Αιγαίο Πέλαγος, μια πανάρχαια Ελληνίδα θάλασσα

.

του Βασίλη Σαϊσανά

Η Ελληνίδα Θάλασσα, όταν η ιστορία δίνει τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε. Η Ελληνίδα Θάλασσα του Αιγαίου Πελάγους, η αναγνώριση της αδιαμφισβήτητης ελληνικότητας του Αιγαίου μέσα από την ίδια την ιστορία και τους αντιπάλους της Ελλάδος κατά τους περσικούς πολέμους και την εκστρατεία του Ξέρξη.

Όπως μας παραθέτει ο Ηρόδοτος, ο Λυδός Πύθιος εγγονός του Βασιλιά Κροίσου και σύμμαχος του Ξέρξη αναφέρεται στο Αιγαίο Πέλαγος ως Ελληνίδα Θάλασσα και το αναφέρει μάλιστα κατάφωρα μπροστά στον ίδιο τον Ξέρξη σε διάλογο που είχαν.

Η φράση αυτή μπορεί να λειτουργήσει ως ιστορικό τεκμήριο της ακλόνητης, αναμφισβήτητης και εδραιωμένης πολιτισμικής και στρατιωτικής κυριαρχίας του Αιγαίου από τους Έλληνες ήδη από την εποχή αυτή.

Η ίδια η ιστορία εν γένει πρέπει να χρησιμοποιείται ως μήνυμα για όσους αμφισβητούν την πατρότητα του Αιγαίου αλλά και ως μέσο για την προώθηση τον ελληνικών θέσεων σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Παραθέτω το απόσπασμα. [7.28.1] Ο Ξέρξης στάθηκε απορημένος μ᾽ αυτή την τελευταία πληροφορία και κατόπι ρώτησε ο ίδιος τον Πύθιο πόση να ᾽ταν η περιουσία του.

Το θάρρος των Ελλήνων κόντρα στους Πέρσες στον Μαραθώνα – Τί γράφει ο Ηρόδοτος

 

του Βασίλη Σαϊσανά,

Στην μάχη του Μαραθώνα όταν ο ελληνικός στρατός έλαβε θέσεις μάχης και δόθηκε το σύνθημα της επίθεσης οι Αθηναίοι προσεγγίζοντας την αντίπαλη παράταξη ανέπτυξαν ταχύτητα και εφόρμησαν με πρωτοφανή σφοδρότητα εναντίον των Περσών επιτιθέμενοι τρέχοντας.

Οι Πέρσες όταν είδαν τους αριθμητικά λιγότερους Αθηναίους να επιτίθενται με ταχύτητα εναντίον τους χωρίς υποστήριξη από ιππικό και τοξότες σάστισαν και θεώρησαν ότι οι Έλληνες έχουν καταληφθεί από μανία που θα τους οδηγήσει στην καταστροφή. Οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς στην μάχη που θα ακολουθήσει πολεμώντας με ανδρεία και θάρρος θα νικήσουν κατά κράτος τους Πέρσες και θα τους εκδιώξουν από την Ελλάδα.

Οι Αθηναίοι όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ηρόδοτος ήταν οι πρώτοι από τους Έλληνες που επιτέθηκαν τρέχοντας εναντίον των Περσών και δεν δείλιασαν αντικρίζοντας την μηδική στολή όπως συνέβαινε μέχρι τότε. Παραθέτω την παράγραφο από το βιβλίο του Ηροδότου που αναφέρεται στην στιγμή της επίθεσης:

Ο Μεγιστίας ο Ακαρνάν «Ένας λησμονημένος ήρωας»

[Του Γεωργίου Τσούπα, εκπαιδευτικού]

.

Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν για έναν άλλο μεγάλο Ήρωα των Θερμοπυλών, τον ΜΕΓΙΣΤΙΑ ΤΟΝ ΑΚΑΡΝΑΝΑ; Ίσως μόνον ελάχιστοι.

Ακολούθησε το εκστρατευτικό σώμα των Ελλήνων στις Θερμοπύλες οικιοθελώς, μαζί με τον μοναχογιό του, αφού στις Ελληνικές δυνάμεις, οι οποίες συγκεντρώθηκαν στην Τραχίνα, δεν αναφέρονται Ακαρνάνες, τους οποίους συναντούμε συμμετέχοντες στον κοινόν αγώνα κατά των Περσών με οργανωμένο σώμα, αργότερα στις Πλαταιές.

Ήταν μάντης και οιωνοσκόπος, καταγόμενος από το λαμπρό μαντικό γένος των Μελαμποδιδών, με γενάρχη τον Μελάμποδα και ένδοξους προγόνους τον Αντιφάτη, τον Οϊκλή, τον Αμφιάραο και τον Αμφίλοχο.

Δυστυχώς ο ιστορικός των Περσικών πολέμων Ηρόδοτος, ο οποίος αφιερώνει μεγάλο μέρος της αφήγησης του για τα γεγονότα των Θερμοπυλών στον ΜΕΓΙΣΤΙΑ, δεν μας αναφέρει ποια Ακαρνανική πόλη ήταν η γενέτειρά του, αλλά η αναφορά του γένους του, προκρίνει σαν πιθανότερη πόλη καταγωγής του το Αμφιλοχικόν Άργος, ή κάποια άλλη πολίχνη στην περιοχή της αρχαίας Αμφιλοχίας.

Πλεονεκτήματα και αδυναμίες της Δημοκρατίας μέσα από κείμενα των Ηροδότου – Ξενοφώντος – Αισχύλου

archaia-ellada.blogspot

Ιστορίας Αλήθεια

Την αρχαία ελληνική γραμματεία απασχόλησαν επανειλημμένως τα μεγάλα ερωτήματα της πολιτικής θεωρίας και πράξης. Ιδιαίτερα, τα πλεονεκτήματα και οι αδυναμίες της δημοκρατίας έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον πολλών αρχαίων συγγραφέων που αντιπροσωπεύουν διαφορετικά είδη της. Είναι γεγονός ότι, η δημοκρατία ήταν ένα πολίτευμα που στηρίχθηκε σε τολμηρές μεταρρυθμίσεις και συνδέθηκε με τα ανεπανάληπτα επιτεύγματα της Αθήνας του 5ου π.Χ αιώνος. Από την άλλη όμως, δέχθηκε αρκετές επικρίσεις για τα κακώς κείμενα που εμφάνισε. Προκλήθηκαν έτσι αλλεπάλληλες συζητήσεις, που η αντανάκλασή τους είναι κάτι παραπάνω από εμφανής στα κείμενα της εποχής. Στα πλαίσια αυτά κινείται η μελέτη των αποσπασμάτων από τις Ιστορίες του Ηροδότου, τα Ελληνικά του Ξενοφώντα και τις Ευμενίδες του Αισχύλου. Η προσέγγιση των παραπάνω αποσπασμάτων θα γίνει, αφού ληφθούν υπόψη το ιστορικό και ιδεολογικό τους περίγραμμα, το γραμματειακό τους είδος, καθώς και η οπτική γωνία κάθε συγγραφέα.

ΗΡΟΔΟΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ 3, 80-82

Ο Ηρόδοτος ήταν ο πρώτος ιστοριογράφος1. Υπήρξε θαυμαστής της Αθήνας και της δημοκρατίας της. Έζησε εξάλλου την περίοδο της μεγάλης της ακμής (μέσα του 5ου π.Χ). Είχε σε πολύ μεγάλη εκτίμηση τον Περικλή και τον θεωρούσε ικανότατο πολιτικό. Θεωρεί το δημοκρατικό πολίτευμα ως τον καθοριστικό παράγοντα της Αθηναϊκής ανάπτυξης. Οι στρατιωτικές επιτυχίες των Αθηνών αποδίδονται από τον ίδιο στο γεγονός ότι ο κάθε πολίτης αισθανόταν ελεύθερος, και επομένως περισσότερο υπεύθυνος ως μέλος της κοινότητας.

Ο Ληλάντιος Πόλεμος [ένας πόλεμος που κρίθηκε από το θεσσαλικό ιππικό]

Χάρτης του Ληλάντιου πεδίου. Η εικόνα ανέβηκε από τον Wikibelgiaan στην el.wikipedia.org

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου – συγγραφέα

ΓΕΝΙΚΑ: Ο Θουκυδίδης και ο Ηρόδοτος αναφέρονται στον πόλεμο μεταξύ Ερέτριας και Χαλκίδας, των δύο μεγάλων πόλεων της Εύβοιας, την εποχή που οι δύο πόλεις βρίσκονταν στο απόγειο της ακμής τους, και ο οποίος έμεινε γνωστός σαν Ληλάντιος1 πόλεμος.

Αρχικά οι δύο πόλεις βρίσκοντας σε μια μορφή πολιτικής ένωσης με την Αθήνα, καθότι ανήκαν στα Ιωνικά φύλα. Μάλιστα, οι δύο Ιωνικές θέσεις στις Δελφικές Αμφικτιονίες είχαν δοθεί από μία στην Αθήνα και στους Ίωνες της Εύβοιας [εναλλάξ Ερέτρια ή Χαλκίδα]. Κατά τη διάρκεια του πολέμου τα δύο κράτη υπέστησαν μεγάλες καταστροφές με αποτέλεσμα να παρακμάσουν. Πιο σημαντική ήταν η καταστροφή της πόλης Λευκαντί, συμμαχική, καλύτερα μητρική πόλη της Ερέτριας, η οποία ερημώθηκε. Ο Ληλάντιος πόλεμος υπήρξε επίσης πεδίο συγκρούσεων ανάμεσα σε δύο εξέχουσες τάξεις της εποχής, τους Ιπποβότες (εκπαιδευτές αλόγων της Χαλκίδας) και τους Ιππείς (Ερετριείς αναβάτες).

ΑΓΧΕΜΑΧΑ ΟΠΛΑ: Πρέπει να τονισθεί ότι εκείνη την εποχή απαγορευόταν η χρήση όπλων που έπλητταν τον εχθρό από απόσταση, δηλαδή βέλη, σφενδόνες ή ακόντια. Κι αυτό σημαίνει ότι η ρίψη τέτοιου είδους όπλων θεωρείτο τακτική μάχης για δειλούς. Έτσι, “το να χτυπάς από απόσταση δεν ήταν τρόπος μάχης ανδρών που μεγάλωσαν διαβάζοντας την «Ιλιάδα» του Ομήρου”2. Συνεπώς, η μάχη δινόταν σώμα με σώμα και με τα λεγόμενα αγχέμαχα όπλα. Οι περισσότερες μάχες ήσαν απλές αντιπαραθέσεις οπλιτών, δηλαδή πολλαπλές μονομαχίες, και ως εκ τούτου ο εν λόγω πόλεμος εξελίχθηκε σε μονομαχίες οπλιτών και όχι σε αντιπαραθέσεις σχηματισμών φάλαγγας.

Η καύχηση

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου – συγγραφέα

.

“Βροντούν όλα τα σίδερα, βροντάει κι η σακοράφα”

       ΓΕΝΙΚΑ: Καύχηση είναι η περιαυτολογία και η τάση κάποιου να κομπάζει για τον εαυτό του και τα επιτεύγματά του. Η καύχηση δείχνει αλαζονεία, έπαρση και κομπορρημοσύνη. Παρ’ όλα αυτά η καύχηση σε μία και μόνο περίπτωση, στην οποία θα αναφερθούμε πιο κάτω, αποτελεί αρετή και όχι πάθος. Στην ψυχολογία καύχηση είναι η τάση κυρίως, αλλά όχι μόνο, των παιδιών να περιαυτολογούν ως αποτέλεσμα υπερβολικής εκδήλωσης εγωκεντρισμού ή μειονεξίας και συμπλεγμάτων κατωτερότητας.

    Ο ΑΟΙΔΟΣ ΘΑΜΥΡΙΣ: Στην πλούσια ελληνική Μυθολογία βρίσκουμε το όνομα του Θάμυρη (Ιλιάδα), υποδειγματική μορφή, μυθική ενσάρκωση, θα λέγαμε της πλούσιας αρχαίας ελληνικής σοφίας, του καυχησιάρη. Κάποτε ο αιδός αυτός βρέθηκε στο παλάτι του Ευρύτου στην Οιχαλία, για να πάρει μέρος σε ποιητικό διαγωνισμό. Εκεί, περήφανος για την τέχνη του, ο Θάμυρις καυχήθηκε πως θα νικούσε ακόμη κι αν τον ανταγωνίζονταν οι ίδιες οι Μούσες. Για την καύχησή του αυτή, την ύβριν, προς τις θεότητες, οι Μούσες τιμωρώντας τον παραδειγματικά, τον τύφλωσαν και του πήραν το χάρισμα της μουσικής, καθιστώντας τον τελείως άμουσο.

   ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΟΦΙΑ: Στην αρχαία ελληνική η λέξη που ταυτίζεται με την καύχηση είναι η “οίησις” ακόμη και η “ύβρις”. Έτσι σε ανθολογίες αρχαίας σοφίας διαβάζουμε: “Οίησις ακάθαρτον φύσει εστί και προκοπής εγκοπή. Ύβριν ου στέργουσι (δεν ανέχονται) ουδέ δαίμονες (θεοί).” Ακόμη η ανώνυμη αρχαία σοφία τονίζει: “Μη καυχώ τα εις αύριον, ου γαρ οίδας τι τέξεται η επιούσα (η επομένη)”.

Η κρητική καταγωγή των Φιλισταίων (αρχαίων Παλαιστινίων)

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

Από τον ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ

«Εμείς οι Παλαιστίνιοι καταγόμαστε από την Κρήτη. Φύγαμε από την Κρήτη και πήγαμε στην Παλαιστίνη. Ξαναγυρίσαμε στην Κρήτη και ξαναφύγαμε από την Κρήτη και ξαναπήγαμε και εγκατασταθήκαμε μονίμως στην Παλαιστίνη…»

Γιασέρ Αραφάτ, Αθήνα 15 Δεκεμβρίου 1981[1]

Το ζήτημα της καταγωγής του σύγχρονου παλαιστινιακού έθνους έχει απασχολήσει κατά καιρούς πλήθος ερευνητών. Οι ίδιοι αραβόφωνοι και στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, με μεγάλο ποσοστό Ορθοδόξων μεταξύ τους, είθισται να θεωρούνται αραβικός λαός. Ωστόσο, σήμερα πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των ειδικών επιστημόνων συμφωνούν, ότι τουλάχιστον οι αρχαίοι Παλαιστίνιοι, οι Φιλισταίοι, ήταν κρητικής καταγωγής Πελασγοί, οι οποίοι σε πανάρχαια εποχή αποίκισαν τις ακτές της Μέσης Ανατολής.

Αλλά και στους αιώνες που ακολούθησαν η ελληνική παρουσία στην περιοχή ενισχύθηκε σημαντικά ιδίως κατά τα ελληνιστικά χρόνια, όταν ο ελληνικός πληθυσμός της Παλαιστίνης έφθασε να είναι το κυρίαρχο στοιχείο της περιοχής. Αυτοί οι πληθυσμοί, πελασγικοί και ελληνικοί, άρχισαν να φθίνουν τα πρώτα χρόνια του μεσαίωνα εξαιτίας των βίαιων εκχριστιανισμών τους από το ρωμαιοχριστιανικό κράτος. Η ελληνική γλώσσα έπαψε να μιλιέται ιδίως μετά την εξάπλωση του Ισλάμ και την προσχώρηση των λαών αυτών στη νέα θρησκεία σε μία απέλπιδα προσπάθεια να απαλλαγούν από τη ρωμαιοχριστιανική καταπίεση.

Οι Κίκονες της αρχαίας Θράκης

Οι Κίκονες ήταν Θρακικός λαός που κατοικούσε στην περιοχή ανάμεσα στη Βιστονίδα λίμνη και τις εκβολές του ποταμού Έβρου.

Για πρώτη φορά οι Κίκονες αναφέρονται από τον Όμηρο. Στην Ιλιάδα (Β 846) μνημονεύονται ως σύμμαχοι των Τρώων, που είχαν εκστρατεύσει με τον αρχηγό τους Εύφημο.

ΟΙ ΘΡΑΚΕΣ ΤΗΣ Μ. ΑΣΙΑΣ (μέρος Β’)

Χάρτης της Θράκης Φωτογραφία από:www.biblicalstudies.ru/Maps/Thracia

ΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΙΚΡΑΝ ΑΣΙΑΝ ΘΡΑΚΕΣ

.Τ

 το πρώτο μέρος

«Οι Θράκες ου μόνον Ευρωπαίοι,

αλλά και Ασιανοί

(Άρριαν. Νικομ. 37)

.

ΦΡΥΓΕΣ.

Η Φρυγία εξετείνετο προς ανατολάς της Τρωάδος και προς νότον της Μυσίας κατά μήκος αυτών, έφθανε δε προς νότον μέχρι της Λυδίας και προς ανατολάς κατά τους πανάρχαιους μεν χρόνους πολύ πέραν του Σαγγαρίου, κατά δε τους μεταγενεστέρους μέχρι αυτού. Περιελάμβανε δε η Φρυγία την κυρίως ή Μεγάλην Φρυγίαν, της οποίας μικρόν μέρος ήτο η διακεκαυμένη Φρυγία, και την επίκτητον ή Έλλησποντιακήν Φρυγίαν, ήτις περιελάμβανε τα νότια του Ολύμπου και τον Ελλήσποντον.

Η Φρυγία ήτο χώρα γονιμωτάτηκαι πλουσιατάτη, γνωστή δε εις τους Έλληνας από τους πανάρχαιους χρόνους. Ήτο επίσης πλουσιωτάτη και εις μεταλλεία, διότι ο φημισμένος πλούτος του Ταντάλου και των Πελοπιδών προήρχετο από τα μεταλλεία, τα όποία ήσαν περί την Φρυγίαν και το όρος Σίπυλον682.

ΟΙ ΘΡΑΚΕΣ ΤΗΣ Μ. ΑΣΙΑΣ (μέρος Α’)

Χάρτης της Θράκης Φωτογραφία από:www.biblicalstudies.ru/Maps/Thracia

ΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΙΚΡΑΝ ΑΣΙΑΝ ΘΡΑΚΕΣ

.

 «Οι Θράκες ου μόνον Ευρωπαίοι,

αλλά και Ασιανοί

(Άρριαν. Νικομ. 37)

.

Είπομεν ήδη προηγουμένως, οτι την χώραν ταύτην απ’ αρχαιοτάτων χρόνων, δηλαδή πολύ προ των Τρωικών, άλλα και μετά ταύτα, την είχον καταλάβει διάφορα Θρακικά έθνη, οι Μυσοί, Φρύγες, Θυνοί, Βιθυνοί, Μαιδοθινοί, Βέβρυκες, Μαριανδυνοί, Μύγδονες, Παίονες, Δρύωπες, Δόλωνες, Τρήρες και άλλα Θρακικά φυλά.

Κατοικούσαν δε τα έθνη ταύτα γενικώς εις την χώραν, ήτις περιλαμβάνεται μεταξύ του Αιγαίου πελάγους, Ελλησπόντου, Προποντίδος, Βοσπόρου, Ευξείνου Πόντου μέχρι των εκβολών του Σαγγαρίου και έφτανε προς νότον μέχρι της Ιωνίας και της Λυδίας. Περιελάμβανε δηλαδή γενικώς την Βιθυνίαν, την Μυσίαν, Φρυγίαν και Λυδίαν. Όταν όμως αργότερον, κατά τους κυρίως ιστορικούς χρόνους, ελέγετο ειδικώς «ή εν Άσία Θράκη», εσήμαινε μόνον το τμήμα, το περιλαμβανόμενον μεταξύ του στόματος του Βοσπόρου ή του Πόντου και της Ποντοηρακλείας.

Ή χώρα αυτή είνε από τας ευφορωτέρας του κόσμου.

Ό Όμηρος θαυμάζει τον πλούτον της και αποκαλεί αυτήν εριβώλακα (γονιμωτάτην), ερατεινήν (χαριτωμένην) και αμπελόεσσαν.

Κνωσσός – Το παλάτι του Μίνωα ( μέρος πρώτο)

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

To πιο σημαντικό κέντρο του Μινωικού Πολιτισμού, η Κνωσός, είναι χτισμένη πάνω στο λόφο της Κεφάλας μέσα σε ελιές, αμπέλια και κυπαρίσσια, βρίσκεται 5 χιλ. ΝΑ του Ηρακλείου και καλύπτει μια έκταση περίπου 15 τετρ. χλμ. Η επιλογή της περιοχής έγινε με βάση τη στρατηγική της θέση και τα φυσικά της πλεονεκτήματα. Βρίσκεται ανάμεσα στους δυο ποταμούς Βλιχιά και Καίρατο (σημερινό Κατσαμπά), με εύκολη πρόσβαση στη θάλασσα, αλλά και στο εσωτερικό της Κρήτης. Σύμφωνα με την παράδοση ήταν η έδρα του βασιλιά Μίνωα και πρωτεύουσα του κράτους του.

Η Κνωσός ήταν μια σημαντική πόλη κατά την αρχαιότητα, με συνεχή ζωή από τα νεολιθικά χρόνια μέχρι τον 5ο μ.Χ. αιώνα και εκεί χτίστηκε το πρώτο σημαντικό μινωικό ανάκτορο της Κρήτης. Πρόκειται για το πιο σημαντικό δείγμα του Μινωικού πολιτισμού, που έζησε την ακμή του από το 1700 έως το 1450 π.Χ. Με το χώρο του ανακτόρου της Κνωσού συνδέονται συναρπαστικοί μύθοι, όπως του Λαβύρινθου με τον Μινώταυρο και του Δαίδαλου με τον Ίκαρο.

Γιατί διδάσκουμε στα παιδιά τα αρχαία Ελληνικά.

Η αποθέωση του Ομήρου. Στα πόδια του η Ιλιάδα και η Οδύσσεια. Jean Auguste Dominique Ingres, 1827

Ανέκδοτη ομιλία του Ι.Θ. Κακριδή για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών*

Κείμενο: Ι.Θ. Κακριδής

Αληθινά λυπούμαι που τον καιρό αυτό είμαι αναγκασμένος να βρίσκομαι μακριά από την Ελλάδα, κι έτσι στερήθηκα τη χαρά να πάρω μέρος στο Συνέδριο αυτό, που σκοπό έχει να μελετήσει τις βασικές αρχές των νέων θεσμών που αποφάσισε το Υπουργείο Παιδείας στην προσπάθειά του ν’ ανυψώσει μέσα στ’ άλλα και τη Μέση Εκπαίδευση.

Τίποτε δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει την παρουσία του ανθρώπου. Αν, παρ’ όλους τους δισταγμούς, αποφάσισα στο τέλος να καταγράψω μερικές μου σκέψεις και να παρακαλέσω να διαβαστούν μπροστά στην ολομέλεια του Συνεδρίου, αυτό έγινε γιατί δεν ήθελα ν’ απουσιάζω ολωσδιόλου από μια τόσο μεγάλη συγκέντρωση συναδέλφων-για ένα θέμα μάλιστα τόσο σημαντικό για τη μελλοντική προκοπή του τόπου μας.

Επαναστατικό είναι το νέο εκπαιδευτικό σύστημα από πολλές πλευρές. Η πιο επαναστατική από όλες τις καινοτομίες του είναι ίσως η απόφαση, στο τριτάξιο Γυμνάσιο οι αρχαίοι Έλληνες κλασικοί να διδάσκονται από μετάφραση, και μόνο στην τελευταία τάξη να δίνεται μια γενική εισαγωγή στους νόμους του αρχαίου αττικού λόγου.

Ο νεωτερισμός αυτός δημιουργεί ένα πλήθος προβλήματα στην πραχτική του εφαρμογή, προκαλεί όμως και καθαρά θεωρητικές απορίες. Το μεγάλο πρόβλημα, που είναι φυσικό να βασανίζει τον καιρό αυτό το φιλόλογο του Γυμνασίου, είναι αν το νέο σύστημα θα μπορέσει ν’ ανταποκριθεί στο βασικό σκοπό της διδασκαλίας των αρχαίων Ελληνικών, τη στιγμή που ο αρχαίος λόγος θα πάψει ν’ ακούγεται αυτούσιος στο Γυμνάσιο.

Άγνωστοι Έλληνες: Palacio de las Grecas στην κεντρική Αμερική

Οικοδόμημα με το Δελφικό Έψιλον, σύμβολο του Απόλλωνα

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

.

Από ενάρξεως ύπαρξης των εθνών-κρατών, έγινε προσπάθεια να «συρρικνωθεί» ο Ελληνισμός και να περιοριστεί σε όσο το δυνατόν μικρότερα σύνορα.

Έπειτα επιχείρησαν -και εν μέρει το κατάφεραν-  να μας πείσουν πως Έλληνες δεν υπάρχουν σήμερα. Ότι το έθνος των Ελλήνων έχει «μπασταρδευτεί, ότι δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, ότι, ότι…

Τους διέφυγε όμως κάτι· Έλληνας δεν είναι μόνο ο Ελλαδίτης αλλά αντιθέτως υπάρχουμε εκατομμύρια σε όλον τον κόσμο, κάτι που φαίνεται και από το πλήθος των Ελληνογενών που σας παρουσιάζουμε εδώ και κάποιον καιρό.

Στο παρόν άρθρο θα σας παρουσιάσουμε την έντονη ελληνική παρουσία στην κεντρική Αμερική και συγκεκριμένα στο Μεξικό.

Η εν λόγω χώρα βρίθει αρχαιολογικών χώρων, κάποιοι εκ των οποίων αποδίδονται στην φυλή των Μάγιας, οι οποίοι σύμφωνα με την παράδοση πήραν το όνομά τους από την Μαία, μητέρα του Ερμή, αγγελιοφόρου των θεών.

Οι ναοί που οικοδομούσαν, καθώς και οι λαβύρινθοι στο εσωτερικό τους,  ήταν ίδιας τεχνοτροπίας με αυτή των Ελλήνων της Μινωικής περιόδου.

Η Μάχη του Μαραθώνα

Αναδημοσίευση από το Ελλήνων Ιστορία

.

Ήταν Σεπτέμβριος του 490 π.Χ, οι Αθηναίοι απο την εποχή του Κλεισθένη εξέλεγαν καθε χρόνο 10 στρατηγούς που αναλάμβαναν την διακυβέρνηση του στρατού εκ περιτροπής ανά ημέρα. Ένας 11ατος ήταν ο πολέμαρχος που είχε δικαίωμα να αδηγεί την τιμητική δεξιά πτέρυγα στην μάχη και να προεδρεύει στην ψηφοφορία στο πολεμικό συμβουλίο. Δυο απο τους στρατηγούς ήταν ο Μιλτιάδης και ο Αριστείδης. Όταν μαθεύτηκε ότι οι Πέρσες έφτασαν στον Μαραθώνα η κατάπληξη των Αθηναίων πρέπει να ήταν μεγάλη αν σκεφτούμε το πλήθος των εχθρών καθώς και την άλωση της Νάξου και την καταστροφή της Ερέτριας οι οποίες προηγήθηκαν. Οι στρατηγοί έστειλαν τον Φειδιππίδη στην Σπάρτη να ζητήσει βοήθεια ο οποίος λέγεται ότι έφτασε πεζός μεσα σε 48 ώρες.Η απάντηση των Λακεδαιμονίων που συζητείται ακόμα και σήμερα αν ήταν όντως πραγματική ή υπεκφυγή ήταν ότι θα έστελναν βοήθεια αλλά μετά 5 ημέρες και ο λόγος ήταν η ένατη μέρα της σελήνης και απογορευόταν απο αρχαίους νόμους να εκστρατεύσουν.

Στο πολεμικό συμβούλιο που έγινε στο Μαραθώνα οι Μιλτιάδης και Αριστείδης υποστήριξαν ότι πρέπει να πολεμήσουν χωρίς αναβολή αλλά οι υπόλοιποι θεώρησαν ότι έπρεπε να περιμένουν τους Σπαρτιάτες. Στο τέλος μετά απο λογομαχίες