«Παιδίον εγεννήθη ημίν υιός και εδόθη ημίν»

.

τοῦ Ἀρχιμ. π. Γεωργίου,
Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους.

Ὁ προφήτης Ἡσαΐας 800 χρόνια πρό Χριστοῦ καταυγάσθηκε ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί προφήτευσε τήν σάρκωση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ μέ τόση ἐνάργεια, ὥστε δικαίως νά ἀποκληθῇ μεγαλοφωνότατος Προφήτης καί πέμπτος εὐαγγελιστής. Στό ἔννατο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου του λέγει ὅτι ὁ Μεσσίας ἐδόθη σέ μᾶς ὡς παιδίον καί ὡς Υἱός ( τοῦ Θεοῦ προαιώνιος καί τῆς Παραθένου κατά σάρκα).

Πράγματι ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ γενόμενος ἄνθρωπος ἀκολούθησε τά στάδια τῆς ἐνηλικιώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι πέρασε καί ἀπό τήν παιδική ἡλικία καί μᾶς ἐβεβαίωσε ὅτι δέν εῖναι ψιλός (φαινομενικός) ἄνθρωπος ὅπως ἔλεγαν οἱ αἱρετικοί δοκῆται, ἀλλά ἔλαβε πλήρη καί τελεία τήν ἀνθρωπίνη φύση.

Δέν ἦλθε μέ ἐξωτερική δύναμη καί μέ ἐξουσία ἤ ὡς «ἀπό μηχανῆς Θεός», ἀλλά ἦλθε ταπεινά, ἀθόρυβα, ὡς παιδίον, γιά νά μή μᾶς ἐντυπωσιάσῃ καί ἀναγκάσῃ νά τόν δεχθοῦμε.

Τόν βλέπουμε νά συλλαμβάνεται ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί νά κυοφορῆται στήν κοιλία τῆς Ἁγίας Παρθένου. Τόν βλέπουμε γεννώμενον στό πτωχικό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, σπαργανούμενον καί ἀνακλινόμενον στήν φάτνη, τεσσαρακονθήμερον προσφερόμενον ὡς πρωτότοκον στόν Ναό, φεύγοντα στήν Αἴγυπτο, βοηθοῦντα τόν θετό Του πατέρα στήν ἐργασία του, βαπτιζόμενον ἀπό τον Τίμιο Πρόδρομο στόν Ἰορδάνη, ὅπως ἐβαπτίζοντο καί πολλοί ἄλλοι συμπατριῶται Του, περιερχόμενον ταπεινά καί ἀθόρυβα τήν Ἰουδαία καί Γαλιλαία γιά νά κυρήξῃ τό Εὐαγγέλιο τῆς νέας Βασιλείας.

Γιατί ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἦλθε ὡς ἄνθρωπος;

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Στὴν ἐρώτηση «Γιατί ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ἐμφανιστεῖ στὴ γῆ μὲ ἀνθρώπινο σῶμα καὶ ὄχι μὲ ἄλλη μορφή;» ὁ σοφὸς ἅγιος Ἀθανάσιος ἔδωσε τὴν ἀκόλουθη ἀπάντηση:

«Ἂν ρωτοῦν γιατί δὲν ἐμφανίστηκε μὲ κάποια ἄλλη, καλύτερη, μορφὴ δημιουργίας, λ,χ. ὡς ἥλιος ἢ φεγγάρι ἢ ἄστρο ἢ φωτιὰ ἢ ἄνεμος – ἀλλὰ ἁπλῶς ὡς ἄνθρωπος, ἂς μάθουν ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἦλθε γιὰ νὰ προβάλει τὸν ἑαυτό Του, ἀλλὰ γιὰ νὰ θεραπεύσει καὶ νὰ διδάξει τοὺς πάσχοντες.

Άγιος Παΐσιος «Χριστὸς γεννᾶται»

-Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;

– Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «ἀγραυλοῦσαν»[2]. Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες που αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό.

– Πώς ήταν, Γέροντα, το σπήλαιο;

Χριστούγεννα ἀγάπης

.

Νιράκης Ἐµµανουήλ (Πρεσβύτερος)

Τοῦτες τὶς κρύες μέρες, ποὺ ὅλοι κλεινόμαστε στὸν ἑαυτό μας καὶ στὸ σπίτι μας, ἀναζητώντας ζεστασιὰ καὶ θαλπωρή, ποὺ ἀκόμα καὶ ἡ φύση βρίσκεται σὲ λήθαργο, ἀναμένοντας τὸ ἁπαλὸ χάδι τῆς Ἄνοιξης νὰ τὴν ζωντανέψει, ἡ ἐκκλησία μας διάλεξε νὰ ἑορτάζουμε τὴν πιὸ «θερμὴ» γιορτὴ τῆς Χριστιανοσύνης, τὰ Χριστούγεννα.

Ὅλοι αὐτὲς τὶς μέρες ἀναμοχλεύουμε εἰκόνες τοῦ παρελθόντος, ἐνθυμούμενοι τὰ παιδικά μας χρόνια, στὸ χωριό, τὴν παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι νὰ λέμε τὰ κάλαντα σὲ φίλους καὶ συγγενεῖς ποὺ ἄνοιγαν τὰ σπίτια τους μὲ χαρά. Τὴ νύχτα τῶν Χριστουγέννων νωρὶς τὸ πρωὶ στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ ψάλλομε ὅλοι μαζὶ «Χριστὸς γεννᾶτε δοξάσατε…», νὰ ἀνταλλάξουμε εὐχὲς ἀγάπης μὲ ὅλους καὶ νὰ εὐχηθοῦμε Χρόνια Πολλὰ καὶ Εὐλογημένα.

Σήμερα ἔχει κανεὶς τὴν αἴσθηση ὅτι αὐτὴ ἡ «θέρμη» τῶν Χριστουγέννων ἔχει χαθεῖ. Εἰδικὰ στὶς μεγαλουπόλεις βλέπει κανεὶς ἀνθρώπους, νὰ περπατοῦν βιαστικά, ἄλλοι νὰ μονολογοῦν, τὶς περισσότερες φορὲς μὲ τὸ κεφάλι σκυμμένο, νὰ ἀντικρίζουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ἀμίλητοι, ἀφοσιωμένοι σὲ καθημερινὲς βιοτικὲς μέριμνες καὶ φροντίδες, ποὺ ἀπορροφοῦν κάθε σκέψη γιὰ γιορτή, πανηγύρι, χαρά, εἰρήνη, ἀγάπη, ὅ,τι δηλαδὴ ἔχει σχέση μὲ τὸ πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων.

Ἔτσι ὅμως χάνουμε τὸ πραγματικὸ νόημα τῆς ἑορτῆς ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸ γεγονὸς τὴν ἐνσάρκωσης – ἐνανθρώπησης τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν θεοποίησης τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ὁ ἄνθρωπος Θεός. Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος παρέσυρε ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος στὴ φθορά, τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ θάνατο. Ἔτσι ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα ἔγινε φορέας τῆς ἁμαρτίας ποὺ μᾶς ὁδήγησε σὲ ἀδιέξοδο. Ἡ ἀνάληψη τῆς ἀνθρώπινης φύσης ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ ἡ ἕνωσή της μὲ τὴ θεία, ἐλευθέρωσε καὶ λύτρωσε τῶν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς δουλείας καὶ τῆς ἁμαρτίας. Ἡ γέννησή Του ἔγινε ἡ αἰτία τῆς δικῆς μας σωτηρίας ἀφοῦ «πάνω του» ἀνάπλασε, ἀναμόρφωσε, ἁγίασε καὶ ἀπολύτρωσε τὴν ἀμαυρωμένη καὶ κατεστραμμένη ἀνθρώπινη φύση.

To Φως το της Γνώσεως

.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

«Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω, το φως το της γνώσεως».

Ας σκεφτούμε καλύτερα το νόημα του μεγάλου αυτού λόγου «το φώς το της γνώσεως». Μήπως πρόκειται για το φως της διανοίας; Όχι, όχι, το νόημα είναι πιο βαθύ. Δεν φωτίζεται η κάθε διάνοια από το φως το αληθινό. Ακόμα και ο θαυμάσιος νους των μεγαλυτέρων φιλοσόφων του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη δεν φωτίζονταν από το φως της αληθείας, ενώ η διάνοια μερικών άλλων φιλοσόφων ήταν τόσο σκοτισμένη, ώστε αρνούνταν και μεγάλες πνευματικές αλήθειες.

Ασύγκριτα μεγαλύτερη του ανθρώπινου νου είναι η διάνοια του διαβόλου και των αγγέλων του. Αλλά σίγουρα στερούνται αυτοί της οποιασδήποτε κοινωνίας με το φως και έτσι αποτελούν πηγή του βαθύτερου σκότους.

Η γνώση, λοιπόν, την οποία έφερε στον κόσμο ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το θείο φως, το οποίο φωτίζει τον κόσμο. Στο στενό σπήλαιο της Βηθλεέμ την μεγάλη εκείνη ημέρα της Γεννήσεως του Χριστού άναψε για μας το θείο αυτό φως, το οποίο όσο μεγάλωνε ο Χριστός, φτάνοντας σε μέτρο ηλικίας τελείου ανδρός, τόσο δυνατότερα έλαμπε και τελικά έφτασε στο σημείο να είναι η λάμψη του αμέτρητες φορές λαμπρότερη της λάμψης του ήλιου. Επειδή το φως του Θεανθρώπου Ιησού, ο οποίος είναι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης είναι το θειο φως.

Στην Αγία Γραφή ο ίδιος ο Θεός και ο προαιώνιος Υιός Του ονομάζονται φως. Στην πρώτη καθολική επιστολή του ο απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος λέει: «Και αύτη εστίν η επαγγελία ην ακηκόαμεν υπ’ αυτού και αναγγέλλομεν υμίν, ότι ο Θεός φως έστι και σκοτία εν αυτώ ουκ εστίν ουδεμία» (Α΄ Ιω. 1,5). Και στο πέμπτο κεφάλαιο της ίδιας επιστολής γράφει: «Οίδαμεν δε ότι ο υιός του Θεού ήκει και δέδωκεν ημίν διάνοιαν ίνα γινώσκωμεν τον αληθινόν· και έσμεν εν τω αληθινώ, εν τω υιώ αυτού Ιησού Χριστώ, ούτός έστιν ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος» (Α΄ Ιω. 5, 20).

Χριστούγεννα στο μέτωπο

Εβέσντα, 24 Δεκεμβρίου 1940

Η εκκλησία ήτο ένας σταύλος και η θεία λειτουργία εγένετο σαν παραμονή Χριστουγέννων εντός του σταύλου. Η Αγία Τράπεζα, αποτελείτο από μίαν κάσσαν, τα δε κηροπήγια, ήσαν μία λάμπα εκστρατείας, δύο κηρία και ένα λυχνάρι. Η δε πρόθεσις από ένα τραπεζάκι και ένα κερί. Η θεία λειτουργία ήτο σύντομος, καλλίφωνοι δε ψάλται (στρατιώται) έψαλον. Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας, εκοινώνησα, αξιωθείς προς τούτο των Αχράντων Μυστηρίων.

Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας και πριν ακόμα μεταλάβουν οι άνδρες όλοι, ένας στρατιώτης, νομίσας ότι ετελείωσεν η θεία λειτουργία ή, δεν θα εγνώριζεν ότι θα ετελείτο εις τον σταύλον λειτουργία, έφερεν, δύο ημιόνους δια να τους βάλει εις τον σταύλον. Αλλά κατόπιν συστάσεως, ανέμενεν έξω του σταύλου, προσωρινώς, μέχρις ότου τελειώσει το έργον του ιερέως.

Ευαγγελίας Γεωργ. Κουτσοδόντη, Το ημερολόγιο ενός στρατιώτου, σελ. 53

Ἡ ἁπλότητα τοῦ Σπηλαίου

.

Μαστρογιαννόπουλος Ἠλίας (Ἀρχιμανδρίτης)

Ἡ ἁπλότητα τοῦ Σπηλαίου Οὐσία τῶν Χριστουγέννων εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ συγκατάβασις τῆς θείας ἀγάπης, ἡ θυσία τοῦ Θεοῦ, ὁ πλοῦτος τῆς συγκαταβάσεως τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά µᾶς.

Θεὸς δὲν σηµαίνει κυβερνήτης ποὺ κάθεται ψηλὰ στὰ σύννεφα ἀδιάφορος, ὅπως τὸν εἰκόνιζαν µερικοὶ ἀρχαῖοι λαοί, ἀλλὰ σηµαίνει Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἔρχεται γιά µᾶς, ἔρχεται κοντὰ στὸ πλάσµα Του, γιὰ νὰ τὸ ἁρπάξει στὴν ἀγκαλιά Του, νὰ τὸ πάρει στοὺς ὤµους Του, νὰ λυτρώσει τὸ ἀπολωλός, νὰ τὸ πάρει κοντά Του, νὰ τὸ βάλει σὲ µιὰ νέα ζωή, νὰ τοῦ φτιάξει µία καινούρια κατάσταση χάριτος, ἀγάπης, ἑνότητος µὲ τὸν Θεό.

Αὐτὸ εἶναι τὸ µεγάλο θέµα καὶ δὲν εἶναι τὰ τόσα ἄλλα µὲ τὰ ὁποῖα ἀσχολούµεθα. Ἐδῶ εἶναι ἡ οὐσία, ἐδῶ εἶναι τὸ πᾶν. Θεὸς συγκαταβαίνων, ταπεινούµενος, παροικῶν ἐν τῷ Σπηλαίῳ καὶ ἐν τῇ Φάτνῃ, γιὰ νὰ ἑνωθεῖ µαζί µας, γιὰ νὰ µᾶς ἀνεβάσει σὲ κάτι καλύτερο. Τὸ τονίζουµε αὐτὸ καὶ σήµερα, ἐπειδὴ µᾶς τὸ τόνισαν τὸ Εὐαγγέλιό µας καὶ ἡ Ὑµνολογία µας, ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ Εὐγγέλιο, δηλαδὴ τὸ ἄγγελµα τὸ µοναδικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, νὰ νοιώσουµε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Εἴµαστε προσκολληµένοι, ἐµεῖς οἱ ἄνθρωποι, καὶ δεµένοι µὲ πολλὰ πράγµατα, µὲ πολλὰ εἴδωλα. Ἔστω κι ἂν λέµε ὅτι δὲν προσκυνοῦµε τὰ εἴδωλα, στὴν πραγµατικότητα πολλοὶ ἀπὸ µᾶς λατρεύουµε µὲ ἀπέραντη ἀφοσοίωση ποικίλα εἴδωλα, τὴν σάρκα µας, τὸ ἐγώ µας, τὸ χρῆµα µας.

Τῶν Χριστουγέννων ὁ ἱερός ὁ στοχασμός…

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Τοπία μακρυνὰ σήμερα. Ξεχασμένα μέσα στὴν καταχνιὰ  τοῦ Χρόνου, ποὺ τὰ σκεπάζει καί, ὅσο μπορεῖ, τὰ παραμερίζει. Κι ἀπὸ τὸ βάθος, ἀπ᾿ τὰ λησμονημένα φαράγγια τοῦ καιροῦ ξεπροβάλλουν καὶ πάλι οἱ ἅγιες Μορφὲς τῶν προγόνων -μέρες που ἔρχονται.

Μέρες τοῦ ἱεροῦ Δωδεκαήμερου, ποὺ τὸ εἰσοδεύει ἡ τρανὴ τῶν Χριστουγέννων ἡ Γιορτή. Γιατὶ ὅπως καὶ νὰ τὸ κάμεις, αὐτὲς τὶς τρυφερὲς τὶς ὧρες τῆς Γιορτῆς δὲν εἶναι εὔκολο νὰ τὶς λησμονήσεις. Ἀφοῦ μάλιστα κοιτᾶς μὲ προσοχὴ τ’ ἀδεινὰ τοῦ τραπεζιοῦ καθίσματα, ἐκεῖ ποὺ θρονιάζονταν γιὰ τὸ γιορτινὸ τὸ τραπέζι.

Ἡ θεολογία τῆς εἰκόνας τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ

.

τοῦ ἀρχιμ. Ἰακώβου Κανάκη

Ἕνα μέσο πού μπορεῖ κάποιος να προσεγγίσει τά νοήματα τῶν μεγάλων ἑορτῶν εἶναι διά τῶν ἱερῶν τεχνῶν και εἰδικότερα τῆς ἁγιογραφίας. Ἔτσι, θά προσπαθήσουμε μέ συντομία νά ἑρμηνεύσουμε τῆς εἰκόνα τῶν Χριστουγέννων. Θά γίνει μέσα ἀπό την προσπάθεια αὐτή νά φανεῖ πῶς εἶναι δυνατόν μέσα σέ μία εἰκόνα νά κρύβεται ὅλη ἡ θεολογία τῆς μεγάλης αὐτῆς Δεσποτικῆς ἑορτῆς. Στήν προσπάθειά μας αὐτή, θά μᾶς βοηθήσει κυρίως ἕνα πολύτιμο πόνημα, τό ἔργο τοῦ μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου, μέ τίτλο «Διαβάζοντας τήν εἰκόνα τῶν Χριστουγέννων».

Τό πρῶτο πού βλέπουμε στήν εἰκόνα εἶναι το σπήλαιο. Ἐτοῦτο ἔχει μαύρο χρῶμα, ἐνῶ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἀνοικτό καί λαμπερό. Ἐδῶ ὁ ἁγιογράφος κάνει συμβολικά μία ἀντίθεση, ἀνάμεσα στό σκότος τῆς κοινωνίας τῆς ἐποχῆς ὅπου ἔρχεται ὅ Χριστός -μιᾶς κοινωνίας εἰδωλολατρείας καί παρακμῆς- καί στό φῶς, τήν ἐλπίδα πού ἔρχεται Αὐτός νά δώσει.Τό τοπίο ὅπου διαδραματίζεται τό θαυμαστό αὐτό γεγονός εἶναι λιτό. Στό κέντρο τῆς εἰκόνος ὑψώνεται ἕνα βουνό, βραχῶδες καί συνήθως τριγωνικό, μέ τή βάση τοῦ τριγώνου στή γῆ καί τίς δύο ἄλλες συγκλίνουσες πλευρές πρός τόν οὐρανό, ὡς σέ ἄλλη Ἱερουσαλήμ.

Τό σκοτεινόχρωμο σπήλαιο στό ἐσωτερικό τοῦ βουνοῦ αὐτοῦ, ὅπου διαδραματίζεται τό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς ἐνανθρώπισης τοῦ Θεοῦ, δέν προέρχεται ἀπό τά Εὐαγγέλια ἀλλά ἀπό τήν παράδοση πού υἱοθέτησε ὁ ὀρθόδοξος πατερικός στοχασμός καί καθιέρωσε ἡ ὑμνολογία τῆς ἐκκλησίας. Εἶναι αὐτό τό μαῦρο τῆς ἐσχάτης ἀπογνώσεως τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου, τό ὁποῖο ὅμως ἔρχεται τώρα νά φωτισθεῖ ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει, εἶδε φῶς μέγα». Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης, συγκρίνει τή Γέννηση μέσα στό σπήλαιο, μέ τό πνευματικό φῶς πού ἄναψε μέσα στά σκοτάδια τοῦ θανάτου, πού περιέβαλαν τό ἀνθρώπινο γένος. Ἐπιπλέον, τό σπήλαιο συνδέεται καί μέ τόν Ἄδη πού θά φωτίσει ὁ «Ἤλιος τῆς δικαιοσύνης».

Δόξα τῇ συγκαταβάσει σου, μόνε φιλάνθρωπε

(H εικόνα της Γεννήσεως είναι παρμένη από την ιστοσελίδα των Εκπαιδευτηρίων «Ο Απόστολος Παύλος»)

«Σπηλαίῳ παρῴκησας, Χριστὲ ὁ Θεός, φάτνη ὑπεδέξατο. Ποιμένες δὲ καὶ Μάγοι προσεκύνησαν. Τότε δὴ τῶν Προφητῶν ἐπληροῦτο τὸ κήρυγμα· καὶ Ἀγγέλων αἱ Δυνάμεις ἐθαύμαζον, βοῶσαι καὶ λέγουσαι· Δόξα τῇ συγκαταβάσει σου, μόνε φιλάνθρωπε».

Συγκατάβαση! Πόσο μου αρέσει αυτή η λέξη! Θέλω να την ακούω, να τη λέω, να την ψάλλω, να τη ζω.
Συγκατάβαση: Κάποιος που βρίσκεται πολύ ψηλά κατεβαίνει σε κάτι πολύ χαμηλό και ταπεινό και ευτελές με συμπάθεια. Θέλει να βρεθεί μαζί μ’ αυτό το ευτελές, να ενωθεί μαζί του, να γίνει ένα, να συνευρεθεί, να το αγκαλιάσει, να το προσλάβει.
Χριστούγεννα! Η γιορτή της συγκατάβασης του Θεού προς το πλάσμα Του!

Ελληνικά Χριστούγεννα

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ποιο είναι το νόημα των Χριστουγέννων;

Όταν μία γιορτή έρχεται από τα βάθη των αιώνων η δύναμη της συνήθειας είναι αυτή που της δίνει δυναμική, διότι όλοι θέλουν να τη γιορτάσουν, αλλά και της τρώει την ικμάδα, διότι δεν είναι εύκολο να της δοθεί το περιεχόμενο που θα την καταστήσει όχι ξεχωριστή απλώς  στον χρόνο, αλλά για τον καθέναν άνθρωπο. Πάντοτε, βεβαίως, τα Χριστούγεννα είναι ξεχωριστά για τα παιδιά. Διακοπές από το σχολείο, έθιμα και παραδόσεις, όπως τα κάλαντα, τα δώρα, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, η έξοδος την παραμονή, οι αγορές, παρότι περιορισμένες λόγω της κρίσης.

Αλλά και η θύμηση ορισμένων ωραίων ιστοριών, όπως αυτή με το κοριτσάκι που ονειρεύεται μέσα από τα σπίρτα του ή τον πλούσιο μοναχικό γερο- τσιγκούνη Εμπενίζερ Σκρούτζ που συναντά τα τρία φαντάσματα, του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντός του ή τους δικούς μας καλικάντζαρους, που πριονίζουν το δέντρο της γης.

Ἐπίκαιρες σκέψεις – «Ὁ Θεὸς ἐπὶ γῆς»

.

Ἀπὸ τὸν Βασίλειο Χ. Στεργιουλη

Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ μέγιστο ἱστορικὸ γεγονὸς μὲ στοιχεῖα ἀναμφισβήτητα, χρόνο, τόπο, πρόσωπα.

Ἀδιαμφισβήτητη ἡ ὕπαρξη του. Χαρμόσυνο τὸ μήνυμα του. Λαμπρὸς ὁ πανηγυρισμὸς τοῦ ὡς τὶς μέρες μας. Εἶναι ἡ μεγαλύτερη γιορτὴ τῆς χριστιανικῆς μας πίστης. Ἡ βάση καὶ ἡ ἀφετηρία ὅλων τῶν ἄλλων χριστιανικῶν ἑορτῶν.

Ὅλες οἱ γιορτὲς πρὸς τιμὴν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, οἱ λεγόμενες Δεσποτικές, ὅπως ἡ Βάπτιση, ἡ Μεταμόρφωση, ἡ Σταύρωση, ἡ Ἀνάσταση, ἡ Ἀνάληψη καὶ ἡ Πεντακοστή, προϋποθέτουν τὴ Γέννηση. Χωρὶς αὐτὴν δὲν νοοῦνται. Ἄν δὲν γεννιόταν ὁ Χριστός, δὲν θὰ βαπτιζόταν, δὲν μεταμορφωνόταν, δὲν θὰ σταυρώνονταν, δὲν θὰ ἀνασταινόταν, δὲν θὰ αναλαβανόταν στοὺς οὐρανούς.

Μεγάλο καὶ θαυμαστὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Εἶναι τὸ μοναδικὸ μὲ τὶς δυὸ φύσεις, τὴν θεϊκὴ καὶ τὴν ἀνθρώπινη, Καθὼς καὶ τὶς δυὸ γεννήσεις. Γεννήθηκε προαιώνιως ὡς Θεός. Καὶ ενανθρώπησε, δηλαδὴ γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπὸς σέ συγκεκριμένο χρόνο. Ἦταν Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἔγινε υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου (τῆς Παναγίας) μὲ μοναδικὸ σκοπὸ τὴ σωτηρία μας.

Ἐκστατικὸς ὁ ὑμνωδὸς ψάλλει: «Δι’ ἡμᾶς θεὸς ἐν ἀνθρώποις διὰ τὴν καταφθαρείσαν φύσιν ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν…». Μοναδικὸ καὶ ἀνερμήνευτο τὸ γεγονὸς τῆς θεϊκῆς ἐνανθρωπήσεως. Ἐκφραστικὸ τῆς μεγάλης ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ ὁ ὑμνωδὸς προτρέπει: «Ἄσατε τῷ Κύριω πᾶσα ἡ γῆ καὶ ἐν εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε λαοὶ καὶ ὅτι δεδόξασται».

Η πιό χαρωπή εικόνα!

Τὴν εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τὴν βλέπουν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἶναι μυημένοι στὸ πνεῦμα τῆς ὀρθοδόξου λατρείας φορτωμένη μὲ περιττὲς λεπτομέρειες. Ἡ σύνθεσή της τοὺς φαίνεται κάπως παιδαριώδης, ἄταχτη, περισσότερο ἁπλοϊκὴ παρὰ σοβαρή.

Ἐν τούτοις, αὐτὴ ἡ ἀφέλεια κι αὐτὴ ἡ ἁπλοϊκότητα εἶναι κάτι πολὺ βαθύ, κάτι ποὺ μᾶς κάνει νὰ θυμηθοῦμε τὰ λόγια τοῦ Κυρίου: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὃς ἐὰν μὴ δέξηται τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ὡς παιδίον, οὐ μὴ εἰσέλθῃ εἰς αὐτήν».

Επί τη εορτή των Χριστουγέννων

.

Διονυσίου Λ. Ψαριανού (†)
Μητροπολίτου Σερβιών και Κοζάνης

Αδελφοί μου εν Κυρίω αγαπητοί

«Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν …» (Ιωαν,1,14). Η σοφία και ο λόγος του Θεού, ο Μονογενής Υιός του Πατρός έκλινεν ουρανούς και κατέβη . « Δι’ ημάς και δια την ημετέραν σωτηρίαν » ( Σύμβολον της Πίστεως, άρθρο 4), εις τον προσδιωρισμένον καιρόν, « εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού» ( Γαλ . 4, 4) εις τον κόσμον . Ο προ των αιώνων εγεννήθη εν χρόνω , ο άσαρκος έλαβε σάρκα, ο Θεός έγινε άνθρωπος. Το ανερμήνευτον τούτο θαύμα εορτάζει η Εκκλησία και οι πιστοί αναγόμεθα δια της διανοίας επί την Βηθλεέμ, ένθα προ δύο περίπου χιλιάδων χρόνων εγεννήθη ο Χριστός.

«Και ο Λόγος σαρξ εγένετο …». Ούτως ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ομιλεί περί του ανερμηνεύτου εκείνου θαύματος της θείας ενανθρωπήσεως. Οι δύο Ευαγγελισταί , ο Ματθαίος και ο Λουκάς, μας ομιλούν περί των περιστατικών, τα οποία συνέβησαν κατά τη θεία γέννησιν και περί των συνθηκών, υπό τας οποίας εγεννήθη ο Σωτήρ του κόσμου. Εκεί ο Ευαγγελισμός, η απογραφή, η Βηθλεέμ, οι ποιμένες, ο αστήρ, οι Μάγοι. Εκεί εν πρώτοις η Παρθένος Μαρία και ο δίκαιος Ιωσήφ.

« Και ο Λόγος σαρξ εγένετο …». Εις ταύτην μόνον την φράσιν μετ ‘ επιγραμματικής λιτότητος ο τέταρτος Ευαγγελιστής συμπεριέλαβεν όλα τα γεγονότα και τα περιστατικά της θείας γεννήσεως. Οι μεν λοιπόν Ευαγγελισταί ιστορούν τα γεγονότα, ο δε Ιωάννης θεολογεί επί των γεγονότων. Δι’ ενός βλέμματος προφητικού βλέπει ενώπιόν του όλον το μυστήριον της σαρκώσεως και δι’ ενός λόγου, υπό την έμπνευσιν του Αγίου Πνεύματος εκφράζει το παν, κατά τρόπον απόλυτον και κατηγορηματικόν , μηδεμίαν επιδεχόμενο αμφισβήτησιν .