29η Μαΐου 1453 – Το χρονικό μιας ημέρας της παγκόσμιας ιστορίας

.

Γράφει ο Αντώνιος Καμάς (Ένα ενδιαφέρον άρθρο με μια «αιρετική» άποψη για την πτώση της Πόλης)

Μέσα στην πορεία της Ευρωπαϊκής ιστορίας, όλων των προηγούμενων αιώνων, εκατοντάδες πόλεις και περιοχές άλλαξαν άπειρες φορές ηγεμόνες, κατακτήθηκαν, καταστράφηκαν, ανοικοδομήθηκαν, γνώρισαν περιόδους δόξας, παρακμής, ελπίδας και απογοήτευσης. Καμιά όμως από όλες αυτές τις ιστορικές στιγμές δεν είχε τις ευρύτερες κοσμογονικές επιπτώσεις για την ιστορία της ανθρωπότητας που είχε η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, στις 29 Μαΐου του 1453.

Η άλωση της Πόλης δεν ήταν, απλά και μόνο, μία ακόμα γραμμή στην Παγκόσμια ιστορία αλλά το ουσιαστικό και τυπικό τέλος ενός πολιτισμού δώδεκα αιώνων που, μπορεί μεν σε μεγάλο βαθμό να αυτοκαταστράφηκε από τα δικά του λάθη, έχασε όμως, με την κατάκτησή του από τους Οθωμανούς, τη δυνατότητα της συμμετοχής και της ενεργούς συμβολής του στην Αναγεννησιακή προσπάθεια των Ευρωπαϊκών κρατών η οποία σηματοδότησε -και εξακολουθεί να σηματοδοτεί ακόμα και σήμερα- την πνευματική, καλλιτεχνική και επιστημονική ανέλιξη του Ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Θα αποτελούσε επικίνδυνη υπεραπλούστευση, για όποιον ιστορικό ερευνητή, ο διαχωρισμός των γεγονότων από την αιτιοπαθογένειά τους, η απλή καταγραφή των περιστατικών που οδήγησαν στην άλωση της Πόλης χωρίς, μέσα από τα ιστορικά δεδομένα της, να ανιχνεύσει το μεγαλείο και τα ελαττώματα της πιο αντιφατικής φυλής της ανθρωπότητας δια μέσου των αιώνων, δηλαδή της φυλής των Ελλήνων. Γιατί καμιά, πραγματικά, φυλή, μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι της ανθρωπότητας, δεν μπόρεσε να συσσωρεύσει μέσα στο χαρακτήρα της συγχρόνως τόσο ηρωισμό και τόση προδοσία, τόση ανιδιοτέλεια και τόση ευτέλεια, τόση ευφυΐα και τόση πονηριά. Και το χρονικό της άλωσης της Πόλης, μέσα από τις διασωζόμενες ιστορικές του περιγραφές, αυτήν ακριβώς την αντίφαση τονίζει, για όσους τουλάχιστον επιμένουν να ψάχνουν την ιστορία βαθύτερα από την απλή απομνημόνευση γεγονότων και χρονολογιών.

Η απελευθέρωση της Ελλάδος το 1944 από την 3η Ουκρανική Στρατιά

.

γράφει ο Ιωάννης Δ. Παπακωνσταντίνου

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η νεοελληνική ιστοριογραφία εγκλωβίστηκε στις μυλόπετρες της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης των Μεγάλων Δυνάμεων και σε συναρτώμενες πολιτικές σκοπιμότητες στη μετεμφυλιακή Ελλάδα. Κατά συνέπεια, ακόμη και σήμερα πολλοί (αν όχι οι περισσότεροι) Έλληνες ευρίσκονται σε αδυναμία να απαντήσουν τεκμηριωμένα στο εξής ερώτημα: Ποιός απελευθέρωσε την Ελλάδα το 1944;

Οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα διίστανται:

Ένα σημαντικό ποσοστό Ελλήνων πιστεύουν ότι την Ελλάδα την «απελευθέρωσαν» οι ίδιοι Έλληνες το 1944, δηλαδή ότι τότε «απελευθερωθήκαμε μόνοι μας», αφού ελληνικές ήσαν οι επί του πεδίου στρατιωτικές δυνάμεις της Εθνικής Αντίστασης (κυρίως του Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ.) που «απελευθέρωσαν»1 τις ελληνικές πόλεις τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο 1944.

Άλλοι Έλληνες ευθυγραμμίζονται με την ρητώς διατυπωθείσα άποψη του τότε Πρωθυπουργού της Βρετανίας Ουίνστον Τσώρτσιλ ότι την Ελλάδα την «απελευθέρωσαν» οι Άγγλοι, διότι, λέει,2 «η απελευθέρωση δεν  άρχισε πριν τον Οκτώβριο 1944», οπότε βρετανοί «κομμάντος απεστάλησαν στη Νότιο Ελλάδα και κατέλαβαν την Πάτρα τις πρώτες πρωϊνές ώρες της 4ης Οκτωβρίου» («The liberation did not begin until October. Commando units were then sent into Southern Greece, and in the early hours of October 4 our troops occupied Patras»). Σε αυτή τη βάση, το δυτικογενές (βρετανοκεντρικό) αφήγημα περί του ποιός απελευθέρωσε την Ελλάδα το 1944 συνοψίζεται ως εξής: «Τον Οκτώβριο του 1944, μετά από μία σειρά αποβατικών επιχειρήσεων από αέρος και θαλάσσης, στις οποίες μετείχαν χιλιάδες συμμαχικών στρατιωτών που είχαν ξεκινήσει από την Ιταλία και την Μέση Ανατολή, η Ελλάδα κατέστη και πάλι ελεύθερη.» 3

(Έκτακτη επικαιρότητα!) 100 χρόνια απαγορεύσεις κομμάτων: το παράδειγμα των εκλογών του 1926.

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Ιωάννη Β. Δασκαρόλη

.

Πρόλογος

Σύσσωμη η μεσοπολεμική βιβλιογραφία με πρώτο τον Γρηγόριο Δαφνή, εξαίρει τον ρόλο του Κονδύλη στην διενέργεια των αδιάβλητων εκλογών του 1926, κυρίως λόγω της απόφασής του να μην συμμετέχει ο ίδιος και το κόμμα του.[1] Επίσης πολλοί ιστορικοί τονίζουν την αμεροληψία της όλης διαδικασίας και την ουδετερότητα που τήρησε ο κρατικός μηχανισμός έναντι των κομμάτων. Αυτή η εικόνα όμως δεν είναι ακριβής, καθώς παραγνωρίζει πολλά γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά την προεκλογική περίοδο και σαφώς καταστρατήγησαν το αδιάβλητο της διαδικασίας. Ο Κονδύλης με μια σειρά από χειρισμούς, ευνόησε καθαρά τους βενιζελικούς και προσπάθησε αντίστοιχα να μειώσει την κοινοβουλευτική παρουσία των αντιβενιζελικών, καταστρατηγώντας τους όρους διεξαγωγής των εκλογών.

Η πρώτη καταστρατήγηση του αδιάβλητου των εκλογών έγινε τις 22 Σεπτεμβρίου 1926 όταν με μια αιφνιδιαστική κίνηση, ο Κονδύλης δημοσίευσε ως νόμους του κράτους το Σύνταγμα όπως το είχε επεξεργαστεί η επιτροπή των παπαναστασιακών χωρίς τις αλλαγές του Πάγκαλου, προεδρικό διάταγμα με την ημερομηνία των εκλογών (24 Οκτωβρίου), και το εκλογικό σύστημα που θα ήταν η απλή αναλογική. Από δηλώσεις του Καφαντάρη φαινόταν ότι ο βενιζελισμός στο σύνολό του είχε αποφασίσει οι ερχόμενες εκλογές να διεξαχθούν με το αναλογικό σύστημα και χρησιμοποιούσαν τον Κονδύλη για να επιβάλλουν τη θέληση τους αυτή.[2]

Η απαγόρευση των υποψηφιοτήτων των παγκαλικών υποψηφίων

Το δεύτερο στίγμα για την νομιμότητα των εκλογών υπήρξε η αντιδημοκρατική απόφαση του Κονδύλη να μην επιτρέψει την κάθοδο σε αυτές όλων όσοι είχαν διατελέσει υπουργοί κατά την παγκαλική περίοδο. Η απόφαση αυτή στηρίχθηκε ενεργά από όλους τους αρχηγούς των βενιζελικών κομμάτων που ορθά προέβλεπαν ότι ένα παγκαλικό κόμμα θα μείωνε την εκλογική τους επιρροή και θα έδινε ίσως και απόλυτη πλειοψηφία στον αντιβενιζελισμό. Ίσως απρόσμενα, πολλά δικαστήρια σε όλη την Ελλάδα (Πρωτοδικεία Αθηνών, Λαμίας, Χίου και Έβρου) αρνήθηκαν να εφαρμόσουν τον νέο νόμο ανακηρύσσοντας πανηγυρικά υποψηφίους τους περισσότερους από τους αποκλεισθέντες που έθεσαν κανονικά την υποψηφιότητα τους. Η αντίδραση του Κονδύλη υπήρξε άμεση και εντελώς εκτός των ορίων του πλέον στοιχειώδους διαχωρισμού των εξουσιών: με νέα συντακτική πράξη ακύρωσε εκ νέου τις υποψηφιότητες των πρώην παγκαλικών, κατήργησε την ισοβιότητα των δικαστών (άρθρα 92 και 93 του Συντάγματος) και απέλυσε απευθείας όλους όσοι δεν είχαν πειθαρχήσει (ασέβησαν σύμφωνα με το ΦΕΚ) στο πρώτο του Νομοθετικό Διάταγμα.[3] Στην ίδια πράξη ο Κονδύλης κατέστησε μόνο αρμόδιο για την των υποψηφίων βουλευτών το Πρωτοδικείο Αθηνών, το οποίο με νέα σύνθεση κονδυλικής έμπνευσης απαγόρευσε συλλήβδην όλες τις υποψηφιότητες των παγκαλικών. Στην νέα αυτή αμφιλεγόμενη τουλάχιστον, ο Κονδύλης πρωτοβουλία βρήκε αρωγούς εκτός του Παπαναστασίου και τον Κουντουριώτη που υπέγραψε όλα τα σχετικά προεδρικά διατάγματα.[4]

Η ήττα των Βυζαντινών από το Νορμανδό Ρουσέλιο στη γέφυρα του Ζόμπου (1074 μ.Χ.): ένα ισχυρό πλήγμα για το μέλλον της Αυτοκρατορίας

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του κ. Αντώνιου Λέκκα

.

Προτού καταλαγιάσει ο απόηχος της μνημειώδους ήττας του Ρωμανού Διογένη από τον Σελτζούκο σουλτάνο Αλπ Αρσλάν το 1071 μ.Χ., μια νέα απειλή έκανε την εμφάνισή της: η εξέγερση του Νορμανδού Ρουσελίου, η οποία αποτέλεσε το έναυσμα ετέρων επαναστατικών κινημάτων που παρέλυσαν την ήδη παραπαίουσα κυβέρνηση του Μιχαήλ Δούκα (1071-1078). Η ολοσχερής αποδιοργάνωση του στρατού είχε άμεση επίδραση στη φρούρηση των ανατολικών επαρχιών, οι οποίες έμειναν εκτεθειμένες στο μένος των Τούρκων εισβολέων που θα εγκαθίσταντο σταδιακά στα εδάφη της Αυτοκρατορίας. Κατά την άποψη του Γάλλου βυζαντινολόγου Jean-Paul Cheynet, οι αριθμητικές απώλειες για τους Βυζαντινούς στο Μαντζικέρτ δεν υπερέβαιναν το πέντε ή δέκα τοις εκατό. Να πούμε εδώ πως ακόμη κι αν ήταν οι διπλάσιες των εκτιμουμένων, αποδεικνύεται σε κάθε περίπτωση πως ο στρατός δεν υπέστη την πανωλεθρία που πίστευαν παλαιότεροι ερευνητές. Συνεπώς, δεν ήταν αυτή που θα πρέπει να θεωρηθεί ως η αρχή του τέλους για το Βυζάντιο.

Η επικρατούσα κατάσταση στις ανατολικές επαρχίες μετά το Μαντζικέρτ

Ένα κοινό σημείο μεταξύ των δύο συγκρούσεων στο Μαντζικέρτ και τη γέφυρα του Ζόμπου είναι η προδοσία και σύλληψη των δύο επικεφαλής, του Ρωμανού Διογένη και του καίσαρα Ιωάννη Δούκα. Η θλιβερή κατάσταση στην Ανατολή αντικατοπτρίζεται στις αφηγήσεις του Μιχαήλ Ατταλειάτη και της Άννας Κομνηνή, κόρης του Αλεξίου Α’. Ο πρώτος αναφέρεται στις προσπάθειες του Νικηφόρου Βοτανειάτη (που αργότερα κατέλαβε το θρόνο) να αναχαιτίσει τις τουρκικές ληστρικές επιδρομές με σθένος ψυχής, μη διαθέτοντας ικανό αριθμό ανδρών. Η δεύτερη περιγράφει το πως τα ανατολικά στρατεύματα είχαν διασκορπισθεί για να σωθούν από τους Τούρκους που είχαν επεκταθεί μεταξύ Μαύρης Θαλάσσης και Ελλησπόντου, ενώ τα δυτικά είχαν συγκεντρωθεί γύρω από το στασιαστή Βρυέννιο, αδιαφορώντας για την προστασία των συνόρων. Η επίλεκτη στρατιωτική μονάδα των Αθανάτων είχε μεν κληθεί να πολεμήσει, αλλά οι προσφάτως στρατολογημένοι άνδρες ήταν παντελώς άπειροι. Η άμυνα της Ανατολής βασιζόταν μόνο σε κάποιους γηγενείς στρατιώτες στη Χώμα (φρούριο της κεντρικής Μικράς Ασίας) και σε Νορμανδούς μισθοφόρους.

Περί Σφαγής της Τριπολιτσάς (Ελλάδα και Τουρκία στη ζυγαριά της Ιστορίας του Ανθρωπισμού)

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Γιάννη Δασκαρόλη

.

Στην τελευταία βιογραφία που έγραψα για τον Γενναίο Κολοκοτρώνη αναφέρομαι στα δραματικά γεγονότα των σφαγών της Τριπολιτσάς, τα οποία είχαν ήδη περιγραφεί από πολλούς άλλους ιστορικούς, ως ακολούθως:

«Εν τω μεταξύ, η Τριπολιτσά είχε αλωθεί από τους Έλληνες στις 23 Σεπτεμβρίου 1821 που εξόντωσαν πάνω από 8.000 Τούρκους[1] που βρήκαν εντός της πόλης, αδιακρίτως ηλικίας και φύλου,[2] εκδικούμενοι χωρίς έλεος τα εγκλήματα εις βάρους τους,[3] σύγχρονα[4] και παλαιότερα.[5] Οι στρατιώτες του Πάνου και του Γενναίου που βρέθηκαν στην πόλη εκ των υστέρων, επιτέθηκαν σε Τριπολιτσιώτες προσπαθώντας να τους αποσπάσουν λάφυρα και ακολούθησαν συμπλοκές ακόμη και μεταξύ Ελλήνων εντός της πόλης,[6] που είχαν 100 νεκρούς. Όλα τα λάφυρα και οι θησαυροί της πόλης λεηλατήθηκαν από τους Έλληνες ατάκτους οι οποίοι τα μετέφεραν στις επαρχίες τους, ενώ το δημόσιο ταμείο δεν έλαβε καμία ενίσχυση για τη δύσκολη συνέχεια.[7] Ένα ισχυρό τμήμα 2.000 ενόπλων Τουρκαλβανών αποχώρησε από την πόλη ανέπαφο και οδηγήθηκε από τον Πλαπούτα στον Ισθμό, λόγω της χωριστής συμφωνίας που είχαν κάνει οι ηγέτες του με τον Κολοκοτρώνη.«

Και δεν ήταν η μόνη σφαγή που έγινε κατά το 1821, αλλά έγιναν και μερικές άλλες πολύ μικρότερες σε κλίμακα, είτε ως αντίποινα είτε όχι, για τις οποίες μας έδωσε ένα λεπτομερές περίγραμμα ο ανθέλληνας Σκώτος ιστορικός Γεώργιος Φίνλεϋ Αλλά και στη σύγχρονη ιστορία μας έχουμε πολλές περιπτώσεις μεμονομένων ακροτήτων Ελλήνων στρατιωτών εις βάρος μουσουλμάνων αμάχων τόσο στους Βαλκανικούς πολέμους όσο και στη Μικρασιατική Εκστρατεία που έχουν αναδείξει με επιστημονική ακρίβεια οι παντώς είδους «ιοι», αλλά και το επισημονικό προσωπικό πολλών πανεπιστημίων μας που με κάτι τέτοια ασχολούνται κατά κόρον καθώς συμπτωματικά εμπίπτουν με τα επιστημονικά ενδιαφέροντά τους.

Μια πρώτη γρήγορη σκέψη θα ήταν να ζυγίζουμε τις εκατέρωθεν ακρότητες να ανακαλύψουμε σχετικά εύκολα ότι η αναλογία είναι υπέρ μας σε κλίμακα 1.000.000 προς 1 και να νιώσουμε καλά με τους εαυτούς μας. Αλλά και σε αυτό μας πρόλαβε η ντόπια πανεπιστημιακή κοινότητα που μας είπε γεμάτη ανθρωπισμό ότι οι νεκροί δεν ζυγίζονται. Εν τάξει, ίσως είναι και αυτό σωστό ειδικά στους καιρούς που ζούμε.

100 χρόνια βενιζελικών παρακολουθήσεων πολιτικών αρχηγών: Το παράδειγμα των σημειωμάτων του Α΄ Σώματος Στρατού (17 – 29 Ιανουαρίου 1927)

.

γράφει εκτάκτως ο Ιωάννης Β. Δασκαρόλης 

Πρόλογος – Ο σχηματισμός της Οικουμενικής κυβέρνησης με την συμμετοχή του ΛΚ

Οι εκλογές της 7^ης Νοεμβρίου 1926 αποτέλεσαν την πρώτη πολιτική ομαλοποίηση της Χώρας μετά από την πολιτειακή αλλαγή του 1924 και μια τετραετία στρατιωτικών κινημάτων, προνουντσιαμέντων και έντονης εμπλοκής του στρατού στην πολιτική ζωή. Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτέλεσε μια εν πολλοίς προδιαγεγραμμένη ισοπαλία μεταξύ βενιζελικών και αντιβενιζελικών κομμάτων λόγω της απλής αναλογικής που χρησιμοποιήθηκε ως εκλογικό σύστημα. Η κρίσιμη κατάσταση των δημοσιονομικών μεγεθών του κράτους και η έντονη λαϊκή επιθυμία σχεδόν εξανάγκασε όλα τα κόμματα να σχηματίσουν Οικουμενική Κυβέρνηση στις 4 Δεκεμβρίου 1926 με πρωθυπουργό τον κοινής αποδοχής Αλέξανδρο Ζαΐμη.

Αναμφίβολα η πλέον σημαντική συμμετοχή στην κυβέρνηση ήταν αυτή του Λαϊκού Κόμματος (ΛΚ), του οποίου ο αρχηγός Παναγής Τσαλδάρης δεν είχε αναγνωρίσει επισήμως την Αβασίλευτη Δημοκρατία, ενώ στέγαζε τα πλέον αδιάλλακτα στοιχεία του αντιβενιζελισμού. Η συμμετοχή του ΛΚ στην κυβέρνηση ήταν απαραίτητη για τους βενιζελικούς ώστε να παρουσιαστεί στο εξωτερικό ένα αρραγές πολιτικό μέτωπο και να διαπραγματευτούν από θέση ισχύος την διευθέτηση των εκκρεμών ζητημάτων. Από την άλλη όμως έπρεπε να δοθούν πολιτικά ανταλλάγματα προς τον αντιβενιζελισμό (διορισμοί αντιβενιζελικών στη δημόσια διοίκηση, λύση του εκκρεμούς αποτακτικού ζητήματος) χωρίς να εξεγερθεί ο βενιζελισμός και το σώμα των βενιζελικών αξιωματικών. Από την άλλη, τόσο οι βουλευτές όσο και οι υπουργοί του ΛΚ που συμμετείχαν στην κυβέρνηση, αλλά κατεξοχήν ο αντιβενιζελικός Τύπος, αντιμετώπιζαν την κυβέρνηση με καχυποψία και αρνητική προδιάθεση.

Η διαρροή των απόρρητων δελτίων πληροφοριών του Α΄ Σώματος Στρατού και το ξέσπασμα πολιτικής κρίσης (16 – 18 Ιανουαρίου 1927).

Τα βασικά πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά της Αρχαίας Σπάρτης την εποχή των Ελληνοπερσικών πολέμων

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Κωνσταντίνου Λινάρδου

.

Η Σπάρτη ήταν σίγουρα μια ιδιάζουσα περίπτωση ελληνικής πόλης. Βασικό χαρακτηριστικό της η πλήρης υποταγή του ατόμου στο σύνολο και βασικό ιδανικό της ο σεβασμός των θεσμών και η δημιουργία άριστων πολεμιστών. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού υπήρχε ένα καλά διαμορφωμένο πολιτειακό πλαίσιο που διασφάλιζε τον ομαλό εσωτερικό βίο , αλλά και τον προστάτευε από «επικίνδυνους« νεωτερισμούς και αλλαγές. Σε αντίθεση με άλλες πόλεις όπου τα δικαιώματα του πολίτη ήταν ανάλογα της οικονομικής και κοινωνικής του θέσης , στην Σπάρτη η θέση του πολίτη στην κοινωνία βρισκόταν σε συνάρτηση με το μέγεθος εκπλήρωσης των καθηκόντων δράσης και αυτοθυσίας προς την Πατρίδα.

Η βασική αιτία δημιουργίας μιας τέτοιας μορφής καθεστώτος ήταν το ολιγάριθμο των Δωριέων που τον 12ο π.χ. αιώνα ήρθαν και κατέλαβαν αυτή την περιοχή και που αργότερα πήραν την ονομασία Σπαρτιάτες από την ομώνυμη πόλη που ίδρυσαν. (Ουσιαστικά συν-οικισμός 5 κωμών, Λίμναι, Κυνόσουρα, Μεσόα, Πιτάνη, Αμύκλαι). Οι Σπαρτιάτες γρήγορα αντιλήφθηκαν ότι όχι μόνο οι κάτοικοι τους οποίους είχαν ήδη υποτάξει αλλά και όλοι οι γείτονες , διάκεινται εχθρικά απέναντι τους . Για να επιβιώσουν θα έπρεπε να είναι πολύ καλοί πολεμιστές αλλά και επιτήδειοι διπλωμάτες που παράλληλα δεν θα έπρεπε να διστάζουν να γίνονται πολύ σκληροί.

Έτσι ξεκίνησαν μια έντονη πολεμική δραστηριότητα , αποτέλεσμα της οποίας ήταν η υποταγή της Μεσσηνίας τον 8ο αιώνα , αλλά και η επέκταση του κράτους σε βάρος των γειτονικών περιοχών. Με βάση τη νέα πραγματικότητα δημιουργήθηκε η Λακεδαίμονα , μοναδική ( επί της ουσίας ) πόλη της οποίας ήταν η Σπάρτη . Η Σπαρτιατική κοινωνία ανέκαθεν ήταν κλειστή , όμως τα κύρια χαρακτηριστικά που θα την χαρακτηρίζουν τους επόμενους αιώνες διαμορφώθηκαν οριστικά περί τα τέλη του 7ου αιώνα . Την περίοδο εκείνη και σε αντίθεση με την πλειοψηφία των άλλων πόλεων που άρχισαν να παραχωρούν περισσότερα δικαιώματα στις εκτός αριστοκρατών τάξεις , εκείνοι αποφάσισαν να κλειστούν ακόμη περισσότερο στον εαυτό τους , διατηρώντας με μεγάλη αυστηρότητα τους ήδη υπάρχοντες θεσμούς. Την εποχή εκείνη είναι που θα αρχίσει η απαγόρευση εισόδου ξένων στη χώρα αλλά και η επαφή Σπαρτιατών με αυτούς.

Ο όλεθρος της Σφακτηρίας και η εκδίκηση του ελληνικού στόλου στη Μεθώνη (26-30 Απριλίου 1825)

Η επίθεση των Αιγυπτίων στη Σφακτηρία

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Γιάννη Β. Δασκαρόλη
(όλες οι ημερομηνίες είναι στο παλαιό ημερολόγιο)

.

Πρόλογος – Ο Ιμπραήμ αποβιβάζεται στην Μεθώνη και νικάει τους Έλληνες στο Κρεμμύδι (11 Φεβρουαρίου-7 Απριλίου 1825)

Καθώς η ελληνική κυβέρνηση είχε αποσπαστεί από τον εμφύλιο και την πρόθεσή της για εκστρατεία στην Πάτρα, είχε υποτιμήσει τον κίνδυνο από την εκστρατεία του Ιμπραήμ. Αυτός, αφού κατέστειλε κάθε επαναστατική εστία στην Κρήτη, την Κάσο και τα Ψαρά, συγκέντρωσε δυνάμεις στη Σούδα. Στις 11 Φεβρουαρίου 1825 οι Αιγύπτιοι αποβίβασαν αιφνιδιαστικά στην Μεθώνη ένα μικρό εκστρατευτικό σώμα 4.000 στρατιωτών, συνεπικουρούμενο από ελαφρύ ιππικό και ισχυρό πυροβολικό. Η κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε καθώς δεν περίμενε την απόβαση πριν την Άνοιξη και αντέδρασε σπασμωδικά, καθώς δεν είχε σαφή εικόνα των καταιγιστικών εξελίξεων στη Μεσσηνία. Προσπάθησε σε πρώτο χρόνο να κινητοποιήσει τον στόλο για να αποκλείσει τον Ιμπραήμ και τελικά κινητοποίησε όλες τις δυνάμεις που είχαν νικήσει στον εμφύλιο (κυρίως Στερεοελλαδίτες και Νησιώτες).

O Γ. Κουντουριώτης αποφάσισε να εκστρατεύσει ο ίδιος από το Ναύπλιο, φέροντας μαζί του τα κρατικά ταμεία και έχοντας εξασφαλίσει από το βουλευτικό απόλυτη πληρεξουσιότητα για οποιαδήποτε απόφαση. Ταυτόχρονα συντελέστηκε και μια σοβαρή εσωτερική κυβερνητική μεταβολή, καθώς ο Κωλέττης παραμερίστηκε λόγω της εμπάθειας που επέδειξε εναντίον των Πελοποννήσιων και ως βασικό πρόσωπο επιρροής στην κυβέρνηση αναδείχθηκε ο Μαυροκορδάτος, μεταβολή όμως που έθιξε τους οπλαρχηγούς της Στερεάς. Ο Γ. Κουντουριώτης ήταν εμφανώς ακατάλληλος για τον πολεμικό ρόλο που ανέλαβε καθώς δεν ήταν σε θέση ούτε να ιππεύσει, ήταν εντελώς ανίκανος να συντονίσει τις ελληνικές δυνάμεις, ενώ διέπραξε ολέθριο σφάλμα διορίζοντας τον γενναίο αλλά άπειρο Υδραίο πλοίαρχο Σκούρτη ως αρχιστράτηγο του εκστρατευτικού σώματος, καθώς έτσι πρόσβαλλε την φιλοτιμία όλων των υπολοίπων οπλαρχηγών.

Η ναυμαχία του Αργολικού κόλπου κατά την Ελληνική επανάσταση (8-15 Σεπτεμβρίου 1821)

Ανδρέας Μιαούλης

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας

.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ – Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΝΑΥΜΑΧΙΑ

 

Η ελληνική επανάσταση μετά τις πρώτες σημαντικές επιτυχίες, (άλωση της Τριπολιτσάς, καταστροφή του Δράμαλη), δείχνει να επικρατεί στην Πελοπόννησο. Οι Έλληνες, τον Αύγουστο του 1822 δημιουργούν ένα στρατόπεδο στους Μύλους 3.000 ενόπλων και με ενέδρες, καθιστούν στενότερη την πολιορκία του Ναυπλίου. Ο Σουλτάνος προσπαθώντας να σώσει το πολύ σημαντικό αυτό αστικό κέντρο, κινητοποιεί τον Τουρκικό στόλο, που έδρευε στην Πάτρα και είχε παραμείνει αργός. Διατάσσει τον Καρά Αλή (Καπουδάν Πασα), να ανεφοδιάσει αμέσως το Ναύπλιο. Ο Τουρκικός στόλος αποπλέει από την Πάτρα στις 27 Αυγούστου 1822, βάζοντας πλώρη για τον Αργολικό κόλπο.

Οι Έλληνες πίστεψαν πως πρόθεση του Τουρκικού στόλου, εκτός του ανεφοδιασμού του Ναυπλίου, ήταν και η κατάληψη των Σπετσών που προσφερόταν για απόβαση (σ.1). Αμέσως οι Σπετσιώτες, μέσα σε μια ατμόσφαιρα πανικού και απόγνωσης, μετέφεραν τις οικογένειες και τα παιδιά τους στην Ύδρα, όπου εγκατέστησαν μια μικρή φρουρά 30 ανδρών υπό τον Ιωάννη Μέξη. Το νησί της Ύδρας εκείνες τις μέρες, έχοντας και του πρόσφυγες από τα Μικρασιατικά παράλια, είχε 40.000 ψυχές. Ο ενωμένος ελληνικός στόλος, αποτελούμενος από 60 μικρά πλοία και 10 πυρπολικά, υπό τον Ανδρέα Μιαούλη έπλευσε να αντιμετωπίσει τον επερχόμενο κίνδυνο.

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ

Η αναλογία των πλοίων των 2 αντιπάλων ήταν καταφανώς εις βάρος των Ελλήνων, με τους Τούρκους να έχουν 100 πλοία και ανάμεσα τους 7 φρεγάτες και 6 κορβέτες με συντριπτική δύναμη πυρός. Φάνταζε αδύνατη κάθε αντίσταση. Ο Μιαούλης αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο, διέταξε όλο τον Ελληνικό στόλο που είχε παραταχθεί στο Χέλι της Πελοποννησιακής παραλίας, να πλέει πολύ κοντά στην στεριά που τα νερά ήταν αβαθή και δεν μπορούσαν τα μεγάλα Τουρκικά καράβια να πλεύσουν. Αν μικρά Τουρκικά μπρίκια πλησίαζαν προς το Ναύπλιο, τότε θα έκαναν επέμβαση τα ελληνικά πλοία, εμποδίζοντας τον ανεφοδιασμό. Ως συνήθως με τα ελληνικά πολεμικά σχέδια, κανείς Έλληνας δεν πειθάρχησε σε αυτά.

Η Ελληνική Επανάσταση και η Ευρωπαϊκή Διπλωματία (1821-1830)

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του αντιστρατήγου ε.α. Ιωάννη Κρασσά

.

         «Μία ανεπηρέαστος Ελλάς είναι πράγμα αδιανόητο. Η Ελλάς είτε θα είναι ρωσική, είτε θα είναι αγγλική. Και επειδή δεν πρέπει να είναι ρωσική, πρέπει να είναι αγγλική». Έντμουντ Λάιονς(1780-1858), ο πρώτος Βρετανός πρέσβης στην Ελλάδα.

Η Επανάσταση

Η επανάσταση των Ελλήνων, για την απελευθέρωσή τους από τα δεσμά του Οθωμανικού ζυγού, ξεκίνησε την 22α Φεβρουαρίου του 1821, από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στο Ιάσιο της Ρουμανίας και τερματίσθηκε την 3η Φεβρουαρίου του 1830, με την υπογραφή του Πρωτόκολλου του Λονδίνου, με το οποίο αναγνωρίσθηκε η ανεξαρτησία της Ελλάδος[1].

Η επανάσταση του 1821, διαδραματίσθηκε σε δύο πεδία. Το ένα αφορούσε το καθαυτό «πεδίο της μάχης» και περιλάμβανε τα στρατιωτικά και πολιτικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στις εξεγερθείσες περιοχές. Το άλλο αφορούσε το διπλωματικό πεδίο, όπου πρωταγωνίστησαν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Αυστρία, η Ρωσία και η Πρωσία. Οι Έλληνες πίστευαν ότι μόνο με ένοπλο αγώνα θα αποκτούσαν την ελευθερία τους. Ο ξεσηκωμός του γένους υπήρξε καρπός του πατριωτισμού, της χριστιανικής πίστεως, της έμφυτης αγάπης προς την ελευθερία, και της πολεμικής αρετής της φυλής μας. Οι ξένοι ηγέτες ήθελαν να εκμεταλλευθούν προς όφελός τους την αποδυνάμωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και την εμφάνιση ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους στην βαλκανική. Το ηθικό και το δίκαιο του αγώνος συγκινούσε μόνο τους Φιλέλληνες, η συμβολή των οποίων υπήρξε καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη του αγώνος.

Η Διπλωματία

Το συνέδριο στο Λάϋμπαχ της Αυστρίας[2](26 Ιανουαρίου έως 12 Μάϊου 1821) και αυτό στη Βερόνα[3] της Ιταλίας τον Δεκέμβριο του 1822, συνέπεσαν με την έναρξη της επαναστάσεως. Ο αγώνας των Ελλήνων δεν συζητήθηκε σ’ αυτά τα συνέδρια, θεωρούμενος ως εσωτερικό θέμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι στρατιωτικές επιτυχίες των επαναστατών(Άλωση της Τριπόλεως, νίκη του Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια, πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδος από τον Κανάρη στην Χίο κ.α.) δημιούργησαν τετελεσμένα που δεν μπορούσαν να αγνοηθούν και έδωσαν μια διαφορετική δυναμική στο όλο εγχείρημα. Η ευόδωση των προσπάθειών και των θυσιών εξαρτώντο πλέον, από τα ανακτοβούλια[4] των ευρωπαίων ηγεμόνων, στα οποία πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραμάτιζαν κυρίως οι υπουργοί των εξωτερικών. Οι ενέργειες όλων αυτών των σημαντικών προσωπικοτήτων, ανεξαρτήτως των πιστεύω και των προτιμήσεων τους, στόχευαν στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των χωρών τους και μόνο. Η διπλωματία την εποχή εκείνη διακρινόταν για ένα εκλεπτυσμένο κώδικα συμπεριφοράς και μια δεοντολογία, που δεν εμπόδιζε τους διπλωμάτες να λαμβάνουν τις σκληρότερες των αποφάσεων, «σφάζοντας στην κυριολεξία με το βαμβάκι». Η αντιμετώπιση της Ελληνική Επαναστάσεως αποτέλεσε μέρος του ονομαζόμενου «Ανατολικού Ζητήματος[5]», που αφορούσε στο ενδεχόμενο διαλύσεώς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Οι θέσεις των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης προς την ελληνική επανάσταση ήσαν:

Η Ρωσία

Μεγάλη εμπειρία, φτωχές γνώσεις ( Η επιτελική ένδεια της Στρατιάς Μικράς Ασίας και οι αρνητικές της επιπτώσεις στην ελληνική επίθεση του Μαρτίου του 1921)

Ο αρχιστράτηγος Αναστάσιος Παπούλας δεν είχε υποστεί εκπαίδευση επιτελούς, ούτε καν είχε φοιτήσει σε παραγωγική σχολή

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Κωνσταντίνου Βλάσση

.

To ελληνικό κράτος ουδέποτε ασχολήθηκε σοβαρά με την εκπόνηση συνεπούς αμυντικής πολιτικής. Ο στρατός του 19ου αιώνα ήταν ένας καχεκτικός και με πτωχή εκπαίδευση οργανισμός. Καθώς η πολεμική τέχνη με τη βοήθεια της τεχνολογίας εξελισσόταν σε περισσότερο επιστημονική βάση, η διοίκηση ενός στρατεύματος κατέστη πολύπλοκη, απαιτώντας τη μελέτη πλήθους παραμέτρων και τεχνικών ζητημάτων που έπρεπε να λυθούν. Προέκυψε συνεπώς για τις ανώτερες διοικήσεις η ανάγκη ειδικά καταρτισμένων στελεχών με ανώτερη εκπαίδευση σε θέματα τακτικής, οργάνωσης και διοίκησης. Ο Ελληνικός Στρατός επέδειξε και σε αυτόν τον τομέα μεγάλη καθυστέρηση.

Στη Γερμανία, από το 1801, ήδη, είχε ιδρυθεί στο Βερολίνο Ακαδημία Πολέμου (Kriegsakademie), όπου οι μελλοντικοί επιτελείς φοιτούσαν επί 3 έτη, ενώ μόλις το 1876 συνεστήθη στο Παρίσι Ανωτέρα Σχολή Πολέμου (Εcole Superieure de Guerre) 2ετούς κύκλου σπουδών. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία έσπευσε από το 1845 να ιδρύσει Πολεμική Σχολή Γενικού Επιτελείου (Erkαn-ι Harbiye Mektebi) με 3ετές πρόγραμμα σπουδών, ενώ εξακολούθησε την εκπαίδευση επιτελών σε Γαλλία, Γερμανία.

Χαρακτηριστικά, το 1902 ο οθωμανικός στρατός διέθετε περίπου 550 αξιωματικούς αποφοίτους επιτελικών σχολών, σε σύγκριση με τους τέσσερις της Ελλάδας!

Ο πρώτος Ελληνας που είχε την ευκαιρία πλήρους επιτελικής μόρφωσης, ήταν ο ανθυπολοχαγός Πυροβολικού Νικόλαος Τρικούπης το 1893, όταν εισήχθη στην Εcole Supérieure de Guerre, αφού προηγουμένως επί 4ετία είχε εκπαιδευθεί σε γαλλικές μονάδες και σχολές. Η περίπτωση του συγκεκριμένου ήταν μοναδική, καθώς μόλις είχε αποφοιτήσει από το Στρατιωτικό Σχολείο Ευελπίδων και η ιδιαίτερη εύνοια της υπηρεσίας οφειλόταν στο γεγονός ότι ήταν ανιψιός του πρωθυπουργού Χαριλάου Τρικούπη.

Φωτιά στο Τατόι: Τα καμένα θερινά ανάκτορα, οι νεκροί και η φυγάδευση του Βασιλιά (30 Ιουνίου -1 Ιουλίου 1916)

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Ιωάννη Β. Δασκαρόλη

.

Πρόλογος – το ιστορικό πλαίσιο

Η άνοιξη του 1916, ενώ μαινόταν ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος, είχε βρει την Ελλάδα σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση, με την πολιτική και πολιτειακή της ηγεσία διχασμένη για την πορεία που όφειλε να ακολουθήσει η εξωτερική πολιτική της Χώρας. Στις 13 Μαΐου 1916 συνέβη η δραματική παράδοση του φρουρίου του Ρούπελ σε μεικτό απόσπασμα Γερμανών και Βουλγάρων. Ακολούθησε το περίφημο συμμαχικό τελεσίγραφο της 8ης Ιουνίου 1916: επέβαλλε την παραίτηση της κυβέρνησης Σκουλούδη, την ελληνική αποστράτευση, αλλά περιέργως ακόμη και την αντικατάσταση συγκεκριμένων αστυνομικών στην Αθήνα[1] κουρελιάζοντας εκ νέου την ελληνική εθνική κυριαρχία.

Ο αθηναϊκός Τύπος αντιμετώπισε διχαστικά το τελεσίγραφο: οι αντιβενιζελικές εφημερίδες διαμαρτύρονταν για την επέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας, ενώ οι βενιζελικές όχι μόνο δικαιολογούσαν, αλλά επαινούσαν το τελεσίγραφο που «θα λύτρωνε τον ελληνικό λαό από την Κυβέρνηση Σκουλούδη».[2] Η επιλογή του Βενιζέλου στις 11 Νοεμβρίου 1916 να στηρίξει ακόμη και δημοσίως το τελεσίγραφο της Entente, την εμπλοκή της στα εσωτερικά της Ελλάδας και τον λιμό που επέβαλλε στη Χώρα παρουσίασε τους Φιλελεύθερους ως ξενοκίνητους,[3] βάθυνε το διχαστικό χάσμα και στέρησε τους Φιλελευθέρους την πλειοψηφική πολιτική στήριξη που απολάμβαναν ως τότε τουλάχιστον στην Παλαιά Ελλάδα.[4] Η Ελλάδα είχε καταστεί πεδίο δράσης των μυστικών υπηρεσιών των δύο εμπόλεμων που υπονόμευαν περαιτέρω την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας.

-Η εκδήλωση της φωτιάς (30 Ιουνίου 1916 – 11.00 το πρωί)

Ιωάννης Ζαμπέλιος Ο πρώτος δραματουργός της Επανάστασης (1787-1856)

.

γράφει ο Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

Ο Ιωάννης Ζαμπέλιος ήταν χρονικά ο πρώτος δραματουργός του νέου εθνικού μας βίου και μεγάλος πατριώτης. Γεννήθηκε στη Λευκάδα, το νησί που από τα Ιόνια είναι εγγύτερα στην Ηπειρωτική Ελλάδα. Όπως γράφει ο Τάκης Μπαρλάς, ο Ιωάννης Ζαμπέλιος από τα νεανικά του χρόνια έως τον θάνατό του έζησε με τη λαχτάρα της ελευθερίας της Ελλάδος. Την έκαμε πράξη σε όλη του τη ζωή και εμπνευσμένο τραγούδι στις τραγωδίες του. Προσθέτει επίσης ότι για τον Ζαμπέλιο μπορεί να επαναληφθεί αυτό που γράφτηκε για τον συμπατριώτη του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη: «Ήταν ο τραγουδιστής που πάντα πολεμά και ο πολέμαρχος που πάντα τραγουδά» ( Άρθρο Τ. Μπαρλά εις αφιέρωμα του περιοδικού «Νέα Εστία» για τα εκατό χρόνια από τον θάνατο του Ιωαν. Ζαμπέλιου, Τόμος 60ός, τεύχος 701, 15 Σεπτεμβρίου 1956, σελ. 1272).

Γόνος αρχοντικής οικογένειας ο Ζαμπέλιος έμαθε γράμματα στο νησί του, μεταξύ των οποίων και τα αρχαία ελληνικά. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο τις Πίζα. Δεν σταμάτησε εκεί τις σπουδές του. Συνέχισε στην Παβία και στο Μιλάνο, όπου επιδόθηκε στη γνωριμία και στην καλλιέργεια της λογοτεχνίας. Στο Μιλάνο γνώρισε τον ποιητή Μόντι και τον θεατρικό συγγραφέα Αλφιέρι. Ένα χρόνο έμεινε στο Παρίσι, όπου γνώρισε τον Κοραή και εκείνος τον προέτρεψε να ασχοληθεί με το γράψιμο θεατρικών έργων.

Όταν πληροφορήθηκε για την επανάσταση του παπά Βλαχάβα κίνησε για την Ελλάδα προκειμένου να ενωθεί με τους επαναστάτες, αλλά στην Ανκόνα πληροφορήθηκε το τραγικό του τέλος και γύρισε στην Μπολόνια. Το 1810 πεθαίνει ο πατέρας του και επιστρέφει στη Λευκάδα, που ήταν πλέον υπό Αγγλική κυριαρχία. . Λόγω των προσόντων του και του κύρους που διέθετε μεταξύ των συμπατριωτών του ανέλαβε τη θέση του εισαγγελέα, από την οποία και παρά την παρακολούθηση των Άγγλων εξουσιαστών προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στο Έθνος.

Υγειονομική φροντίδα και περίθαλψη των αγωνιστών του 1821

.

γράφει ο κ. Θεόδωρος Ι. Δαρδαβέσης

Για την επιτυχή έκβαση ενός απελευθερωτικού αγώνα της σημασίας και της διάστασης της ελληνικής επανάστασης του 1821 απαραίτητες προϋποθέσεις υπήρξαν, αφενός η ψυχική προετοιμασία των υπόδουλων Ελλήνων και αφετέρου η δημιουργία της ενδεδειγμένης υποδομής, που αφορούσε, μεταξύ άλλων, στη συγκρότηση αξιόμαχων δυνάμεων, στην εξασφάλιση πόρων και εφοδίων και στην οργάνωση επιμελητείας. 

Η ανάπτυξη των χερσαίων στρατιωτικών δυνάμεων είχε ως βάση τα σώματα των κλεφτών και των αρματολών, ενώ οι ναυτικές δυνάμεις οργανώθηκαν σταδιακά με την μετατροπή των σιτοκάραβων της Ύδρας των Σπετσών και των Ψαρών σε πολεμικά πλοία.

Η εξασφάλιση πόρων και εφοδίων υπήρξε αρχικά ευθύνη της Φιλικής Εταιρείας και στη συνέχεια των συγκροτηθέντων αρχών της επανάστασης, όπως της Πελοποννησιακής Γερουσίας, του Αρείου Πάγου και άλλων. Οι συνεχείς, όμως, προσπάθειες και πρωτοβουλίες στήριξης της επανάστασης με τη δημιουργία οργανωτικών δομών και την εξασφάλιση πόρων και εφοδίων δεν περιελάμβαναν ιδιαίτερη μέριμνα για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των μαχητών και την ιατροκοινωνική προστασία των αμάχων.

Οι συνθήκες δημόσιας υγείας της εποχής και τα δεινά που προκαλούσε ο αγώνας για την ελευθερία ευνοούσαν την εκδήλωση σοβαρών ασθενειών, από τις οποίες οι κυριότερες ήταν η δυσεντερία, η χολέρα, η πανώλης, η ευλογιά και η ελονοσία, που προκάλεσαν αθροιστικά περισσότερους θανάτους, συγκριτικά με τις απώλειες στα πεδία των μαχών.