Η Ύβρις για τους Έλληνες δολοφονημένους στην κατοχή και η παραχάραξη της ιστορίας: Οι «Τσάμηδες» και η «Γενοκτονία τους» (!) από την Ελλάδα

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

Πριν ακριβώς μία εβδομάδα οι βουλευτές της Ομάδας στο Αλβανικό Κοινοβούλιο «Δημοκρατία και Ένταξη» (PDIU ) και ο Πρόεδρος της Σπετίμ Ιντρίζι, διοργάνωσαν εκδήλωση στην αίθουσα συνεδριάσεων της Ολομέλειας της Βουλής με θέμα «Μην ξεχνάτε την Τσαμουριά», ως μέρος των πρωτοβουλιών στο πλαίσιο του νόμου 7839 του 1994, με τον οποίο η 27η Ιουνίου ανακηρύχθηκε (ομόφωνα) ως «Ημέρα της Γενοκτονίας κατά των Αλβανών της Τσαμουριάς από τους Έλληνες σοβινιστές»…… Μάλιστα στο ψήφισμα της Βουλής («Για τη διευθέτηση του ζητήματος της Τσαμουριάς και άρσης του εμπολέμου») που συνόδευσε το Νόμο, αναφέρεται πως «τo θέμα των Τσάμηδων από ιστορική και νομική πλευρά, όσο και ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί υποχρέωση της αλβανικής κυβέρνησης, η οποία απορρέει από δεσμευτικές αποφάσεις του αλβανικού κοινοβουλίου».

Στην εκδήλωση ο επικεφαλής του PDIU, είπε ότι «είναι καιρός να ακούσουμε πολλές ιστορίες από αυτόπτες μάρτυρες και να μην ξεχάσουμε τη γενοκτονία που διέπραξε η Ελλάδα»!

Η παραχώρηση της Αίθουσας συνεδριάσεων της Ολομέλειας της Βουλής καθώς και οι αναρτήσεις στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης στο όνομα της, μαρτυρούν την απόσταση μεταξύ ρητορικής περί των δυνατοτήτων ανάπτυξης των διμερών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας και των σκέψεων που εμπνέονται από τον εθνικισμό και την μισαλλοδοξία.

Δίστομο, 10 Ιουνίου 1944: Η ατιμώρητη βαρβαρότητα και η συνεχιζόμενη Ύβρις

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

«Αντίκρισα στη μέση του σπιτιού την αδελφή μου ανάσκελα, γυμνή από τη μέση και κάτω. Το φουστάνι της ήταν γυρισμένο προς τα πάνω και σκέπαζε το σχισμένο και κομματιασμένο στήθος της, το πρόσωπό της ήταν παραμορφωμένο, όλο το σώμα της κατακομματιασμένο.

Μα το χειρότερο και φρικαλεότερο θέαμα ήταν, όταν από τη στάση του σώματός της κατάλαβα ότι οι Γερμανοί είχαν βιάσει το άψυχο κορμί της.Δίπλα της βρισκόταν το τεσσάρων μηνών κοριτσάκι της λογχισμένο, με σπασμένο το κεφαλάκι του, και στο στόμα του είχε τη ρώγα του στήθους της μάνας του που είχαν κόψει εκείνοι οι κανίβαλοι.Το άλλο κοριτσάκι της, η 6χρονη Ελένη, βρισκόταν στο κατώφλι του σπιτιού μέσα σε μια λίμνη αίματος με βγαλμένα τα σπλάχνα του.

Το είχαν ξεκοιλιάσει με μαχαίρι.Το αγόρι της, ο 3χρονος Γιάννης, το βρήκα νεκρό στην αυλή με λιωμένο κεφάλι». (αφήγηση διασωθέντα από το ολοκαύτωμα του Διστόμου)

Με αφορμή την ημέρα μνήμης του Ναζιστικού ολοκαυτώματος στο Δίστομο την 10η Ιουνίου 1944 , είναι πλέον ξεκάθαρο πως όταν οι θύτες δεν τιμωρούνται τα εγκλήματα επαναλαμβάνονται και μάλιστα πολύ πιο σκληρά.

Η έρευνα στο δυτικό κόσμο, στην Ελλάδα απουσιάζει η σχετική ανάλυση λόγω του «εξαγνισμού» του Μουσταφά Κεμάλ, δείχνει ότι υπήρξε εξάρτηση του Χίτλερ από τον Κεμάλ, έχει αποδειχθεί ότι σημειώθηκε αντιγραφή του Ναζισμού από τον Κεμαλισμό ως προτύπου κατάκτησης της εξουσίας με μέσο τα διαστροφικά εγκλήματα, βαρβαρότητες, βία που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους. Είναι πλέον σαφές ότι ο Ναζισμός άντλησε τις οργανωμένους μεθόδους εξαφάνισης των λαών από καθεστώτα και πρόσωπα όπως ο Κεμαλισμός και ο Κεμάλ, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Στέφαν Ίχριγκ στο έργο του <<Ο Ατατούρκ στον κόσμο των Ναζί>> από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ.

Η Τουρκία ζητά από τη Σουηδία να παραδώσει τη βουλευτή του Κοινοβουλίου της Γκιουλάν Αβτζί.

του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

Η 11η Μαρτίου 2010 αποτελεί μία σημαντική ημέρα για τους Έλληνες , όπως και για τους Αρμένιους και για τους Ασσύριους σε όλο τον κόσμο, αποτελεί μία σπουδαία στιγμή για τη δικαίωση των εκατομμυρίων θυμάτων της Γενοκτονίας των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, για τους διασωθέντες, για τους απογόνους, για τη Μνήμη και για τη Δικαιοσύνη.

Η απόφαση της ολομέλειας του Σουηδικού Κοινοβουλίου να αναγνωρίσει, με ψήφους 131 υπέρ και 130 κατά, την Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων με την καθοριστική ψήφο της κουρδικής καταγωγής βουλευτού Γκιουλάν Αβτζί (Gulan Αvci), αποτέλεσε μία μεγάλη επιτυχία, η οποία ήρθε σε μία δύσκολη περίοδο.

Σε μία συγκυρία όπου το μόνο που λεγόταν και συνεχίζει να ακούγεται είναι ψέμματα, προπαγάνδα, άρνηση, «συνωστισμοί», «τραγωδίες», αλλά όχι η αλήθεια, η Γενοκτονία . Στην ελληνική όμως παράδοση, υπάρχουν και οι λέξεις, που γίνονται σύμβολα, αγώνες, ταυτότητα.

Η απόφαση της Σουηδικής Βουλής την 11 Μαρτίου 2010 ήρθε μετά την απόφαση της εκδήλωσης του Μαΐου του 2009, ότι από κοινού Έλληνες, Αρμένιοι και Ασσύριοι θα αγωνιστούν για να προωθήσουν το ψήφισμα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας από τη Σουηδική Βουλή.

Είμαι περήφανος γιατί στην εκδήλωση εκείνη στη Στοκχόλμη μίλησα μαζί με τους συναγωνιστές Κώστα Φραγγίδη, πρόεδρο του Συλλόγου Ποντίων Στοκχόλμης “Εύξεινος Πόντος”, Vahagn Avedian, μέλος της Αρμενικής εθνικής επιτροπής Σουηδίας και τον Sabri Atman εκπρόσωπο των Ασσυρίων.

Εκεί με πρωτοβουλία του Συλλόγου και του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού Σουηδίας διανεμήθηκε το βιβλίο μου, στην αγγλική γλώσσα, για τη Γενοκτονία.

Η 14η Μαΐου του 1920 στη Θράκη: Απελευθέρωση όχι Ενσωμάτωση !

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη

,

Αφού είχε προηγηθεί (και συνεχιζόταν) η Γενοκτονία του Θρακικού, Ποντιακού και του Μικρασιατικού Ελληνισμού και μπροστά στην ολιγωρία των εγχώριων και στη στάθμιση των συμφερόντων των δυτικών δυνάμεων έναντι της ηττημένης Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ήρθε η αποφασιστικότητα του στρατού και του ναυτικού για να φτάσουμε το Μάιο του 1920 στην απελευθέρωση της Ανατολικής και της Δυτικής Θράκης. Η ελεύθερη περιοχή έφτανε μέχρι την Τσατάλτζα, σε απόσταση είκοσι χιλιομέτρων από την Κωνσταντινούπολη και τη χερσόνησο της Καλλίπολης και η Θράκη ανέπνεε ελληνικά και ελεύθερα μετά από εξακόσια χρόνια σκλαβιάς….

Επίσης απελευθερώθηκε η Ίμβρος και η Τένεδος και η περιοχή της Σμύρνης, δεδομένα τα οποία επισφραγίστηκαν με τη Συνθήκη των Σεβρών.

Σε λιγότερο όμως από δύο χρόνια, οι ραγδαίες εξελίξεις στο μικρασιατικό μέτωπο, η αλλαγή των προσανατολισμών και της πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων έναντι των Κεμαλικών, είχαν σαν αποτέλεσμα να υπογραφεί η συνθήκη ανακωχής των Μουδανιών, με την οποία ο ελληνικός στρατός διατάχθηκε να εκκενώσει όχι μόνο την Ιωνία, όπου εκεί πλέον γραφόταν ο (τραγικός) επίλογος μιας παρουσίας αιώνων, αλλά μέσα σε δεκαπέντα μέρες και την Ανατολική Θράκη, εκεί όπου υπήρχαν ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις του και εύρωστο ελληνικό στοιχείο.

Η απώλεια της Θράκης, επισφραγίστηκε στη Λωζάννη, όπου στις 30 Ιανουαρίου 1923 υπεγράφη (και) η Ελληνοτουρκική σύμβαση και το πρωτόκολλο «περί ανταλλαγής των ελληνικών και τουρκικών πληθυσμών».

Σύμφωνα με το πρώτο άρθρο του πρωτοκόλλου από 1ης Μαΐου 1923, γινόταν υποχρεωτική ανταλλαγή των χριστιανών Τούρκων υπηκόων με τους μουσουλμάνους Ελληνικής υπηκοότητας, ενώ εξαιρέθηκαν οι μουσουλμάνοι της Θράκης. Επίσης εξαιρέθηκαν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, (πληθυσμός 390.000) καθώς και οι Έλληνες της Ίμβρου και της Τενέδου (πληθυσμός 12.000).

Με τη Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία επιβλήθηκε από τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα επιβεβαιώθηκε η νέα πραγματικότητα στη ελληνική («δυτική») Θράκη, η οποία δέχθηκε ένα μεγάλο μέρος των προσφύγων από την ανατολική Θράκη, ενώ ανατολικοθρακιώτες πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν και σε άλλες περιοχές της Ελλάδος.

Η Νίκη του Ελληνισμού ενάντια στον Ναζισμό , απόγονου του ατιμώρητου Κεμαλισμού. Αναγνώριση και Δικαιοσύνη !

του Θεοφάνη Μαλκίδη*

.

«Εμείς που θανατωθήκαμε εδώ, μην μας ξεχνάς γιατί η λήθη του κακού είναι άδεια για την επανάληψή του«, αναφέρει η επιγραφή του ελληνικού μνημείου στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης Μαουτχάουζεν – Γκούζεν της Αυστρίας, υπενθυμίζοντας για τον θάνατο 3.700 Ελλήνων κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά και πως η λήθη μπορεί να σκεπάσει παλιά εγκλήματα και να επιτρέψει την εμφάνιση νέων.

Την 8η προς την 9η Μαϊου 1945 ήταν η ημερομηνία που οι Σύμμαχοι νίκησαν τον Ναζισμό, το Τέρας που κατέστρεψε τον κόσμο και την Πατρίδα μας. Και είναι η ημέρα αυτή διαρκή υπενθύμιση της συστηματικής προσπάθειας για την ολοκληρωτική εξόντωση εθνικών ή άλλων ομάδων από τη ναζιστική Γερμανία και τους συνεργάτες της κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Η οικογένειά μου, όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλες ελληνικές, ήταν παρούσα στην ιστορική στιγμή της αντίστασης στον ιταλικό φασισμό, στον ναζισμό και τους συνεργάτες τους, στην απελευθέρωση, είχε συμμετοχή στον αντιφασιστικό –απελευθερωτικό – αντιστασιακό αγώνα 1940 – 1944: Από τα βορειοηπειρωτικά βουνά, το Ρούπελ, μέχρι τη Μέση Ανατολή και τον θάνατο στα κολαστήρια της Γκεστάπο .

Με πράξεις που χαρακτηρίζουν τους Έλληνες και τις Ελληνίδες και που βεβαίως έχουν και το τίμημά τους: Αγωνία, στερήσεις, βασανιστήρια, απώλειες.

Εμείς πριν από την εξόντωση από το Χίτλερ, πριν από το πρόγραμμα εξαφάνισης των λαών από τους Ναζί του Χίτλερ, είχαμε τη Γενοκτονία του Κεμάλ του οποίου τα εγκλήματα επειδή τιμωρήθηκαν, επαναλήφθηκαν από την Τραπεζούντα και τη Σαμψούντα του Πόντου, στο Οικονομείο της Θράκης, στο Γκιουρούμτζε της Καππαδοκίας και τη Σμύρνη και από εκεί στο Μεσόβουνο, στους Πύργους, στο Δοξάτο, στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα.

Στην Ελλάδα, που έγινε ολόκληρη Ολοκαύτωμα, τα εγκλήματα των Ναζί και των συνεργατών τους συνδέονται με ομαδικές εκτελέσεις που σόκαραν ακόμη και τους ίδιους τους εκτελεστές. Εκτελεστές οι οποίοι δυστυχώς δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, ενώ οι απόγονοί τους συνεχίζουν να προκαλούν ακόμη και σήμερα…

Για μία «Νυρεμβέργη» της Γενοκτονίας των Ελλήνων: αναγνώριση του εγκλήματος τώρα!

του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

Με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Έλληνες, όλοι οι λαοί που υπέστησαν τη μαζική σφαγή, τη Γενοκτονία ευελπιστούσαν και περίμεναν την τιμωρία των Τούρκων αξιωματούχων που ήταν υπεύθυνοι για το σχεδιασμό του εγκλήματος.

Οι νέες όμως πολιτικές των Μεγάλων Δυνάμεων, η εμφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης και η άνοδος του Κεμάλ στο οθωμανικό εσωτερικό δεν επέτρεψαν να υπάρξει έστω και η στοιχειώδη καταδικαστική πράξη για τους πρωταίτιους της Γενοκτονίας.

Οι ελάχιστες δίκες έγιναν πριν στην Κωνσταντινούπολη, βάσει των άρθρων 45 και 170 του οθωμανικού Ποινικού Κώδικα για τους υπουργούς και μέλη του κόμματος της Ένωσης και Πρόοδος, συμπεριλαμβανομένων των βασικών αρχιτεκτόνων της γενοκτονίας, Tαλαάτ και Ενβέρ πασά, οι οποίοι δικάστηκαν ερήμην. Παρότι καταδικάστηκαν δε εξέτισαν ποτέ την ποινή τους αφού με Γερμανική συνδρομή είχαν διαφύγει…

Παρόλα αυτά, δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να διαψευστούν οι Ελληνικές και οι Αρμενικές προσδοκίες από τους Συμμάχους σχετικά με την ουσιαστική τιμωρία υπευθύνων. Οι εμπνευστές και οι εκτελεστές της Γενοκτονίας , αλλάζοντας τα ονόματά τους και το σημαντικότερο μένοντας ατιμώρητοι, τράπηκαν σε φυγή βρίσκοντας καταφύγιο αρκετοί από αυτούς στη Γερμανία, όπου εμφανιζόταν ο Χίτλερ και οι Ναζί .

Οι Αρμένιοι αποφάσισαν να δράσουν, γνωρίζοντας ότι τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων δεν ταυτιζόταν με τα δικά τους: Η ετυμηγορία της τιμωρίας των υπεύθυνων της Γενοκτονίας των Αρμενίων, δόθηκε από το 9ο Παγκόσμιο Συμβούλιο της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας που οργανώθηκε το φθινόπωρο του 1919.

Διακόσια χρόνια από το ολοκαύτωμα της Νάουσας: το τίμημα της Ελευθερίας μας

του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

Η Νάουσα, κατά την περίοδο πριν την Επανάσταση, υπήρξε ένα σημαντικό, οικονομικό, εμπορικό, διαμετακομιστικό και πολιτιστικό κέντρο. Ο Αλή Πασάς, είχε επιχειρήσει τρεις φορές , το 1795, το 1798 και το 1804 να την αποσπάσει χωρίς, να τα καταφέρει, χάρη στην σθεναρή αντίσταση των κατοίκων και τον πολυποίκιλο αγώνα, που κατέβαλε ο Ζαφειράκης (Λογοθέτης) Θεοδοσίου.

Στα τέλη του Ιανουαρίου του 1822, οι επαναστάτες συγκεντρώθηκαν στη Μονή Παναγίας Δοβρά, λίγο πιο έξω από τη Βέροια, με σκοπό να κυκλώσουν τη Νάουσα και να την κυριεύσουν. Στις 22 Φλεβάρη, οι επαναστάτες θα απελευθερώσουν τη Νάουσα, κηρύσσοντας την επανάσταση από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Λίγο αργότερα, θα αποφασίσουν να κινηθούν και κατά της Βέροιας, ωστόσο αυτή τους η προσπάθεια θα αποτύχει, αναγκάζοντάς τους να υποχωρήσουν ξανά περιμετρικά ή πίσω από τα τείχη της Νάουσας.

Ο Ζαφειράκης και ο Δημήτριος (Τσάμης) Καρατάσος αναδεικνύονται ως πολιτικός και στρατιωτικός αρχηγός αντίστοιχα. Οι δυο επαναστάτες, σε συνδυασμό με τον οπλαρχηγό της Έδεσσας Αγγελή Γάτσο, αποφασίζουν να κηρύξουν την επανάσταση, δίχως να αναμένουν υποστήριξη από τις υπόλοιπες εξεγερμένες περιοχές, ως ελάχιστη αντίδραση στην απόφαση του βαλή της Θεσσαλονίκης Μεχμέτ Εμίν πασά να πάρει ομήρους από επιφανείς οικογένειες. Οι Έλληνες της Νάουσας έχοντας ενισχύσεις και πολεμοφόδια που έφεραν ο Νικόλαος Κασομούλης και ο Γρηγόριος Σάλας, κλείστηκαν στην πόλη, λαμβάνοντας την απόφαση για αντίσταση μέχρις εσχάτων.

Τη νύχτα της 12ης προς την 13η Απριλίου 1822,μετά από πολιορκία είκοσι χιλιάδων Τούρκων, η πόλη της Νάουσας πέφτει. Οι σφαγές, οι δηώσεις, οι βιασμοί, οι εξανδραποδισμοί όλων ανεξαιρέτως, ανδρών και γυναικοπαίδων, είναι απερίγραπτες, όπως και τα βασανιστήρια τα οποία υπέστησαν. Πάνω από δύο χιλιάδες είναι οι δολοφονημένοι , οι περισσότεροι αποκεφαλισμένοι και πάνω από τρεις χιλιάδες είναι οι αιχμάλωτοι που πωλούνται στα σκλαβοπάζαρα. Μόνο ο Ζαφειράκης μαζί με πεντακόσιους άνδρες του παρέμεινε ταμπουρωμένος σε έναν πύργο, προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο για τους υπόλοιπους, ώστε να διαφύγουν. Ο Ζαφειράκης θα αφήσει στον πύργο μόνο μια μικρή φρουρά και θα προσπαθήσει να διαφύγει και αυτός, ωστόσο θα πεθάνει μαχόμενος, κατευθυνόμενος στο ναό του Αγίου Νικολάου.Οι εναπομείναντες μαχητές σφάχτηκαν όλοι, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά που είχαν μαζί τους.

Το διπλό και ατιμώρητο Ολοκαύτωμα στο Μεσόβουνο – Οκτώβριος 1941 και Απρίλιος 1944

του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

Στις 23 Οκτωβρίου του 1941 δυνάμεις των Γερμανών Ναζί και των δοσίλογων ελληνόφωνων συνεργατών τους, εισβάλλουν στο Μεσόβουνο Εορδαίας, ένα χωριό Ποντίων προσφύγων.

Το χωριό περικυκλώνεται από σαράντα αυτοκίνητα με στρατιώτες της Βέρμαχτ, που ήρθαν από τη Φλώρινα, την Έδεσσα και τη Θεσσαλονίκη. Οι κατοχικές δυνάμεις συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους, χωρίζουν τους άντρες ηλικίας 16 έως 69 χρόνων και δίνουν στα γυναικόπαιδα δίωρη διορία να συγκεντρώσουν «όσα κινητά πράγματα μπορούν». Ενώ μεταφέρονται στο γειτονικό χωριό των Κομνηνών, όλοι οι συλληφθέντες άνδρες εκτελούνται «ομαδικώς και δι’ αυτομάτων όπλων». Η αναφορά του νομάρχη Κοζάνης αναφέρεται σε 135 άτομα, της γερμανικής διοίκησης για 142, ενώ άλλες πηγές ανεβάζουν τους εκτελεσμένους σε 165.

«Μεταξύ των εκτελεσθέντων», αναφέρει ο νομάρχης, «ήσαν και οι τρεις δημοδιδάσκαλοι του χωρίου, εις ους καίτοι εζητήθη υπό των Αξιωματικών Χωροφυλακής όπως δοθή χάρις, εν τούτοις δεν εδόθη τοιαύτη».

Η τραγωδία έκλεισε με την καταστροφή του χωριού «δι’ εμπρηστικών βομβών, εκτός πέντε οικιών και της εκκλησίας».

Τα περίπου 900 γυναικόπαιδα που επέζησαν, μεταφέρθηκαν στην Πτολεμαΐδα και διασκορπίστηκαν, «κατόπιν διαταγών των Γερμανικών Αρχών», στα χωριά του νομού, αλλά και στους νομούς Ημαθίας και Φλωρίνης προς παραδειγματισμό…..

Το δεύτερο Ολοκαύτωμα έγινε στις 24 Απριλίου 1944.

Η Γενοκτονία των Αρμενίων: ο ατιμώρητος δολοφόνος, εισβολέας και κατακτητής που έγινε ειρηνοποιός και εγγυητής…

του Θεοφάνη Μαλκίδη
μέλους της Διεθνούς Ένωσης Μελετητών
των Γενοκτονιών που το 2007 αναγνώρισε
τη Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων
και των Ασσυρίων

.

Αρχικώς, θα πρέπει να ευχαριστήσω τη Δημοκρατία της Αρμενίας, όπως και την Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδας, που μου έχουν δώσει τη δυνατότητα να λάβω μέρος, πολλές φορές, σε διεθνείς συναντήσεις για τη Γενοκτονία, με αποκορύφωμα το 2015 με τη συμπλήρωση εκατό ετών από το μαζικό έγκλημα, το οποίο στοίχισε τη ζωή σε 1.500.000 ανθρώπους. Ήταν μεγάλη τιμή αλλά και μεγάλο χρέος να βρεθεί ένας Έλληνας στην πρωτεύουσα της Αρμενίας, το ιστορικό Γερεβάν και στο μνημείο του Αρμενικού Ολοκαυτώματος.

Το ίδιο ένιωσα όταν με αφορμή το συνέδριο για τη Σύμβαση και την Πρόληψη της Γενοκτονίας βρέθηκα στην Αρμενική πρωτεύουσα και φύτεψα ένα δέντρο στο μνημείο της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Με ανάλογες πράξεις μπορεί ένας Έλληνας, ένας άνθρωπος να νιώσει πολλά. Συναισθήματα που οι δολοφόνοι Νεότουρκοι και Κεμαλικοί θέλησαν μαζί με τους ανθρώπους να τα εξαφανίσουν.

Επίσης, οφείλω να ευχαριστήσω το Κοινοβούλιο της Αρμενίας για την αναγνώριση, προν μερικά χρόνια, της Γενοκτονίας των Ελλήνων και των Ασσυρίων. Ήταν μία σημαντική και αναγκαία κίνηση. Τώρα μπορούμε να βαδίσουμε με άλλη δυναμική.

Εκατό χρόνια μετά το 1922 : τετρακόσιοι τόνοι οστά Ελληνίδων και Ελλήνων ….

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

Αυτές τις ημέρες του 1922 ετοιμαζόταν το χτύπημα της Τελικής Λύσης εναντίον των Ελλήνων της Θράκης, της Μικράς Ασίας, του Πόντου. Μία ήταν καταστροφή της Σμύρνης και η άλλη η ανακωχή των Μουδανιών, με την οποία ο Ελληνισμός υποχρεώθηκε σε φυγή και από τη Θράκη. Από τον όμορφο αυτό λιμένα όμως της Θρακικής ενδοχώρας, μερικούς μήνες αργότερα θα διαδραματιζόταν η πιο φρικιαστική πράξη του Ελληνικού Ολοκαυτώματος. Μπορεί οι Νεότουρκοι, Τζεμάλ, Ενβέρ και Ταλαάτ πασά και ο Μουσταφά Κεμάλ, να δολοφόνησαν ένα εκατομμύριο Έλληνες και Ελληνίδες, αλλά φρόντισαν να τα εξαφανίσουν τα ίχνη τους, με ένα τρόπο που αφού δεν τιμωρήθηκε, επαναλήφθηκε από τον πιστό τους μαθητή Χίτλερ, λίγα χρόνια αργότερα.

Το Δεκέμβριο του 1924 η εφημερίδα «New York Times» τον και με τίτλο «Μια απίθανη ιστορία από ένα φορτίο με ανθρώπινα οστά» παρουσιάζει την εξής συνταρακτική είδηση: «Η Μασσαλία είναι σε αναταραχή από μια ασύλληπτη ιστορία (που οφείλεται) στην άφιξη στο λιμάνι ενός πλοίου που φέρει βρετανική σημαία και ονομάζεται «Ζαν» και μεταφέρει ένα μυστήριο φορτίο 400 τόνων ανθρώπινων οστών για να χρησιμοποιηθούν στις εκεί βιοτεχνίες. Λέγεται ότι τα οστά φορτώθηκαν στα Μουδανιά, στη θάλασσα του Μαρμαρά και είναι τα απομεινάρια θυμάτων από τις σφαγές στη Μικρά Ασία. Εν όψει της φήμης που κυκλοφορεί αναμένεται να διαταχθεί έρευνα».

Για το ίδιο θέμα η γαλλική εφημερίδα «Midi» έχει τίτλο τη φράση «Πένθιμο φορτίο» και γράφει: «Συζητιέται πολύ στη Μασσαλία η προσεχής άφιξη του πλοίου μεταφοράς εμπορευμάτων «Ζαν», που μεταφέρει για τις βιομηχανίες της Μασσαλίας 400 τόνους ανθρώπινα λείψανα. Αυτά προέρχονται από τα στρατόπεδα της αρμενικής σφαγής στην Τουρκία και τη Μικρά Ασία κυρίως».

«Oι Έλληνες έχουμε πληρώσει ακριβά την Ελευθερία μας, για να την παραδώσουμε τόσο φτηνά στον πρώτο τυχόντα….»

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

Τέτοιες ημέρες του 1821 και του 1822 , από την 20η Δεκεμβρίου μέχρι την 15η Ιανουαρίου, οι επαναστατημένοι πρόγονοί μας συγκεντρώθηκαν στην Πιάδα (Νέα Επίδαυρο), όπου συγκρότησαν την Α΄ Εθνοσυνέλευση . Εκεί, μεταξύ των άλλων διακήρυτταν τα εξής: «Το ελληνικό Έθνος το υπό τη φρικώδη οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον διά των νομίμων παραστατών του εις εθνικήν συνειγμένην συνέλευσιν ενώπιον θεού και ανθρώπων την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν»

Μία προσωπικότητα που είχε ρόλο στην προετοιμασία της Α΄ Εθνοσυνέλευσης συνδυάζοντας την πολιτική του δράση με την αδιαμφισβήτητη στρατιωτική του παρουσία, διαφέροντας , ήταν ο Δημήτριος Υψηλάντης. Από τις πιο αγνές μορφές της Επανάστασης, θερμός πατριώτης, έντιμος αγωνιστής και γενναίος, όπως γράφει ο Μακρυγιάννης ήταν ο πιο ανιδιοτελής άνθρωπος που είχε γνωρίσει. Από την αρχή όμως διαφώνησε με τους κατ΄ επάγγελμα πολιτικούς και τους εξαρτώμενους από αυτούς πρόκριτους, οι οποίοι δεν ήθελαν να απωλέσουν τα προνόμιά τους και να υπακούουν σ’ αυτόν.

Αναγνωρίστηκε αρχιστράτηγος παρότι δεν ήταν παρών στις εργασίες της Α΄ Εθνοσυνέλευσης, αφού βρισκόταν με τον Κολοκοτρώνη στην πολιορκία του Ακροκορίνθου.

Οι πολιτικοί στην Επίδαυρο ψήφισαν το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας και εκλέξανε ως πρόεδρο του Εκτελεστικού (ως πρωθυπουργό δηλαδή) τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, ενώ τον Δημήτριο Υψηλάντη τον εξέλεξαν ως Πρόεδρο του Βουλευτικού, για να δείξουν ότι τον υπολόγιζαν και να μη φανεί η εμπάθειά τους. Έλπιζαν όμως ότι έτσι θα περιόριζαν την πολεμική του δράση, η οποία θα τον έκανε ισχυρό με τις επιτυχίες του.

Στο Βουλευτικό σώμα, όπου ήταν πρόεδρος, γνώρισε τις μηχανορραφίες και το πολιτικό παρασκήνιο και αηδιασμένος παραιτήθηκε, συνεχίζοντας τον Αγώνα Απελευθέρωσης.

Καλή Χρονιά στην Πατρίδα μας – Στη Μνήμη των ανθρώπων μας που έφυγαν από αυτή τη ζωή

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

Ο Γιώργος Σεφέρης μιλώντας το 1969 για την κατάσταση στην Ελλάδα, την εποχή εκείνη, καταγράφει με εντυπωσιακά προφητικό τρόπο και το σήμερα: “Μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας …. Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκούμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους….Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό”.

Και συμπληρώνει ο Διονύσιος Σολωμός στην επιστολή του στον απομνημονευματογράφο του Κολοκοτρώνη, Γ. Τερτσέτη, επίσης με προφητικό τρόπο: “Η διαφθορά είναι τόσο γενική κι έχει τόσο βαθιές ρίζες, που σε κάνει να σαστίζεις«.

Κάθε τέλος μίας χρονιάς και κάθε αρχή μίας νέας, αποτελεί έναν προσωπικό απολογισμό, υποθέτω και συλλογικό, ένα προγραμματισμό στόχων. Άλλωστε έτσι αρμόζει σε πολιτικά όντα. Και βεβαίως κάθε αρχή ενός νέου έτους αποτελεί ένα ξεκίνημα για, συν Θεώ, μεγάλες, όπως αρμόζει σε ανθρώπινες υπάρξεις, πράξεις.

Πράξεις που να είναι αντίστοιχες με αυτές που προσδοκά να υλοποιήσει κάθε άνθρωπος που νοιάζεται και αγαπά τη ζωή, που αγαπά δηλαδή τους συνανθρώπους του και μάχεται για κάτι ανώτερο και σπουδαίο. Πράξεις που να είναι αντίθετες με αυτές που έκανε και ντρέπεται, βλάπτοντας, συκοφαντώντας, δυσφημίζοντας, ακόμη και κολακεύοντας, όπως έλεγε ο Διογένης αναφέροντας ως το μεγαλύτερο κακό.

Ζούμε σε δύσκολες εποχές, δύσκολες στιγμές. Η Ελλάδα, η πατρίδα μας, ο χώρος μας, ο τόπος μας, από την ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Θράκη, μέχρι το Αιγαίο, την Κύπρο, δεν αναγνωρίζεται, δεν αναπαύομαι, από όσα βλέπω και αισθάνομαι. Φασισμός και βιασμός παντού. Ζω στον τόπο μου, νοσταλγώντας τον τόπο μου.

«Ελώδη στεκάμενα νερά»: Το 2021 ως η αφωνία των «διανοούμενων

άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

Οι έντιμοι πνευματικοί άνθρωποι σε μια περίοδο δυσκολίας, δοκιμασίας, απογοήτευσης και θλίψης του λαού είναι μαζί του, όχι απέναντί του. Οι έντιμοι πνευματικοί άνθρωποι το έπραξαν το 1821, το 1921, το 1922, το 1940, οφείλουν να το πράξουν και τώρα όσοι τιμούν ακόμη το πνευματικό τους ανάστημα και θέλουν να μείνουν στην Ιστορία και στη συνείδηση του λαού μας ως περήφανοι Άνθρωποι και ως αξιοπρεπείς Έλληνες

Ένας από αυτούς , ο ποιητής Κ. Βάρναλης δε σιώπησε, ούτε κρύφτηκε, ούτε φοβήθηκε όπως γράφει ένας άλλος σπουδαίος ποιητής μας , ο Μ. Αναγνωστάκης, αλλά όταν έμαθε ότι μεταπολεμικά, οι πρώην συνεργάτες των Ναζί δικάζουν τον ασυμβίβαστο πεζογράφο Μ. Λουντέμη, φόρεσε τα πιο καλά του ρούχα και εμφανίστηκε στο δικαστήριο. Εκεί απαντώντας στην ερώτηση του προέδρου του εάν είναι ένοχος ο κατηγορούμενος είπε τα εξής μοναδικά λόγια που αξίζουν να διδάσκονται στα σχολεία:

«Ένοχος; Όχι! Για να ναι ένοχος ένας Συγγραφέας πρέπει να δίνει αρνητικές απαντήσεις στις τρεις παρακάτω ερωτήσεις;

• Πρώτον: Ζώντας σε μια κοινωνία αδικίας με ποιους θα πάει; Με τους αδικητές ή με τους αδικημένους;
• Δεύτερο: Αν ο Λαός πέσει στα δεσμά της τυραννίας με ποιους θα συνταχθεί; Με τον τυραγνισμένο ή με τον τύραννο;
• Και τρίτο και τελευταίο: Αν η Πατρίδα πάει σ΄ εθνική σκλαβιά ποιους θα βοηθήσει; Τους κατακτητές ή τους κατακτημένους; Δηλαδή με τους κιοτήδες θα πάει ή με τα παλικάρια; Γνωρίζω τον κατηγορούμενο από έφηβο. Τον γνωρίζω σαν συγγραφέα, και σαν Έλληνα. Και σας δηλώνω κατηγορηματικά: Και στις τρεις ερωτήσεις ο κατηγορούμενος έδωσε αυτές τις απαντήσεις. Δεν είναι ένοχος».

Όπως και ο Βάρναλης έτσι αργότερα κατά διάρκεια της δικτατορίας, ο Νομπελίστας Γ. Σεφέρης δε σιώπησε για να γίνει αρεστός, αντιθέτως, γνωρίζοντας ότι ο λαός περιμένει από αυτόν και τον κάθε αληθινό πνευματικό άνθρωπο να μιλήσει, έπραξε αυτό που του υπαγόρευε η συνείδησή του, το καθήκον του και το χρέος του. Και βεβαίως δεν σκέφτηκε το τι θα χάσει, λέγοντας μεταξύ των άλλων και τα εξής :

Αναγνώριση της Γενοκτονίας τώρα !

του Θεοφάνη Μαλκίδη

.

Επιστολή για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων, μαζί με το βιβλίο μου «The Greek Genocide», απέστειλα προς τον Πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ, Γερουσιαστή της Πολιτείας του Νιου Τζέρσεϊ Ρόμπερτ Μενέντεζ, ο οποίος έχει προωθήσει στη Γερουσία την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων με το ψήφισμα S.Res.150 και έχει συνεργαστεί με βουλευτές για το αντίστοιχο ψήφισμα H.Res.296 στο Κογκρέσο.

Με την επιστολή ζητώ τις ενέργειες του Γερουσιαστή για να προωθήσει την πράξη αναγνώρισης- επικύρωσης από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, όπως συνέβη και στην περίπτωση της Γενοκτονίας των Αρμενίων.

Μπροστά στην άρνηση και την προπαγάνδα της Τουρκίας και την αδιαφορία και την ολιγωρία της Ελλάδας, οι πολίτες οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους !

Η επιστολή αναφέρει τα εξής:

«Αξιότιμε κύριε Μενέντεζ

Αρχικώς σας συγχαίρω για την έντιμη πολιτική στάση σας για τα ζητήματα ιστορικής αλήθειας, καθώς και για το θάρρος και τη διαρκή σας προσπάθεια να υπερασπίζεστε τη Μνήμη και την Αλήθεια και ειδικότερα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων με το ψήφισμα S.Res.150 και με το ψήφισμα H.Res.296 .

Όπως γνωρίζετε, περισσότερο από ένα εκατομμύριο Ελληνίδες και Έλληνες εξολοθρεύθηκαν από το Τουρκικό κράτος στο χρονικό διάστημα 1908-1923.

Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες αντιμετώπισαν τις δολοφονίες, το βιασμό, την καταστροφή των οικιών και των εκκλησιών, το 50% του Ελληνικού πληθυσμού δολοφονήθηκε και πάνω από 1.300.000 έγιναν πρόσφυγες.

Τα αρχεία διαφόρων χωρών, ανάμεσα σ΄αυτές και της δικής σας, με πιο γνωστά τα κείμενα του διπλωματών Μοργκεντάου και Χόρτον, δείχνουν ότι η κυβέρνηση των Νεότουρκων και του Κεμάλ εξολόθρευσε τους Ελληνικούς πληθυσμούς υπό τη μορφή σφαγών, πορειών θανάτου και μαζικών εκτοπίσεων και οδήγησαν στο θάνατο περισσότερο από ένα εκατομμύριο ανθρώπους.