Λυγέρια θρησκειολογία – οντότητα, πίνακας, λογοτεχνία, τέχνη, προσέγγιση, νούμερα, ερμηνεία, υπερβολές, παραβολές, πείραμα, γραφές, ηλιθιότητα, μοντέλο, πραγματική πραγματικότητα, σκέψη, ανθρωπότητα…….

 Δημοσιογράφος: Ο Ιησούς όταν έπεισε τους πιστούς στην.. όταν ήλθε στον κόσμο αυτό, έκαμε τα θαύματα, τα λεγόμενα θαύματα, τα οποία δεν είναι βέβαια πείραμα, έτσι προς Θεού, αλλά ήταν αυτά η πράξη η οποία αποδείκνυε ότι αυτά τα οποία έλεγε, ότι ο Λόγος του Θεού ήτανε στην πράξη με τα θαύματα τα οποία…..

Νίκος Λυγερός: Η θρησκεία δεν αποδεικνύει, δείχνει. Είναι διαφορετικό. Δεν υπάρχει καμία αν θέλετε τάση απόδειξης εκ μέρους του Χριστού. Δεν έκανε αυτά τα θαύματα για να αποδείξει ότι ήταν Χριστός. Τα έκανε επειδή υπήρχε ανάγκη. Μετά εμείς μπορούμε να τα ερμηνεύσουμε ως θαύματα.

σ.σ. Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία είναι Αποκάλυψις. Η πρόταση: «Η θρησκεία δεν αποδεικνύει, δείχνει.» μας λέει ότι ο Νίκος Λυγερός δεν ζει μέσα στην Εκκλησία και μας δίνει σαφές στίγμα ότι θα ακολουθήσει μία επιστημονική προσέγγιση. Αυτή δε τη γενική άποψη περί θρησκείας την κολλάει αυθαίρετα στις προθέσεις του Ιησού Χριστού, και λέει ότι δεν έκανε θαύματα για να αποδείξει ότι ήταν ο Χριστός. Ο δημοσιογράφος, όπως θα δείτε πιο κάτω, δεν το ‘πιάνει’ διότι και ο ίδιος προφανώς δεν ζει μέσα στην Εκκλησία. Από εκεί και πέρα καταλαβαίνετε τι συζήτηση (για κλάματα) πρόκειται να ακολουθήσει. Ουδείς ζει μέσα στην Εκκλησία αλλά θα μιλήσουν για τον Ιησού Χριστό!! Παρατηρείστε επίσης και αυτό: «Δεν έκανε αυτά τα θαύματα για να αποδείξει ότι ήταν Χριστός.» Δεν προηγείται το άρθρο Ο πριν από το Χριστός -«᾿Ιησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας»- σα να υπάρχουν πολλοί «Χριστοί» που ήρθαν και θα έρθουν.

Από την Υπαπαντή στους Χαιρετισμούς.

ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΜΗΤΩΡ

π. Δημητρίου Μπόκου

«Χαίρε σκηνή του Θεού και Λόγου»

«Ούτος κείται εις σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ. 2, 34). Είναι τα λόγια που ο άγιος Συμεών ο Θεοδόχος είπε στην Παναγία, όταν αυτή εναπόθεσε στα χέρια του βρέφος 40 ημερών τον Χριστό (Υπαπαντή).

Μπροστά σ’ αυτόν, της είπε, όλοι θα παίρνουν κάποια θέση. Είτε θετική, είτε αρνητική. Δεν θα μπορεί να τον προσπεράσει αδιάφορα κανείς.

Σημεία σύγχρονης αμφισβήτησης του προσώπου του Κυρίου και αιτίες αυτών

Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη (Π.Δ.) προσανατολίζει προς τον Μεσσία Χριστό. Μάλιστα είναι ξεκάθαρες οι προφητείες μικρών και μεγάλων προφητών, που αναφέρονται σ’ Αυτόν, στο έργο Του και στην Εκκλησία Του. Ήδη στο «Πρωτευαγγέλιο», που βρίσκεται στο πρώτο βιβλίο της Π.Δ., έχουν καταγραφεί τα λόγια του Θεού προς το ‘φίδι’: “Θα θέσω άσβηστη έχθρα ανάμεσα σε σένα και τη γυναίκα και ανάμεσα στους απογόνους σου και τους απογόνους της. Ένας δε απόγονος (ο Χριστός) της γυναικός μόνης (της Θεοτόκου) θα σου συντρίψει το κεφάλι (θα εκμηδενίσει την δύναμη του σατανά) και συ θα κεντήσεις (μόνο) τη φτέρνα Του (προσωρινά θα Τον θανατώσει)” (Γέν. 3,15). Ο Θεοδόχος Συμεών, που αξιώθηκε να αγκαλιάσει το βρέφος Ιησούς, προφήτευσε ότι Αυτός θα είναι “σημείον αντιλεγόμενον” (Λουκ. 2, 35) στο διάβα των αιώνων, ήτοι, παρά τα μοναδικά θαύματα και την ασύγκριτη διδασκαλία Του, αν και θα αποκτήσει πολλούς φίλους, θα έχει παράλληλα και φανατικούς εχθρούς.

Τα ΣΗΜΕΙΑ αμφισβήτησης της Θεανδρικότητας του Ιησού είναι κυρίως τέσσερα:

1) Η ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ

Η αμφισβήτηση της ιστορικότητας του Ιησού είναι προϊόν νεώτερης έρευνας (δεν ανακινήθηκε τέτοιο θέμα σε παλαιότερα χρόνια) και προήλθε από τους Διαφωτιστές κυρίως, αλλά και τους προτεστάντες «θεολόγους» και ερευνητές του 18ου και 19ου αιώνα. Και ναι μεν είναι αλήθεια ότι περιφρονήθηκε η μορφή του Θεανθρώπου από εθνικούς ιστορικούς της εποχής Του, αυτό όμως συνέβη διότι: (α) θεωρήθηκε τότε ο χριστιανισμός ιουδαϊκή αίρεση, (β) οι Ισραηλίτες ήσαν μισητοί από άλλους λαούς και (γ) ο χριστιανισμός αριθμούσε ελάχιστες χιλιάδες πιστών, ενώ οι Ιουδαίοι στην Ρώμη έφταναν τα 5 εκατομμύρια. Πρέπει μάλιστα να γνωρίζουμε πως οι χριστιανοί αναγνωρίστηκαν ως ξεχωριστή θρησκεία από τις αρχές του 2ου αιώνα κ.ε., οπότε πλήθυναν και οι αναφορές σ’ αυτούς.

Η συνάντηση του Ιησού με τους Έλληνες

Ο Ιωάννης είναι ο μόνος Ευαγγελιστής, ο οποίος περιλαμβάνει το περιστατικό της συναντήσεως του Ιησού με τους Έλληνες αμέσως μετά τη θριαμβευτική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ :  ῏Ησαν δέ τινες ῞Ελληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων, ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ. Οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν, λέγοντες· Κύριε, θέλομεν τὸν ᾿Ιησοῦν ἰδεῖν.

Ἔρχεται Φίλιππος, καὶ λέγει τῷ ᾿Ανδρέᾳ, καὶ πάλιν ᾿Ανδρέας καὶ Φίλιππος λέγουσι τῷ ᾿Ιησοῦ. Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να τονισθεί είναι ότι, αντίθετα με την άποψη μερικών ερευνητών, ο Ελληνισμός συνδέεται στενά με την όλη προοπτική του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου. Υπάρχει πρώτα σ’ αυτό μια χαρακτηριστική έμφαση στον οικουμενικό χαρακτήρα και στην αποστολή του Ιησού Χριστού, μια διεύρυνση του ορίζοντος της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός σε παγκόσμια κλίμακα.

Ο Χριστός, τονίζεται, ήλθε στον κόσμο για να φωτίση «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» ∙ είναι «ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», ο οποίος θα ελκύση «πάντας» κοντά του, ώστε να «σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ». Η προφητεία του αρχιερέως ότι ο Ιησούς «ἔμελλεν ἀποθνήσκειν … οὐχ ὑπέρ τοῦ ἔθνους μόνον (δηλαδή των Ιουδαίων), ἀλλ ‘ ἵνα καί τά τέκνα τοῦ Θεοῦ τά διασκορπισμένα συναγάγῃ εἰς ἕν», σε συνδυασμό με τη φράση του Ιησού «καί ἄλλα πρόβατα ἔχω , ἅ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης» μαρτυρεί συνειδητή προσπάθεια του Ιωάννη να διευρύνη τον ορίζοντα του Χριστιανισμού ώστε να περιλάβη και τους λεγόμενους  εθνικούς.

Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι  οι ομοεθνείς του  Εβραίοι εναντιώθηκαν στον Ιησού, εκείνος απευθύνεται στους Έλληνες. Αυτό που πρέπει επίσης να αξιολογηθεί είναι ότι οι Έλληνες  ζητούν τη μεσολάβηση του Φιλίππου και του Ανδρέα  που έχουν ελληνικά ονόματα.