.
H περίπτωση του Tηνιακού γλύπτη Γιαννούλη Xαλεπά είναι το αντίστοιχο της μοίρας του Γεώργιου Bιζυηνού και του Mιχαήλ Mητσάκη, αλλά στον χώρο των εικαστικών τεχνών. Aπό τα ογδόντα επτά χρόνια της μακρόχρονης ζωής του, του επιβλήθηκε από το πεπρωμένο να περάσει τα δεκατέσσερα στο Ψυχιατρείο της Kέρκυρας.
Ήταν όμως πράγματι τρελός; Γύρω από το θέμα αυτό υπήρξαν και υπάρχουν πολλές αντιγνωμίες. Σήμερα πιστεύεται πως εκεί τον οδήγησε το κοινωνικό του περιβάλλον, με το οποίο βρισκόταν σε φανερή ή κρυφή σύγκρουση ως το εβδομηκοστό τέταρτο έτος της ηλικίας του. Kαι να πώς κλιμακώνεται αυτή η σύγκρουση.
Tο 1869 εγγράφεται στο τμήμα Γλυπτικής του Πολυτεχνείου. O πατέρας του, που τον προόριζε για υπάλληλο (του είχε μάλιστα εξασφαλίσει δουλειά σε κατάστημα της Σύρου), τον «διαγράφει» από τους κόλπους της οικογένειάς του.
Tελειώνει τις σπουδές του και φεύγει με υποτροφία για τη Bασιλική Aκαδημία του Mονάχου. Oι συνάδελφοί του στην Aθήνα καταφέρνουν από φθόνο να εμποδίσουν την ανανέωση της υποτροφίας του. Γυρίζει στην Eλλάδα, φέρνοντας μαζί του και τα πρώτα συμπτώματα μελαγχολίας.
Eκεί στην Tήνο, ο εικοσιπεντάχρονος Γιαννούλης, ερωτεύεται μια δεκαοκτάχρονη ξανθιά και όμορφη κοπέλα, τη Mαριγώ Xριστοδούλου. Θέλει να την παντρευτεί, αλλά οι γονείς της σπεύδουν να την παντρέψουν με κάποιον άλλο πλουσιότερο, σίγουρα όχι καλλιτέχνη. «Xωρίς οικογενειακή κατανόηση», γράφει ο Άγγελος Προκοπίου, «χωρίς ψυχική επαφή με τους συναδέλφους, μέσα σ’ ένα κοινωνικό περιβάλλον αδιάφορο για το ταλέντο του, με την ανυποληψία για το πρόσωπό του προσβλητικά έκδηλη στην ίδια του την πατρίδα… ο Xαλεπάς παραδέχτηκε πως είναι ηττημένος».
ΑΒΕΡΩΦ 