ΣΚΑΣΤΕ, ΚΛΕΦΤΕΣ!

Άρθρο του Francesco Lamendola
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Μας έκλεψαν τα πάντα: την πατρίδα, την ταυτότητα, τα σύνορα, τις αξίες, την αγωγή, το γάμο, την οικογένεια, το σχολείο, την πληροφόρηση, τον πολιτισμό, τις αποταμιεύσεις, την εργασία, το μέλλον, την ελπίδα και τέλος την πίστη στο Θεό. Όλα αυτά τα πράγματα δεν τα χάσαμε, μας τα έκλεψαν. Εάν κάποιος εισέλθει σε ένα μαγαζί, πληρώσει ένα εμπόρευμα, βάλει το πορτοφόλι του πάνω στο πάγκο, και μετά βιαστικός, φύγει ξεχνώντας το πορτοφόλι, μπορούμε να πούμε ότι το έχασε λόγω της βιασύνης του και της απροσεξίας του. Αλλά εάν κάποιος ταξιδεύει μέσα σε ένα λεωφορείο και ένας πορτοφολάς του πάρει επιδέξια το πορτοφόλι από την τσέπη, χωρίς αυτός να τον αντιληφθεί, αυτό είναι κλοπή.

ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ

 Άρθρο του Michele Fabbri
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

“Η αυτού μεγαλειότης έχει πληροφορίες που γεννούν σοβαρές υποψίες πως προσφάτως, υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν, στις περιοχές του Λονδίνου και του Γουέστμινστερ, σκανδαλώδεις λέσχες και εταιρείες νεαρών ατόμων, που στις συνευρέσεις τους, με τον πλέον ασεβή και βλάσφημο τρόπο προσβάλλουν τις ιερότερες αρχές της αγίας θρησκείας, υβρίζουν τον ίδιο τον Παντοδύναμο Θεό και διαφθείρουν τα μυαλά και την ηθική ο ένας του άλλου.” London Gazette, 28 Απριλίου 1721

Στην Αγγλία του 18ου αιώνα διαμορφώθηκε το σύστημα εξουσίας το οποίο ήταν προορισμένο να θριαμβεύσει και κυριαρχήσει αργότερα στο σύγχρονο κόσμο. Το 1717 γεννιόταν ο ελευθεροτεκτονισμός και παράλληλα με τις εργασίες των ελευθεροτεκτόνων, και μερικές φορές διαπλεκόμενες με αυτές, διεξάγονταν οι δραστηριότητες των λεγόμενων Hell-Fire Clubs (Σ.τ.Μ. Λέσχες της Φωτιάς της Κόλασης).

Επρόκειτο για μυστικές εταιρείες, των οποίων ο σκοπός ήταν η συστηματική εξάσκηση του βίτσιου και της διαστροφής. Ήταν δηλαδή πραγματικά σχολεία της ηθικής αποδέσμευσης και της υποκίνησης στην παραβατικότητα, που στο μέλλον θα έδιναν καρπούς έως ότου δημιουργήσουν το σενάριο της ηθικής διαφθοράς των σύγχρονων δημοκρατιών. Κάτι που βλέπουμε στο βδέλυγμα της πολύ-εγκληματικής κοινωνίας, στην οποία ο νομοθέτης δεν μπορεί πλέον να κάνει διάκριση μεταξύ της σωστής και λανθασμένης συμπεριφοράς και ανατρέπει τη σχέση μεταξύ των θυμάτων και των δραστών!

Ο έκπληκτος εξωγήινος.

Αυτή η αφήγηση θέλει να δείξει τη συνεχή προσπάθεια που καταβάλλεται από το σύστημα, για να διαμορφώνει μία ψευδή εικόνα της πραγματικότητας μέσα στο ασυνείδητο των ανθρώπων, ώστε να δέχονται αδιαμαρτύρητα τις επιβολές του. Η χιουμοριστική αφήγηση αυτή επικεντρώνεται στην Ελλάδα, ωστόσο αντίστοιχες θα μπορούσαν να γίνουν και για όλες τις δυτικές χώρες.

ΜΑΥΡΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

 Άρθρο του Marcello Veneziani
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Μπορείτε να μαντέψετε τι θέμα είχε το βιβλίο που κέρδισε χθες το βράδυ το βραβείο λογοτεχνίας; Μα το ναζισμό, φυσικά! Το ίδιο έγινε με το βραβείο Strega που το κέρδισε ένα βιβλίο με θέμα την αντιφασιστική ιστορία. Το ίδιο ισχύει και αλλού όπως στο σινεμά ή στο θέατρο. Στην πολιτική δε, μας επαναλαμβάνουν κάθε ημέρα πως επιστρέφει ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι.

Λοιπόν ας το θέσουμε έτσι: εάν είναι αλήθεια ότι επιστρέφει ο Φασισμός υπό το ένδυμα της εθνικής κυριαρχίας (ιτ. sovranismo), τότε είναι αλήθεια ότι επιστρέφει ο Κομμουνισμός υπό το ένδυμα του μεταναστευτισμού. Εάν ο Salvini και οι άλλοι είναι οι μικροί Μουσολίνι του σήμερα, τότε βρίθουν στην αριστερά οι μικροί Λένιν που βλέπουν στους μετανάστες το νέο προλεταριάτο, του οποίου θα ηγηθούν και το οποίο θα ανατρέψει τις κοινωνίες μας, τα θεμέλια τους και θα καταλύσει τα σύνορα τους. Θα εφοδιάσει δηλαδή την αριστερά με ‘υλικό’ προς πολιτική εκμετάλλευση. Ωμή απλοποίηση, θα πείτε, ωστόσο είναι συνεπής και αμφίπλευρη. Μάλιστα, η σειρά είναι ακριβώς αντεστραμμένη: η απειλή ενός νέου κομμουνισμού μέσω της ανεξέλεγκτης εισόδου αφρικανικού και ισλαμικού προλεταριάτου, γεννά την απειλή ενός νέου Φασισμού για να σταματήσει την εισβολή και την παρακμή της κοινωνίας μας. Χωρίς Κομμουνισμό δεν υπάρχει Φασισμός, αυτό διδάσκει η ιστορία.

Ένα κείμενο του 1922 που γνώρισε πολύ επιτυχία στους ιταλικούς κομμουνιστικούς κύκλους, γραμμένο από τον άναρχο-κομμουνιστή Luigi Fabbri, όριζε το Φασισμό ως μία ‘προληπτική αντεπανάσταση’, οπότε ο Φασισμός δεν γεννιόταν από το τίποτα αλλά αναδυόταν ακριβώς για να εμποδίσει και να προλάβει την κομμουνιστική επανάσταση.

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ

 Άρθρο του Don Curzio Nitoglia
Μετάφραση: Ελευθέριος Αναστασιάδης

Κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα, η Ευρώπη υπέστη δύο καταστροφικούς πολέμους, ονομαζόμενους παγκόσμιους, αλλά στην πραγματικότητα και ουσιαστικώς προπάντων ευρωπαϊκούς (ιδιαίτερα για τις καταστροφικές συνέπειες που είχαν πάνω στην παλαιά Ευρώπη). Ο πρώτος από το 1914 έως το 1918 και ο δεύτερος από το 1939 έως το 1945, με ένα διάλειμμα που διήρκησε περίπου είκοσι χρόνια, από το 1919 έως το 1939. Οι δύο πόλεμοι προκάλεσαν, προοδευτικά, μία διαδικασία μιας βαθιάς πνευματικής, ηθικής, καλλιτεχνικής και θρησκευτικής παρακμής της Ευρώπης. Τέλος, υπήρξε και μια τρίτη συμφορά, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία, σύμφωνα με το σχέδιο Kalergi, προκάλεσε την παρακμή των δύο ευρωπαϊκών αγαθών που δεν είχαν κτυπηθεί μέχρι το 1945: α) εκείνο το οικονομικό/κοινωνικό, κάνοντας την Ευρώπη να βυθιστεί σε ένα επίπεδο ανεργίας, φτώχειας και βιομηχανικής πτώχευσης και β) εκείνο της εθνικής ταυτότητας, κατεστραμμένης (ακόμη όχι εντελώς) από μία εισβολή εκατομμυρίων ισλαμιστών προερχόμενων από την πρώην Γιουγκοσλαβία, από την Ασία και την Αφρική, έτοιμων να πυροδοτήσουν την Ευρώπη και να κάνουν να τρέξει νέο αίμα (που ήδη έχει αρχίσει να χύνεται). Λες και δεν έφθανε αυτό που χύθηκε στους δύο παγκόσμιους πολέμους.

Η ΘΗΛΥΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΙΤ

Το ανακάτεμα των ρόλων των δύο φύλων παρουσιαζόμενο ως «πρόοδος».

Άρθρο του Alain De Benoist
Μετάφραση-σχόλια Αναστασίου Γιαννά.

Ο παιδίατρος Aldo Naouri γράφει: «Η κοινωνία υιοθέτησε ολοκληρωτικά, χωρίς όρια και ισορροπία, θηλυκές αξίες.». Το μαρτυρούν η υπεροχή της οικονομίας έναντι της πολιτικής, η κατανάλωση έναντι της παραγωγής, η υποχώρηση της εξουσίας σε σχέση με το «διάλογο», αλλά και το άγχος για την προστασία του «μωρού» (υπερεκτιμώντας την λέξη)• οι διαφημίσεις των εσωρούχων και οι εξομολογήσεις στα τηλεοπτικά σόου, η μόδα του ανθρωπισμού και η ελεημοσύνη διαμέσου της τηλεόρασης• η συνεχής έμφαση πάνω στα σεξουαλικά, αναπαραγωγικά και υγιεινιστικά προβλήματα, η εμμονή της εμφάνισης και η περιποίηση του εαυτού• η θηλυκοποίηση ορισμένων επαγγελμάτων: καθηγήτριες, δικαστίνες, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί• η σπουδαιότητα της εργασίας στα μέσα επικοινωνίας και στις υπηρεσίες, η εξάπλωση στρογγυλεμένων φορμών από την βιομηχανία, η μόδα της ιδεολογίας της θυματοποίησης• ο πολλαπλασιασμός των οικογενειακών συμβούλων, η ανάπτυξη του εμπορίου των συγκινήσεων και της ευσπλαχνίας• η νέα αντίληψη της δικαιοσύνης που την καθιστά όχι πια μέσο για μια δίκαιη κρίση, αλλά για να αποζημιώσει το πόνο των θυμάτων (ώστε να «επεξεργαστούν το πένθος» και να «ξαναφτιάξουν μια ζωή»)• η μόδα της οικολογίας και των «εναλλακτικών φαρμάκων», η γενίκευση των αξιών του εμπορίου• η θεοποίηση του ζευγαριού και των προβλημάτων του• το γούστο για την «διαφάνεια» και του να «αναμιγνύεσαι», χωρίς να ξεχνάμε και τα κινητά τηλέφωνα ως αναπλήρωση του ομφάλιου λώρου• τέλος η ίδια η παγκοσμιοποίηση, που τείνει να καθιερώσει ένα κόσμο ροών και εισροών χωρίς σύνορα ούτε σταθερά σημεία αφοράς, έναν υγρό και αμνιακό κόσμο.

ΟΙ ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΑΣΘΕΝΕΙΣ

O κατά φαντασίαν ασθενής του H.V. Daumier

 Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Εάν κάνουμε μία αναδρομή στην ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι οι πρωταγωνιστές και οι υποκινητές όλων των πολιτικών μεταβολών, όλων των επαναστάσεων, όπως και των πολέμων χρησιμοποιούσαν πάντα μία προπαγάνδα ή μία μέθοδο πειθούς, η οποία βασιζόταν στο να υποδεικνύει ποιος είναι ο εχθρός που πρέπει να αντιμετωπιστεί ή να νικηθεί. Και φυσικά απέδιδαν σε αυτό τον εχθρό όλες τις βαναυσότητες. Πρόκειται για μια μέθοδο που διαχωρίζει πλήρως το ‘εμείς’ από το ‘αυτοί’ που συχνά (ειδικά σε πολεμικές συγκρούσεις) παρουσιάζονται ως κάτι λιγότερο από μέλη του ανθρώπινου είδους. Αυτή η μέθοδος ήταν και είναι κοινή σε όλες τις ιδεολογικές-πολιτικές παρατάξεις και σε όλα τα γεωπολιτικά στρατόπεδα.

Στην εποχή μας, για πρώτη φορά, εφαρμόζεται μία νέα μέθοδος προπαγάνδας η οποία δεν βασίζεται στο να υποδεικνύει τον εξωτερικό εχθρό, τον οποίο πρέπει να πολεμήσουμε ή να απομονώσουμε, αλλά στο να δημιουργεί έναν εχθρό μέσα σε κάθε άνθρωπο ή με άλλα λόγια, να κάνει τον κάθε άνθρωπο να ερευνά εάν πάσχει από κάποια συγκεκριμένη (κοινωνική) ασθένεια, οπότε ή θα πρέπει να την θεραπεύσει ή διαφορετικά θα πρέπει να τεθεί σε καραντίνα. Σήμερα λοιπόν, ο καθημερινός άνθρωπος ψάχνει εναγωνίως να δει μήπως τυχόν είναι ‘ομοφοβικός’ ή ίσως ‘ξενοφοβικός’ ή ‘ζωοφοβικός’ ή θεός φυλάξει ‘οπισθοδρομικός’. Δηλαδή σαν εγώ να αναρωτιέμαι: μήπως είμαι καρκινοπαθής ή διαβητικός ή καρδιοπαθής;

Με το που ανοίξει την τηλεόραση του ή την εφημερίδα του, ο πολίτης συναντά διάφορες κατηγορίες ‘ασθενειών’ και μία λίστα με τα σύμπτωμά τους και προσπαθεί να διαγνώσει από πια από αυτές τις ‘ασθένειες’ πάσχει ή εάν έχει και μεταφυσικές ανησυχίες, ερευνά να δει πιο εχθρικό δαιμόνιο έχει εισχωρήσει μέσα του και που θα βρει έναν καλό εξορκιστή για να το βγάλει.

ΤΑ ΔΕΚΑ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ’68

 

Άρθρο του Marcello Veneziani
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Πέρασαν πενήντα χρόνια από το ’68, αλλά τις συνέπειες εκείνου του τοξικού και τόσο μηθοποιημένου νέφους που παρήγαγε, τις βλέπουμε ακόμη και σήμερα. Θα τις συνοψίσω λοιπόν σε δέκα κληροδοτήματα.

1. Το συντριπτικό
Καταρχάς, το ’68 άφησε μία εξαιρετική καταστροφική φόρτιση: τη μέθη της κατεδάφισης ή της θέλησης για διάλυση, την αρνητική σκέψη, την επιθυμία της αποδόμησης, τη μεγάλη απόρριψη. ‘Φτάνει’, ‘Όχι’, ‘έξω’, ‘μακριά’, ‘αντι’, ‘οργή’, ‘κατά’, υπήρξαν οι λέξεις κλειδιά και τα επιφωνήματα της εποχής. Όχι τυχαία λοιπόν ονομάστηκε ‘Ολική Αμφισβήτηση’ διότι υπήρξε η ολική καταστροφικότητα· υπήρξε η επιβεβαίωση του εαυτού μέσω της άρνησης του πλαισίου, του συστήματος, των θεσμών, της τέχνης και της ιστορίας. Ο καταστροφισμός μεταβλήθηκε στο νέο κοινωνικό συνδετικό κρίκο υπό τη μορφή διαμαρτυρίας, της ύβρεως, και της αντιπολιτικής. Σήμερα, ζούμε μεταξύ των ερειπίων αυτού του καταστροφισμού.

ΜΑ ΤΙ ΔΙΑΒΟΛΟ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;

Έργο του Iman Maleki

 Άρθρο του Francesco Lamendola
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Μερικές φορές, αναζητoύμε τις απαντήσεις στα βιβλία ή στη φιλοσοφία ή ποιός ξέρει που άλλού, ενώ αυτές υπάρχουν μπροστά μας, κάτω από τη μύτη μας. Επίσης, σκεπτόμαστε πάντα ότι οι απαντήσεις σε μία δύσκολη ερώτηση πρέπει να είναι, και αυτές, εξαιρετικά δύσκολες. Ενώ αντίθετα, μπορεί οι απαντήσεις να είναι απλές. Ακριβώς επειδή κανείς δεν σκέφτεται ότι έτσι μπορεί να είναι, όλοι περνούν δίπλα τους χωρίς να τις αντιληφθούν, χωρίς να καταδέχονται να τους ρίξουν ένα βλέμμα, αν και βρίσκονται ακριβώς εκεί, καθαρές και προφανείς. Φθάνει μόνο να βγάλουν τον κεφαλόδεσμο από τα μάτια τους. Διότι είναι ο κεφαλόδεσμος που έχουμε στα μάτια μας που δεν μας επιτρέπει να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα. Πρόκειται για το “νοητικό μπλοκάρισμα” από το οποίο υποφέρουμε και μας εμποδίζει να εξάγουμε τα λογικά συμπεράσματα από όλα εκείνα τα γεγονότα που το μυαλό μας είναι σε θέση να καταγράψει. Με άλλα λόγια, έχουμε υποστεί μια κατάσταση σε βαθμό εξάρτησης που μας κάνει να μην σκεπτόμαστε με το μυαλό μας, αλλά να αφήνουμε σε κάποιους άλλους να σκέπτονται για εμάς. Προγραμματιστήκαμε ώστε να βλέπουμε μόνο τα πράγματα που είναι βολικά σε κάποιους άλλους και να μην βλέπουμε καθόλου τα πράγματα που θα ήταν ωφέλιμα σε εμάς. Κοπιάζουμε για να καταλάβουμε την ιστορική στιγμή που ζούμε, ωστόσο συνεχώς δεν πετυχαίνουμε το στόχο μας αυτό, γιατί δεν έχουμε το κλειδί ή για να είμαστε πιο ακριβείς, διότι το χάσαμε.

Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε, πρωτίστως, είναι να ΑΠΕΞΑΡΤΗΘΟΥΜΕ, να βγάλουμε τον κεφαλόδεσμο από τα μάτια και να ξεμπλοκάρουμε την ικανότητά μας για σκέψη και διάκριση. Πρέπει να βγούμε από την κατάσταση ύπνωσης στην οποία οδηγηθήκαμε. Όμως, πως είναι δυνατόν να ξυπνήσουμε, εάν πρώτα δεν αντιληφθούμε ότι κοιμόμαστε; Όποιος πιστεύει ότι είναι εντελώς ξύπνιος, έτοιμος να δει και να συλλογιστεί, είναι ακόμη μέσα στην κατάσταση της ύπνωσης και καμία δύναμη στον κόσμο δεν θα μπορούσε να τον συνεφέρει.

Τώρα, για να καταλάβουμε τι μας συνέβη τα τελευταία πενήντα χρόνια, φθάνει να κατεβούμε στο δρόμο και να παρατηρήσουμε, με λίγη προσοχή, αυτό που παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια μας. Όποιος είναι τουλάχιστον 50 ετών, θα μπορέσει να κάνει μία χρήσιμη σύγκριση με τις παιδικές του αναμνήσεις. Όποιος δεν έχει τέτοιες λόγω ηλικίας, θα πρέπει να αρκεστεί στη λογική του και στην ικανότητα του να βγάζει συμπεράσματα από αυτά που βλέπει.

ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΤΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΦΟΡΑ.

  Άρθρο της Ιταλίδας ανθρωπολόγου Ida Magli

Μετάφραση & Σχολιασμός: Θεόδωρος Λάσκαρης

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι ανθρωπιστικές επιστήμες εξαφανίστηκαν από τον ορίζοντα της μαζικής πληροφόρησης και αυτό επιτεύχθηκε απλά με τη σιωπή, δηλαδή μη μιλώντας πλέον για αυτές. Δεδομένου του τεράστιου ενθουσιασμού που είχαν προκαλέσει την περίοδο μεταξύ του τέλους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι τη δεκαετία του 1990, το γεγονός ότι κανείς δεν επισήμανε αυτή την εξαφάνιση αποτελεί την επιβεβαίωση ότι η εξαφάνιση ήταν ηθελημένη. Οι καθέδρες προφανώς συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά οι επιστήμες τους δεν ενδιαφέρουν τα μέσα πληροφόρησης. Ταυτόχρονα, με διαταγή της ΕΕ, αφαιρέθηκαν από τα σχολεία αρχαίες, ευγενείς και βασικές επιστήμες όπως η γεωγραφία, η λατινική και αρχαία ελληνική γραμματεία (με τις αντίστοιχες γλώσσες τους), μειώνοντας τες σε φαντάσματα, σε κομμάτια μιας ανύπαρκτης γνώσης. Ακόμη και η ιστορία, στερημένη από όλες τις μεθοδολογικές συμβολές με τις οποίες η σύγχρονη εποχή την είχε εμπλουτίσει, φαίνεται να έγινε ένα απομεινάρι άλλων καιρών, αδύναμη να δώσει στους ανθρώπους εκείνη την αυτογνωσία που είναι ο κύριος καρπός της και αποτελεί βασική κατάκτηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ασφαλώς και αυτό αποφασίστηκε και πραγματοποιήθηκε μέσα σε απόλυτη σιωπή.

Ως φαίνεται, ζούμε σε μία κοινωνία αναλφάβητων, όπου κανείς δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει και να εκφράσει μία κρίση πάνω σε παρόμοια μέτρα. Ωστόσο, ακόμη και μόνο ο κλάδος των Ιταλών καθηγητών* αποτελείται από σχεδόν ένα εκατομμύριο άτομα, πως δεν διαμαρτυρήθηκαν και δεν εξέφρασαν τη γνώμη τους για μία τόσο σοβαρή απόφαση; Οι κυβερνήτες, έχοντας προνοήσει να εκπαιδεύουν όλους με τα κρατικά σχολεία, υπαγορεύουν επίσης και το είδος της διδασκαλίας στο οποίο οι πολίτες πρέπει να υπόκεινται. Πρόκειται για μια διδασκαλία την οποία μπορούμε να συνοψίσουμε ως ακολούθως: οι μαθητές πρέπει να μελετούν με τρόπο που να μην μαθαίνουν τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Κατά πρώτον, δεν πρέπει να μαθαίνουν να σκέπτονται. Άλλωστε, σε τι χρησιμεύει η “σκέψη”, σε τι χρησιμεύει η ”γνώση”; Κατά συνέπεια, πρέπει να μάθουν τα πάντα χωρίς να μάθουν τίποτα για τον εαυτό τους, για τη ζωή τους, για την ιστορία τους, για το έθνος τους, για τους θεσμούς και την εξουσία που στηρίζει αυτούς τους θεσμούς. Γίνεται κατανοητό, ότι όλα αυτά προγραμματίστηκαν βάσει τη ιδεολογίας αυτών που κυβερνούν την Ευρώπη και που ο απώτερος σκοπός της είναι η παγκόσμια ομογενοποίηση, ο σχηματισμός όμοιων ατόμων, των “πολιτών του κόσμου”.

ΟΤΑΝ Η ‘ΘΕΡΑΠΕΙΑ’ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΛΕΞΗ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Αν κάποιος μιλήσει για την ανάγκη εύρεση θεραπείας του καρκίνου ή της αρτηριοσκλήρυνσης, ή της παράνοιας, ή της κατάθλιψης, υπάρχει περίπτωση να βρεθούν άνθρωποι που θα τον υβρίσουν, θα τον απομονώσουν, θα του πουν ότι λέει αδιανόητα πράγματα; Όχι, φυσικά!

Και όμως, ειδικά για μία ψυχοσωματική διαταραχή αυτό το ‘όχι, φυσικά’ δεν ισχύει. Αν κάποιος τολμήσει μόνο να ψελλίσει ότι η ομοφυλοφιλία ή ο τρανσεξουαλισμός μπορεί να θεραπευτούν ή ότι υπάρχει η δυνατότητα έρευνας για την εύρεση μιας θεραπείας, θα ανοίξει η γη να τον καταπιεί ή αν τα καταφέρει και δεν τον καταπιεί η άβυσσος, τότε θα δεχθεί τον επιστημονικό αφορισμό! Αφορισμένε, βλαστήμησες διότι χρησιμοποίησες τη λέξη: ΘΕΡΑΠΕΙΑ.

Βλέπετε, η σεξουαλική παραβατικότητα έχει πλέον ιδεολογικοποιηθεί: από το ‘κομμουνιστικό μανιφέστο’ πήγαμε στο ‘γκέι μανιφέστο’, από την ‘ταξική πάλη’ στην ‘γκέι πάλη’ και από την ‘κομμουνιστική διεθνή’ στην ‘γκέι διεθνή’.

Επειδή λοιπόν η λέξη ‘θεραπεία’ είναι απαγορευμένη λέξη, εμείς βρήκαμε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που αφορά αυτή τη δυνατότητα και το μεταφράσαμε.

Οι θεραπευτές που θέλουν να εμφανίσουν την ομοφυλοφιλία ως ένα άλλο είδος ‘κανονικότητας’, υποστηρίζουν ότι είναι αδύνατον να αλλάξει ο σεξουαλικός προσανατολισμός και ότι η προσπάθεια αλλαγής (δηλαδή θεραπείας) είναι εγγενώς βλαπτική. Ωστόσο, τα τελικά αποτελέσματα μιας μακράς μελέτης που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Journal of Sex and Marital Therapy έδειξαν, όπως πολλές άλλες έρευνες, ότι η θεραπεία αλλαγής είναι δυνατή, λειτουργική και χωρίς κινδύνους. Οι ψυχολόγοι Stanton L. Jones του Wheaton College και Mark A. Yarhouse του Regent University είναι οι ερευνητές που πραγματοποίησαν μία μελέτη η οποία παρακολούθησε τα άτομα που αναζήτησαν την αλλαγή σεξουαλικού προσανατολισμού σε εξειδικευμένα κέντρα. Οι συγγραφείς σημειώνουν ότι η μελέτη ξεπερνά την τυπική κριτική σχετικά με τα δεδομένα των θεραπειών για τη same-sex attraction (SSA), σύμφωνα με την οποία τα αποτελέσματα δεν θα ήταν επαρκώς τεκμηριωμένα για μία σωστή χρονική περίοδο. Αντίθετα, αυτή η μελέτη παρακολούθησε 98 υποψήφιους για μία περίοδο 6-7 ετών μετά το τέλος της λεγόμενης ‘θεραπείας αποκατάστασης’. Τα αποτελέσματα δείχνουν με σαφήνεια πως το μεγαλύτερο μέρος των υποψηφίων είχε επιτυχία στο στόχο να αλλάξει σεξουαλικό προσανατολισμό και ότι αυτή η απόπειρα δεν ήταν καθόλου βλαπτική.

ΤΑ «ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ» ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Σχολιασμός επικαιρότητας: Πρέπει να το εμπεδώσετε καλά, εξάλλου το δήλωσε και ο Netanyahu στη συνάντηση της Ομάδας του Βίσεγκραντ: «Η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει εάν θέλει να ζήσει και να ευημερήσει ή εάν θέλει να συρρικνωθεί και να αφανιστεί. Δεν είμαι πολύ πολιτικά ορθός. Γνωρίζω ότι είναι ένα σοκ για ορισμένους από εσάς. Αλλά η αλήθεια είναι αλήθεια, τόσο για την ασφάλεια της Ευρώπης όσο και για το οικονομικό μέλλον της. Και οι δύο αυτές ανησυχίες απαιτούν μία διαφορετική πολιτική προς το Ισραήλ (…) Η ΕΕ υπονομεύει την ασφάλειά της, υπονομεύοντας το Ισραήλ. Η Ευρώπη υπονομεύει την πρόοδό της υπονομεύοντας τη σχέση της με την ισραηλινή καινοτομία» (διαβάστε όλο το άρθρο του Guardian για να καταλάβετε, αν και νομίζω ότι ήδη το “πιάσατε το υπονοούμενο”.)

Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλα αυτά; Αυτούς που πουλάνε προστασία στα μαγαζιά. Πρώτα τα καίνε, τα σπάνε και μετά πηγαίνουν στον ιδιοκτήτη και του λένε: «αν θέλεις το μαγαζάκι σου να μην έχει πρόβλημα κάνε αυτό που θα σου πούμε».

Ιδού λοιπόν για ποιο λόγο Eυρωπαίε πέθανες στα πεδία των μαχών το 1940, για να μαζεύεις σήμερα τα σφαγμένα παιδιά σου από τους δρόμους της Βαρκελώνης, του Παρισιού, του Λονδίνου, της Ρώμης…

2100 Μ.Χ.

Δίας και Ευρώπη

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Όσοι από εμάς είναι κάποιας ηλικίας, αντιλήφθηκαν και με έντονο τρόπο το πέρασμα από τη νεωτερική στη μετανεωτερική εποχή. Βλέπουμε, ακούμε και βιώνουμε πράγματα και καταστάσεις που στην εποχή της νεότητάς μας θα φαίνονταν αδιανόητα, σχεδόν τρελά. Ας φέρουμε μερικά παραδείγματα: εάν κάποιος, τη δεκατία του 1970, έλεγε ότι σε λίγα χρόνια, δύο άνδρες (ή δύο γυναίκες) όχι μόνο θα μπορούν να παντρεύονται μεταξύ τους αλλά και να υιοθετούν παιδιά· εάν έλεγε στους συγχωριανούς του ότι κάτοικοι της Κίνας σε λίγο καιρό θα έχουν ανοίξει μαγαζί στην πλατεία του χωριού· πως στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου την ελληνική σημαία θα την κρατάει μια μουσουλμάνα ή αν ισχυριζόταν ότι γκέι αστυνομικοί θα παρελαύνουν στους δρόμους της Αθήνας, ο άνθρωπος αυτός ή θα γινόταν ο “τρελός του χωριού” ή θα τον πέρναγαν για χρήστη ισχυρότατων ψυχοτρόπων ουσιών…

Με ποιο τρόπο λοιπόν, θα μπορούσαμε σήμερα να φανταστούμε πως θα είναι και πως θα εξελιχθεί η βαθειά μετανεωτερικότητα; Μόνο με ένα τρόπο, με το να γίνουμε οι “τρελοί του χωριού” και να αρχίσουμε να αφηγούμαστε τις εξωφρενικές φαντασίες μας.

Σε αυτή λοιπόν την -όχι και τόσο μακρινή μελλοντικά- εποχή, η αρχαία παγανιστική μυθολογία θα αποκτήσει ρεαλιστικές εφαρμογές· θα θεσμοθετηθεί και θα γίνει “πολιτικά ορθή” η ζωοεραστία και, γιατί όχι, η σύναψη γάμου μεταξύ ανθρώπων και ζώων ή και μεταξύ ανθρώπων και αντικειμένων. Η Ευρώπη θα θυμηθεί, με…νοσταλγία, ότι κάποτε συνευρέθηκε με το Δία-Ταύρο, οπότε ο κάθε βαθειά μετανεωτερικός Ευρωπαίος θα αναφωνήσει: «Γιατί να μη νυμφευόμαστε με όλα τα πλάσματά της φύσης;». Από τον πανθεϊσμό των ανατρεπτικών-εξωτικών κινημάτων της δεκαετίας του ’60, θα βρεθούμε στον… παν-συνουσιασμό. Βέβαια, αυτό δεν θα γίνεται πλέον ανεπίσημα και με το φόβο της κοινωνικής κατακραυγής αλλά επίσημα, “με παπά και με κουμπάρο”· θα θεωρείται δε πολύ προοδευτικό και δημοκρατικό.

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΣΙΜΕΝΤΟΛΙΘΟΥΣ ΣΤΗ ΛΑΣΠΗ Ή ΑΛΛΙΩΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΥΛΛΑ ΣΤΗ ΧΑΡΥΒΔΗ…

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Έτυχε μια μέρα, να παρακολουθήσω στην τηλεόραση κάποιες συνεντεύξεις των γενικών γραμματέων του ΚΚΕ, της πρώην δηλαδή της Παπαρήγα και του νυν δηλαδή του Κουτσούμπα. Ενώ λοιπόν παρακολουθούσα αυτούς τους δύο πολιτικούς να μιλούν, μου ήλθε στο μυαλό η ιδέα να προσπαθήσω να αισθανθώ με τι θα μπορούσα να παρομοιάσω τη μορφή τους (με τον όρο Μορφή δεν αναφέρομαι μόνον στη φυσική τους εικόνα αλλά και στη Μορφή της “οντολογικής τους ουσίας”). Σχεδόν αμέσως λοιπόν μου ήλθε στο μυαλό η εικόνα ενός τσιμεντόλιθου… Ήταν σαν να έβλεπα δύο τσιμεντόλιθους με γυαλιά.

Διερωτήθηκα γιατί μου δημιούργησαν αυτή την αίσθηση και τότε ανακάλεσα στην μνήμη μου τις φράσεις του Γάλλου διανοούμενου René Guénon, όταν περιέγραφε τα στάδια της πολιτικής και ιδιαίτερα της πνευματικής εκτροπής της Δύσης. Έγραφε λοιπόν: «Η αντιπαραδοσιακή δράση έπρεπε ταυτοχρόνως να στοχεύσει αφ’ ενός στο να αλλάξει τη γενική νοοτροπία και αφ’ ετέρου στο να καταστρέψει όλα τα παραδοσιακά καθεστώτα της Δύσεως. Η εργασία λοιπόν που έγινε για την εκτροπή της νοοτροπίας φαίνεται πως πραγματικά έχει ουσιωδέστατο χαρακτήρα, διότι απ’ αυτήν εξαρτώνται οπωσδήποτε όλα τα άλλα. Επομένως, με αυτό το ζήτημα θα πρέπει να ασχοληθούμε ιδιαιτέρως. Είναι σαφές [βέβαια] ότι αυτό το έργο δεν μπορούσε να γίνει μονομιάς· προξενεί μεγάλη κατάπληξη όμως η ταχύτητα με την οποία οι Δυτικοί έφθασαν σε σημείο να ξεχάσουν το κάθε τι που τους συνέδεε με την ύπαρξη ενός παραδοσιακού πολιτισμού. Αν αναλογιστούμε, την όσον αφορά το Μεσαίωνα, πλήρη έλλειψη κατανόησης που, από κάθε άποψη, χαρακτήρισαν τον 17ο και τον 18ο αιώνα, είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι μία τόσο πλήρης και τόσο απότομη μεταβολή δεν ήταν δυνατόν να έγινε αυτόματα και με φυσικό τρόπο. Οπωσδήποτε, στην αρχή το άτομο έπρεπε κατά κάποιο τρόπο ν’ αναχθεί στον ίδιο τον εαυτό του· και, όπως εξηγήσαμε, αυτό ήταν κυρίως το έργο του ορθολογισμού, στα πλαίσια του οποίου δεν αναγνωρίζονται στο [ανθρώπινο] ον ούτε ικανότητες υπερβατικής τάξεως ούτε [φυσικά] η δυνατότητα αξιοποίησης τέτοιων ικανοτήτων..