Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΕΠΙ ΑΙΡΕΣΕΙ;

εκ του Γραφείου επί των αιρέσεων και των παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

Ο Οικουμενισμός είναι παναίρεση, σύμφωνα με τον ομολογητή άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, δηλαδή σύστημα αιρέσεων και κακοδοξιών, συγκεφαλαιώνοντας όλες τις αιρέσεις του παρελθόντος. Το περίεργο, μάλλον το σατανικό, είναι ότι δεν υιοθετεί επίσημα κάποια από τις κακοδοξίες του παρελθόντος, αλλά και δεν απορρίπτει καμία. Αυτό σημαίνει ότι στο δαιδαλώδες σύστημά του χωράει κάθε πλάνη και κακοδοξία, όσο ακραία και αν είναι. Επίσης δεν απορρίπτεται η αλήθεια, αλλά εξισωμένη με τις πλάνες, σβήνεται στον κυκεώνα των κακοδοξιών του. Είναι άλλωστε γνωστές οι αρχές του νεοεποχίτικου θρησκευτικού συγκρητισμού: «πίστευε ό, τι θέλεις, όμως μην απολυτοποιείς την πίστη σου», «όλες οι θρησκείες είναι καλές και οδηγούν στον ίδιο Θεό» και ακόμη: «η αλήθεια δεν υπάρχει αυτούσια σε καμιά θρησκεία, αλλά είναι διαμοιρασμένη σε όλες τις θρησκείες, η πλήρης αλήθεια θα αποκαλυφθεί όταν ενωθούν οι θρησκείες»! Παράλληλα δίνεται και «μεσσιανική» διάσταση στον θρησκευτικό Οικουμενισμό, υποστηρίζοντας πως αν συντελεστεί η θρησκευτική ένωση του κόσμου, θα επέλθει η ειρήνη και η ευημερία στην οικουμένη!

Μήτρα του οικουμενιστικού θρησκευτικού συγκρητισμού είναι ο παραφθαρμένος δυτικός χριστιανισμός, ο οποίος παραχαράχτηκε και καταρρακώθηκε τα τελευταία χίλια χρόνια από τον αιρετικό φραγκολατινικό Παπισμό και κομματιάστηκε από το γέννημά του, τον επίσης αιρετικό Προτεσταντισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Οικουμενισμός γεννήθηκε στον προτεσταντικό χώρο, για να φρενάρει την αφάνταστη πολυδιάσπαση και να συγκολλήσει τα μυριάδες κομμάτια του. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι το παναιρετικό Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (ΠΣΕ) ιδρύθηκε στα σπλάχνα του Προτεσταντισμού το 1948 και παραμένει κατ’ ουσίαν προτεσταντικό, παρά την απαράδεκτη συμμετοχή Ορθοδόξων Εκκλησιών σ’ αυτό.

Μέσα στο νοσηρό αυτό πνευματικό και θρησκευτικό κλίμα αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια και ο κοσμικός Οικουμενισμός, η παγκοσμιοποίηση, ο οποίος αποσκοπεί στην πολιτική, οικονομική, πολιτιστική και θρησκευτική ενοποίηση του κόσμου, του οποίου ο θρησκευτικός συγκρητισμός είναι δική του επιδίωξη, με το μέλλον της ανθρωπότητας να φαντάζει αβέβαιο και δυσοίωνο.

Τι σηματοδοτεί η «Μυστηριακή Διακοινωνία» μεταξύ παπισμού και προτεσταντισμού;

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων
και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Παιραιώς
Εν Πειραιεί τη 10η Μαΐου 2021

 

.

Είναι γνωστό ότι ο Προτεσταντισμός σε όλες τις ομολογιακές διαφοροποιήσεις του δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εκφυλισμένη μορφή του Παπισμού. Μετά την απόσχισή του από τον παπικό κορμό τον 16ο αιώνα, που εκδηλώθηκε ως αντίδραση και ως επανάσταση απέναντι στις παπικές αυθαιρεσίες της εποχής εκείνης, δεν μπόρεσε τελικά να προσεγγίσει την Ορθόδοξη Ανατολή παρά την ριζοσπαστική διαφοροποίησή του από τον Παπισμό. Αντίθετα μάλιστα παραμένει μέχρι σήμερα σημαντικά εξαρτημένος από τη σχολαστική θεολογική σκέψη.

Η θεολογική του ταυτότητα διαφέρει ριζικά τόσο με αυτήν της Ορθόδοξίας, όσο και εν πολλοίς με αυτήν του Παπισμού. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικές ουσιώδεις δογματικές διαφορές που χωρίζουν τον Προτεσταντισμό από τον Παπισμό: Αρνείται το δόγμα του παπικού πρωτείου, όπως και αυτό του παπικού αλαθήτου. Απορρίπτει κατηγορηματικά την Παράδοση της Εκκλησίας ως φορέα της Αποκαλύψεως στην ιστορία και θεωρεί την Αγία Γραφή ως την μοναδική πηγή της Αποκαλύψεως. Αρνείται την ορατή Εκκλησία και θεωρεί την Αγία Γραφή ως σαφή και καταληπτή από τον κάθε Χριστιανό, ο οποίος μπορεί να την ερμηνεύει, φωτιζόμενος από το Άγιο Πνεύμα.

Διδάσκει ότι η Εκκλησία είναι αόρατη κοινωνία αγίων και απαρτίζεται από τα εκλεκτά μέλη όλων των ορατών Εκκλησιών όλων των εποχών. Η Εκκλησία αυτή δεν είναι διαρθρωμένη ιεραρχικά ως καθίδρυμα, αλλά είναι διασκορπισμένη σ’ όλη την Οικουμένη. Διδάσκει την πανταχού παρουσία του Χριστού σωματικώς, την γνωστή ubiquitas. Απορρίπτει την Ιερωσύνη ως μυστήριο. Περιορίζει τον αριθμό των μυστηρίων σε δύο, το βάπτισμα και τη θεία Ευχαριστία. Ο άνθρωπος κατά τον Προτεσταντισμό μετά την προπατορική πτώση στην αμαρτία είναι πλήρως και βαθιά διεφθαρμένος. Το «κατ’ εικόνα» του ανθρώπου έχει καταστραφεί τελείως.

Θεολογική κριτική σε διδακτορική διατριβή ιεράρχου – μέρος Β’

από το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς
Εν Πειραιεί τη 19η Απριλίου 2021
Το πρώτο μέρος ΕΔΩ

.

«Ο εν αληθεία διάλογος»

Το κεφάλαιο με τον παρά πάνω τίτλο, πέρα από τα ουσιαστικά κενά που παρουσιάζει, προσπαθεί να δώσει στον αναγνώστη μια παραπλανητική εικόνα των Θεολογικών Διαλόγων, όπως θα καταδειχθεί με όσα θα παραθέσουμε στη συνέχεια. Το γενικό συμπέρασμα που αποκομίζει ο αναγνώστης είναι ότι οι μέχρι σήμερα διεξαχθέντες Διάλογοι είχαν επιτυχία και έφεραν σημαντικούς και θετικούς καρπούς. Γύρω από το θέμα των Θεολογικών Διαλόγων έχουν ομιλήσει και έχουν ασκήσει κριτική μεγάλες και καταξιωμένες θεολογικές προσωπικότητες, (ορισμένες μάλιστα από αυτές έλαβαν μέρος σε Διαλόγους), άνδρες εγνωσμένου κύρους και πνευματικότητος, που δεν συμφωνούν καθόλου με τα συμπεράσματα του συγγραφέως. Πρόκειται για πρόσωπα, τα οποία είχαν το θάρρος να υψώσουν το ανάστημά τους και να διαφωνήσουν, καθώς διαπίστωναν την στρεβλή πορεία που έπαιρναν συν τω χρόνω οι Διάλογοι. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, είτε παραιτήθηκαν μόνοι τους, μη συμμετέχοντες σ’ αυτούς, διότι δεν θέλησαν να γίνουν μαριονέττες σε ένα «ανόσιο παίγνιο», είτε απομακρύνθηκαν από την προϊσταμένη τους εκκλησιαστική αρχή, επειδή τόλμησαν να διαφοροποιηθούν και να εναντιωθούν στην οικουμενιστική γραμμή, που χάραξε η εκκλησιαστική τους ηγεσία. Μας εκπλήσσει δε το γεγονός ότι ο συγγραφέας, (με εξαίρεση τον π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ), θεληματικά τους αγνοεί. Γιατί άραγε; Επειδή δεν έχει την τόλμη και τη δύναμη να τους αντικρούσει; Ή επειδή δεν τον βοηθούν να βγάλει τα συμπεράσματα που θέλει;

Θεολογική κριτική σε διδακτορική διατριβή ιεράρχου

από το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς
Εν Πειραιεί τη 12η Απριλίου 2021

.

Εισαγωγικά

Στην σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη εποχή μας πολύς λόγος γίνεται για την εκκλησιαστική ενότητα. Οι εδώ και πολλές δεκαετίες αρξάμενοι και μέχρι σήμερα συνεχιζόμενοι Θεολογικοί Διάλογοι μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των Ετεροδόξων, (Ρωμαιοκαθολικών, Αντιχαλκηδονίων, Λουθηρανών, Αγγλικανών κ.α.), δείχνει ακριβώς πόσο επιτακτικό θεωρήθηκε το αίτημα της αποκαταστάσεως της ενότητος των χριστιανών, ιδιαίτερα από του 20ου αιώνος και εντεύθεν.

Στη «Σύνοδο της Κρήτης» (2016), κατά κόρον διατυμπανίστηκε από πολλούς, Προκαθημένους και μη, κατά την διεξαγωγή των εργασιών της, ότι ο κύριος σκοπός της συγκλήσεώς της είναι να «διατρανωθεί η ενότητα της Ορθοδοξίας». Το γνωστό Ουκρανικό Αυτοκέφαλο, το οποίο ταλανίζει την παγκόσμια Ορθοδοξία εδώ και τρία περίπου χρόνια, έφερε και πάλι στην σύγχρονη εκκλησιαστική επικαιρότητα το δράμα των διασπάσεων και διαιρέσεων μεταξύ τοπικών Εκκλησιών και ανέδειξε περισσότερο από κάθε άλλη φορά επιτακτική την ανάγκη της αποκαταστάσεως της εκκλησιαστικής κοινωνίας μεταξύ αυτών.

Προ ημερών έφθασε στο Γραφείο μας έντυπο με τίτλο: «Η ενότητα της Εκκλησίας και τα σύγχρονα εκκλησιολογικά προβλήματα», και υπότιτλο: «Συγκριτική έκθεση της θεολογίας του αγίου Μαξίμου του ομολογητού». Πρόκειται για διδακτορική διατριβή, που είδε το φως της δημοσιότητος σχετικά πρόσφατα, (Ιανουάριος 2021), με συγγραφέα τον Μακ. Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος και Μητροπολίτη Σκοπίων κ. Ιωάννη. Την διατριβή ανέλαβε να εκδώσει η Ιερά Μητρόπολη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος.

Η εργασία αναφέρεται στο φλέγον και σπουδαιότατο θέμα της εκκλησιαστικής ενότητος και μάλιστα σε άμεση διαλεκτική σχέση με τα σύγχρονα εκκλησιαστικά προβλήματα. Από την μελέτη της εν λόγω εργασίας διαπιστώσαμε την φιλότιμη κατ’ αρχήν προσπάθεια, που καταβάλλει ο συγγραφέας, να παρουσιάσει το θέμα της εκκλησιαστικής ενότητος με αφετηρία τους αγίους Πατέρες και ιδιαίτερα τον Άγιο Μάξιμο τον ομολογητή. Χωρίς αμφιβολία, αρκετές από τις θέσεις που διατυπώνονται στην εργασία απηχούν τη δογματική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Όμως, κατά την ταπεινή μας γνώμη, διατυπώνονται και θέσεις, απέναντι στις οποίες έχουμε σοβαρές επιφυλάξεις και αντιρρήσεις. Είτε διότι εκφράζουν εκκλησιολογικές θέσεις και απόψεις σαφώς όχι Ορθόδοξες, αλλά βαθιά επηρεασμένες από μια οικουμενίζουσα Εκκλησιολογία, είτε διότι πάσχουν από πλευράς θεολογικής πληρότητος, ή (και) θεολογικής σαφήνειας.

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩΝ ΤΩΝ ΗΘΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ ΜΕ ΝΤΙΡΕΚΤΙΒΑ ΤΟΥ Ο.Η.Ε.

από το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

Δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις και ικανότητες για να καταλάβει ο κάθε νοήμων σύγχρονος άνθρωπος, ότι η ανθρωπότητα έχει εισέλθει πλέον σε μια νέα περίοδο πρωτόγνωρης ηθικής κατάπτωσης, ή καλλίτερα: καταβαράθρωσης. Όσοι μελετούμε τις Άγιες Γραφές και τα συγγράμματα των θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας, διαπιστώνουμε ότι φτάσαμε στα τραγικά εσχατολογικά χρόνια της γενικής αποστασίας, η οποία θα σημάνει και το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας. Μελετώντας το 24ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, το 18ο του κατά Λουκάν, το 13ο του κατά Μάρκον, το 2ο της Β΄ προς Θεσσαλονικείς Επιστολής του αποστόλου Παύλου και ιδιαίτερα το 3ο της Β΄ προς Τιμόθεον Επιστολής του, διαπιστώνουμε πως οι σύγχρονοι ταραγμένοι καιροί μας έχουν σαφές εσχατολογικό χαρακτήρα. Ο αείμνηστος π. Αθανάσιος Μυτιληναίος έλεγε κάποτε προφητικά: «Απολύτως πιστεύω ότι έχουμε ήδη μπεί στο προοίμιο, αν όχι στο κύριο θέμα της εποχής του Αντιχρίστου», (βλ. 279η ομιλία του στις 1.5.2001).

Η σύγχρονη έκλυση των ηθών και η αντίστροφη ηθική της Νέας Εποχής τείνει πλέον να κυριαρχήσει σ’ όλο τον πλανήτη. Για το τι θα βλέπουμε στο προσεχές μέλλον, δεν θα υπάρχει κανένα συγκρίσιμο ιστορικό προηγούμενο από την ιστορία της ανθρωπότητος. Ο υπόγειος και ακήρυχτος πόλεμος των σκοτεινών δυνάμεων εναντίον κάθε ηθικής τάξεως και κάθε παραδοσιακής αξίας θα γίνεται στο εξής όλο και πιο τραχύς, όλο και πιο λυσσώδης, μέχρις ότου τελικά επικρατήσει παγκοσμίως ο απόλυτος δαιμονισμός. Κάθε φυσιολογικός και αγνός άνθρωπος, ο οποίος θα αγωνίζεται να ζήσει με γνώμονα το Ευαγγέλιο, θα θεωρείται καθυστερημένος και ανώμαλος, ρατσιστής και οπισθοδρομικός.

Δεν αρνούμαστε την άποψη κάποιων, ότι η αμαρτία και η αποστασία υπήρχε πάντοτε, από τότε που ο άνθρωπος εξέπεσε της αρχέγονης αθωότητός του και ότι στο διάβα της παγκόσμιας ιστορίας υπήρξαν εποχές μεγάλης ηθικής κατάπτωσης, (εποχή πριν από τον κατακλυσμό του Νώε, Σόδομα και Γόμμορα, Νινευή, ρωμαϊκή εποχή, κλπ). Η διαφορά με την εποχή μας έγκειται στο ότι στις ημέρες μας η αμαρτία και η ανηθικότητα απενοχοποιούνται και μεταβάλλονται σε δήθεν αξίες, ενώ αντίθετα η χριστιανική ηθική τίθεται στο περιθώριο και τείνει να θεωρηθεί ως παρανομία! Αλλά το κακό δεν φθάνει μέχρις εδώ. Όχι μόνο γενικά η αμαρτία, αλλά και η κάθε είδους σεξουαλική διαστροφή σήμερα νομιμοποιείται, γίνεται θεσμός, μεταβάλλεται σε έννομο αγαθό και προστατεύεται από τους νόμους πολλών κρατών, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται δυστυχώς και η πατρίδα μας.

Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται, ακόμα και ο κανιβαλισμός!

από το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

Ο αθεϊσμός είναι η πλέον χειρότερη μορφή του παραλογισμού, παρά το γεγονός ότι θέλει να παρουσιάζεται από τους αθεϊστές, ως συνεπής ορθολογισμός, αποδεχόμενος μόνον ό,τι είναι σύμφωνο με την λογική και την επιστημονική έρευνα. Ο μεγάλος χριστιανός λογοτέχνης Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι είχε πει πως «χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται», για να ορίσει όχι απλά τον παραλογισμό του αθεϊσμού, αλλά και τη δαιμονική του προέλευση και ενέργεια. Το Γραφείο μας αναγκάστηκε πολλές φορές σε προηγούμενες δημοσιεύσεις μας, να ασχοληθεί με την αθεΐα και να καταδείξει μεταξύ άλλων, ότι αυτή δεν αποτελεί απλώς και μόνον άρνηση της υπάρξεως του Θεού, άρνηση κάθε μορφής δογματισμού και κάθε μεταφυσικής αναγωγής του ανθρώπου σε ένα υπέρτατο όν, αλλά ότι συνιστά εν τέλει μια ιδιότυπη «θρησκεία», η οποία όμως εμπερικλείει στο εσώτατο είναι της ένα πλήθος αντιφάσεων, που οδηγούν στην απόλυτη άρνηση της λογικής.

Αντίθετα η Ορθόδοξη Εκκλησία μας αφ’ ενός μεν δεν απορρίπτει την λογική, διότι αυτή είναι χρήσιμη και αναγκαία προκειμένου να μας οδηγήσει σε μια εισαγωγική πίστη ως προς την ύπαρξη του Θεού, αφ’ ετέρου όμως γνωρίζει τα όριά της, πέραν των οποίων επακολουθεί η άμεση εμπειρία, όχι μόνον της υπάρξεως και παρουσίας του Θεού, αλλά και η ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, διά των ακτίστων και μεθεκτών ενεργειών της Θείας Χάριτος. Αυτή μας ανυψώνει πέρα από τα κτιστά και ορατά και μας καθιστά κοινωνούς του αγίου Τριαδικού Θεού. Μ’ άλλα λόγια η Ορθόδοξη Εκκλησία μας προσφέρει σε κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο και τις λογικές αποδείξεις περί της υπάρξεως του Θεού, αλλά και την εμπειρική και βιωματική γνώση του αγίου Τριαδικού Θεού.

Αναίρεση ισχυρισμών για τον «αφορισμό» της Ελληνικής Επαναστάσεως

(σ.Π/Β: Πολύς κόσμος έχει ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ χρόνια και χρόνια να υπενθυμίζει τα αυτονόητα
για τον περίφημο «αφορισμό», με την επίσημη ηγεσία της Εκκλησίας να σιωπά.
Καλοδεχούμενη, έστω και τώρα, η απάντηση της Μητροπόλεως Πειραιώς και μακάρι
να «ξυπνήσουν» κι άλλοι και σε υψηλότερο επίπεδο από εκείνο του Γραφείου
επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών της Μητροπόλεως Πειραιώς)

από το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

Εφέτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, η οποία αποτελεί έναν μοναδικό σταθμό στην μακραίωνη ιστορική πορεία του Έθνους μας και το γενεσιουργό γεγονός της δημιουργίας της νεοελληνικής μας κρατικής υπόστασης. Γι’ αυτό έχει αποφασισθεί από την Ελληνική Πολιτεία, η φετινή χρονιά να είναι αφιερωμένη στο μεγάλο αυτό γεγονός της εθνικής μας παλιγγενεσίας και να λάβουν χώρα επετειακές και εορταστικές εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα και στον απανταχού Ελληνισμό της Διασποράς. Προς τον σκοπό αυτό έχει συσταθεί μια ιδική Επιτροπή, «Ελλάδα 2021», για τη διοργάνωση εορταστικών εκδηλώσεων και την προβολή της σημασίας του μεγάλου αυτού εθνικού γεγονότος. Μεταξύ των άλλων συλλογικών φορέων συμμετέχει και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η οποία και αυτή έχει συστήσει ειδική Επιτροπή για την διοργάνωση αναλόγων εκδηλώσεων. Επίσης εορταστικές εκδηλώσεις άρχισαν ήδη να γίνονται και σε πολλές Ιερές Μητροπόλεις, τιμώντας τη μεγάλη εθνική μας επέτειο και εξαίροντας την υπέρτατη συμβολή της Μητέρας και Τροφού του Γένους μας Εκκλησίας, στον αγώνα για την απελευθέρωση του Έθνους μας.

Γύρω από το κομβικής σημασίας αυτό θέμα, της συμβολής και του ρόλου δηλαδή της Εκκλησίας για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού, συνεχίζονται δυστυχώς μέχρι σήμερα να εκφράζονται θέσεις και απόψεις, προερχόμενες κυρίως από τον χώρο της Αριστεράς και της Αθεΐας, που προσπαθούν να απομειώσουν, ή και να διαγράψουν την ανεκτίμητη προσφορά της Εκκλησίας προς το Γένος μας, διαστρεβλώνοντας όμως και συσκοτίζοντας την ιστορική αλήθεια. Και επειδή οι αθεϊστικές φωνές, με αφορμή την μεγάλη φετινή εθνική επέτειο, όλο και περισσότερο πληθαίνουν, αλλά και επειδή τα περισσότερα από τα μέλη της Επιτροπής «Ελλάδα 2021», που διόρισε η κυβέρνηση για τις προγραμματισμένες διοργανώσεις, δεν εμπνέονται δυστυχώς από τις αξίες του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, θεωρήσαμε αναγκαίο να επανέλθουμε στο θέμα και να τονίσουμε πολύ συνοπτικά κάποιες βασικές αλήθειες.

ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ «ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΡΗΝΗΣ» ΤΟ ΙΣΛΑΜ;

(σ.Π/Β: όσοι έχουμε διαβάσει το Κοράνι
γνωρίζουμε πολύ καλά πως είναι βιβλίο μίσους
και πνευματικού παρασιτισμού. Αλίμονο σε όσους
πιστεύουν τους «αστικούς μύθους»
που διαδίδοταν εώς πολύ πρόσφατα
από τα «επίσημα» κανάλια ενημέρωςης.
Το ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών αποφάσισε
να πει ΤΩΡΑ το αυτονόητο, προφανώς
ΔΕΝ οφείλεται σε πνευματικούς λόγους,
αλλά μάλλον σε… γεωπολιτικούς.

εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς
Εν Πειραιεί τη 25η Ιανουαρίου 2021

.

Πολύς θόρυβος και θύελλα αντιδράσεων ξέσπασε πρόσφατα στην μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης και στη γείτονα Τουρκία, εξ’ αιτίας κάποιων δηλώσεων του Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. κ. Ιερωνύμου σχετικά με την φύση του Ισλάμ. Ο Μακαριώτατος σε τηλεοπτική εκπομπή, που αφορούσε τον εορτασμό των 200 χρόνων της Εθνικής μας παλιγγενεσίας, δήλωσε μεταξύ άλλων με ξεκάθαρο και ευθαρσή τρόπο, ότι: «Το Ισλάμ, οι πολίτες του, δεν είναι θρησκεία, είναι πολιτικό κόμμα, είναι πολιτική επιδίωξη και είναι οι άνθρωποι του πολέμου, οι άνθρωποι της εξαπλώσεως, αυτό είναι χαρακτηριστικό του Ισλάμ, το λέει και η διδασκαλία του Μωάμεθ».

Πιστεύουμε, ότι με όσα είπε ο Μακαριώτατος, ούτε υπερέβαλε, ούτε παραποίησε την αλήθεια, όπως έσπευσαν να δηλώσουν οι Μουφτήδες της Θράκης. Ούτε επίσης πρόκειται για παράλογες, αβάσιμες και συκοφαντικές δηλώσεις, όπως ισχυρίσθηκε ο τουρκικός τύπος και το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών. Αντίθετα παρουσίασε την φρικτή, γύρω από την φύση του Ισλάμ, πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, που και το Γραφείο μας σε σειρά άρθρων και επιστολών στο παρελθόν παρουσίασε με αναντίρρητα επιχειρήματα και με βάση τα φρικώδη διδάγματα του Κορανίου, και της Χαντίθ, (παράδοσης), η οποία αποτελεί το «δεύτερο στήριγμα» του Ισλάμ. Μια πραγματικότητα, που το υπόδουλο γένος μας εβίωσε πάνω στην πράξη επί σειρά 400 χρόνων δουλείας, της πιο φρικτής και απάνθρωπης δουλείας, που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Στην παρούσα ανακοίνωσή μας δεν θα ασχοληθούμε με τις αντιδράσεις της τουρκικής κυβέρνησης και του τουρκικού τύπου, οι οποίοι παίρνοντας αφορμή από τις δηλώσεις του Μακαριωτάτου, εξέφρασαν για μια ακόμη φορά την προαιώνια εχθρότητα, την οποία τρέφουν για την πατρίδα μας, το λαό μας και την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας. Θα περιοριστούμε να σχολιάσουμε την ανακοίνωση των Μουφτήδων της Θράκης, οι οποίοι ενώ με καύχηση ονομάζουν εαυτούς Έλληνες πολίτες, ωστόσο τα λεγόμενά τους βρίσκονται σε πλήρη εναρμόνιση, (πως μπορούσε να γίνει αλλιώς;), με τις δηλώσεις των εχθρών της Ελλάδος Τούρκων.

Παραθέτουμε την ανακοίνωσή τους: «Βαθιά λύπη μας προκάλεσαν οι χθεσινές δηλώσεις του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, κ. Ιερωνύμου, σε τηλεοπτική εκπομπή σχετικά με τη φύση του Ισλάμ και το χαρακτήρα των πιστών μουσουλμάνων. Η εικόνα που περιέγραψε ο Μακαριώτατος για τη θρησκεία μας δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα της χώρας μας και προσβάλλει το θρησκευτικό μας αίσθημα. Οι ακρότητες ορισμένων που στο όνομα του Ισλάμ έχουν διαπράξει καταδικαστέες πράξεις, έχουν συμβεί σε άλλες χώρες και τις έχουμε αποδοκιμάσει πρώτοι εμείς ακριβώς γιατί είναι ενάντιες στο Ιερό Κοράνι και προσβάλλουν την πίστη μας.

Θρησκευτική διπλωματία: Μιά διαφορετική όψη του θρησκευτικού συγκρητισμού

Η ανθρωπότητα βιώνει εδώ και περισσότερο από ένα αιώνα μια σκληρή και αυταπόδεικτη πραγματικότητα, ένα πρωτόγνωρο και εφιαλτικό μοντέλο αμοιβαιότητας των λαών, το οποίο συνθλίβει και εξαφανίζει κάθε ιδιαιτερότητα. Μέσα στα πλαίσια του παγκόσμιου Οικουμενισμού, γέννημα και θρέμμα του Διεθνούς Σιωνισμού, βρίσκεται σε εξέλιξη μια τιτάνια προσπάθεια να «πολτοποιηθούν» οι εθνικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, οι επί μέρους οικονομίες και οι θρησκείες σε μια χαώδη ομογενοποίηση με στόχο να δημιουργηθεί μια και μόνη παγκόσμια κυβέρνηση, μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, ένας παγκόσμιος τρόπος ζωής και τέλος μια θρησκεία, απαρτιζόμενη από τα κοινά στοιχεία των υπαρχόντων θρησκειών, η γνωστή σε όλους μας Πανθρησκεία.

Το εξόχως τραγικό εν προκειμένω είναι το γεγονός, ότι μαζί με τις θρησκείες του κόσμου σύρθηκε σ’ αυτόν τον κυκεώνα και αγία μας Εκκλησία, θεωρούμενη ως μια από τις πολλές θρησκείες του κόσμου. Κλήθηκε να συμμετάσχει σε Διαθρησκειακές Συναντήσεις και Συνέδρια, στα οποία «Ορθόδοξοι» εκκλησιαστικοί ηγέτες διατύπωσαν και διακήρυξαν σε πάμπολλες περιπτώσεις βλάσφημες και αντορθόδοξες θέσεις και αντιλήψεις, ολότελα ξένες με την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας και διαμετρικά αντίθετες με τη φύση και την αποστολή της, γενόμενοι εκόντες άκοντες πειθήνια όργανα των σκοτεινών δυνάμεων της Νέας Τάξεως Πραγμάτων.

Και άλλες φορές στο παρελθόν ασχοληθήκαμε με το θέμα των Διαθρησκειακών Διαλόγων και Συνεδρίων σε άρθρα και μελέτες μας, όπου τονίσαμε ότι τα Συνέδρια αυτά προωθήθηκαν από υπόγεια σκοτεινά κέντρα και πολιτικούς ηγέτες- μαριονέτες, διότι θεωρήθηκαν ως μία αναγκαιότητα για την αντιμετώπιση όχι μόνον του θρησκευτικού και ιδιαίτερα του ισλαμικού φανατισμού, αλλά και άλλων ποικίλων κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν την ανθρωπότητα, για την προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αδελφοσύνης μεταξύ των λαών. Στην πραγματικότητα όμως εξυπηρετούν και προωθούν τα σκοτεινά σχέδια της Νέας Εποχής, την ομογενοποίηση όλων των θρησκειών, προκειμένου έτσι να οικοδομηθεί η νέα θρησκεία του μέλλοντος, η πανθρησκεία του Αντιχρίστου.

Θεωρήσαμε καθήκον μας και πάλι να επανέλθουμε στο ίδιο θέμα, διότι η παναίρεση του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, όχι μόνο δεν υποχωρεί, αλλά αντίθετα προχωρεί καλπάζοντας και οσημέραι γιγαντώνεται όλο και περισσότερο και επομένως ο κίνδυνος να μπλέξουν στα δίχτυα της αιρέσεως και να χαθούν ψυχές «υπέρ ων Χριστός απέθανε» είναι μεγάλος.

Ένα ακόμη Διαθρησκειακό, Διεθνές Συνέδριο είδε το φως της δημοσιότητος εν μέσω της δίνης της πανδημίας, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στη Λέσχη Αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων, στις 11 και 12 Νοεμβρίου ε.ε. Το θέμα ήταν «Η Θρησκεία στον Σύγχρονο Κόσμο: Προκλήσεις και Προοπτικές για τον Διάλογο και την Ειρήνη», σε συνάφεια και άμεση σχέση με την θρησκευτική διπλωματία. Την πρωτοβουλία της διοργάνωσης είχε το περιοδικό «Foreign Affairs The Hellenic Edition», με τη συνδιοργάνωση του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Στο Συνέδριο συμμετείχαν, εκτός από παράγοντες της ελληνικής και ξένης διπλωματίας, εκπρόσωποι θρησκειών και εκκλησιαστικοί άνδρες.

Διορισμός «επισκόπων»: ένα ακόμη ολέθριο επακόλουθο του παπικού Πρωτείου

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 9η Νοεμβρίου 2020

Δεκάδες είναι οι αιρετικές διδασκαλίες που επινόησε ο Παπισμός στην ιστορική του πορεία. Μία όμως εξ’ αυτών θεωρείται η μεγαλύτερη και φοβερότερη, η κακοδοξία του παπικού Πρωτείου. Περί αυτής ομιλώντας ο άγιος Νεκτάριος ο θαυματουργός, του οποίου την μνήμη εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας και ταυτόχρονα την επέτειο των 100 ετών από της οσιακής κοιμήσεώς του, σε κάποιο λόγο του για τα αίτια του Σχίσματος Ανατολής και Δύσεως, αναφέρει τα εξής: «Λέγοντας ο Πάπας πως είναι η κεφαλή της Εκκλησίας, εξόρισε από τη Δυτική ‘Εκκλησία’ τον Δεσπότην πάντων Χριστόν και έτσι έμεινε η Δυτική ‘Εκκλησία’ χήρα από τον Χριστόν. Όταν οι υιοί του Ζεβεδαίου ζήτησαν από τον Χριστό πρωτοκαθεδρία, να καθήσουν ο ένας δεξιά του και ο άλλος αριστερά του, ο Κύριος δεν τους είπε, ότι αυτό είναι αδύνατον, διότι την πρωτοκαθεδρία την έχω δώσει στον Πέτρο, αλλά ότι ‘ος εάν θέλει γενέσθαι μέγας εν υμίν έσται διάκονος υμών και ος εάν θελη γενέσθαι πρώτος έστω πάντων δούλος’, (Ματθ.20,26).

Τα ολέθρια επακόλουθα από την αθέτηση του Συνοδικού συστήματος της Εκκλησίας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 2α Νοεμβρίου 2020

Η αιφνιδιαστική μνημόνευση από τον Μακ. Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ. Χρυσόστομο το Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2020, κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας στην Ιερά Μονή της Παναγίας της Χρυσορροϊάτισσας, του σχισματικού και αχειροτόνητου «αρχιεπισκόπου» Επιφανίου, της λεγομένης  «Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας», έφερε ξανά στην εκκλησιαστική επικαιρότητα το ζήτημα του ουκρανικού Αυτοκεφάλου. Πρόκειται για ένα παγκοσμίων διαστάσεων εκκλησιαστικό ζήτημα, που επέφερε λίαν επώδυνο και δυσθεράπευτο τραύμα στο σώμα της Εκκλησίας, με ολέθριες συνέπειες για την ενότητα της οικουμενικής Ορθοδοξίας. Ένα ζήτημα  που εξακολουθεί να υφίσταται εδώ και τρία σχεδόν χρόνια, (από τον Ιανουάριο του 2018 και εντεύθεν), το οποίο επιζητεί την θεραπεία του και το οποίο σίγουρα δεν επιλύεται με αυθαίρετες και μονομερείς ενέργειες Προκαθημένων, αλλά μόνον με Πανορθόδοξη Σύνοδο.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΩΣ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣ «ΜΟΝΟΘΕΪΣΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ».

εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

Όπως και παλαιότερα έχουμε επισημάνει, (είναι όμως ανάγκη να επανέλθουμε και πάλι λόγω της σοβαρότητας του θέματος), ο παγκόσμιος Οικουμενισμός με την τριπλή του διάσταση, οικονομική, πολιτική και θρησκευτική, αποτελεί σήμερα μια από τις μεγαλύτερες απειλές κατά της ανθρωπότητας. Πρόκειται για ένα παγκόσμιο κίνημα του Διεθνούς Σιωνισμού που έχει σαν μοναδικό σκοπό την δημιουργία μιας νέας τάξεως πραγμάτων, δηλαδή την πολιτική, οικονομική, και θρησκευτική ενοποίηση της ανθρωπότητας. Η όλη διαδικασία αυτής της σταδιακής μεταβολής, (η οποία λέγεται και παγκοσμιοποίηση), είναι απαραίτητο να προηγηθεί, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς των σκοτεινών κέντρων, προκειμένου να προετοιμαστεί το έδαφος για την έλευση του Αντιχρίστου, του παγκόσμιου δικτάτορα, ο οποίος θα κυβερνήσει τον πλανήτη για 7 χρόνια σύμφωνα με τις Γραφές και τον οποίο, με πολλή λαχτάρα, περιμένουν οι Εβραίοι. Το τρίτο σκέλος αυτής της διαδικασίας, δηλαδή η θρησκευτική ενοποίηση, είναι ο γνωστός σε όλους μας Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός Οικουμενισμός, μια φοβερή αίρεση, η οποία κυριάρχησε σ’ ολόκληρο τον 20ο αιώνα και συνεχίζει να κυριαρχεί μέχρι σήμερα, η οποία, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς των σκοτεινών κέντρων, πρόκειται να οδηγήσει στην δημιουργία μιας παγκόσμιας θρησκείας, της εφιαλτικής Πανθρησκείας.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μπροστά σ’ αυτή την παγκοσμίων διαστάσεων πνευματική λαίλαπα δεν έμεινε δυστυχώς αμέτοχη και ανεπηρέαστη. Οι περισσότερες κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, με πρωτοπόρο το Οικουμενικό Πατριαρχείο, έπεσαν στην παγίδα να συμμετάσχουν ως μέλη στα διεθνή Διαχριστιανικά, (όπως το Π.Σ.Ε.) και Διαθρησκειακά forum και στις Διαθρησκειακές Συναντήσεις και Διαλόγους, με τον ισχυρισμό ότι στις διεθνείς αυτές διοργανώσεις θα έχουν την ευκαιρία να δώσουν, σε ετεροδόξους και αλλοθρήσκους, την Ορθόδοξη χριστιανική μαρτυρία. Ωστόσο η τραγική πραγματικότητα απέδειξε το ακριβώς αντίθετο. Όχι μόνο χριστιανική Ορθόδοξη μαρτυρία δεν δώσαμε, αλλά πολλοί εκ των Ορθοδόξων εκπροσώπων έφθασαν στο σημείο να διατυπώσουν βλάσφημες δηλώσεις και διακηρύξεις, όπως ότι οι θρησκείες του κόσμου αποτελούν «διαφορετικούς τρόπους λατρείας και αναγωγής στον ένα Θεό». Είναι πάμπολλες οι σχετικές αντορθόδοξες και βλάσφημες δηλώσεις κληρικών όλων των βαθμίδων και λαϊκών ακαδημαϊκών διδασκάλων, τις οποίες έχουμε δημοσιεύσει σε παλαιότερες εργασίες μας, ώστε δεν είναι του παρόντος να τις επαναλάβουμε.

Ο σατανισμός νομιμοποιείται στη Σουηδία

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 21η Σεπτεμβρίου 2020

Είμαστε δυστυχώς αναγκασμένοι να φέρνουμε στο φως της δημοσιότητας, με σκοπό την επαγρύπνηση του πιστού λαού του Θεού και να σχολιάζουμε περιπτώσεις έσχατης πνευματικής και ηθικής κατάπτωσης του συγχρόνου κόσμου. Άλλωστε με βάση τα σημεία των καιρών, όπως αυτά καταγράφονται στα θεόπνευστα αγιογραφικά κείμενα, (βλ. 24ο κεφ. του κατά Ματθαίον και 21ο κεφ. του κατά Λουκάν ευαγγελίου), και τους θεοφώτιστους Πατέρες της Εκκλησίας μας, έχουμε αποδείξει ότι η ανθρωπότητα εισήλθε σε μια κατάσταση πρωτοφανούς αποστασίας, η οποία μαρτυρεί ότι βρισκόμαστε πλέον στους εσχάτους χρόνους.

Μια από τις φοβερότερες πτυχές της σύγχρονης ηθικής και πνευματικής κατάπτωσης είναι και η πρωτοφανής στην παγκόσμια ιστορία «συμφιλίωση» του ανθρώπου με τον «απ’ αρχής ανθρωποκτόνο» (Ιωάν.8,9), τον ολετήρα της ανθρωπότητας και ολοκλήρου της κτίσεως, τον Σατανά. Η γενική αποστασία του ανθρώπου από τον αληθινό Θεό, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, είναι ευθέως ανάλογη με την υποταγή του στο Σατανά και τη λατρεία του σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.

Η Κτιστή Χάρις και η ιοβόλος «Θεία Κοινωνία» του παπισμού

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 13η Ιουλίου 2020.

Οι πάμπολλες δογματικές και άλλες διαφορές μεταξύ της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας μας και της θρησκευτικής κοινότητας του Παπισμού είναι όντως αγεφύρωτες. Η επιδημία του κορωνοϊού, έφερε στην επικαιρότητα και τις χαώδεις διαφορές μας στη Θεία Κοινωνία. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, παρά την αποδοχή των περιοριστικών μέτρων, τα οποία επέβαλε η Πολιτεία, για τον περιορισμό της διασποράς του ιού, αυτή ουδέποτε διανοήθηκε να θεωρήσει τη Θεία Κοινωνία ως αίτια μετάδοσης του ιού και καμιάς μεταδοτικής νόσου. Αποφάνθηκε με τον πλέον σαφή τρόπο ότι η Θεία Κοινωνία είναι αυτό το ίδιο το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η οποία ζωοποιεί τον άνθρωπο, διότι ο Αυτός είναι η ζωή (Ιωάν.11,25) και χορηγός της ζωής και σε καμιά περίπτωση δε μπορεί να προκαλέσει φθορά και θάνατο, διότι ο Λυτρωτής μας νίκησε τη φθορά και το θάνατο, με το δικό Του θάνατο και την πανένδοξη ανάστασή Του. Ζωή και θάνατος είναι έννοιες ασυμβίβαστες στην Εκκλησία. Ο πιστός του Χριστού γεύεται την αφθαρσία και οδεύει προς την αθανασία, σε αντίθεση με τον αποκομμένο από το Χριστό άνθρωπο, ο οποίος είναι στην ουσία νεκρός, διότι στερείται τη σύνδεσή του με την πηγή της ζωής και απλά επιβιώνει βιολογικά.