν την ιστορική πραγματικότητα. Η ηθελημένη και συνειδητή διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας διατυπώνεται με κάθε ευκαιρία, από αμετανόητους νοσταλγούς της «νικηφόρας επανάστασης που χάθηκε».

Χρόνια τώρα η αριστερόστροφη ιστοριογραφία προσπαθεί να διατηρήσει το αφήγημά της, διατυπώνοντας απίστευτες ανακρίβειες και εντελώς ψευδή γεγονότα που αντιστρέφουν την πραγματικότητα. Από το κάδρο αναθεώρησης της ιστορίας της δεκαετίας του 1940 δεν θα μπορούσε να λείπει και η επιχείρηση ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Ο γράφων στο σύγγραμμά του για τον Γοργοπόταμο (εκδόσεις Πελασγός, 2017), έχει αναφερθεί στους μύθους που εδώ και δεκαετίες καλλιεργεί και συντηρεί μετά κόπου η αριστερόστροφη ιστοριογραφία.

Ορισμένοι ιστορικοί, συλλέκτες, αυτόκλητοι ερευνητές και απόγονοι ανταρτών του ΕΛΑΣ αντέδρασαν με τις αποδείξεις που παρουσίασα, οι οποίες βασίζονταν πρωτίστως σε μαρτυρίες προσωπικοτήτων, ανταρτών και στελεχών του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, που σε συγκριτική αντιπαράθεση μεταξύ τους φάσκουν και αντιφάσκουν. Το γεγονός αυτό, της αυτοαναίρεσης δείχνει το ψέμα και την απόλυτη ανειλικρίνεια των όσων γράφουν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Αναφέρομαι ενδεικτικά, στην κωλυσιεργία του Άρη Βελουχιώτη όταν έμαθε από την πρώτη στιγμή ότι Βρετανοί σαμποτέρ έπεσαν στη Γκιώνα και έψαχναν να τον συναντήσουν. Οι μαρτυρίες των σαμποτέρ είναι ξεκάθαρες και όλες ταυτίζονται μεταξύ τους για τον ρόλο του ΚΚΕ, του ΕΛΑΣ και του Βελουχιώτη όλο αυτό το διάστημα μέχρι να μάθουν πως ο Ζέρβας έρχεται από την Ήπειρο για να κάνει το σαμποτάζ. Οι αριστερόστροφοι ιστοριογράφοι ωστόσο, επιμένουν να παραχαράσουν την ιστορία για δικούς τους λόγους. Με λίγα λόγια όλες οι μαρτυρίες είναι απέναντι στο αφήγημα της αριστεράς για τον Γοργοπόταμο και όχι μόνο.

Γεώργιος Πούλος: Ο στρατιωτικός συνεργάτης των Γερμανών στην κατοχή

Ο Γεώργιος Πούλος.

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά
του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Ο Γεώργιος Πούλος γεννήθηκε το 1889 στη Ρουμανία. Η καταγωγή του ωστόσο λέγεται ότι ήταν από το χωριό Πλάτανος της ορεινής Ναυπακτίας. Ο Πούλος ήταν αξιωματικός του Ελληνικού στρατού. Είχε τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη Μηχανικού (ΜΧ). Συμμετείχε στην Μικρασιατική εκστρατεία, σαν διοικητής μονάδος. Έλαβε μέρος στο κίνημα του Πάγκαλου το 1925, όπως και στο κίνημα του 1935, η ανεπιτυχής έκβαση του οποίου, οδήγησε τα μέλη του σε αποστράτευση. Ανήκε ιδεολογικά στον χώρο των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Ήταν φανατικός αντιμοναρχικός και ταυτόχρονα αντικομουνιστής. Επίσης, ήταν αντίθετος απέναντι στους συμμάχους Βρετανούς, καθώς τους θεωρούσε υπεύθυνους για την Μικρασιατική καταστροφή, κάτι που έπαιξε ρόλο στη δράση του κατά την περίοδο της Κατοχής. Την περίοδο της κυριαρχίας του Μεταξά ήταν αδρανής λόγω των πολιτικών πεποιθήσεών του, όπως όλοι οι απότακτοι βενιζελικοί αξιωματικοί, μέχρι και τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο. Ωστόσο, ήταν ο πρόεδρος του ασήμαντου Ελληνικού Φασιστικού Κόμματος. Με την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα, ο Πούλος μετ εξέλιξε το κόμμα του στην γνωστή για την δοσιλογική δράση της “Οργάνωση Γεωργίου Πούλου”,με έδρα την Θεσσαλονίκη. Επίσης, λέγεται ότι ήταν ηγετικό στέλεχος της εθνικοσοσιαλιστικής οργάνωσης ΕΕΕ.

Γοργοπόταμος: «Χωρίς τον Ζέρβα δεν θα γινότανε, χωρίς τον Άρη δεν θα πετύχαινε»

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά
άρθρο του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Η παραπάνω φράση του τίτλου ανήκει στον Κρις Μόνταγκιου Γουντχάουζ, υπαρχηγό της Βρετανικής Συμμαχικής Αποστολής, που έπεσε στα βουνά της Γκιώνας το φθινόπωρο του 1942. Η αρχική δύναμη των 12 σαμποτέρ είχε διαταγές για το σαμποτάζ με πληροφορίες εκτός πραγματικότητας για όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα.

Ο αξιωματικός της SOE στο Κάιρο που υπέγραφε τη διαταγή ήταν ο συνταγματάρχης Keble. Στη διαταγή δεν γινόταν λόγος για ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, παρά μόνο για ομάδες ανταρτών υπό τη διοίκηση του Σεφεριάδη και του Ζέρβα. Το σχέδιο του Keble ήταν γεμάτο κενά και ανακρίβειες, με πρώτη και πλέον χτυπητή το γεγονός πως ανέφερε τον Σεφεριάδη ως ηγέτη αντιστασιακής ομάδας. Αξίζει να αναφερθεί πάντως πως ο Keble γνώριζε, λόγω προηγούμενης θέσης του, πως ο Ρόμελ δεν ανεφοδιαζόταν από τη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης – Αθηνών και τον Πειραιά από τον Αύγουστο του ’42. Ο ανεφοδιασμός του πλέον γινόταν μέσω Ιταλίας. Κι όμως, η επιχείρηση έγινε κανονικά, περισσότερο για να δικαιολογηθούν οι χιλιάδες χρυσές λίρες της SOE κυρίως προς το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Στις 28 Σεπτεμβρίου πέφτουν στην Γκιώνα οι δύο πρώτες ομάδες (4 ατόμων καθεμιά) των Μάγερς και Γουντχάουζ. Περίπου έναν μήνα μετά θα πέσει και η ομάδα του Θέμη Μαρίνου. Στα σημεία όπου έπεσαν οι πρώτες ομάδες θα έπρεπε -σύμφωνα με τις οδηγίες του Keble- να περιμένουν με φωτιές τους Βρετανούς Ελληνες αντάρτες του Σεφεριάδη, του Ζέρβα και του Καραλίβανου. Τίποτε από αυτά δεν συνέβη.

Ιωάννης Μεταξάς: «ο πρώτος Έλληνας αντιστασιακός»

Πρωτοσέλιδο περιοδικού “Η Νεολαία”, 4 Ιανουαρίου 1941.

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Είτε μας αρέσει είτε όχι ο δικτάτορας Μεταξάς ήταν ο άνθρωπος που είπε το ΟΧΙ, δηλαδή ο πρώτος Έλληνας αντιστασιακός, ο οποίος αρνήθηκε να υποταχθεί στις δυνάμεις του Άξονα. Την ίδια ώρα, οι κατ’ επάγγελμα “αντιστασιακοί” ήταν δέσμιοι της συμφωνίας που είχε πραγματοποιήσει ο “πατερούλης” με τον Χίτλερ. Μέχρι την επιχείρηση “Μπαρμπαρόσα” όλως περιέργως από το Κόμμα δεν είχε ειπωθεί ούτε λέξη για αντίσταση. Οι συγκεκριμένοι σύμμαχοι είχαν πολλά κοινά στις ολοκληρωτικές αντιλήψεις τους αλλά το πιο σημαντικό ήταν η παγκόσμια εξουσία.

Αντιθέτως, ο δικτάτορας Μεταξάς ήταν αυτός που αναδιοργάνωσε τον διαλυμένο Ελληνικό Στρατό, που αφύπνισε και ένωσε τον Ελληνικό Λαό. Γιατί οι ηγεσίες εμπνέουν και καθοδηγούν έναν λαό. Του δίνουν όραμα και αυτοπεποίθηση. Βέβαια ο Μεταξάς και το καθεστώς του δεν ήταν “δημοκρατικών πεποιθήσεων”, ούτε όμως έχτισε καριέρες πάνω σε εύηχα συνθήματα και πλαστές ιστορίες, που καπηλεύονταν όρους και αξίες όπως η “δημοκρατία”, η “ισότητα”, η “ελευθερία” κ.ο.κ.

Δεν ήταν όμως και ο λαομίσητος δυνάστης, όπως θέλησαν να το παρουσιάσουν αμετανόητοι, που ποντάρουν -ακόμη και σήμερα- σε εποχές εθνικού διχασμού για ίδιον όφελος. Και δεν ήταν λαομίσητος γιατί αυτός ενέπνευσε τον απλό εργάτη, αγρότη, δάσκαλο, στρατιωτικό να πολεμήσει τον εισβολέα. Αν όντως ήταν όσα ορισμένοι του έχουν σύρει, θα υπήρχε καθολική συμμετοχή για ένταξη στο στράτευμα σε τέτοιο βαθμό ώστε να δημιουργήσει ο “φασίστας” εκείνος τον μεγαλύτερο Στρατό της ελληνικής ιστορίας;

Αλήθεια, ποια ήταν η δυναμική του Ελληνικού Στρατού μέχρι να αναλάβει ο Μεταξάς δικτατορικά την εξουσία τον Αύγουστο του 1936; Από την καταστροφή του 1922 μέχρι το 1935 το ελληνικό στράτευμα ήταν απολύτως ανίσχυρο και η εικόνα πλήρης διάλυσης πιστοποιείται και από τα ποσά που διέθετε το κράτος για ανασυγκρότηση των Ενόπλων Δυνάμεων. Κατά το έτος 1923-’24 δόθηκε προς ενίσχυση τους μόλις το 26% του συνολικού προϋπολογισμού του κράτους ενώ κατά τα έτη 1930-’31 και 1931-’32 δόθηκαν αντίστοιχα μόλις το 12 και το 10%.

Σπύρος Σπυρομήλιος ~ Από τον Μακεδονικό στον Βορειοηπειρωτικό Αγώνα

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Ο Σπυρίδων Σπυρομήλιος γεννήθηκε το 1864 στην Θήβα ή σύμφωνα με άλλες πηγές στη Χειμάρα. Τα μαθητικά του χρόνια ωστόσο, τα πέρασε στην Αθήνα όπου τελείωσε το Γυμνάσιο. Κατόπιν εισήχθη στη Ναυτική Σχολή Κεφαλονιάς, όπου ταξίδεψε σε πολλά λιμάνια της Ευρώπης. Ονειρευόταν να γίνει ναυτικός καριέρας και να σπουδάσει στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων.

Για τον λόγο αυτό, επέστρεψε στην Αθήνα και επιδίωξε να εγγραφεί στη Σχολή αλλά δεν το κατάφερε καθότι είχε ξεπεράσει το 19^ο έτος της ηλικίας του. Τα παιχνίδια της μοίρας και τα εμπόδια πολλές φορές γίνονται για καλό. Στην περίπτωση του Σπυρομήλιου του άνοιξαν το δρόμο για να επιτέλεσει το καθήκον του συμμετέχοντας πάντα αποφασιστικά στους εθνικούς αγώνες του Ελληνισμού.

Το 1883 ακολουθώντας τη συμβολή του συγγενή του Ιωάννη Σπυρομήλιου, Μέραρχου της Χωροφυλακής, κατατάσσεται στο Σώμα και σύντομα γίνεται αξιωματικός. Το 1894 ιδρύεται η Εθνική Εταιρεία, από πατριώτες Έλληνες αξιωματικούς. Ο Σπυρομήλιος δεν γινόταν να μην ενταχθεί στα μέλη της Εταιρείας. Έτσι, στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 συμμετέχει ενεργά, σαν επικεφαλής σώματος 67 εθελοντών χωροφυλάκων, στο μέτωπο της Ηπείρου και συγκεκριμένα στη Νικόπολη της Πρέβεζας στην απόβαση της Ηπειρωτικής Φάλαγγας του Μπότσαρη. Διακρίνεται στις μάχες και αναγνωρίζεται η συμβολή του από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας. Επόμενως σταθμός εθνικής προσφοράς του Σπυρομήλιου ήταν ο Μακεδονικός Αγώνας.

1η Οκτωβρίου 1943 “ο ήρωας έπεσε”

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Υπολοχαγός Λεωνίδας Πετροπουλάκης.

Τέλη Σεπτεμβρίου του 1943, το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής διατάζει τον ΕΔΕΣ να πραγματοποιήσει σαμποτάζ ανατίναξης γεφυρών και καταστροφής τηλεγραφικών στύλων και γραμμών. Μετά τις επιθέσεις, καθόλη τη διάρκεια του καλοκαιριού του ίδιου έτους, που προκάλεσαν αρκετά προβλήματα στους Γερμανούς, οι επιθέσεις αυτές έπεισαν τους τελευταίους πως επίκειται απόβαση των Βρετανών στα μέσα Οκτωβρίου.

Στις 30 Σεπτεμβρίου, δυνάμεις του Συντάγματος Ξηροβουνίου έσπασαν μονωτικά και κατέστρεψαν τηλεγραφικούς στύλους στην περιοχή της Κλεισούρας. Παράλληλα, η ομάδα του οπλαρχηγού Κώτσου Τόλη σκότωσε σε ενέδρα στην εθνική οδό Ιωαννίνων-Πρεβέζης τον σφαγέα του Κομμένου, συνταγματάρχη Γιόζεφ Ζάλμινγκερ.

Η εκτέλεση αυτή θα προκαλέσει την οργή του διοικητή του 22ου Σώματος Στρατού των Γερμανών, στρατηγού Χούμπερτ Φον Λάντς, ο οποίος σαν εκδίκηση θα ζητήσει την καταστροφή εκ θεμελίων και εκτέλεση των αμάχων όλων των χωριών σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων από το σημείο που βρέθηκε νεκρός ο Ζάλμινγκερ.

Δεκαοχτώ χωριά καταστράφηκαν με αυτό των Λιγκιάδων να είναι το πιο γνωστό λόγω των ωμοτήτων που διέπραξαν οι ναζί.

Στα πλαίσια αυτά, την 1η Οκτωβρίου 1943 οι Γερμανοί επιτέθηκαν στο χωριό Πέτα του νομού Άρτας. Εκεί βρίσκονταν το τάγμα του Λεωνίδα Πετροπουλάκη, ο οποίος είχε διακριθεί σε αρκετές μάχες κατά των κατακτητών με σημαντικότερη τη συμμετοχή του στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.

Σπύρος Κολονίκης Καραμπίνας – ο θρυλικός οπλαρχηγός του ΕΔΕΣ

,

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά

άρθρο του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου
ιστορικού

Ο Σπυρίδων Κολονίκης γεννήθηκε το 1881 στο Κλειδί του Ραδοβυζίου της Άρτας. Το ψευδώνυμο Καραμπίνας καθιερώθηκε αργότερα λόγω της άνετης και επιδέξιας χρήσης του κυνηγετικού όπλου. Πολέμησε εθελοντικά στον Βορειοηπειρωτικό αγώνα αλλά και στους Βαλκανικούς. Εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους οπλαρχηγούς του ΕΔΕΣ, αλλά ξεκίνησε την αντιστασιακή του δράση αμέσως μετά την κατάληψη της χώρας από τις δυνάμεις του Άξονα.

Μαζί με τους αδερφούς του Κωνσταντίνο, Δημήτριο και Νικόλαο φρόντιζε να μαζεύει με διάφορους τρόπους όπλα για να τα χρησιμοποιήσει κατά των κατακτητών. Ο ίδιος ήταν αγρότης και πουλούσε ζώα του με τα χρήματα των οποίων αγόραζε μυστικά όπλα. Παράλληλα με την βοήθεια των αδερφών του έκλεβε όπλα και πυρομαχικά του Ελληνικού Στρατού από αποθήκες που φρουρούσαν Ιταλοί στην περιφέρεια της Άρτας.

Με αυτόν τον τρόπο είχε κατορθώσει να περισυλλέξει 19 μάνλιχερ και μάουζερ όπλα, 450 χειροβομβίδες καθώς και αρκετές χιλιάδες φυσιγγίων. Για τις κλοπές από τους Ιταλούς, ο Καραμπίνας είχε επικηρυχθεί με το ποσό των 500 χιλιάδων δραχμών.

Τον πρώτο καιρό που ο Ζέρβας είχε βγει στο βουνό και δεχόταν απειλές από κατοίκους του Βάλτου να εγκαταλείψει την περιοχή τους αλλιώς θα τον παρέδιδαν στους Ιταλούς, ήρθε σε επαφή με τον Καραμπίνα. Στην περιοχή Σβάρνας-Πατιοπούλου του Βάλτου συναντήθηκαν για πρώτη φορά και μετά από εξηγήσεις αποφασίστηκε η προσχώρηση του Καραμπίνα στο αντάρτικο του ΕΔΕΣ. Οπωσδήποτε, η ενέργεια αυτή βοήθησε τα μέγιστα την οργάνωση του Ζέρβα ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια του ένοπλου αγώνα αλλά και στη συνέχεια, όπως θα δούμε.

Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί Πάτρης;

 

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά

άρθρο του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου
ιστορικού

Ο Όμηρος στην Ιλιάδα μας έμαθε πως η παραπάνω φράση (χωρίς βεβαίως το ερωτηματικό) -που αποδίδεται στον Έκτορα- αποτελεί αρετή και χρέος για κάθε άνθρωπο.

Σήμερα ωστόσο στην εποχή μας η υπεράσπιση της πατρίδας και κάθε μορφής φιλοπατρίας, ταυτίζεται κατά ένα περίεργο τρόπο με ακραία στοιχεία. Εδώ στέκει και το ερώτημα. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί Πάτρης;

Σε μια εποχή αναθεωρητισμού, εθνομηδενισμού και άκρατων παραχωρήσεων της πολιτικής τάξης σε εθνικά θέματα σε γείτονες αλλά και στους «εταίρους» μας, αξίζει να υπερασπίζεται κανείς την πατρίδα του;

Στις μέρες που πέρασαν και που περνούν η γειτονική Τουρκία προκαλεί συνεχώς και με έντονο τρόπο τη χώρα μας. Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί αποτέλεσε τη μέγιστη προκλητική ενέργεια του καθεστώτος του Ερντογάν.

Η ενδοτική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων όλα αυτά τα χρόνια θέριεψε την τουρκική προκλητικότητα. Αξιοσημείωτο όμως είναι το γεγονός πως ελληνικές κυβερνήσεις στα πλαίσια διερευνητικών συνομιλιών με τη γειτονική χώρα είχαν αποδεχθεί απίστευτες εθνικές παραχωρήσεις με αντάλλαγμα την «καλή γειτονία»!

Ιστορία του ΚΚΕ: από το ΣΕΚΕ στο ΔΣΕ

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Η ιστορία του Κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα ξεκινά το 1918 με την ίδρυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ). Το ΣΕΚΕ απέβλεπε στην εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων των εργατών. Την ίδια χρονιά ιδρύεται απο τον Λένιν η Κομιντέρν ή Γ’ Κομμουνιστική Διεθνής.

Σύμφωνα με το «Πρόγραμμα της Κ.Δ»: «Η Κ. Διεθνής είναι η ένωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων των διαφόρων χωρών, το ενιαίο Παγκόσμιο Κομμουνιστικό Κόμμα. Όντας αρχηγός και οργανωτής του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος του προλεταριάτου, φορέας των αρχών και των σκοπών του κομμουνισμού, η Κ.Δ αγωνίζεται για την εγκαθίδρυση της παγκόσμιας δικτατορίας του προλεταριάτου, για τη δημιουργία της Παγκόσμιας Ένωσης των Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών…».

Έτσι τον Απρίλιο του 1920, στο Β’ συνέδριο του ΣΕΚΕ αποφασίζεται η προσχώρηση του κόμματος στην Κ.Δ και μετονομάζεται αρχικά σε Σοσιαλιστικό Εργατικό (Κομμουνιστικό) Κόμμα. Το 1921 η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος αποφασίζει νέα μετονομασία σε Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδος, τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, όπως όριζε ο 17ος όρος από τους 21 συνολικά της Κ.Δ. Το 1924 αποφασίζεται οριστικά η ονομασία, που έχει μέχρι και σήμερα, σε ΚΚΕ.

Ήταν 1η Φεβρουαρίου του 1944…

Ο Κίτσος Μακρυγιάννης Μαλτέζος.

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά

άρθρο  του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Το πρωινό της Τρίτης 1ης Φεβρουαρίου του 1944 ο Κίτσος Μακρυγιάννης Μαλτέζος πέφτει νεκρός από χέρι ελληνικό μπροστά στο άγαλμα του Βύρωνα. Οι εκτελεστές της ΌΠΛΑ έβγαλαν από την μέση τον «προδότη». Ήταν η εποχή που ο κατοχικός εμφύλιος είχε ήδη φουντώσει.

Η ΟΠΛΑ υπαγόταν -όπως και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ- στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος. Εν μέσω κατοχής του Άξονα, είχε παρθεί η απόφαση στο Κόμμα όχι απλώς να μονοπωλήσει την αντίσταση ο ΕΛΑΣ αλλά να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με την «αντίδραση» και όχι με τους Γερμανούς. Όπου «αντίδραση» βεβαίως όσοι πατριώτες αρνούνταν να εισχωρήσουν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ σαν πρόσωπα ή σαν αντιστασιακές οργανώσεις.

Η πολιτική αυτή της εξόντωσης αγωνιστών άλλων οργανώσεων μόνο και μόνο γιατι δεν δέχονταν να υποταχθούν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ανάγκασε τον Κίτσο Μαλτέζο να εγκαταλείψει ήδη από τον Ιανουάριο του 1943 την ΟΚΝΕ. Σημειωτέον δεν είχε αρχίσει ακόμη έντονα ο κατοχικός εμφύλιος στα βουνά. Οι εξελίξεις θα δικαιώσουν σε απόλυτο βαθμό τον εικοσιδιάχρονο τότε Κίτσο.

Ο ίδιος δεν ήταν ένα απλό στέλεχος της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Ήταν ηγετικό στέλεχος τόσο σημαντικό ώστε στους κόλπους της ΟΚΝΕ να τον ονομάσουν «Κόκκινο Τσάρο». Η φυγή του θα αποτελούσε σκάνδαλο καθώς γνώριζε πρόσωπα και πράγματα. Παρά τις προσπάθειες στελεχών του Κόμματος να τον μεταπείσουν, ο ίδιος είχε λάβει την οριστική του απόφαση. Έπρεπε όμως να δικαιολογηθεί στη βάση της νεολαίας και του φοιτητικού κόσμου η φυγή του Μαλτέζου. Διαδόθηκε μια φήμη πως οι Ιταλοί είχαν στα χέρια τους μια λίστα με ονόματα 25 στελεχών της Νεολαίας.