Η στάση του Βατικανού κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των
Παραθρησκειών της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

εν Πειραιεί τη 1η Νοεμβρίου 2021

Η εθνική μας επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 φέρνει στη μνήμη μας τη φρικαλεότητα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Την άνοδο και την τελική πτώση του Φασισμού και του Ναζισμού στην Ευρώπη και την δημιουργία του σατανικού «Άξονα» (φασιστικής Ιταλίας, ναζιστικής Γερμανίας και μιλιταριστικής Ιαπωνίας), με σκοπό την κατάκτηση της ανθρωπότητας και την υποδούλωσή της στην τότε «Νέα Τάξη Πραγμάτων», την οποία προωθούσαν οι ίδιες σκοτεινές δυνάμεις, οι οποίες κινούν και σήμερα τα νήματα της σύγχρονης «Νέας Τάξεως Πραγμάτων».

Μετά τις εισβολές της ναζιστικής Γερμανίας σε χώρες της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης, «άνοιξε η όρεξη» του παράφρονα και φασίστα Ιταλού ηγέτη Μπενίτο Μουσολίνι και εκλεκτού του Βατικανού, να δημιουργήσει τη «Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», ζητώντας από την Ελλάδα «γη και ύδωρ», δηλαδή να δεχθεί να γίνει μια από τις υπόδουλες επαρχίες της. Και επειδή η πατρίδα μας απάντησε με το ηρωικό «ΟΧΙ», επιτέθηκε άνανδρα, από την κατακτημένη του Αλβανία, στην ηπειρωτική μεθόριο. Η ιστορία είναι γνωστή. Οι υπερφίαλοι παπικοί φασίστες νικήθηκαν και ταπεινώθηκαν από την Ελλάδα, την μικρή μεν και αδύνατη στρατιωτικά, αλλά με ακατάβλητο ηθικό και πνευματικό σθένος! Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με τις σιδερόφρακτες δυνάμεις του επίσης παράφρονα Αδόλφου Χίτλερ της ναζιστικής Γερμανίας, η οποία, αφού κατέκτησε το μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης, έσπασε το ελληνικό μέτωπο και κατέλυσε την ελευθερία το ελληνικού λαού, εγκαθιδρύοντας την φρικώδη τριετή τριπλή κατοχή, (1941-1944), στην πατρίδα μας, με τους χιλιάδες νεκρούς, την πείνα και τις ανυπολόγιστες καταστροφές.

Οι θρασείς ευρωπαίοι εισβολείς είναι οι ίδιοι απόγονοι των βαρβάρων φραγκοτευτόνων σταυροφόρων, οι οποίοι, με τις ευλογίες του Βατικανού, άλωσαν την Κωνσταντινούπολη το 1204 και διέλυσαν την Ορθόδοξη Αυτοκρατορία μας. Είναι οι ίδιοι, ο οποίοι μέχρι σήμερα δεν παύουν να εκδηλώνουν με λόγια και έργα το μίσος τους για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό. Ο μακαριστός πρωτ. κυρός Γεώργιος Μεταλληνός έλεγε, πως δεν είναι τυχαία η ημερομηνία επίθεσης των ιταλών φασιστών κατά της Ελλάδος, (28 Οκτωβρίου), διότι την ίδια αυτή ημέρα νίκησε ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο θεμελιωτής της Ρωμηοσύνης, τον βάρβαρο Μαξέντιο, βαδίζοντας προς τη Ρώμη και ο οποίος με τον θεοφώτιστο οραματισμό του, έδωσε τέλος στην μέχρι τότε παγανιστική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και εγκαινίασε μια νέα περίοδο στην ιστορία της ανθρωπότητος, την περίοδο της ένδοξης και χριστιανικής Ρωμανίας, μεταφέροντας την πρωτεύουσα της νέας Αυτοκρατορίας του στην ελληνική Ανατολή. Αυτό δεν το έχουν ξεχάσει ποτέ οι ανθέλληνες Φράγκοι!

Τι δρομολογεί η ανασύσταση της «Πενταρχίας»;

εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς
Εν Πειραιεί τη 14η Οκτωβρίου 2021

.

Αναφερθήκαμε πολλές φορές στην χρονολογία – ορόσημο για την Ορθόδοξο Καθολική Εκκλησία του Χριστού: το 2025, όπου αναμένονται κοσμοϊστορικά γεγονότα. Υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα με ξεκάθαρες δηλώσεις των μας πληροφορούν, ότι στο έτος αυτό πρόκειται κατά πάσαν πιθανότητα να γίνει η θρυλούμενη «ένωση των Εκκλησιών», δηλαδή Ορθοδοξίας και Παπισμού. Το 2025 όπως είναι γνωστό, θα εορταστούν τα 1700 χρόνια από την σύγκληση της Αγίας Α΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νικαίας (325), από τον πρώτο χριστιανό αυτοκράτορα Άγιο και Μέγα Κωνσταντίνο. Η σημαντική αυτή επέτειος θα αποτελέσει αφορμή για την επίσπευση των στόχων του Οικουμενισμού, που είναι αρχικά μεν η «ένωση των Εκκλησιών», (Ορθοδοξίας και Παπισμού) και στη συνέχεια η θρησκευτική ένωση της ανθρωπότητας, με τη δημιουργία της φρικώδους Πανθρησκείας. Φυσικά η «ένωση» αυτή προετοιμάζεται χωρίς να υφίστανται οι προϋποθέσεις, οι οποίες είναι απαραίτητες για να πραγματοποιηθεί. Και οι προϋποθέσεις αυτές, όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές, είναι η επιστροφή στην Ορθοδοξία της καταδικασμένης συνοδικά, (με πάμπολλες συνοδικές αποφάσεις Οικουμενικών και Ενδημουσών Συνόδων), αιρετικής παρασυναγωγής του Παπισμού με την απόπτυση όλων των αιρετικών διδασκαλιών της. Δηλαδή επιχειρείται μια «ένωση» ουνιτικού τύπου, στην οποία διαγράφεται ουσιαστικά μια ολόκληρη Συνοδική Ορθόδοξη Παράδοση 10 αιώνων. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι στο παρελθόν επιχειρήθηκαν δύο παρόμοιες προσπάθειες «ενώσεως», χωρίς ευτυχώς επιτυχία. Η πρώτη στα πλαίσια της παπικής Συνόδου της Λυών το 1274 και η δεύτερη στα πλαίσια της ψευδοσυνόδου της Φεράρας- Φλωρεντίας το 1438-1439.

Να επισημάνουμε επίσης ότι με την έκπτωση στην αίρεση του Πατριαρχείου της της Ρώμης, έχουμε την διατάραξη του αρχέγονου συστήματος διοικήσεως της Εκκλησίας, της λεγομένης «Πενταρχίας» (Ρώμης, Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων). Αργότερα με την ισλαμική κατάκτηση των τριών Πατριαρχείων: Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, καταλύθηκε ουσιαστικά το σύστημα αυτό και στη συνέχεια, στην εποχή της Τουρκοκρατίας, οι εκάστοτε Σουλτάνοι έδωσαν τη δυνατότητα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο να παίξει «πρωτεύοντα ρόλο» στη ρύθμιση των εκκλησιαστικών ζητημάτων.

ΤΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΝ ΟΙ «ΛΙΤΑΝΕΙΕΣ» ΤΗΣ «ΑΜΑΛ» ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ;

εκ του Γραφείου επί των αιρέσεων και
των παραθρησκειών της
Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς
εν Πειραιεί τη 15η Σεπτεμβρίου 2021

.

Ανήμερα της μεγάλης εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου διάλεξαν οι υπέρμαχοι της πολυπολιτισμικότητας και πολυθρησκευτικότητας και θιασώτες της Νέας Τάξεως Πραγμάτων της κυβέρνησης, για να προκαλέσουν για πολλοστή φορά τον ευσεβή Ορθόδοξο λαό μας. Ενώ απαγόρευαν καθολικά τις ανοιχτές θρησκευτικές εκδηλώσεις, τις λιτανείες και τα πανηγύρια, λόγω της επιδημίας του κορωνοϊού, την ίδια στιγμή επέτρεπαν την αγία αυτή ημέρα μια άλλου είδους «λιτανεία», την «λιτανεία» της «Αμάλ»! Πρόκειται για μια κακότεχνη μαριονέτα, ένα ξόανο ύψους 3,5 μέτρων, που αναπαριστά μουσουλμάνα προσφυγοπούλα από τη Συρία, η οποία «αναζητά» τη «χαμένη» οικογένειά της στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Η «πορεία» της ξεκίνησε από την ακριτική Χίο και συνεχίστηκε με περιοδείες σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, προκαλώντας προφανώς συνωστισμό, αλλά και αντιδράσεις από Δήμους, Σωματεία και απλούς πολίτες, όπως θα δούμε παρά κάτω.

Ο στόχος του όλου εγχειρήματος, ή καλύτερα του προπαγανδιστικού αυτού σόου, διότι περί αυτού πρόκειται, (το οποίο σημειωτέον ετέθη υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού), ήταν προφανώς να ευαισθητοποιήσει τους Έλληνες γύρω από το προσφυγικό ζήτημα και ειδικότερα να τους προδιαθέσει θετικά απέναντι στα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Να προκαλέσει αισθήματα λύπης, αγάπης, ευσπλαχνίας, απέναντι στις μανάδες και τα παιδιά, που έρχονται πρόσφυγες στην πατρίδα μας και ζητούν τη συμπαράστασή μας. Να προβληθεί η ιδεολογία, ότι κάθε εναντίωση στη σταδιακή αλλοτρίωση της χώρας προς κάθε τι, που θυμίζει Χριστό και Ελλάδα, δεν είναι μόνο ρατσισμός και ξενοφοβία, αλλά και έλλειψη χριστιανικής αγάπης.

Όμως πίσω από τη βιτρίνα της χριστιανικής αγάπης και αλληλεγγύης κρύβεται μια άλλη πραγματικότητα, ένας άλλος απώτερος στόχος, υπόγειος και σκοτεινός. Να προετοιμαστεί κατάλληλα ο Ελληνικός Λαός, (εν όψει μάλιστα του νέου μεγάλου προσφυγικού κύματος που έρχεται από το Αφγανιστάν), για να υποδεχθεί χωρίς αντιδράσεις το νέο αυτό προσφυγικό κύμα, έτσι ώστε να προχωρήσει σταδιακά και απρόσκοπτα η ισλαμοποίηση της χώρας, μέχρις ότου πλέον η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη. Φυσικά το μήνυμα που θέλησαν να «περάσουν» οι διοργανωτές του σόου «Αμάλ» δεν έχει καμία σχέση με την τραγική πραγματικότητα, που βιώνει ο Ελληνικός Λαός με τα μέχρι σήμερα προσφυγικά κύματα, που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα.

ΤΑΛΙΜΠΑΝ: ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΣ ΕΚΦΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΥ ΙΣΛΑΜ!

εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

Εν Πειραιεί τη 6η Σεπτεμβρίου 2021

Άλλη μια εστία φόβου, φρίκης και αίματος έκαμε πρόσφατα την εμφάνισή της στην Ασία, σκορπώντας ανησυχία και τρόμο σ’ όλο τον κόσμο. Ο λόγος για το Αφγανιστάν, του οποίου η εξουσία, μετά την αποχώρηση των Αμερικανών, περιήλθε στους Αφγανούς αντάρτες, στους φανατικούς μουσουλμάνους Ταλιμπάν, για τους οποίους πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ημέρες στα ΜΜΕ. Προς ενημέρωση των αναγνωστών μας αναφέρουμε, ότι με τον όρο «Ταλιμπάν» εννοούμε, (σύμφωνα με τον εγκυκλοπαιδικό ορισμό της λέξεως), τους σπουδαστές του κινήματος της ισλαμικής γνώσης.

Πρόκειται δηλαδή για ένα πολιτικο-θρησκευτικό κίνημα, τα μέλη του οποίου φιλοδοξούν να εφαρμόσουν στα έθνη και στους λαούς τις αρχές και τη διδασκαλία του Κορανίου και της Σαρία, (ισλαμικού νόμου) σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής, θρησκευτικής και κοινωνικής ζωής των πολιτών και μάλιστα με συνέπεια και ακρίβεια. Επομένως οι Ταλιμπάν δεν είναι τίποτε άλλο, παρά οι συνεπείς εκφραστές του αυθεντικού Ισλάμ.

Ανήλθαν στην εξουσία και «κυβέρνησαν το Αφγανιστάν από το 1996 έως το 2001 και από την 15η Αυγούστου του 2021 μέχρι σήμερα μετά από έναν μακρύ εμφύλιο πόλεμο και κατείχαν το 90% του συνόλου των εδαφών» . Επίσης είναι ιστορικά γνωστό, ότι διώχτηκαν από την εξουσία κατ’ αρχήν από τους Σοβιετικούς το 1979, αλλά μετά την ήττα τους επανήλθαν στην εξουσία το 1989. Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, οι ΗΠΑ, η Βρετανία και συμμαχικές δυνάμεις ανέλαβαν στρατιωτική δράση και ανέτρεψαν το καθεστώς των. Με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στη χώρα εγκαταστάθηκε διεθνής στρατιωτική δύναμη, τη διοίκηση της οποίας ανέλαβε το 2003 το NATO. Το καθεστώς αυτό παρέμεινε στη χώρα μέχρι τις 15 Αυγούστου του 2021, οπότε ήρθαν πάλι στην εξουσία οι Ταλιμπάν. Είναι επίσης γνωστό ότι τόσον οι Σοβιετικοί όσο και οι Αμερικανοί πλήρωσαν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια και βαρύ φόρο αίματος στις στρατιωτικές των επιχειρήσεις. Και οι δύο εισβολές των μεγάλων δυνάμεων κατέληξαν σε αποτυχία, σύμφωνα με χαρακτηρισμό επιφανούς στρατιωτικού αναλυτή: «ήταν το πρώτο Βιετνάμ για τους Σοβιετικούς και είναι το δεύτερο Βιετνάμ για τους Αμερικανούς».

Αποκαλυπτικές οι προθέσεις του Βατικανού κατά την παπική «Θρονική Εορτή»

εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

Εδώ και λίγα χρόνια, το Βατικανό, συνέστησε τη λεγομένη «θρονική εορτή», κατά την εορτή των Αγίων Αποστόλων (29 Ιουνίου), με σκοπό να εδραιώσει την παπική πλάνη του «πετρείου αξιώματος» του «Πάπα», ότι δήθεν είναι «διάδοχος του πρίγκιπα των Αποστόλων Πέτρου» και ως εκ τούτου ο «πρώτος της Εκκλησίας», η «ορατή κεφαλή της». Με άλλα λόγια, ο αμετανόητος Φράγκος καταληψίας του σεβασμίου πατριαρχικού θρόνου της Δύσεως, κυριευμένος από δαιμονικό εσμό και εξουσιομανία, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει το ιερό και σεβάσμιο πρόσωπο του αποστόλου Πέτρου και να καπηλευτεί την εορτή του, προκειμένου να προβάλλει τις αντίχριστες κοσμοκρατορικές αξιώσεις του!

Να επισημάνουμε, πως η «εορτή» αυτή είναι καινοφανής, πλήρως αμάρτυρη στην ιστορία της Εκκλησίας, δημιούργημα σκοπιμότητας και το σπουδαιότερο: αντίθετη με το διακονικό πνεύμα της χριστιανικής πίστεως. Κανένας από τους Πατέρες της Εκκλησίας δεν εόρτασε ποτέ την ανάρρησή του σε επισκοπικό «θρόνο», διότι η έννοια του «θρόνου» ενέχει το στοιχείο της εξουσίας. Σε θρόνους καθόταν οι κοσμικοί άρχοντες. Αντίθετα, ο Επίσκοπος ίσταται για να επισκοπεί και να διακονεί το λαό του Θεού, τον οποίο του εμπιστεύτηκε η Εκκλησία. Ο επισκοπικός «θρόνος» δεν είναι «ανάπαυση», αλλά αγώνας, μαρτύρια, μαρτύριο. Οι επισκοπικοί «θρόνοι» είναι προσωπικοί σταυροί, βαμμένοι με το αίμα των ομολογητών επισκόπων. Για τούτο και δεν εόρταζαν τα «ενθρονιστήριά» τους!

Κατά μίμηση του Βατικανού, θέσπισε και το Φανάρι τη δική του «θρονική εορτή» (30 Νοεμβρίου), εορτή του Αγίου Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέου.

Οι «στενές σχέσεις» Βατικανού και Φαναρίου «συσφίγγονται» ακόμα περισσότερο με την ανταλλαγή επισκέψεων των δύο «θρονικών εορτών». Αντιπροσωπείες παπικών συρρέουν στο Φανάρι και αντίστοιχες ορθοδόξων στο Βατικανό. Το αξιοπαρατήρητο είναι ότι αυτά τα «ιερά σούρτα – φέρτα» ενέχουν τεράστια σημασία για την προώθηση του οικουμενιστικού στόχου, της «ενώσεως των εκκλησιών». Οι εκατέρωθεν «βαρυσήμαντες» δηλώσεις και οι εν πολλοίς ανιαρές και ανούσιες φιλοφρονήσεις έχουν σκοπό να καλλιεργήσουν στο λαό την ψευδαίσθηση ότι ωρίμασαν οι συνθήκες της «ένωσης», ότι τα εμπόδια «παραμερίστηκαν», ότι την «μισαλλοδοξία» του παρελθόντος κέρδισε η «αγάπη», ότι, τέλος, οι σύγχρονες συνθήκες επιτάσσουν την ενότητα, για το καλό της ανθρωπότητας!

Δρομολογείται τμηματική «ένωση των εκκλησιών»;

εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

Το μεγάλο ζητούμενο, αλλά και δυσεπίλυτο πρόβλημα για τους θιασώτες του οικουμενισμού είναι να βρεθεί μια φόρμουλα της «ενώσεως των Εκκλησιών», αποδεκτή όχι μόνο από τους ιθύνοντες και σχεδιαστές της, αλλά και από τον πιστό λαό του Θεού. Το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή υπήρξε, ως γνωστόν η λεγόμενη «άρση των αναθεμάτων», το 1965, ερήμην των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, η οποία παρουσιάστηκε σε παραποιημένες μεταφράσεις στους Ορθοδόξους ως «άρση των αναθεμάτων του 1054», ενώ στο πρωτότυπο κείμενο αναφέρεται ως «άρση της ακοινωνησίας»! Επακολούθησε ο περιβόητος «Διάλογος της αγάπης», (1965 έως 1980), που αποσκοπούσε να προλειάνει το έδαφος, ώστε να επιτευχθεί το κατάλληλο κλίμα για τον εν συνεχεία Θεολογικό Διάλογο μεταξύ των δύο πλευρών, Ορθοδόξων και παπικών. Στη συνέχεια φθάσαμε στην πλήρη αμοιβαία εκκλησιαστική αναγνώριση Ορθοδοξίας και Παπισμού, ως «Αδελφών Εκκλησιών» το 1993 στο Balamand, η οποία κατόπιν επισφραγίστηκε συνοδικά στη «Σύνοδο» της Κρήτης το 2016.

Το μόνο που απομένει τώρα είναι το Κοινό Ποτήριο, το οποίο θα σηματοδοτήσει την τελεία «ένωση», εφ’ όσον βεβαίως επιλυθεί προηγουμένως το ακανθώδες θέμα του Πρωτείου. Ένα άλλο ακανθώδες και δυσεπίλυτο πρόβλημα είναι οι αντιδράσεις του πιστού λαού του Θεού. Οι ιθύνοντες γνωρίζουν ότι αυτές δεν θα είναι εύκολο να παρακαμφθούν, γι’ αυτό και προσπαθούν να βρουν «λύσεις», και «πλαγίους τρόπους», μέσω των οποίων θα μπορέσουν να σερβίρουν την «ένωση». Όπως αποκαλύπτει ο μακαριστός καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης, και άλλες εκκλησιαστικές προσωπικότητες, η πορεία προς την «ένωση» προχώρησε επί τη βάσει ενός καλά μελετημένου σχεδίου, που εξεπόνησε το Βατικανό: «Ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ και οι περί αυτόν Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι εξεπόνησαν εν καλώς μελετηθέν ευρύτατον πρόγραμμα ρωμαιοκεντρικού Οικουμενισμού, σύμφωνον προς την Λατινικήν Εκκλησιολογίαν» [σ.1]. Ο μακαριστός ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών, κυρός π. Γεώργιος Μεταλληνός σε πλήρη συμφωνία με τον προηγούμενο παρατηρεί: «Από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα, πεπεισμένο κήρυκα αυτής της πορείας, με τις Πανορθόδοξες Διασκέψεις της Ρόδου, (1961 και 1963) και μιά σειρά προσωπικών του ενεργειών, (όπως η περίφημη συνάντησή του με τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ στα Ιεροσόλυμα το 1964) και παρά τις αντιδράσεις κυρίως του Αθηνών Χρυσοστόμου Β΄, το καθορισμένο σε συνεργασία με το Βατικανό σχέδιο, προωθήθηκε και επεβλήθη, οδηγώντας στην κατάσταση των ημερών μας» [σ.2].

Σχόλιο για τους βανδαλισμούς ναών στην Ευρώπη και στη χώρα μας

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς
Εν Πειραιεί τη 31η Μαΐου 2021

.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός πολιτικός αναλυτής, ή εξειδικευμένος θρησκειολόγος, ή ειδήμων κοινωνιολόγος, για να καταλάβει την ραγδαία κατάρρευση του Χριστιανισμού στο δυτικό κόσμο και ειδικά στην Ευρώπη. Οι ειδήσεις από τη γηραιά ήπειρο είναι καταιγιστικές και προμηνύουν τον ταχέως επερχόμενο και αναπόφευκτο εφιάλτη, τον οποίο πρόκειται να βιώσουν οι ευρωπαϊκοί λαοί.

Ο αποχριστιανισμός έχει αρχίσει εδώ και δυόμισι αιώνες από τον λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό» με τα άθεα και μηδενιστικά του διδάγματα. Τώρα επιταχύνεται με γρήγορους ρυθμούς, ώστε είναι θέμα χρόνου να σβήσει η χριστιανική μνήμη στο δυτικό κόσμο, παίρνοντας τη θέση της ο άκρατος υλισμός, ο αχαλίνωτος ηδονισμός και ο φανατικός Ισλαμισμός, που θα ρυθμίζουν όλες τις λεπτομέρειες της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής του δυτικού ανθρώπου.

Υπάρχουν εξηγήσεις γι’ αυτή τη ζοφερή και μη αναστρέψιμη κατάσταση. Ο Χριστός είναι ανεπιθύμητος, επειδή τα σωτήρια διδάγματα του Ευαγγελίου Του αποτελούν εμπόδια στην υλιστική και ηδονιστική ζωή του σύγχρονου ευρωπαίου ανθρώπου, γι’ αυτό πασχίζει να τον «ξεφορτωθεί» μια ώρα αρχύτερα. Άλλωστε αυτός ο «Χριστός» και η «Εκκλησία» του, δεν είναι ο αληθινός Χριστός και η γνήσια Εκκλησία Του, αλλά αιρετικά κακέκτυπα και αιρετικές επινοήσεις του Παπισμού και του γνησίου τέκνου του, του Προτεσταντισμού.

Ένας «Χριστός» ο οποίος «εγκατέλειψε» τον κόσμο και την «Εκκλησία» του και την άφησε έρμαιο στην τυραννική εξουσία του «αντιπροσώπου του», του «Πάπα», είναι περιττός, καλύτερα να λείπει, δεν τον έχει ανάγκη ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος. Μια «Εκκλησία», η οποία κυβερνάται από ένα εξουσιομανή τύραννο δικτάτορα, δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού. Μια «Εκκλησία», η οποία το μόνο που έχει να παρουσιάσει στην χιλιόχρονη ιστορική της πορεία είναι το ψεύδος, οι δεκάδες κακοδοξίες, η τυραννία, η φρίκη των σταυροφοριών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι, οι «ιερές εξετάσεις», οι γενοκτονίες, η αποικιοκρατία, τα ανείπωτα εγκλήματα κατά των Ορθοδόξων, τα φρικιαστικά και πέρα από κάθε λογική και νομιμότητα, ηθικά σκάνδαλα του παπικού «κλήρου», δεν μπορεί να έχει καμία θέση στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες.

Την αποχριστιανοποίηση της Ευρώπης έρχεται τα τελευταία χρόνια να ολοκληρώσει η κατευθυνόμενη πλημμυρίδα των εκατομμυρίων μουσουλμάνων παράνομων, (και ελάχιστων νόμιμων), μεταναστών. Ό, τι δεν κατάφεραν οι άθεοι και χριστιανομάχοι «διαφωτιστές» τους δύο τελευταίους αιώνες, το κατάφεραν οι νέοι έποικοι της Ευρώπης. Φυσικά όχι δια της πειθούς, διά του λόγου, αλλά δια της βίας! Δια των ολεθρίων και δαιμονικών διδαγμάτων του Κορανίου και της Σαρίας, (ισλαμικού νόμου), εισβάλλουν στην Ευρώπη, όχι ως φιλοξενούμενοι, αλλά ως κατακτητές!

Σχόλιο σε ένα ακόμη φρικώδες σκάνδαλο παιδοφθορίας και σεξουαλικής εκμετάλευσης του παπισμού

εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

Τα φρικώδη σκάνδαλα σεξουαλικής, (και όχι μόνο), φύσεως του Παπισμού δεν έχουν τελειωμό. Και δεν έχουν τελειωμό, ούτε θα εκλείψουν ποτέ, διότι ο Παπισμός όχι μόνον δεν είναι Εκκλησία, αλλά έχει εκφυλιστεί σε μιά εγκόσμια κρατική οργάνωση, το λεγόμενο κράτος του Βατικανού. Ο φραγκικού τύπου ηγεμόνας του, ο εκάστοτε «Πάπας», είναι πρωτίστως πολιτικός ηγέτης, ισόβιος και απόλυτος μονάρχης, ο οποίος σφετερίζεται και την επισκοπική ιδιότητα, για να εμφανίζεται ως ο δήθεν αντιπρόσωπος του Χριστού στη γη, (vicarius Christi) και ως εκ τούτου φορέας όλων των εξουσιών του κόσμου.

Σε αντίθεση με την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία προσπαθεί να προσλάβει και να θεώσει τον πεπτωκότα άνθρωπο, ο Παπισμός ακολουθεί εδώ και δέκα αιώνες μια διαμετρικά αντίθετη πορεία, μεταβάλλοντας την Εκκλησία από «Σώμα Χριστού» (Κολ.1,24), και «καινή κτίση» (Β΄Κορ.5,17), σε εγκόσμιο οργανισμό, έχοντα όλα τα χαρακτηριστικά του πτωτικού κόσμου. Γι’ αυτό και η εκκοσμίκευση και η υιοθέτηση κοσμικής νοοτροπίας, είναι το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα στον Παπισμό.

Μια προσεκτική μελέτη της ιστορίας του κατά την χιλιόχρονη πορεία του, αποδεικνύει ξεκάθαρα, ότι μαστίζεται ανελέητα από φρικτά σκάνδαλα, «πρωταγωνιστές», των οποίων είναι συχνά άνθρωποι της «εκκλησίας», δηλαδή «Πάπες», καρδινάλιοι και ο υπόλοιπος παπικός «κλήρος». Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν σκάνδαλα ανείπωτης ανηθικότητας «Παπών», (πορνείες, ακολασίες, αρσενοκοιτίες, αιμομιξίες, μοιχείες, βρεφοκτονίες, βιασμοί, παιδοφιλίες, κλπ), παρά το γεγονός ότι αυτοί θεωρήθηκαν «αλάθητοι», σύμφωνα με την «δογματική» διδασκαλία του Παπισμού.

Εισβολή της ειδωλολατρίας στα σχολεία!

.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 5 Απριλίου 2021

Είναι γεγονός αναντίρρητο και αυταπόδεικτο, ότι η ανθρωπότητα έχει εισέλθει σε μια από τις χειρότερες καμπύλες της ιστορίας της, σε μια πρωτοφανή έκπτωση των χριστιανικών αξιών και πνευματική αποστασία. Η αποστασία αυτή, απόρροια «τεκτονικών σεισμών» και ιδεολογικών ανακατατάξεων δύο και πλέον αιώνων, που επέφερε ο άθεος «Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός», οδήγησε μοιραία σε πρωτόγνωρες ανατροπές στην καθόλου πορεία της ανθρωπότητας. Ο σύγχρονος άνθρωπος, βαθιά διαποτισμένος από την ιδεολογία του άθεου «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», έρχεται να καταρρίψει κάθε αξία του παρελθόντος και να υιοθετήσει ό,τι σαθρό είχε απορριφθεί. Μεταξύ αυτών των «απορριμμάτων» της ιστορίας είναι στην μεν προχριστιανική εποχή η ειδωλολατρία, στην δε χριστιανική, ο Νεοπαγανισμός της Νέας Εποχής, που μπορεί να θεωρηθεί ως μία νέα «έκδοση», ή παραλλαγή, της αρχαίας ειδωλολατρίας.

Και οι δύο «εκδόσεις» της ουσιαστικά σηματοδοτούν την υπαγωγή του ανθρώπου στην κυριαρχία του διαβόλου και γι’ αυτό αποτελούν την χειρότερη έκφραση της μεταπτωτικής σχέσεώς του με το Θεό. Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο «τα έθνη», οι ειδωλολατρικοί λαοί, περιπατούσαν «εν ματαιότητι του νοός αυτών, εσκοτωμένοι τη διανοία όντες, απηλλοτριωμένοι τής ζωής του Θεού, διά την άγνοιαν την ούσαν εν αυτοίς, διά την πώρωσιν της καρδίας αυτών, οίτινες απηλγηκότες εαυτούς παρέδωκαν τη ασελγεία εις εργασίαν ακαθαρσίας πάσης εν πλεονεξία» (Εφ.3,18-19). Αυτή ήταν και είναι η δραματική κατάσταση του προχριστιανικού και μεταχριστιανικού κόσμου. Μια συνεχής εξελισσόμενη τραγωδία!

Δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε τα βαθύτερα αίτια αυτής της πρωτοφανούς αποστασίας. Εδώ επιγραμματικά αναφέρουμε πρώτον μεν την αποστροφή του ανθρώπου προς τη χριστιανική ηθική, η οποία συκοφαντήθηκε ως δήθεν αναχρονιστική, επειδή τον εμποδίζει με τις απαγορεύσεις της στην απόλαυση των ηδονών της ζωής. Και δεύτερον η χρεοκοπία του Δυτικού Χριστιανισμού, (Παπισμού και Προτεσταντισμού), ο οποίος με τα ανείπωτα εγκλήματα, τις γενοκτονίες, τους κατακτητικούς πολέμους, τις ιερές εξετάσεις, και τις άλλες θηριωδίες του, οδήγησε τον σύγχρονο ευρωπαίο άνθρωπο να κηρύξει τον «θάνατο του Θεού».

Δρομολογείται κοινός εορτασμός του Πάσχα και ένωση με τους αιρετικούς το 2025

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 29 Μαρτίου 2021

Το 2025 είναι ένας σημαντικός ιστορικός σταθμός για την εκκλησιαστική μας ιστορία, διότι τη χρονιά αυτή η Ορθόδοξη Εκκλησία μας εορτάζει την συμπλήρωση 1700 χρόνων από την σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (325). Όπως είναι γνωστό η Σύνοδος αυτή καταπολέμησε και καταδίκασε την αρειανική αίρεση, η οποία αρνήθηκε τη θεία φύση του Χριστού. Δεν θα ήταν υπερβολή αν χαρακτηρίσουμε την Σύνοδο αυτή ως την σπουδαιότερη Σύνοδο της Εκκλησίας μας, όχι μόνο για το αντιαιρετικό της έργο, αλλά και διότι αποτέλεσε σημείο αναφοράς σε όλες τις μεταγενέστερες, Οικουμενικές και Τοπικές. Η σπουδαιότητά της καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι καθόρισε και τον ακριβή χρόνο εορτασμού του Πάσχα, έτσι ώστε να εορτάζεται παγκοσμίως, σε Ανατολή και Δύση, την ίδια ημέρα, συμβάλλοντας έτσι στην εορτολογική και λειτουργική ενότητα της ενιαίας, τότε, Χριστιανοσύνης και θέτοντας τέρμα σε μια μακροχρόνια ενδοεκκλησιαστική έριδα, που προηγήθηκε.

Σχόλιο σε πρόσφατη απόφαση του «πάπα» Φραγκίσκου να διορίσει γυναίκα ως μέλος «συνόδου» του Βατικανού

από το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας γύρω από τις αιρετικές διδασκαλίες που επενόησε ο Παπισμός στην ιστορική του πορεία. Ιδιαίτερη έμφαση δώσαμε σε μία εξ’ αυτών η οποία θεωρείται η μεγαλύτερη και φοβερότερη, η κακοδοξία του παπικού Πρωτείου. Τονίσαμε ότι η κακοδοξία αυτή έχει τις ρίζες του στο μεγαλύτερο και φοβερότερο από όλα τα πάθη, στο πάθος της υπερηφάνειας, που άρχισε να φυτρώνει στις καρδιές των παπών ήδη από τον 4ο αιώνα. Στην αξίωσή τους να έχουν απόλυτη διοικητική εξουσία εφ’ όλης της Εκκλησίας, την οποία ο Μέγας Βασίλειος χαρακτήρισε ως «επηρμένη δυτική οφρύ». Ένα πάθος, το οποίο προϊόντος του χρόνου γιγαντώθηκε, μέχρις ότου παγιώθηκε σε δόγμα πίστεως στην Α΄ Βατικάνεια «Σύνοδο». Επισημάναμε ακόμη τον ρόλο που έπαιξαν στην περαιτέρω εδραίωση του παπικού πρωτείου τα απολυταρχικά φεουδαρχικά καθεστώτα, που εγκατέστησαν οι Φράγκοι, όταν κυριάρχησαν στην Ευρώπη μετά τον 8ο μ. Χ. αιώνα. Σε πρόσφατη ανακοίνωσή μας με τίτλο «Η ‘ενίσχυση της συνοδικότητος’: Μια ακόμη δολερή παγίδα του Παπισμού», (8.2.2021), παραθέσαμε ορισμένα στοιχεία γύρω από τη σχέση του παπικού πρωτείου με το Συνοδικό Σύστημα και υπογραμμίσαμε, ότι παπικό πρωτείο και συνοδικότης είναι δύο έννοιες ασυμβίβαστες μεταξύ τους, επειδή η μια έρχεται σε τελεία αντίθεση με την άλλη και ανατρέπει την άλλη.

Δεν παραλείψαμε ακόμη να επισημάνουμε ότι το Συνοδικό Σύστημα, επί τη βάσει του οποίου διοικείται η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως δημοκρατικό σύστημα διοικήσεως, ούτε μπορεί να ταυτιστεί με τα δημοκρατικά πολιτεύματα που λειτουργούν στα σύγχρονα κράτη, παρ’ όλο που τα δύο αυτά συστήματα έχουν μεταξύ τους κάποιες εξωτερικές ομοιότητες. Και τούτο διότι στο μεν χώρο της δημοκρατίας ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας, ενώ αυτό δεν ισχύει πάντοτε στο χώρο της Εκκλησίας, όπου η Αλήθεια –Χριστός συν ένας αποτελούν την πλειοψηφία, έστω και αν αυτοί που διαφωνούν είναι όλοι οι επίσκοποι μιάς τοπικής Εκκλησίας, ή ακόμη και δισεκατομμύρια άλλοι αντιφρονούντες, κληρικοί, ή λαϊκοί.

Η «ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑΣ»: ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΔΟΛΕΡΗ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ!

από το Γραφείο επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

Είναι πασίγνωστο, πως οι θιασώτες της παναιρέσεως του Οικουμενισμού προωθούν πυρετωδώς και δυστυχώς απροϋπόθετα, την «ένωση των εκκλησιών», της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας και της θρησκευτικής κοινότητας του Βατικανού, η οποία γι’ αυτούς, (τώρα και με τη «βούλα» της «Συνόδου» της Κρήτης), είναι πλέον «Εκκλησία», με την οποία απλά η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει φθάσει στο κοινό Ποτήριο. Άλλωστε οι «ετερόδοξοι» γι’ αυτούς είναι κατ’ ουσίαν Ορθόδοξοι, μόνο που ακολουθούν μια διαφορετική «παράδοση», αφού οι δογματικές διαφορές δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαφορετικές «παραδόσεις»! Προωθείται η τραγική θεολογική θέση ότι οι αιρετικοί που κατεγνώσθησαν υπό των αγίων εννέα Οικουμενικών Συνόδων δεν ταυτίζονται με τους σήμερον λεγομένους «ετεροδόξους». Το αβυσσαλέο ερώτημα που τίθεται είναι: Δηλαδή οι Μονοφυσίτες, Μονοθελήτες και Μονοενεργήτες που κατεγνώσθησαν υπό των αγίων Δ΄ Ε΄ και Στ΄ Οικουμενικών Συνόδων, σε τι διαφέρουν από τους σήμερον ομόφρονάς των Αρμενίους Κόπτας, Συροϊακωβίτες, Αβυσσινίους και Μαλαμπαρινούς;

Για την Ορθοδοξία μας βεβαίως δεν υφίσταται θέμα «ένωσης των εκκλησιών», αλλά επιστροφής των πεπλανημένων παπικών σ’ Αυτήν. Κι’ αυτό επειδή η Εκκλησία, από τη θεανθρώπινη φύση της, είναι αδύνατο να διαιρεθεί, επειδή κατά τον απόστολο Παύλο, ο Χριστός ου «μεμέρισται» (Α΄ Κορ.1,13). Και εφόσον η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού (Κολ. 1,24, Εφ.5,23), Αυτό δεν μπορεί να διαιρεθεί. Σε αντίθεση με την εκπεφρασμένη εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια αυτή σαφέστατη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, οι σύγχρονοι οικουμενιστές, δέχονται και κηρύττουν, ότι «η Μία, Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού…λόγω της υπερισχύσεως της ανθρωπίνης αδυναμίας και του πεπερασμένου θελήματος του ανθρωπίνου νοός διεσπάσθη εν χρόνω», (βλ. δηλώσεις του παν. Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στο πλαίσιο της συναντήσεώς του με τον πάπα Φραγκίσκο στα Ιεροσόλυμα στις 25.5.2015).

ΤΑ ΠΟΙΚΙΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

από το Γραφείο επί των Αιρέσεων
και των παραθρησκειών της
Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

.

Είναι κοινός τόπος πλέον, ότι η ανθρωπότητα σήμερα βιώνει μια πρωτοφανή πνευματική αποστασία, που δεν έχει προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία. Ζούμε σε μια εποχή που έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των εσχάτων χρόνων, όπως αυτά έχουν προφητευθεί από το αδιάψευστο στόμα του Κυρίου μας, από τους ιερούς συγγραφείς της Αγίας Γραφής και από αγίους και χαρισματούχους Γέροντες, που ομίλησαν προφητικά για τα έσχατα. Κυρίαρχο και πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτή την πρωτοφανή αποστασία παίζουν δύο μεγάλα, πολύμορφα και πολυκέφαλα θηρία της πλάνης, παρόμοια με αυτό που περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη, στο 13ο κεφάλαιο, η Νέα Εποχή και ο Οικουμενισμός. Και τα δύο έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους σε παγκόσμιο επίπεδο. Εργάζονται παράλληλα, υπηρετούν με συνέπεια το πανθρησκειακό όραμα και προετοιμάζουν με γοργούς ρυθμούς την εφιαλτική πανθρησκεία, η οποία θα στρώσει το χαλί για την έλευση του Αντιχρίστου.

Εισβάλλουν με ποικίλες μορφές και προσωπεία σε όλες τις σφαίρες και σε όλους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητος και απειλούν να κυριαρχήσουν σ’ όλο τον κόσμο. Πολιτικά πρόσωπα, θρησκευτικοί ηγέτες, παράγοντες των ΜΜΕ, της κοινωνικής, πνευματικής και οικονομικής ζωής ολοκλήρου του πλανήτη, βαθιά διαποτισμένοι από την κυρίαρχη ιδεολογία της Νέας Εποχής και από το πνεύμα του θρησκευτικού συγκρητισμού, ζητούν με κάθε τρόπο να επιβάλουν σε παγκόσμιο επίπεδο, ένα νέο αντίχριστο ήθος, απειλώντας έτσι να αλλοιώσουν το Ορθόδοξο φρόνημα του πιστού λαού του Θεού και να ακυρώσουν την σωτηρία μας.

Αφορμή στην παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από κάποιο ενδιαφέρον δημοσίευμα στην επίσημη ιστοσελίδα του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, με τίτλο: «Μητροπολίτης Ιλαρίωνας: οι κανόνες της πολιτικής ορθότητας δεν πρέπει να επιτρέπουν παρέμβαση σε όσα είναι ιερά για εκατομμύρια ανθρώπους». Σ’ αυτό ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ και Πρόεδρος του ως άνω Τμήματος του Πατριαρχείου της Ρωσίας, κ. Ιλαρίων, επισημαίνει ότι η πρακτική της λεγομένης «πολιτικής ορθότητας» στη θρησκευτική πίστη και λατρεία είναι ανεπίτρεπτη και αγγίζει τα όρια της βλασφημίας.

Ο παγκόσμιος οικουμενισμός κυοφορεί την «θρησκεία της ειρήνης».

από την Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς

.

Ο παγκόσμιος Οικουμενισμός, η φοβερή αυτή παναίρεση, που μαστίζει την ανθρωπότητα εδώ και πάνω από ένα αιώνα, δεν έχει τον χαρακτήρα των χιλιάδων κακοδοξιών, οι οποίες εμφανίστηκαν μέχρι τώρα στην Εκκλησία, αλλά αποτελεί την συμπερίληψη και την ανακεφαλαίωσή τους! Δεν πρόκειται για μια ακόμη αίρεση, αλλά για την συνένωση όλων των αιρέσεων και πλανών, παλαιών και συγχρόνων, σε ένα νέο θρησκευτικό μόρφωμα.

Μέσα σ’ αυτόν χωρούν τα πάντα, θρησκευτικές αντιλήψεις διαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους, πολιτικές ιδεολογίες, φιλοσοφικές πεποιθήσεις, ακόμη και η αθεΐα. Συνεκτικός τους δεσμός η σχετικοποίηση κάθε αυθεντίας και η από κοινού συνεργασία όλων των θρησκειών για την εξυπηρέτηση εγκοσμίων στόχων, όπως η παγκόσμια ειρήνη και η αντιμετώπιση παγκοσμίων κοινωνικών προβλημάτων. Για τον Οικουμενισμό δεν υπάρχουν a priori, ή εξ αποκαλύψεως αλήθειες, αλλά «ψήγματα» αλήθειας σε κάθε πίστη και ιδεολογία.

Για την ανεύρεση της όλης αλήθειας θα πρέπει να συνενωθούν όλες οι θρησκείες, να εμπλουτίσει η μία την άλλη και να εμπλουτιστεί η κάθε μία από όλες τις άλλες. Ένα βασικό της δόγμα είναι: Πίστευε ό,τι θέλεις. Μόνο μην είσαι αποκλειστικός και εγκλωβισμένος στην δική σου θρησκευτική πίστη, αλλά να είσαι ανοιχτός προς όλες τις άλλες θρησκείες, έτοιμος να αποδεχθείς κάθε άλλη πίστη. Μακαριστός ομολογητής θεολόγος έλεγε πως οι οικουμενιστές είναι τρισχειρότεροι από τους αιρεσιάρχες, διότι ουδέποτε αιρεσιάρχης υποβίβασε την πλάνη του και την εξίσωσε με άλλες πίστεις, σε αντίθεση με πολλούς σημερινούς υψηλόβαθμους και μη, εκκλησιαστικούς παράγοντες, οι οποίοι επιχειρούν να εξισώσουν την αγία και αμώμητη χριστιανική μας πίστη με τις αιρέσεις και τις θρησκείες του κόσμου.