Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος λέει ότι «δεν απεμπολεί Κλήρο και λαό», τον διαψεύδει όμως η ιστορία…

Στην επιστολή του προς τον πρωθυπουργό ο Αρχιεπίσκοπος έγραψε:

«Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, χωρίς νά ἐπιθυμεῖ τήν ὁποια­δήποτε ἀνάμειξή της στίς ἐνέργειες τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερι­κῶν, χωρίς ταυτόχρονα νά ἀπεμπολεῖ τή διαχρονική μαρτυρία λόγου καί αἵματος τοῦ Κλήρου καί τοῦ λαοῦ της ὑπέρ τῆς Ἑλ­ληνικότητας τῆς Μακεδονίας, ἡ ὁποία τῆς ἀπαγορεύει νά ἀπο­δεχθεῖ τή χρήση τοῦ ὀνόματος «Μακεδονία» ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλον…»

Μέσα σε αυτήν την παράγραφο ο Αρχιεπίσκοπος -με δύο «χωρίς» και ένα «ταυτόχρονα»- ξεκαθάρισε από την αρχή την αποφυγή οποιασδήποτε ενέργειας ενάντια στις προδοτικές μεθοδεύσεις του λεγόμενου Υπ. Εξωτερικών, επαναλαμβάνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο και σε εμάς την διαφωνία του ως προς τα συλλαλητήρια.
Παράλληλα όμως ισχυρίζεται ότι «ταυτόχρονα» δεν απεμπολεί την διαχρονική μαρτυρία λόγου και αίματος του Κλήρου και του λαού!! που του απαγορεύει να συμφωνήσει με την χρήση του όρου «Μακεδονία» από οποιονδήποτε άλλον!!

Εμείς όμως θα υποδείξουμε στον Αρχιεπίσκοπο κάποιες λαμπρές σελίδες της ιστορίας μας που τον διαψεύδουν και τον κρίνουν ανάξιο να ομιλεί εκ μέρους της Εκκλησίας και να επικαλείται την μαρτυρία του Κλήρου και του λαού. Διότι μας απεμπόλησε και απλά δηλώνει διαχειριστής μας. Θα πάμε σ’ εκείνες τις λαμπρές εποχές που δεν υπήρχαν τα «χωρίς» και τα «ταυτόχρονα» του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου. Τότε που ο Κλήρος όχι μόνο δεν έλεγε στον λαό να ράψει το στόμα του, αλλά σήκωνε τα λάβαρα της επαναστάσεως και μάτωνε μαζί του για την λεφτεριά της Πατρίδος.

Ας ταξιδέψουμε μαζί στην Επανάσταση του 1878 στη Δυτική Μακεδονία, τότε που οι διεθνείς συγκυρίες είχαν απομονώσει εντελώς την Ελλάδα και η απελευθέρωση της Μακεδονίας μας φαινόταν χαμένη υπόθεση. Έργον παραφροσύνης είχε αποκαλέσει ο τότε Έλληνας Πρόξενος την άρνηση των ανυπότακτων επαναστατών να παραδώσουν τα όπλα. Κι όμως, εκείνος ο σκληρός και ματωμένος αγώνας ήταν ο πρόλογος του θριάμβου που επακολούθησε.

Αντιγράφω από το περιοδικό «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΖΩΗ», Φεβρουάριος 1990 – Τεύχος 285, κάποιες λαμπρές στιγμές του μπολιασμένου Κλήρου και λαού, όπως τις συνοψίζει ο Δυτικομακεδόνας εκπαιδευτικός κ. Αριστοτέλης Κωστόπουλος.

Η Επανάσταση του 1878 στη Δυτική Μακεδονία: Μιλούν οι μαρτυρίες

Το επαναστατικό λάβαρο της Δυτικής Μακεδονίας το 1878. – Yauna Takabara

Από το περιοδικό «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΖΩΗ»
Φεβρουάριος 1990
Τεύχος 285

Ο Δυτικομακεδόνας εκπαιδευτικός Αριστοτέλης Κωστόπουλος συνοψίζει τα ιστορικά στοιχεία και δίδει το λαϊκό, πολιτικό και διπλωματικό πλαίσιο της εποχής.

112 χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος τον Φεβρουάριο από την επανάσταση του 1878, που ξέσπασε στην πρώτη φάση του Μακεδονικού Αγώνα κι έμεινε σχεδόν άγνωστη επί εκατόν ολόκληρα έτη. Ιδού δύο κέιμενα της εποχής εκείνης:

«Οι Μακεδόνες, εξ αμνημονεύτων χρόνων οικήτορες και κτήτορες του πατρίου εδάφους… είναι ελληνικής καταγωγής. Δάση, κοιλάδες, ποταμοί, όρη, μνημεία, επιγραφαί, άσματα, ήθη έθιμα μαρτυρούν ότι η Μακεδονία ήτο, είναι και θα είναι ελληνική. Η φωνή του δικαίου και της νομιμότητος, η διαλάλησις της Ιστορίας, είναι υπέρ του δικαίου των Μακεδώνων...»

Είναι ένα απόσπασμα από άρθρο της εφημερίδας «Φάρος της Θεσσαλονίκης», δημοσιευμένο στις 26 Μαρτίου 1878, το οποίο καταλήγει με την κραυγή:

«Μη παραδίδετε ημάς ως είλωτας εις χείρας του πανσλαβισμού. Μη καταναπατείτε τα από αιώνων δίκαιά μας».

Το δεύτερο κείμενο είναι η επαναστατική προκήρυξη της κυβερνήσεως «της εν τη Μακεδονία επαρχίας Ελιμείας», η οποία σχηματίστηκε στο Μπούρινο στις 18 Φεβρουαρίου 1878. Ιδού τι γράφει: