Νίκος Παπαχρήστου: ένας μαχητής των Εθνικών Ομάδων του ΕΔΕΣ

Νικόλαος Παπαχρήστου, διοικητής του 9ου λόχου του 24ου Συντάγματος ΕΔΕΣ. Ευγενική δωρεά της οικογένειας στον συγγραφέα.

.

του Ιωάννη Αθανασόπουλου ιστορικού

Αναδημοσίευση από τα Ελληνικά Χρονικά

Ο Νικόλαος Παπαχρήστου του Βασιλείου γεννήθηκε το 1908 στο Θεσπρωτικό του Νομού Πρεβέζης. Σπούδασε φιλόλογος ενώ κατά τη διάρκεια του Ελληνοιταλικού πολέμου υπηρέτησε σε ορεινό χειρουργείο της VIII Μεραρχίας με έδρα τα Ιωάννινα και την Άρτα και διοικητή τον επίατρο Χαρίλαο Παπαδόπουλο.

Από τον Δεκέμβριο του 1940 υπηρέτησε μέχρι την κατάρρευση του μετώπου υπό τις διαταγές του υποστράτηγου Παναγιώτη Ζερβέα. Για τη συμμετοχή και δράση του στον πόλεμο του ’40 τιμήθηκε με το Αναμνηστικό Μετάλλιο Αλβανίας, Μετάλλιο εξαιρέτου πράξεως και Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας.

Η ένταξη στον ΕΔΕΣ

Στον Εθνικό Δημοκρατικό Ελληνικό Σύνδεσμου του στρατηγού Ναπολέοντα Ζέρβα εντάχθηκε την 7η Μαΐου του 1943 ως διοικητής του 5ου λόχου του 24ου Συντάγματος του ΕΔΕΣ, που λίγο αργότερα μετονομάστηκε σε 9ο λόχο. Συμμετείχε και διακρίθηκε τον Ιούνιο του 1943 στη μάχη κατά των Ιταλών στο Κοκκινόχωμα Φιλιπιάδος-Πρεβέζης ενώ την ίδια περίοδο τραυματίστηκε από βομβαρδισμούς γερμανικών αεροπλάνων στο Νικολίτσι Πρεβέζης στη δεξιά ωμοπλάτη.

Σύμφωνα με την «Έκθεση πολεμικής δράσεώς» του (10.10.1956), ο Νικόλαος Παπαχρήστου  το 1944 συμμετείχε σε πολλές μάχες κατά των κατακτητών:

Ιούνιος 1944: Διαμαρτυρία του Ζέρβα για την «αυτόνομη Μακεδονία» που οραματιζόταν το ΚΚΕ

.

Αναδημοσίευση από τα Ελληνικά Χρονικά

του Ιωάννη Αθανασόπουλου ιστορικού

Η συμφωνία των Πρεσπών υποστηρίχθηκε από την αριστερά -και όχι μόνο- με ιδιαίτερο ζήλο. Η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας καθώς και η αναγνώριση Μακεδονικής εθνότητας, ιθαγένειας και γλώσσας από την αριστερά και τους συνοδοιπόρους της όμως δεν είναι μια ενέργεια που συνέβη εν έτη 2019.

Ήδη από από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 το ΚΚΕ ζητούσε την ανεξαρτησία της Μακεδονίας και της Θράκης. Ο «Ριζοσπάστης» στις 25 Ιανουαρίου 1925 έγραφε: «Ο Λένιν εκήρυξε και στη πράξη εφήρμοσε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των καταπιεζόμενων εθνοτήτων μέχρις αποχωρισμού από το κράτος όπου είναι προσαρτημένες. Γι’αυτό όλα τα αστικά κόμματα δεν θέλουν να ακούσουν το όνομα του Λένιν στην Ελλάδα, που, διά μέσον του κόμματός μας, ζητεί να πάψη το ανθρωποπάζαρο των πληθυσμών Μακεδονίας και Θράκης και καλεί τους λαούς των ν’αγωνισθούν για ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη και για τη Β.Κ.Ο.» 

Την πολιτική αυτή ακολούθησε πιστά το κόμμα καθ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930. Φτάνοντας στα χρόνια της κατοχής αντιλήφθηκε πως η θέση αυτή ήταν εξαιρετικά επιζήμια για την ανάπτυξη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ιδιαίτερα στη Μακεδονία. Γι’ αυτό φαινομενικά αποκήρυξε αυτές τις θέσεις του που προκαλούσαν αντιδράσεις περισσότερο στη βάση των μελών του ΕΑΜ.

Στις επαφές του Τζήμα με εκπροσώπους του Τίτο αλλά και των Αλβανών συντρόφων τον Ιούλιο του 1943,  ο πρώτος διακήρυξε πως δεν μπορούσαν να αποδεχθούν το σχέδιο που πρότεινε ο Τέμπο και είχε υπογράψει με τον Βερβέρη για αυτόνομη Μακεδονία που θα εγγυούνταν το υπό σύσταση Βαλκανικό Κοινό Γενικό Στρατηγείο (έμεινε στα χαρτιά) γιατί αυτό θα ήταν ολέθριο λάθος για το ΚΚΕ.