Γράμμος και Βίτσι, ορόσημα εθνικού προσανατολισμού (29 Αυγούστου 1949)

.

του Αντιστράτηγου ε.α. και ιστορικού συγγραφέα
Γεωργίου Τζουβαλά

Τέτοιες ημέρες που θρηνούμε μία εκατοντάδα αθώων θυμάτων, που τα στρατεύματα του Αττίλα έχουν θρονιαστεί στη μισή Κύπρο και κάθε τόσο απειλούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της νήσου και που η ανεργία και άλλα δεινά ταλανίζουν την πατρίδα μας, αναποδογυρίζονται οι μνήμες και ανατρέχουμε στο χρησμό της Πυθίας που παρομοιάζει την πατρίδα μας με ασκό κλυδωνιζόμενο αλλά μηδέποτε βυθιζόμενο.

Μια από τις πολλές εικόνες του Ασκού, που φέρει την επιγραφή Γράμμος-Βίτσι σκέφτηκα να επαναφέρω στη μνήμη των αναγνωστών, σαν μια μορφή θυμιάματος υπέρ των πεσόντων και αγωνισθέντων για την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας κατά τη δεκαετία 1940-1949.

Με αδυνατισμένο το φως μου και το μυαλό να λειτουργεί για να βασανίζομαι, με όσα μπορώ να βλέπω και να ακούω, θα προσπαθήσω να γράψω κάτι που θεωρώ χρήσιμο για την επέτειο της νίκης του Γράμμου-Βίτσι, που έδωσε τέλος σε μία συμφορά. Όμως με στεναχωρεί περισσότερο από όλα τα άλλα, η ένταση στις σχέσεις μεταξύ των πολιτικών ηγετών, που με ξαναφέρνει στα γεγονότα που έζησα κατά τη νεότητά μου. Στα χρόνια της Κατοχής όταν οι Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι καταδυνάστευαν τους Έλληνες. 

Οι Επιχειρήσεις του Ελληνικού και Βουλγαρικού Στρατού κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο – 3ο μέρος

του Ιστορικού Βασίλειου Αναστασόπουλου
Το 1ο μέρος ΕΔΩ
Το 2ο μέρος ΕΔΩ

.

2.3 Η απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου

Παράλληλα με τις επιχειρήσεις στον τουρκοκρατούμενο ηπειρωτικό ελληνικό χώρο, διεξάγονταν στη θάλασσα του Αιγαίου και ναυτικές επιχειρήσεις, που σκοπό είχαν, αφενός, να καταστεί ο ελληνικός στόλος κυρίαρχος στη θαλάσσια περιοχή και, αφετέρου, να απελευθερωθούν τα ελληνικά νησιά. Οι Τούρκοι είχαν οργανώσει σημαντικά αμυντικά έργα για την προστασία των νησιών, γεγονός που απαιτούσε, από την ελληνική πλευρά, σοβαρή και προσεκτικά οργανωμένηπροσπάθεια για την απελευθέρωσή τους.

Σε πρώτη φάση επιδιώχθηκε η απελευθέρωση των νησιών του βορείου Αιγαίου (Λήμνος, Ίμβρος, Τένεδος κ.ά.) για καθαρά επιχειρησιακούς λόγους και η οποία ξεκίνησε με την έναρξη του πολέμου. Σε δεύτερη φάση, η οποία ξεκίνησε μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, επιδιώχθηκε η απελευθέρωση και των άλλων ελληνικών νησιών. Αρχικά απελευθερώθηκε η Λήμνος στις 8 Οκτωβρίου – χρησιμοποιήθηκε ως ναυτική βάση του ελληνικού στόλου – για την οποία χρησιμοποιήθηκε μια διλοχία του 20ου Συντάγματος Πεζικού.

Στις 15 Οκτωβρίου ναυτικό άγημα 600 ανδρών αποβιβάστηκε στη Λήμνο και στη συνέχεια μαζί με τη διλοχία Πεζικού απελευθέρωσαν τη Θάσο και τον Άγ. Ευστράτιο. Ανάλογα ναυτικά αγήματα έδρασαν στο σύμπλεγμα τωννησιών του βορείου Αιγαίου, τα οποία και απελευθέρωσαν. Επόμενος στόχος της ελληνικής κυβέρνησης ήταν τα νησιά της Λέσβου, Χίου και Σάμου, τα οποία όμως για την απελευθέρωσή τους απαιτούνταν περισσότερες δυνάμεις. Για το λόγο αυτό αποφασίστηκε να διατεθεί ένα σύνταγμα Πεζικού και μια πυροβολαρχία από τη ΙΙ Μεραρχία, ενώ παράλληλα συγκροτήθηκαν νέες δυνάμεις από ναυτικά αγήματα και τα έμπεδα Αθηνών.

Ο Μακεδονομάχος Αθανάσιος Σταυρούδης και η εκτέλεση του Ηγεμόνα Ανδρέα Κοπάση

Ὁ ἡγεμῶν τῆς Σάμου  Κοπάσης Ἀνδρέας  μὲ τούρκους αξιωματικούς σὲ ἐπίσημο γεῦμα τὸ 1908

 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΤΣΑΡΟΥΧΑ

Ο Αθανάσιος Σταυρούδης γεννήθηκε στην Μπάλτζα, το 1873 και νωρίς μυήθηκε στον Μακεδόνικο Αγώνα, ως βασικό μέλος της Επιτροπής Άμυνας του χωριού του.

Έχοντας επαφή με το Ελληνικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης και τον πρόξενο Λάμπρο Κορομηλά, ενημέρωνε τις ελληνικές αρχές για τις κινήσεις των Βουλγάρων κομιτατζήδων και των τουρκικών αποσπασμάτων, αναλαμβάνοντας συχνά ένοπλη δράση, με στόχο τη διαφύλαξη του Ελληνισμού της περιοχής και, τελικά, την απελευθέρωση της αλύτρωτης τότε Μακεδονίας.

Εξ αιτίας της δράσης του αυτής κατα-διώχθηκε από την τουρκική χωροφυλακή, διέφυγε στο Κέντρο Άμυνας Θεσσαλονίκης και φυγαδεύθηκε στην Αθήνα, μαζί με τον επίσης ριψοκίνδυνο Μακεδονομάχο Σταύρο Μπαρέτη, από την γειτονική στην Μπάλτζα Μπαλάφτσα (σήμερα Κολχικό), της περιοχής Λαγακαδά.

Το Νοέμβριο του 1908 οι δύο Μακεδονομάχοι παρουσιάστηκαν στο Κέντρο Άμυνας των Αθηνών, και αμέσως συνδέθηκαν με το Μακεδόνικο Κομιτάτο της πρωτεύουσας, το οποίο διηύθυνε τότε ο Στέφανος Δραγούμης.Είναι γνωστό ότι την ίδια χρονιά στη Σάμο είχε κορυφωθεί η σύγκρουση του Θεμιστοκλή Σοφούλη, και του σαμιακού λαού που επάξια εκπροσωπούσε, με τον φιλότουρκο ηγεμόνα Ανδρέα Κοπάση, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η εξορία και η θανατική καταδίκη του Σοφούλη από το ηγεμονικό καθεστώς. Στην Αθήνα ο Σοφούλης ήρθε σε επαφή με το Μακεδόνικο Κομιτάτο, αφού τότε Σαμίους και Μακεδόνες ένωνε ο κοινός πόθος για την εθνική αποκατάσταση.

ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΚΑΟΥΔΗΣ, (Ένας αητός της Κρήτης στα Κορέστια)

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

.

Έχω πολύ καιρό να σημειώσω κάτι για το λεγόμενο »σκοπιανό». Συνειδητά, γιατί έχω καταλήξει ότι το θέμα της ονομασίας του κρατιδίου των Σκοπίων, για μας (εννοώ του έλληνες) είναι τελειωμένη υπόθεση και όσους λαρυγισμούς κι’ αν μπορέσει να βγάλει ο Κώστας, «Μακεδονία» θα τα φωνάζουμε από το 2008 και μετά και θα πούμε κι’ ένα τραγούδι.

Είπα όμως μέρες που είναι – και που έρχονται – να θυμηθώ (ως είδος μνημόσυνου) έναν από τους πολλούς Κρητικούς ντελικανήδες – μαζί με τους Μανιάτες, τους νησιώτες και πολλούς ‘’παλιοελλαδίτες’’ – που έχυσαν το αίμα τους για την Μακεδονία στη διάρκεια του ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ (1903-1908).

Γι΄αυτά τα χώματα που έπεσε πολύ λεπίδι και από τις δύο πλευρές με ένα και μοναδικό σκοπό, να μην μας πάρουν τη γή που δικαιούμασταν βρε αδελφέ μου.

Μέρες που είναι…
μια που στις 14-Οκτωβρίου γιορτάσθηκε πανελλήνια ο Μακεδονικός Αγώνας.

Μέρες που έρχονται…. μια που το εθνικό μας θέμα, αυτό της ονομασίας της FYROM, είναι πλέον μια χαμένη υπόθεση, προς δόξα και τιμή όλων μας……….

Ο Ευθύμιος Καούδης του Γεωργίου, γεννήθηκε στα 1866 (για άλλους στα 1872), στο χωριό Καλλικράτης των Σφακίων της Κρήτης και πέθανε στα 1956 στη Θεσσαλονίκη. Στα 1903 (ίσως και στα 1900), έφυγε από το χωριό του, για την Αθήνα, γιατί φοβόταν τη σύλληψή του – ή την βεντέτα – γιατί σκότωσε τον Βουϊδά, αρχηγό ληστρικής συμμορίας της περιοχής των Σφακίων.

Στην Αθήνα εργαζόταν σαν κτίστης και σύχναζε στο καφενείο του Μαραβελάκη σε ένα στενό της οδού Σταδίου, κοντά στο κτίριο της Βουλής (σημερινό ιστορικό Μουσείο), όπου σύχναζαν αρκετά μέλη της κρητικής παροικίας των Αθηνών. Σ’ αυτό το καφενείο τον προσέγγισαν οι Ανθυπολοχαγοί Γεώργιος Τσόντος και Παύλος Μελάς, στις αρχές του 1903, για να τον στρατολογήσουν για τα την υπόθεση της αλύτρωτης Μακεδονίας.

Ελλάδα και κυβερνήσεις συνεργασίας: Ιστορική αναδρομή από το 1926 μέχρι σήμερα

Η λεγόμενη Οικουμενική του 1926, η λυκοφιλία Πλαστήρα και Σοφοκλή, τα χρόνια της Αποστασίας, ο Τζανετάκης, ο Ζολώτας, ο Παπαδήμος και ο Σαμαράς

Γράφει ο ΛΑΖΑΡΟΣ ΛΑΣΚΑΡΙΔΗΣ

Κουλτούρα κυβερνήσεων συνεργασίας, όπως η σημερινή, αλλά κατά κάποιον τρόπο όμορων πολιτικών χώρων, είχε η Ελλάδα τόσο κατά την προπολεμική περίοδο όσο και τα κατοπινά χρόνια.

Η αρχή έγινε με την κυβέρνηση  «ιστορικού συμβιβασμού» που προέκυψε μετά την εκλογική αναμέτρηση της 7ης Νοεμβρίου 1926, η οποία είχε πολλά και ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά. Το πρώτο ήταν ότι συμμετείχαν σε αυτή και οι δυνάμεις των βασιλοφρόνων, που είχαν απόσχει από τις εκλογές της 16ης Δεκεμβρίου 1923, οι οποίες ακολούθησαν την Επανάσταση του 1922 και την «εκτέλεση των εξ».

Το δεύτερο ότι ήταν η πρώτη αναμέτρηση που έγινε με κάλπες και ψηφοδέλτια (εγκαταλείφθηκε οριστικά το σφαιρίδιο) καθώς και με αναλογικό σύστημα. Το τρίτο ότι πήρε για πρώτη φορά μέρος το ΚΚΕ ως αυτόνομη πολιτική οντότητα στο σχήμα Ενιαίο Μέτωπο Εργατών Αγροτών, έλαβε 4,38% και 10 έδρες.Δηλαδή, μπορούμε να υποστηρίξουμε πλέον ότι εκτός από το ΠΑΣΟΚ που στις δύο τελευταίες αναμετρήσεις κινήθηκε κοντά (πιο κάτω) από το… ιδρυτικό ποσοστό του και το ΚΚΕ επιστρέφει σε αυτό που έλαβε πριν από 86 χρόνια!