αναδημοσίευση από το Geopolitics & Daily News
.
Γράφει ο Βασίλι Κουζνετσόφ*
Μπορούμε να τους χωρίσουμε σε μερικές ομάδες, ανάλογα με τα κίνητρά τους. Πρώτα απ’ όλα είναι ο τοπικός πληθυσμός που βρέθηκε στα εδάφη, τα οποία ελέγχει το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία και στο Ιράκ. Γι’ αυτούς, το ΙΚ είναι κατά πρώτο λόγο, όχι τρομοκρατική οργάνωση, αλλά συγκεκριμένα κράτος, το οποίο βάζει σε μια τάξη το χάος. Παρόμοια σενάρια είχαν λάβει χώρα και στο Αφγανιστάν την περίοδο της ενίσχυσης του κινήματος των Ταλιμπάν, και με λίγο διαφορετικό τρόπο στη Γερμανία λίγο πριν ανέλθουν οι ναζί στην εξουσία.
Μια άλλη ομάδα σχηματίζει η νεολαία, η οποία έρχεται ειδικά στη Συρία από άλλες μουσουλμανικές, κυρίως αραβικές χώρες. Το Ισλαμικό Κράτος είναι ως ένα βαθμό δημοφιλές στις λαϊκές συνοικίες και στις φτωχές περιοχές αρκετών από αυτές. Η Τυνησία μόνο, του έδωσε περίπου 3500 μαχητές, μπορεί και περισσότερους. Οι ιστορίες για νεαρούς που εντάχθηκαν στο ΙΚ μεταδίδονται από στόμα σε στόμα. Σε όλες τις ιστορίες είναι παρούσα η ίδια αυτή ιδέα: Δεν είναι η επιδίωξη να σκοτώνουν και δεν είναι το θρησκευτικό πάθος εκείνο που ωθεί το νεαρό αυτό κόσμο στη Συρία, αλλά η έλλειψη ελευθερίας και προοπτικής στην πατρίδα. Οι διηγήσεις αυτές είναι γεμάτες από την αίσθηση πως είναι αδύνατη η ευτυχία σε μια κοινωνία, η οποία αναγνωρίζει την υλική ευημερία ως το βασικό κριτήριο, αλλά που παρόλα αυτά παραμένει φτωχή. Στο ΙΚ όμως η υλική ευημερία δεν είναι το βασικό, κάτι που σημαίνει ότι εκεί υπάρχει προοπτική και υπάρχει ευτυχία.
