Από την εκκένωση του Δεδέαγατς έως την υπογραφή της Ελληνοτουρκικής Συνθήκης το Νοέμβριο του 1913

.

Σύμφωνα με βουλγαρικές πηγές οι Έλληνες εγκατέλειψαν το Δεδέαγατς την 19 Σεπτεμβρίου 1913. Η πόλη το επόμενο διάστημα περιήλθε στα χέρια των Βουλγάρων

της Ουρανίας Πανταζίδου
Υποπλοίαρχος Π.Ν. (ε.α)

Ήταν 26 Ιουλίου 1913 όταν το Θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ από το Δεδέαγατς (μετέπειτα Αλεξανδρούπολη) όπου βρισκόταν, εξέπεμπε το ακόλουθο σήμα:

260945 Ανακοινούται το πέρας του πολέμου μετά της Βουλγαρίας. Ξάνθη και ακταί ανατολικώς Νέστου παραχωρούνται εις Βουλγαρίαν. Αναγκαζόμεθα να παραδώσωμεν εις τους εχθρούς μας άπασαν την καταληφθείσαν και απελευθερωθείσαν έκτασιν από Έβρου μέχρις Νέστου και ενδοχώρας. Οι κάτοικοι όλων των παραλιακών Θρακικών πόλεων διαμαρτύρονται.

Μόλις λίγες μέρες πριν από ένα άλλο σήμα του ΑΒΕΡΩΦ πληροφορούμαστε ότι το πλοίο συμμετείχε στις πανηγυρικές εκδηλώσεις, με αφορμή την απελευθέρωση της πόλης (12 Ιουλίου 1913):

211530 Στέλλομεν εις την ξηράν την μουσικήν μας δια να παιανίσει χάριν των κατοίκων.

Δυστυχώς εκείνη η χαρά θα κρατήσει για λίγο, όπως βλέπουμε στην επόμενη καταγραφή από το ημερολόγιο του ΑΒΕΡΩΦ:

Η Μελπομένη Αυγερινού και το Θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ»

του Στέφανου Μίλεση

Ένα όνομα τελείως άγνωστο στους περισσότερους. Κι όμως υπήρξε εκείνη που με τις παρακινήσεις της ώθησε τον μεγάλο εθνικό μας ευεργέτη Γεώργιο Αβέρωφ να αναλάβει τη ναυπήγηση του θρυλικού μας θωρηκτού. Καταγόμενη από τις οικογένειες Βαλσαμάκη και Τυπάλδου από την Κεφαλλονιά διακατεχόταν από ιδιαίτερη ευαισθησία στα εθνικά μας θέματα καθώς οι οικογένειές της είχαν δώσει πολλά την περίοδο των αγώνων της ανεξαρτησίας.

Στη συνέχεια παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Αυγερινό που είχε διοριστεί στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου διευθυντής της Ρωσικής ατμοπλοΐας. Εκεί μέσω του συζύγου της ήρθε σε επαφή με τον Γεώργιο Αβέρωφ ο οποίος την εκτιμούσε βαθύτατα.

Η συνεισφορά των Ελληνίδων και των Ελλήνων στα «ξύλινα τείχη» η απάντηση στον Ερντογάν. Από το θωρηκτό «Αβέρωφ» στο υποβρύχιο «Πόντος»

.

Θεοφάνης Μαλκίδης

Η συνεισφορά των Ελληνίδων και των Ελλήνων στα «ξύλινα τείχη». Από το θωρηκτό Αβέρωφ στο υποβρύχιο Πόντος.

Δέκα χρόνια μετά τον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 το Πολεμικό Ναυτικό διέθετε μια δύναμη απαρχαιωμένων τορπιλοβόλων και τριών γαλλικών θωρηκτών που είχαν κατασκευασθεί το 1889. Η επιτακτική ανάγκη για τη δημιουργία αξιόμαχου στόλου είχε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση του στόλου – στα τέλη του 1908 – με τέσσερα καινούρια αγγλικά και τέσσερα γερμανικά αντιτορπιλικά. Σε αυτά επρόκειτο να προστεθεί το Θωρακισμένο-Καταδρομικό «Γ. Αβέρωφ».

Για την ανανέωση του Στόλου η τότε κυβέρνηση Μαυρομιχάλη είχε απευθυνθεί στα Ναυπηγεία Ορλάντο στο Λιβόρνο της Ιταλίας, όπου εκείνη ακριβώς την εποχή κατασκευαζόταν ένα καταδρομικό το οποίο είχε παραγγελθεί και επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί από το Ιταλικό Ναυτικό. Όμως, η ακύρωση της παραγγελίας από τη μεριά των Ιταλών και η άμεση προκαταβολή του 1/3 της συνολικής αξίας του πλοίου επέτρεψαν την απόκτηση του θωρηκτού από την Ελλάδα.

Το ποσόν της προκαταβολής προήλθε από τη διαθήκη του Γεωργίου Αβέρωφ και ανήρχετο σε 8.000.000 εκατομμύρια χρυσές δραχμές, ενώ το υπόλοιπο ποσό των 15.650.000 χρυσών δραχμών καλύφθηκε από το Ταμείο Εθνικού Στόλου (Τ.Ε.Σ.). Η κυβέρνηση δαπάνησε 23.650.000 δρχ. για την απόκτηση του. Τα 8.000.000 δρχ. προέρχονταν από το 20% της συνολικής κληρονομιάς του Γεωργίου Αβέρωφ, που παραχώρησε με τη διαθήκη του στο Ταμείο Εθνικού Στόλου το 1899 (χρονολογία δημοσίευσης της διαθήκης).

Το σχέδιο του Ιωάννη Μεταξά για προληπτικό στρατηγικό χτύπημα στο ανατολικό Αιγαίο χωρίς κήρυξη πολέμου (Μάρτιος – Ιούνιος 1914)

.

γράφει ο Ιωάννης Β. Δασκαρόλης (σε πρώτη δημοσίευση στο  istorikathemata.com)

Πρόλογος – η συνθήκη των Αθηνών και οι τουρκικές διεκδικήσεις στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου ( Νοέμβριος 1913-Ιανουάριος 1914)

Στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο η Ελλάδα χάρις το περίφημο θωρακισμένο καταδρομικό Αβέρωφ, όχι μόνο είχε κυριαρχήσει πλήρως σε όλο το ανατολικό Αιγαίο απελευθερώνοντας τα νησιά του από τον Οθωμανικό ζυγό, αλλά είχε κλείσει τον τουρκικό στόλο στα Δαρδανέλλια από όπου αυτός όσες φορές προσπάθησε να εκπλεύσει γνώρισε τη συντριβή.

Η επανάληψη των ελληνοτουρκικών σχέσεων επισφραγίστηκε με την υπογραφή της συνθήκης των Αθηνών μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Ελλάδος. Η συνθήκη που υπογράφηκε στις 14/27 Νοεμβρίου 1913, έπαυσε επίσημα τις εχθροπραξίες μεταξύ τους, παραχωρώντας τη Μακεδονία την Ήπειρο, την Κρήτη και κάποια νησιά του Αιγαίου στην Ελλάδα. Η συνθήκη όμως άφηνε μετέωρο το καθεστώς των νησιών του ανατολικού Αιγαίου το οποίο προέβλεπε ότι θα ρυθμιζόταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις.

Με συλλογική διπλωματική διακοίνωση της 31ης Ιανουαρίου/13ης Φεβρουαρίου 1914, οι Μεγάλες Δυνάμεις κοινοποίησαν στην ελληνική κυβέρνηση και στην Υψηλή Πύλη την απόφασή τους για τα νησιά του Αιγαίου:

Δεκέμβριος 1941 – Ημερολόγιο του θωρηκτού ΑΒΕΡΩΦ

ΦΩΤΟ: Πλωτό Ναυτικό Μουσείο Θωρηκτό Γ. Αβέρωφ http://averof.mil.gr/fotografies-istorikou-archiou/

αναδημοσίευση από το Περί Αλός
Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Α. Σταθάκη
«Θ/Κ ΑΒΕΡΩΦ Χρονικό του θωρηκτού της νίκης»,
Έκδοση Πολεμικού Ναυτικού, 1999, σελ. 223.

.

Κυβερνήτης πλοίαρχος Σ. Μάτεσης.

01 (ημέρα), 0800 (ώρα) παραμένουν εν ισχύ τα έκτακτα μέτρα επαγρυπνήσεως.

020700 Πτύξις σκηνών ΠΡ και ΠΜ . Προετοιμασία του πλοίου δια γυμνάσιον πολεμικής εγέρσεως . 0933 Πολεμική έγερσις. 0945-1055 Αγγλικά αεροσκάφη τύπου Gladiator, K 2009 και VT – AKN άνωθεν ημών. 1525 Αποκατάστασις πλοίου εκ της πολεμικής εγέρσεως. 1715 εξετελέσθησαν αγώνες λεμβοδρομιών μεταξύ πληρώματος και πληρώματος αγγλ. Θωρηκτού « REVENGE» εις ους αναδείχθησαν νικηταί οι Έλληνες.

070930 – 1545 Ανθράκευσις εκτελούμενη υπό Ινδών. Παρελήφθησαν 250τ.

080550 Ελήφθη σήμα CINC.E.I. να είμεθα έτοιμοι προς άπαρσις εντός 2 ωρών. 1030 Πέρας εργασιών τοποθετήσεως Degausing. 1115 Επιθεώρησις. Λειτουργία δια την εορτήν του Αγίου Νικολάου. Εγένετο ανάφλεξις πετρελαίου εις κοίτος ΠΡ λεβητοστασίου και έναρξις πυρκαϊάς. 2215 Σβέσις πυρκαϊάς.

100945 Γυμνάσιον πολεμικής εγέρσεως. 1100 Επιθεώρησις πρωραίων αποθηκών υπό του κυβερνήτου. 1315 Εις τάξιν απάρσεως κατευθυνόμεθα εις περιοχήν ελέγχου «D.G.». 1721-1740 Διαδρομαί. 1832 Αγκυροβολία λιμένα ΒΟΜΒΑΗΣ.

Ναυμαχία Έλλης: Το «Αβέρωφ» νικά μόνο τον τουρκικό στόλο.

Παντελής Καρύκας

Την πρώτη μέρα του Δεκεμβρίου του 1912, ο καιρός είχε βελτιωθεί. Τα ελληνικά αντιτορπιλικά εξακολουθούσαν να περιπολούν στην είσοδο των στενών των Δαρδανελίων, εν αναμονή της εξόδου τους τουρκικού στόλου. Οι πληροφορίες ανέφεραν ότι ο τουρκικός στόλος ετοιμαζόταν να εξέλθει του καταφυγίου του.

Την 1η Δεκεμβρίου τα ελληνικά αντιτορπιλικά «Σφενδόνη», «Λόγχη» και «Ναυκρατούσα», που περιπολούσαν μπροστά στα στενά αντελήφθησαν εχθρικό αντιτορπιλικό να εξέρχεται αυτών. Αμέσως η «Σφενδόνη» και η «Λόγχη» έπλευσαν εναντίον του πάση δυνάμει και από απόσταση 3 χλμ. άνοιξαν πυρ εναντίον του.

Η Απελευθέρωση της Μυτιλήνης: Η αγία μέρα της 8ης Νοεμβρίου 1912

Το θωρηκτό Αβέρωφ

Ανδρέας Μουντζουρούλιας

Όταν έφτασε στη Λέσβο η είδηση για απελευθέρωση των γειτονικών νησιών από τον Ελληνικό στόλο, οι Έλληνες αναθάρρησαν. Η επιθυμία για απελευθέρωση από τους Τούρκους, τους οδήγησε να στείλουν Επιτροπή Πλωμαριτών (αποτελούμενη από της Ιωάννη Πετρέλλη, Γεώργιο Λύτρα, Δ. Τσακίρη και Γεώργιο Τόμπρα ή Πολυχνιάτη) στο Μούδρο, στη Λήμνο, και να παραδώσει επιστολή στον Υποναύαρχο Κουντουριώτη. Με την επιστολή αυτή δίνονταν πληροφορίες για τη δύναμη των Τούρκων στη Λέσβο, παράλληλα η επιτροπή ζήτησε την επίσπευση της απελευθέρωσης του νησιού.

Έτσι, ο Ελληνικός στόλος, ανταποκρινόμενος στις 7 Νοεμβρίου του 1912 το βράδυ, ξεκίνησε από τον κόλπο του Μούδρου με επικεφαλής τον Κουντουριώτη και το θωρηκτό «Αβέρωφ» για τη Λέσβο. Το ξημέρωμα της 8ης Νοεμβρίου τα Ελληνικά πλοία έπλεαν έξω από το λιμάνι της Μυτιλήνης.

8 Νοεμβρίου 1912: «Η Απελευθέρωση της Λέσβου»

Το θωρηκτό Αβέρωφ

Ο ελληνικός στόλος, με το Nαύαρχο Παύλο Κουντουριώτη επικεφαλής, ξεκίνησε από τον κόλπο του Μούδρου το βράδυ της 7ης Νοεμβρίου και αγκυροβόλησε τα ξημερώματατης 8ης Νοεμβρίου 1912 έξω απ’ το λιμάνι της Μυτιλήνης.

Ανάμεσα στα ελληνικά πλοία ξεχώριζε με την επιβλητικότητά του η ναυαρχίδα του στόλου, το θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ», για τη ναυπήγηση του οποίου είχαν συμβάλλει με μεγάλα χρηματικά ποσά ο εθνικός ευεργέτης Γεώργιος Αβέρωφ, αλλά και χιλιάδες Ελλήνων του εσωτερικού και του εξωτερικού, αγοράζοντας τα λεγόμενα λαχεία του στόλου, που είχε εκδώσει το ελληνικό Δημόσιο για την ενίσχυση του στόλου.

Θωρηκτό Αβέρωφ Πάσχα 1941 – Πώς φτάσαμε σώοι στην Αλεξάνδρεια

Φωτογραφίες από το ιστορικό αρχείο του Θ/Κ ΑΒΕΡΩΦ

Την περίοδο 1941-1944 η Ελλάδα τέθηκε υπό ξένη κατοχή. Είναι αναρίθμητες οι περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι αντιμετώπισαν τα χρόνια αυτά όχι μοιρολατρικά αλλά με το ρίσκο που πάντοτε εμπεριέχει το πνεύμα της αντίστασης απέναντι σε κάθε κατακτητή. Πολλές είναι οι περιπτώσεις κληρικών και Αρχιερέων οι οποίοι με αυταπάρνηση στάθηκαν δίπλα στον λαό, αγνοώντας τον κίνδυνο ακόμα και για την ίδια τη ζωή τους. Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο μετέπειτα Ιεράρχης και τότε Αρχιμανδρίτης Διονύσιος, που έγραψε με τη γενναία στάση του μια από τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του Ελληνικού Ναυτικού. Ας δούμε τι έχει καταγραφεί από την ημέρα αυτή, που συνέπεσε με τη Μεγάλη Πέμπτη του 1941.

Ο ιερέας που έσωσε το «Αβέρωφ» (Μεγάλη Πέμπτη Απρίλιος 1941)

.

Απρίλιος του 1941.

Οι Γερμανικές δυνάμεις έχουν εισβάλει στην Πατρίδα μας. Σε λίγο θα ελέγχουν τα πάντα. Το πολυθρύλητο θωρηκτό του Πολεμικού Ναυτικού «Γ. ΑΒΕΡΩΦ», πού είχε κατατροπώσει τον τουρκικό στόλο στον Α’ Βαλκανικό πόλεμο, βρίσκεται τώρα αραγμένο στα νερά της Ελευσίνας, περιτριγυρισμένο από συρματοπλέγματα, για να ασφαλισθεί από τις τορπίλες των εχθρικών υποβρυχίων.

Η διαταγή του Γ.Ε.Ν. (Γενικού Επιτελείου Ναυτικού) απόλυτα αυστηρή: Απαγορεύεται ό απόπλους του. «Όμως, ή δόξα των Ελληνικών θαλασσών κινδυνεύει από κατάληψη των εχθρών ή αυτοβύθιση…

Τότε ήταν πού ό φλογερός στρατιωτικός ιερέας του «Αβέρωφ», ό Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Παπανικολόπουλος – μετέπειτα Μητροπολίτης Εδέσσης και Πέλλης – πήρε τη δυναμική πρωτοβουλία και ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας. Ήταν Μεγάλη Πέμπτη και λίγο πριν τελέσει την Ακολουθία των Παθών στο εκκλησάκι του πλοίου, κάλεσε επειγόντως το πλήρωμα του υπερήφανου καραβιού και με βουρκωμένα μάτια τους είπε:

«Παιδιά μου, θέλουν να μας βουλιάξουν το θρυλικό μας καράβι. Το βαστάει αυτό ή ψυχή σας; Τέτοιο άδοξο τέλος θα έχει το πιο δοξασμένο καράβι μας, το «Αβέρωφ»;

Η Ναυμαχία της Λήμνου (5 Ιανουαρίου 1913)

Έλληνας ένας ναύτης πάνω στον ιστό πλοίου χαιρετά. Πίσω του αναπαράσταση της ναυμαχίας της Λήμνου

.

Στίς 8:20 τό πρωΐ της 5ης Ιανουαρίου 1913 ο «Λέων» ανέφερε ότι ο τουρκικός στόλος είχε εξέλθει από τά Στενά. Αμέσως, ο ελληνικός στόλος εξέπλευσε από τό Μούδρο στίς 9:45 καί συναντήθηκε μέ τόν «Λέοντα» κοντά στό ακρωτήριο Ειρήνη της Λήμνου.

Στίς 11:34 τά τουρκικά πλοία έβαλλαν κατά των ελληνικών από απόσταση 8.400 μέτρων. Καί πάλι όμως τό τουρκικό πυροβολικό αποδείχθηκε άστοχο.

Οι έλληνες πυροβολητές απάντησαν πλήτοντας καίρια τούς στόχους τους. Τό μεσημέρι ο «Αβέρωφ» ξεκίνησε τή μοναχική του πορεία, καταδιώκοντας τήν τουρκική ναυαρχίδα, αφού τά ελληνικά παλαιά θωρηκτά ήταν αδύνατο νά τό ακολουθήσουν.

Ο τουρκικός στόλος έντρομος υποχώρησε καί στίς 14:30 διέφυγε στά Δαρδανέλλια γιά νά μήν ξαναβγεί μέχρι τό τέλος του πολέμου.

Σέ όλη τή διάρκεια της ναυμαχίας ο ελληνικός στόλος έριξε συνολικά 800 βολές. Τό θωρηκτό «Μπαρμπαρόσσα» δέχτηκε πάνω από 20 βλήματα μέ αποτέλεσμα νά καταστραφεί ο μεσαίος του πύργος καί να βρούν τό θάνατο 35 άνδρες.

Τό «Τουργκούτ-Ρέις» δέχτηκε 47 βλήματα, πλημμύρισε τό λεβητοστάσιο καί σκοτώθηκαν 47 ναύτες, ενώ ανάλογες ζημιές είχαν καί τά άλλα πολεμικά πλοία του ασιάτη κατακτητή.

Τό ελληνικό ναυτικό είχε εξασφαλίσει τήν κυριαρχία του Αιγαίου καί του Ιονίου, καί είχε πετύχει τήν έξωση του Τούρκου εισβολέα από τά νησιά μας, ύστερα από έξι αιώνες βάρβαρης κατοχής.

Η Ναυμαχία της Έλλης (3 Δεκεμβρίου 1912)

.

«Η Ελλάς δεν αναμένει από εσάς να αποθάνετε γι’ αυτήν. Αναμένει να νικήσετε». Αυτή ήταν η εντολή του Ελευθερίου Βενιζέλου πρός τό Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη γιά τήν προσπάθειά του νά διώξει τούς ασιάτες εισβολείς από τά νερά του Αιγαίου μας.

Στίς 8 τό πρωΐ της 1ης Δεκεμβρίου 1912, η «Σφενδόνη», πού περιπολούσε έξω από τά Στενά του Ελλήσποντου αντιλήφθηκε τό καταδρομικό «Μετζητιέ» στήν έξοδό του. Αμέσως τό πλησιάσε καί σέ απόσταση 3.000 μέτρων του έριξε 4 οβίδες, γιά νά απαντήσουν τά πυροβόλα των φρουρίων Κούμ – Καλέ καί Σεδού Μπχάρ. Η εμφάνιση αυτή ενίσχυσε τις υποψίες για επικείμενη έξοδο του τουρκικού στόλου από τα Δαρδανέλια.

Στίς 3 Δεκεμβρίου, καί ενώ ο ελληνικός στόλος περιπολούσε διαρκώς τήν έξοδο των Δαρδανελίων, έγιναν αντιληπτοί οι καπνοί του εξερχομένου από τα Στενά τουρκικού στόλου. Ο Ναύαρχος σήμανε πολεμική έγερση και απηύθηνε το ακόλουθο σήμα: «Με την δύναμιν του Θεού, τας ευχάς του Βασιλέως μας και εν ονόματι του Δικαίου, πλέω μεθ’ ορμής ακαθέκτου και με την πεποίθησην της νίκης εναντίον του εχθρού του Γένους».

Η απελευθέρωση της Λέσβου ( 8 Νοεμβρίου 1912)

Επιστολικό δελτάριο. Διαστ. 139Χ90 χιλ. Η υποδοχή του Ελληνικού στόλου και των Ελλήνων στρατιωτών από της Έλληνες κατοίκους της Μυτιλήνης κατά την αποβίβαση των πρώτων στην περιοχή. Στο δελτάριο, της, επάνω αριστερά υπάρχει φωτογραφία του Αρχηγού του Στόλου, Παύλου Κουντουριώτη και δεξιά του θωρηκτού «Αβέρωφ».

Η Λέσβος και η Χίος δεν εντάσσονταν στα άμεσα σχέδια του Υποναύαρχου, Παύλου Κουντουριώτη για απελευθέρωση. Όταν έφτασε στη Λέσβο η είδηση για απελευθέρωση των γειτονικών νησιών από τον Ελληνικό στόλο, οι Έλληνες αναθάρρησαν.

Η επιθυμία για απελευθέρωση από τους Τούρκους, τους οδήγησε να στείλουν Επιτροπή Πλωμαριτών (αποτελούμενη από της Ιωάννη Πετρέλλη, Γεώργιο Λύτρα, Δ. Τσακίρη και Γεώργιο Τόμπρα ή Πολυχνιάτη) στο Μούδρο, στη Λήμνο, και να παραδώσει επιστολή στον Υποναύαρχο Κουντουριώτη. Με την επιστολή αυτή δίνονταν πληροφορίες για τη δύναμη των Τούρκων στη Λέσβο, παράλληλα η επιτροπή ζήτησε την επίσπευση της απελευθέρωσης του νησιού.

Ίμβρος, «Η ιστορία μέχρι τη Συνθήκη των Σεβρών»

 Προϊστορική Ίμβρος

Τα απομεινάρια νεολιθικών οικισμών στην Ίμβρο μαρτυρούν ότι το νησί κατοικείται από τα βάθη των αιώνων. Μέχρι και τα τέλη του 6ου αιώνα π. Χ. κατοικούνταν από Προέλληνες. Το όνομά της το πήρε από τον Καρικό θεό της γονιμότητας Ίμβραμο ή Ίμβρασο. Ο Όμηρος μας πληροφορεί ότι σε αυτή τη νευραλγικής σημασίας γωνιά του Αιγαίου, ανάμεσα στην Τένεδο και την Ίμβρο, είχε τους σταύλους των αλόγων του ο Ποσειδώνας, ο θεός της θάλασσας. Αλλά και η θεά Θέτιδα, μητέρα του ηρωικού Αχιλλέα, είχε τα παλάτια της στο βυθό ανάμεσα στην Ίμβρο και τη Σαμοθράκη.

 Στο άρμα της αρχαίας Αθήνας

Γύρω στο 480 π.Χ. και ενώ οι ελληνικές πόλεις αντιμετωπίζουν την απειλή των Περσών, η Αθήνα αποικίζει την Ίμβρο με φτωχούς και ακτήμονες Αθηναίους κληρούχους. «Δήμος Αθηναίων ο εν Ίμβρω», ονομάστηκε ο νέος οικισμός. Τα νομίσματά του είχαν στη μία τους όψη τη θεά Αθηνά και στην άλλη το σύμβολό της, την κουκουβάγια και σπανιότερα τον τοπικό θεό Ίμβραμο. Οι άποικοι διατηρούσαν τη διπλή ιδιότητα του Ιμβρίου και Αθηναίου πολίτη. Η γλώσσα που μιλούσαν, η θρησκεία, το πολίτευμά τους, καθώς και το ημερολόγιο που χρησιμοποιούσαν, ήταν πιστή αντιγραφή των Αθηναϊκών. Οικοδόμησαν την πόλη τους στο λόφο όπου σήμερα βρίσκεται το χωριό Κάστρο και κοντά στην εκβολή του Μεγάλου Ποταμού, στον οποίο έδωσαν το όνομα Ιλισός, από τον ομώνυμο ποταμό της Αττικής.