ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΙΜΑ ΣΤΟ ΧΑΛΙ ΣΤΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος

‘‘Επιχειρώντας μία περισσότερο ολοκληρωμένη επεξήγηση των αιτιών που
-αίφνις- οδήγησαν την εκκλησία της Κων/πολης να εκτινάξει, να διασπείρει και να εγκαταστήσει τον πνευματικό ορυμαγδό και την άθλια, νοσηρή σπέκουλα της παναιρετικής υπόστασής της στις τοπικές εκκλησίες της Ουκρανίας και δη της Ρωσίας, καταλήγουμε αδίστακτα και ανεπιφύλακτα στα εξής:
η μεταψυχροπολεμική στρατηγική
του »New World Order» εδράζεται στον τεμαχισμό, στον -μετά ακριβείας- επιστημονικό ακρωτηριασμό και »ευτελισμό» των κρατών, έτσι, ώστε να καταστούν περισσότερο ανεπαρκή, ευάλωτα και διαχειρίσιμα, αλλά όλα τούτα αποτελούν εν δυνάμει πραγματώσιμα, εφόσον εκλείψει, καταστραφεί και αποσυντεθεί η αυτοτέλεια της »επάρατης» Ρωσίας!
Η Ρωσία
-από την πλευρά της- δεν αποτελεί τίποτα το περισσότερο από την εθνικιστική αναβίωση της πάλαι ποτέ κραταιάς »Σοβιετίας», εξελιγμένης βεβαίως στα σύγχρονα, καθεστωτικά ειωθότα.
Μην πλανάσθε
από τις -κινηματογραφικά- σκηνοθετημένες »αποδράσεις» του Βλαντιμίρ Πούτιν σε εκκλησίες, μονές και ησυχαστήρια!
Η Ρωσία προσπαθεί
ν΄ανακτήσει την χαμένη, εαλωμένη, επεκτατική πολιτική της και η Ορθοδοξία αποτελεί το επίδοξο και επιδέξιο διαχειριστικό της »δεκανίκι», προκειμένου να φανεί στα μάτια του κόσμου, ως »άγγελος εξ ουρανού»!
Αυτή
αποτελεί τώρα για τους κάθε λογής δυτικούς και ανατολικούς »ποντίφηκες» την ύστατη αγκίδα, το απόρημα και την τελευταία »αρρυθμία», πριν τη συγκρότηση και την εγκατάσταση της επερχόμενης Παγκόσμιας Κυβέρνησης».

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΟΙΡΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ

 σ.σ. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

***

 Αλησμονώ και χαίρομαι θυμιούμαι και δακρύζω
θυμήθηκα την ξενιτιά και θέλω να πηγαίνω.
Σήκω μάνα μ’ και ζύμωσε καθάριο παξιμάδι
να πάρ’ ο γιος στη στράτα του στης ξενιτιάς το δρόμο.

Με δάκρυ βάζει το νερό με πόνους το ζυμώνει
και με τ’ αναστενάγματα βάνει φωτιά στο φούρνο.
Άργησε φούρνε να καείς κι εσύ ψωμί να γένεις
για να διαβείν η συντροφιά κι ο γιος μου να μη φύγει.
[Δημοτικό τραγούδι της Ηπείρου]

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος

Το τελευταίο ηπειρώτικο μοιρολόι γράφηκε για τον Κώστα Κατσίφα ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, μόνο που ακόμα δεν σιγοτραγουδήθηκε απ’ τα στεγνά χείλη των γερόντων, ούτε καν το ψέλλισε το στόμα της δυστυχισμένης μάννας του, γιατι ο νεκρός ακόμα παραμένει προκλητικά άταφος με αύξοντα αριθμό παγερού ληξιαρχείου στο νεκροτομείο των Τιράνων. Άλλωστε, έβδομη ημέρα σήμερα απ΄το φονικό στις Βουλιαράτες και ουδείς κρατικός, κεφαλαιοκραταιός εφέντης δεν συλλυπήθηκε ακόμη την οικογένεια του εκλιπόντος, ούτε ακόμη και αυτός ο Αναστάσιος Αλβανίας, που οι ηχηρά, »θεάρεστοι» λόγοι του »αγαπολογικής ευκρίνειας» φαίνεται πως αρκούν μόνο για την αθρόα συγκέντρωση και συλλογή πανεπιστημιακών μεταλλίων και οικουμενιστικών επαίνων. Όσο για το ελληνικό γκοβέρνο, αυτό απουσιάζει επιδεικτικά λόγω της ελλειμματικής του ανεπάρκειας και του απαγορευτικού, συνειδησιακού αυτοεγκλεισμού του. Γι΄αυτό και δεν είναι καθόλου υπερθεματικό και άμετρο να ειπωθεί, πως ο Βορειοηπειρώτης »Σολωμός Σολωμού» αποτελεί »ξένο σώμα», τόσο για τους αλβανούς σωβινιστές, όσο και για τους ενχώριους, κυβερνητικούς μαυραγορίτες!