Η ακύρωση του διεθνούς δικαίου

του Ιωάννη Σ. Λάμπρου

.

Μόνιμη επωδός του μεταπολιτευτικού πλαισίου άσκησης εξωτερικής πολιτικής η επίκληση τους διεθνούς δικαίου. Έννοια την οποία μονότονα επαναλαμβάνουν διπλωμάτες, κυβερνητικοί αξιωματούχοι, μέλη του κοινοβουλίου. Παβλοφικά, ενστικτωδώς χωρίς, πολλές φορές, να αντιλαμβάνονται τις συνέπειες των λόγων τους.

Το πρόβλημα έγκειται στον τρόπο με τον οποίο η Αθήνα αντιλαμβάνεται την εν λόγω έννοια. Το διεθνές δίκαιο προσεγγίζεται ως εργαλείο ανατροπής των συσχετισμών ισχύος στη διεθνή πολιτική. Ένα εξιδανικευμένο πλαίσιο από το οποίο αποβάλλεται κάθε έννοια στρατιωτικής ισχύος. Ένας διαγωνισμός όπου το καλύτερο νομικό επιχείρημα κερδίζει…

Στην πραγματικότητα το διεθνές δίκαιο αποτυπώνει νομικά, νομιμοποιεί τον στρατιωτικό, οικονομικό, και πολιτικό καταμερισμό ισχύος μακριά από διακηρύξεις καθολικής ισότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ο.Η.Ε. η διαρρύθμιση του Συμβουλίου Ασφαλείας του οποίου απηχεί τον συσχετισμό ισχύος (στρατιωτικής, οικονομικής) του τέλους του Β΄ΠΠ όπως επίσης και τα αιτήματα μεταρρύθμισής του από δυνητικά μόνιμα μέλη (Ινδία, Βραζιλία) εδράζονται, κατά κύριο λόγο, σε πληθυσμιακά, γεωγραφικά και οικονομικά κριτήρια. Η ισχύς, και μάλιστα στην αρχέγονή καταγωγική της προέλευση (στρατιωτική, πληθυσμιακή, γεωγραφική, οικονομική) δεν μπορεί να αγνοηθεί από το διεθνές δίκαιο αλλά επικυρώνεται από αυτό.

Ακόμα, όμως, και στον βαθμό που η Αθήνα αναγνωρίζει τις δυνατότητες του τελευταίου, δεν υιοθετεί μια ενεργητική ερμηνεία του αλλά περιορίζεται σε μονότονες επικλήσεις –άνευ άλλων ενεργειών – των προνοιών του. Η Αθήνα διακηρύττει urbi et orbi την προσήλωσή της στη διεθνή νομιμότητα. Και όμως είναι έτοιμη να εισέλθει σε διάλογο με χώρα που την απειλεί με πόλεμο για άσκηση νόμιμου δικαιώματός της παραβιάζοντας υποχρεωτικό έναντι όλων κανόνα του διεθνούς δικαίου (jus cogens) όπως η απειλή χρήση βίας (άρθρο 2.4 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών).

Βυζαντινά αποτυπώματα στη ρωσική πολιτική

αναδημοσίευση από το Ινστιτούτο Συντηρητικής Πολιτικής
άρθρο του Μάριου Νοβακόπουλου

.

Ασχολούμενος κανείς με την πολιτική και τον πολιτικό πολιτισμό μίας χώρας, είναι αναγκαίο να εξετάσει ενδελεχώς την ιστορία της. Βιώματα του παρελθόντος, πόλεμοι, καθεστώτα, κρίσεις, φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά ρεύματα, θρησκείες και οικονομικές δομές, ακόμη και εάν χάνονται σε βάθος αιώνων, η επιρροή τους συχνά αντικατοπτρίζεται στις νοοτροπίες και την πρακτική του σήμερα. Αναλύοντας το φαινόμενο της ανόδου και συμπεριφοράς της μετασοβιετικής Ρωσίας, το βασικό σημείο αναφοράς για το τρέχον καθεστώς είναι ο μεγάλος παππούς της Ανατολικής Ευρώπης: η Βυζαντινή αυτοκρατορία.

Η Ρωσία οφείλει ουσιαστικά ολόκληρο τον πολιτισμό της, την ύπαρξη της την ίδια, στην αλληλεπίδραση με την αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης. Πρώτα από όλα οι Βυζαντινοί εκχριστιάνισαν τους Ρώσους, σημαδεύοντας ανεξίτηλα τον εθνικό και κοινωνικό τους χαρακτήρα. Τους μετέδωσαν την εκκλησιαστική τέχνη και αρχιτεκτονική, την οποία οι Ρώσοι επεξεργάστηκαν δημιουργώντας τη δική τους καλλιτεχνική παράδοση. Τους έδωσαν αλφάβητο για να μπορέσουν να θέσουν γραπτά την ως τότε προφορική τους γλώσσα και σε αυτήν να διδάσκονται την Αγία Γραφή, θεμελιώνοντας έτσι τη σλαβική φιλολογία. Ως μαθητές των Βυζαντινών και μέλη της «Βυζαντινής Κοινοπολιτείας», βάσισαν στην εμπειρία και παράδοση της Κωνσταντινούπολης την πολιτική τους οργάνωση.

Κυπριακό: η Αθήνα σε ρόλο επιτήδειου ουδέτερου;

αναδημοσίευση από το Ινστιτουτο Συντηρητικής Πολιτικής
άρθρο του του Ιωάννη Σ. Λάμπρου, πολιτικού επιστήμονος
δημοσιεύεται παράλληλα στο περιοδικό Άμυνα και Διπλωματία,
τεύχος 293, Απρίλιος 2016.

.

Μόνιμη επωδός και διαχρονική θέση της ελλαδικής πολιτείας από το 1974 και ύστερα αποτελεί η άποψη πως η Κυπριακή Δημοκρατία έχει την πρωτοβουλία επίλυσης του Κυπριακού και η Αθήνα συνδράμει από την θέση του συμμάχου. Ο ρόλος αυτός του διακρατικού συμμάχου έχει διπλή νομιμοποιητική βάση: Αφ’ενός της ανάδειξης και προάσπισης της κρατικής υπόστασης και της διεθνούς νομικής προσωπικότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφ’ετέρου να ξορκίσει το ιστορικό προηγούμενο της πραξικοπηματικής επιβολής των Αθηνών στη Λευκωσία.

Πλείστοι πολιτικοί, διπλωμάτες και δημοσιολογούντες εκφράζουν, διαχρονικά, τη θέση ότι το Κυπριακό αποτελεί πρόσκομμα στην περαιτέρω ανάπτυξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων με την Αθήνα να ξοδεύει πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο. Επικαλούνται κούραση από τη χρόνια ενασχόληση με το Κυπριακό. Φυσικά, η όποια υποστήριξη, διαχρονικά, της ελλαδικής πολιτείας στον Κυπριακό Ελληνισμό δεν ανέτρεψε τα δεδομένα της εισβολής κάτι το οποίο δεν διέλαθε της προσοχής φίλων, συμμάχων και αντιπάλων όταν καθορίζουν τη στάση τους απέναντι μας…

«Τύψεις» και «ενοχές» υπονομεύουν την εθνική συνοχή

αναδημοσίευση από το Ινστιτούτο Συντηρητιής Πολιτικής
άρθρο του Ιωάννου Σ. Λάμπρου
Πολιτικού Επιστήμονα – Διεθνολόγου

.

Η εισροή, από την αρχή του περασμένου έτους, εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και λαθρομεταναστών στην πατρίδα μας επανέφερε, πιο επιτακτικά αυτή τη φορά, στο προσκήνιο την παρουσία των αλλοδαπών στην πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες.1

Πληθώρα επιχειρημάτων χρησιμοποιούνται για να κάμψουν τις αντιστάσεις των συμπατριωτών μας στην παράνομη έλευση αλλοδαπών. Μεταξύ άλλων, επιχειρείται να προκληθούν τύψεις και ενοχές στον ελληνικό λαό βάζοντας τον στη θέση του απολογούμενου. Υποστηρίζεται ότι και η Ελλάς, μεταξύ άλλων χωρών, ευθύνεται για τους πολέμους και τη δυστυχία σε πολλές περιοχές του πλανήτη όντας μια ευρωπαϊκή, δυτική, χριστιανική, καπιταλιστική χώρα… Η αλήθεια, φυσικά, είναι ότι η Ελλάς, ο Ελληνισμός ευρύτερα, δεν υπήρξε ποτέ τμήμα του δυτικού αποικιοκρατικού συστήματος – όπως, ανοήτως, ισχυρίζεται η εγχώρια μαρξιστική διανόηση αρνούμενη την ελληνική ιστορική ιδιαιτερότητα – αλλά, αντίθετα, υπέστη βάρβαρη οθωμανική κατοχή αιώνων μη μετέχοντας στο πλιάτσικο λαών του πλανήτη όπως, η Αγγλία, η Γαλλία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, το Βέλγιο.

Ως έθνος έχουμε και εμείς, φυσικά, στην ιστορία μας, μεταχειριστεί μη ειρηνικά μέσα έναντι άλλων λαών. Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν έφτασε στην Ινδία με την πειθώ του λόγου, ούτε η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διατηρήθηκε για ένδεκα αιώνες με χριστιανικά κηρύγματα αγάπης και αδελφοσύνης. Είχαμε επίσης, αποικίες κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν. Μήπως για αυτούς τους λόγους να αποδεχθούμε τη διάλυση της εθνικής μας συνοχής; Εύκολα καταλαβαίνει κάποιος την ύπουλη σκοπιμότητα αυτής της λογικής.

Αλλά ακόμα και αν είχαμε συμμετάσχει στην εκμετάλλευση Αφρικανών, Ασιατών και άλλων, μέσα στην ιστορία ηγεσίες κάθε έθνους βαρύνονται με ανήθικες πολιτικές, οι οποίες επισκιάζουν το όνομα του έθνους αυτού. Από πού προκύπτει, όμως, πως το εν λόγω έθνος ή κράτος πρέπει να αυτοακυρωθεί και να μεταλλαχθεί δεχόμενο εκατομμύρια αλλοδαπούς στο έδαφος του; Αν υπάρχουν κάποιοι για τους οποίους οι Ελλαδίτες πρέπει να αισθανόμαστε τύψεις και ενοχές αυτοί είναι οι συμπατριώτες μας από τη Μικρά Ασία, από την Ανατολική Θράκη, οι Έλληνες του Πόντου από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως, οι Κωνσταντινουπολίτες, οι Ίμβριοι, οι Τενέδιοι, οι Βορειοηπειρώτες, οι Αιγυπτιώτες, οι Έλληνες της Κύπρου…

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΥΣΗ: ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΕΟ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟ

αναδημοσίευση από το Ινστιτούτο Συντηρητικής Πολιτικής
άρθρο του Μάριου Νοβακόπουλου

.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Η Ευρώπη και η Δύση γενικότερα έχει διαμορφώσει έναν καθαρά κοσμικό πολιτισμό, ολοκάθαρα βασισμένο δηλαδή στις αρχές του ανθρωπισμού, του διαφωτισμού και της νεωτερικότητας. Μέτρο πάντων είναι ο άνθρωπος, η ηθική βασίζεται σε ότι εκείνος επιθυμεί και αρέσκεται. Η παράδοση δεν αποτελεί πλέον πυξίδα της κοινωνικής πορείας, αλλά όλο και περισσότερο παραγκωνίζεται από τη γοητεία του νέου και του ανατρεπτικού. Μία σειρά ριζοσπαστικών κινημάτων και επαναστάσεων ανέτρεψε αντιλήψεις αιώνων. Καταστάσεις και αξίες κάποτε αδιανόητες έγιναν κανόνας αυτονόητος. Η νέα πραγματικότητα έφερε λύσεις, ανακούφιση και πρόοδο, αλλά και την ίδια στιγμή στρεβλώσεις, παθογένειες και ακρότητες.

Μεγάλο θύμα της αλλαγής ήταν η Χριστιανοσύνη, ο πολιτισμός δηλαδή που, μαζί με έντονα ελληνορωμαϊκά στοιχεία, κτίστηκε πάνω στη χριστιανική πίστη και κοσμοθέαση. Στον πολιτισμό αυτό η καθημερινότητα του ανθρώπου περιστρεφόταν γύρω από την ενορία και τη λειτουργική ζωή. Η θρησκευτική του ταυτότητα ήταν πρωταρχικής σημασίας και διέτρεχε κάθε έκφανση του βίου του. Καλλιτέχνες, μουσικοί και συγγραφείς, από το Ραφαήλ και τον Μότσαρτ ως τον Ντίκενς, παρήγαγαν σε τεράστια ποσόστητα χριστιανικά αριστουργήματα. Όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο κοσμούν μεγαλοπρεπείς καθεδρικοί ναοί που διαλαλούν την επικράτηση του Τιμίου Σταυρού εκεί που κάποτε λυμαίνονταν τα είδωλα.

Η παραλυτική επίδραση του συναισθηματισμού

ανσδημοσίευση από το Ινστιτούτο Συντηρητικής Πολιτικής
άρθρο του Ιωάννου Σ. Λάμπρου, Πολιτικού Επιστήμονος
(Παράλληλα με την δημοσίευση στο ΙΝΣΠΟΛ δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εστία,
στο φύλλο της 12-13 Σεπτεμβρίου 2015).

.

Στόχος του άρθρου είναι να καταδειχθεί η κυρίαρχη θέση του συναισθήματος στον δημόσιο διάλογο αναφορικά με το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Αν και το ζήτημα της παρουσίας αλλοδαπών κυριαρχείται τις τελευταίες εβδομάδες από την ροή προσφύγων, εν τούτοις η συντριπτική πλειονότητα των αλλοδαπών, οι οποίοι εισήλθαν, παράνομα, στην πατρίδα μας δεν προέρχεται από εμπόλεμες ζώνες.

Το συναίσθημα αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, γίνεται ύπουλη εργαλειοποίηση του για να μειωθούν οι αντιστάσεις των συμπατριωτών μας στην βίαιη μετάλλαξη της ελλαδικής κοινωνίας. Να υποκατασταθεί, πλήρως, η σκέψη από το συναίσθημα και το ορμέμφυτο, ωσάν ο άνθρωπος να μην διαφέρει από το ζώο. Η ουσία του ζητήματος, δηλαδή η παράνομη είσοδος όσων αλλοδαπών δεν είναι πρόσφυγες, αγνοείται. Η υποκατάσταση της ουσίας του θέματος από σπαραξικάρδιες προσεγγίσεις παραλύουν την κρίση, αποκλείουν τη δυνατότητα σκέψης και συγκροτημένης επιχειρηματολογίας.