.
Στὴν Θεία Λειτουργία τελετουργεῖται ἡ μυστικὴ σχέσις τοῦ πιστοῦ μὲ τὸν Σωτῆρα Χριστὸν καὶ κορυφώνεται στὸ ὑπέρτατο καὶ πλέον φρικτὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, στὴν Θεία Εὐχαριστία.
Πόσο χαρίζει εὐφροσύνη καὶ παλμὸ στὴν καρδιὰ ἡ σκέψις ὅτι ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἀποτελοῦν μία πνευματικὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἕνα σῶμα, ἕνα πνεῦμα, ἕνα κλῆμα μὲ πολλὰ σταφύλια!
Σ᾽ ὅλους βασιλεύει ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ σ᾽ ὅλους ζῆ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Θαυμαστὴ εἶναι ἡ θεία Λειτουργία μὲ τὴν πλατειὰ ἐκείνη ἀγάπη, ποὺ ἀγκαλιάζει ὅλο τὸν κόσμο, ὄχι μόνο τὸν ἐπίγειο ἀλλὰ καὶ τὸν οὐράνιο. (Ἁγ. Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης, ἐκδ. Ἱ, Μονῆς Παρακλήτου).
Ὄχι μόνο ὅμως οἱ ζῶντες ὠφελούμεθα ἀλλὰ καὶ οἱ κεκοιμημένοι τὰ μέγιστα ὠφελοῦνται ἀπὸ τὴν ἀναίμακτο θυσία, καθὼς τονίζει ὁ Ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης:
ὅταν ἀποχαιρετήσουμε τὸν προσφιλῆ μας νεκρὸ μὲ τὸν τελευταῖον ἀσπασμό, δὲν τὸν λησμονοῦμε γιὰ πάντα ἀλλὰ καθ᾽ ἑσπέρα καὶ πρωῒ δὲν παύονται αἱ ὑπὲρ τοῦ τελευτήσαντος προσευχαί, ἔπειτα τὰ νόμιμα καὶ συνηθισμένα μνημόσυνα ἐκτελοῦνται, ἐξαιρέτως δὲ καὶ κυρίως ἡ καθ᾽ ἡμέραν ἀναίμακτος θυσία (θεία Λειτουργία), παρὰ τὴν ὁποίαν κανένα ἄλλο δὲν εἶναι τόσον ὠφέλιμο εἰς τοὺς κεκοιμημένους μήτε τόσης εὐφροσύνης αἴτιον καὶ φωτισμοῦ καὶ ἑνώσεως πρὸς τὸν Θεόν, καθὼς αὐτό, διότι αὐτὸ τὸ ἴδιον Αἷμα τοῦ Κυρίου εἶναι ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον χύνεται ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἀχρείων εἰς αὐτὴν τὴν θυσία καὶ αὐτὸ τὸ ἴδιον θεῖον Σῶμα εἶναι ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον θυσιάζεται ἐπάνω εἰς τὸ Ἅγιο Θυσιαστήριο.
