Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΕΝΟΣ ΜΗΛΟΥ – Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Το Μεσαίωνα, ένας σοφός διδάσκαλος κάθε χρόνο όταν άρχιζε το μάθημα στο πανεπιστήμιο, συνήθιζε να κάνει το εξής: έδειχνε στους φοιτητές του ένα μήλο, λέγοντας: «αυτό είναι ένα μήλο. Όποιος δεν συμφωνεί μπορεί να φύγει».

Η υπερηφάνεια, η διανοητική αλαζονεία, η επιδίωξη της ανατροπής της κοσμικής τάξης, δεν είναι σκέψη και επιχειρηματολογία, αλλά η εικασία να καθορίσεις, με την σκέψη, το »είναι». Ο διδάσκαλος με αυτή την πράξη θέλησε να δείξει ότι δεν είναι η σκέψη που καθορίζει το »είναι» αλλά είναι το »είναι» που καθορίζει την σκέψη. Όπως έλεγε ένας άλλος στοχαστής »μόνον ο Θεός μπορεί να έχει την πολυτέλεια να είναι ιδεαλιστής», διότι μόνον ο θεός καθορίζει το »είναι», ξεχωριστό από αυτόν, προφανώς, διότι το Είναι του δεν καθορίζεται, όμως όλα τα άλλα όντα ξεχωριστά από τον Θεό, είναι καθορισμένα από την σκέψη του Θεού. Οπότε ο άνθρωπος που θεωρεί ότι μπορεί να σκέπτεται τις ιδέες του, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΝΑΙ, είναι ένας άνθρωπος που τίθεται στην θέση του Θεού. Τότε η ανθρωπολογία γίνεται δαιμονολογία.

Η ηγεμονία της αριστεράς δημιούργησε μια έρημο και την ονόμασε κουλτούρα

Άρθρο του Marcello Veneziani

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

 .

Άραγε είναι αληθινός ή ψεύτικος ο θρύλος της πολιτιστικής ηγεμονίας της αριστεράς; Τι ήταν και τι απομένει σήμερα από εκείνο το σχέδιο κατάκτησης και πολιτιστικής κυριαρχίας; Στην αρχή, η πολιτιστική ηγεμονία υπήρξε ένα σχέδιο και μία θεωρία που χάραξε ο Γκράμσι πάνω στην βάση δύο μαθημάτων: του Λένιν και του Μουσολίνι, μέσω του Τζιοβάνι Τζεντίλε και του Τζουζέπε Μποτάι.

Η βασική θέση είναι γνωστή: η κατάκτηση της πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης περνά διαμέσου της πολιτιστικής κατάκτησης της κοινωνίας. Την δεκαετία του ’50 υπήρχαν στην κοινωνία ισχυρές αντιστάσεις έναντι της αριστερής κουλτούρας, αντιστάσεις που προέρχονταν από την Χριστιανική δομή των κοινωνιών, την δραστηριότητα των χριστιανοδημοκρατικών κομμάτων και, γενικότερα, των παραδοσιακών ηθών που τότε επικρατούσαν, ακόμη και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η μεγάλη στροφή έγινε το ’68: η πολιτιστική ηγεμονία δεν ταυτίζεται πια με το PCI (Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα) ,το οποίο παραμένει ο μεγαλύτερος θιασάρχης, αλλά εξαπλώνεται στο αρχιπέλαγος της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αυτή η ηγεμονία γίνεται διεισδυτική, κατακτά τους τρόπους ομιλίας και τα προφίλ, φθάνει στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στον κινηματογράφο και στο θέατρο, διαποτίζει τις τέχνες, τα μέσα ενημέρωσης.

 .

Σε τι συνίσταται η πολιτιστική ηγεμονία; Σε μία κυρίαρχη νοοτροπία που κληρονομεί από τον κομμουνισμό, την αξίωση της αναπόφευκτης Αλήθειας (αυτή είναι η πρόοδος, δεν μπορείτε να αποφύγετε την έκβασή της). Αυτή η νοοτροπία έγινε ιδεολογικός κώδικας και κοινωνική εθιμοτυπία, γνωστή ως »πολιτική ορθότητα», μισαλλόδοξη ανεκτικότητα και προοδευτικός καθωσπρεπισμός.