Το Κόμμα έχει τη δική του «παιδαγωγική»

από το βιβλίο του Θωμά Δρίτσιου «Γιατί με Σκοτώνεις Σύντροφε;» (στέλεχος του ΚΚΕ, ΕΑΜ και ΔΣΕ)

Το «ξεκαθάρισμα του εκπαιδευτικού προσωπικού», των δασκάλων και των καθηγητών που δίδασκαν στα προσφυγόπουλα, αυτών που συντηρούσαν τη μητρική γλώσσα και την ελληνική παράδοση, ήταν μόνιμη «κομματική» δουλειά τόσο της Ζαχαριαδικής όσο και της Κολιγιαννικής ηγεσίας.

Οι σταλινικές ηγεσίες του ΚΚΕ ήθελαν του δασκάλους, ένα από τα πιο μορφωμένα και σκεπτόμενα τμήματα της ελληνικής προσφυγιάς, «αγκιτάτορες» της γραμμής τους και τυφλά και άβουλα όργανα της εξουσίας τους.

Όσοι δεν μπορούσαν να συνηθίζουν στην υποταγή, δεν χρειάζονταν στο Κόμμα. Πόσοι δάσκαλοι και καθηγητές διώχτηκαν από τη δουλειά τους; Ας αναφέρουμε μερικές μόνο περιπτώσεις:

Γ ι α π α ν ά ς Χ α ρ. Διώχτηκε επειδή διατύπωσε κατά την ώρα του μαθήματος την άποψη ότι τα εγγλέζικα κοστούμια είναι καλύτερα από τα σοβιετικά.

Το φακέλωμα: «μια μέθοδος δοκιμασμένη»

Εικόνα από:scottthong.wordpress.com

από το βιβλίο του Θωμά Δρίτσιου «Γιατί με Σκοτώνεις Σύντροφε;» (στέλεχος του ΚΚΕ, ΕΑΜ και ΔΣΕ)

.
Για κάθε ανώτερο στέλεχος, που ήταν υπό διωγμό ή σχεδιάζονταν να παραμεριστεί, η ηγεσία Ζαχαριάδη, πέρα από τα δικά της «επιβαρυντικά στοιχεία», συγκέντρωνε με σύστημα «κατηγορίες» και «καταγγελίες» από οποιονδήποτε έβρισκε πρόθυμο να συνεργήσει.

Ζητούσε από καλοπροαίρετους, αλλά ανύποπτους αγωνιστές, να κάνουν γραφτή έκθεση για το άλφα ή βήτα στέλεχος, για υπαρκτές και ανύπαρκτες εκδηλώσεις και αδυναμίες. Συγκεντρώνονταν οι εκθέσεις αυτές και όταν η ηγεσία το ’βρισκε σκόπιμο «άνοιγε ο φάκελος», σκαρωνότανε το «κατηγορητήριο» και ο διωγμός ήταν… τεκμηριωμένος.

Συνένοχο σε μια τέτοια κατηγορία επιχειρήθηκε να κάνουν και τον υποφαινόμενο. Ήταν η εποχή, που μόλις είχαμε εγκατασταθεί στις Λαϊκές Δημοκρατίες και η Ζαχαριάδικη ηγεσία δεν είχε πάψει να διογκώνει το «φάκελο Μάρκου Βαφειάδη» και με άλλα «κατηγορώ».

Κάποτε, λοιπόν, ήρθε στη Βουδαπέστη ο Γιάννης Ιωαννίδης για να γεμίσει την τσάντα του κι από εδώ με εκθέσεις εναντίου του Μάρκου. Με γνώριζε από την Ακροναυπλία. Ήξερε ακόμα, πως για ένα διάστημα (Άνοιξη- Φθινόπωρο του 1947) είχα κάνει κοντά στον Μάρκο, όταν το Γενικό Αρχηγείο του Δημοκρατικού Στρατού, επισημασμένο και διαρκώς καταδιωκόμενο από το κυβερνητικό πεζικό, το πυροβολικό και την αεροπορία, ελίσσονταν στ’ Άγραφα, μεταξύ Θεσσαλίας και Ρούμελης.