Τα τέσσερα «…ἀλλ’ οὐκ…»

από Το σπιτάκι της Μέλιας

Γράφει ο Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος, Κιλκίς

Στους σημερινούς έσχατους και δυσκαρτέρητους καιρούς, φόβος, συστολή και σιωπή επέπεσε στα στόματα, τα οποία τάχθηκαν να διαφυλάξουν και να κηρύξουν την μοναδικότητα της Αλήθειας, την οποία διδάσκει η Εκκλησία μας. Και δε σταματούν εδώ, αλλά αντιθέτως, κηρύττουν ανερυθριάστως και σκληροκαρδίως ως «αλαζονική αποκλειστικότητα» την πίστη στη μοναδικότητα της αποκεκαλυμμένης στους αγίους μας Αλήθειας του Χριστού. Ο απόστολος Παύλος όμως, μας παρηγορεί, από προσωπική πείρα, να μην χάνουμε την ελπίδα και το θάρρος της ομολογίας για την πίστη στη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού και των αγίων του.

Τα τέσσερα «ἀλλ’ οὐκ» μάς τα καταθέτει ο απόστολος Παύλος στην Β΄προς Κορινθίους επιστολή. Μ` αυτά δηλώνει την αδιάλειπτη παρουσία του Θεού στο επίπονο έργο του. Ενώ δηλαδή δοκιμάζεται από τις θλίψεις στο έργο της κήρυξης του Ευαγγελίου «συν τοις λοιποίς αποστόλοις» και αυτές παρουσιάζουν συνεχώς μια κλίμακα αναβάσεως ως προς τη δυσκολία τους, παρεμβαίνει ο Θεός και δίνει τη λύση:

« Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν, ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ’ οὐκ ἀπολλύμενοι». (Β΄Κορ. 4,7-9)

Ορθόδοξε λαέ, μέμνησο του Κολυμπαρίου!

από το σπιτάκι της Μέλιας

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Ο τίτλος του παρόντος άρθρου θυμίζει την αρχαία φράση, την οποία έλεγε καθημερινά ο υπηρέτης στον Πέρση βασιλιά Δαρείο, υπενθυμίζοντας του ότι έπρεπε να τιμωρήσει τους Αθηναίους, γιατί συμμετείχαν στην πυρπόληση των Σάρδεων: «Δέσποτα, μέμνησο των Αθηναίων!», του έλεγε κάθε πρωί που άνοιγε τα μάτια του.

Ναι, είναι δανεισμένο το «μέμνησο» από τη φράση εκείνη. Μόνο που γράφεται εδώ, όχι για να εγείρει αισθήματα εκδίκησης ή αντιπάθειας σε πρόσωπα, όπως αυτή του Δαρείου προς τους Αθηναίους, αλλά για να στηθεί ως μια μικρή ασπίδα αντίστασης στην καταστροφική προσπάθεια μεταπατεροποίησης της Παράδοσης της Εκκλησίας μας.

Να βοηθήσει στο κατά δύναμη, ώστε η σύνοδος του Κολυμπαρίου να εντυπωθεί και να παραμείνει στη θύμηση και στη συνείδηση του λαού, ως το θλιβερό εκκλησιαστικό γεγονός, το οποίο κατέστη επισήμως έρεισμα και εφαλτήριο διάδοσης και εδραίωσης της παναιρέσεως του οικουμενισμού. Ακόμη δε, ότι η σύνοδος αυτή πραγματοποιήθηκε, για να γίνει η δικλείδα ασφαλείας, που έρχεται να κλειδώσει, να επιβεβαιώσει, να εγκρίνει και να διασφαλίσει την «κανονικότητα» των μέχρι τούδε αλλά και πασών των διαπραχθέντων και διαπραχθησομένων οικουμενιστικών αυθαιρεσιών.

Για ποια περιουσία μας κλαίμε;

από το σπιτάκι της Μέλιας

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Σιωπή. Νεκρική σιωπή σκέπασε τη γη και τον ουρανό της πατρίδας μας. Δεν ακούγεται άχνα. Μόνο πόνος. Μουγγός, εσώψυχος ο πόνος. Και το κλάμα του λαού αφανέρωτο. Βασίλισσα στέκει η σιωπή, παρακολουθώντας την άρδην ανατροπή των πάντων.

Σιωπά και κλαυθμυρίζει ο Νεοέλληνας: «Μας έλειψε, λέει, η περιουσία μας. Μας έφυγε η ουσία και μας έμεινε το περί. Μείναμε γύρω γύρω, απ` έξω και μακριά απ` αυτήν. Περί την ουσία, αλλά όχι μέσα στην ουσία. Χαθήκαμε, σβήσαμε. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουμε χωρίς την ουσία. Τα πάντα έγιναν ανούσια. Όλη η ζωή έχασε το νόημά της. Γιατί να ζούμε; Γιατί να ονειρευόμαστε; Γιατί να συνεχίζουμε αυτό το βάσανο, αφού με πολλή δυσκολία εξασφαλίζουμε ακόμη κι αυτόν τον επιούσιο; Ό,τι θέλει ας γίνει, αφού δεν έχει ουσία πια τίποτε».

Η κάθε μέρα που ξημερώνει, επιβεβαιώνει αυτήν την πραγματικότητα μέσα από τα απονενοημένα λόγια και έργα πολλών συνανθρώπων μας.

Η υμνολογία της Εκκλησίας μάς βεβαιώνει αδιάψευστα τη γνησιότητα και τα όριά της

από το σπιτάκι της Μέλιας

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Μέσα στη βαβελιανή σύγχυση της εποχής μας, την οποία έχει επιβάλει το οικουμενιστικό ρεύμα, σαστισμένος ο λαός του Θεού βρίσκεται να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα, αδυνατώντας να επισυναγάγει τον νου και την καρδιά και να συγκροτήσει σκέψη, ώστε να επιβεβαιωθεί σε ποια πίστη τέλος πάντων είναι ταγμένος, απ` όσες «κυκλοφορούν». Γι` αυτό επικρατεί και απόλυτη σιωπή εν πλήρη απορία, παρ` όλο που το «μεγάλο γεγονός» της συνόδου θα έπρεπε να είχε ξεκαθαρίσει τα πράγματα.

Ανατράπηκαν άρδην παραδοσιακά πράγματα, πάτριες διδασκαλίες και παρακαταθήκες.

Παραγκωνίστηκαν οι αποκεκαλυμμένες στους αγίους αλήθειες, θεωρήθηκαν ως μη χρειαζούμενες πλέον – μεταπατερική παράκρουση – και προωθούνται ανυπόστατα γεννήματα της υπεροψίας και εφευρήματα της «επιστήμης» της θεολογίας, από αφώτιστα κεφάλια, κυρίως από τα υψηλά επίπεδα, μέσα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Διότι οι οικουμενιστές διακονούν το μεγάλο κίνημα της παγκοσμιοποίησης.

Η εκκοσμίκευση, αυτή η μεγάλη «πόρνη», προσφέρεται και ικανοποιεί όλα τα πάθη του ανθρώπου. Έχει τους τρόπους της, τα κλειδιά, για να ανοίγει τις καρδιές και να τις κλέβει κυριολεκτικά και από τα υψηλά διακονήματα, για τα οποία τάχτηκαν και, αλίμονο, έδωσαν όρκο να τα φυλάξουν έως θανάτου. Θλιβερή αλήθεια!

Αναβολή συζήτησης: Έξυπνο «κόλπο» αλλ` ουκ εκ του αγαθού.

από Το σπιτάκι της Μέλιας

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Μετά από όσα διαδραματίστηκαν στην Κρήτη, και συγκεκριμένα με την ανυπακοή της αντιπροσωπείας της Ελλαδικής Εκκλησίας, στην εντολή που πήρε από την Ιεραρχία και την αλλοίωσή της, ήρθε στη συνέχεια η δεύτερη ανυπακοή, με μια πολύ ύποπτη κίνηση, με ένα περίπαιγμα, θα λέγαμε. Η μετάθεση – ουσιαστικά η αποφυγή- της συζήτησης του θέματος στην πρόσφατη σύνοδο της Ιεραρχίας.

Αποφυγή ήταν και μάλιστα προγραμματισμένη και σκόπιμη μετάθεση. Τουτέστιν απόρριψη (απόρριμμα= σκουπίδι, πλεονάζον, άχρηστο). Θα γίνει τέλος Νοεμβρίου, λέει, «όταν το Πάσχα θα πέσει Δευτέρα», όπως έλεγε παλιά και ένας γέρος στο χωριό μου.

Διά της μεθόδου της αναβολής, εργάζονται τα κοσμικά όργανα, όταν θέλουν να εκτονωθεί μια κατάσταση και να «περάσουν» κάποιο θέμα διά της προσφυγής στη λήθη. Όταν φοβούνται το λαό, θέλουν να κρατήσουν το «καλό όνομά τους» και να αποφύγουν απώλειες στα στρατόπεδά τους, στις ιδεολογικές τους τάξεις, επινοούν διάφορα τέτοια μηχανεύματα, για να βρουν πλήθος δικαιολογιών και αιτιάσεων, μέχρι να το σκεπάσει «ο πανδαμάτωρ χρόνος». Αναβολές στο Κυπριακό, στο Μακεδονικό και τα παρόμοια και είναι φανερό πού οδηγείται η κατάσταση.

Ελευθερία! Ένας λόγος…

από το σπιτάκι της Μέλιας

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Αποστατεί ο άνθρωπος. Πορεύεται το δρόμο του «αφίστασθαι». Αποστατεί. Από τι; Από πού; Από ποιον; Δεν έχει και πολλή σημασία. Πες από το κατά φύση. Πες από τα καθιερωμένα. Πες από το κοινώς και επί αιώνες λεγόμενο «λογικό». Πάντως «αφίσταται» και κρατάει όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις από «το δικό του όντως είναι». Από αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε. Διότι δεν είναι αυτός ο άνθρωπος, δεν είναι γι` αυτά πλασμένος. Γι` αυτά που βλέπουμε και ζούμε στην εποχή αυτή. Δεν του αξίζουν. Δεν του πρέπουν. Τον αδικούν κατάφορα. Αυτοαδικείται. Αλλά, συνεχίζει. Έχει το δικαίωμα;;;

Στην ανθρώπινη ιστορία, πάντα η αποστασία ακολουθείται από τον πόνο. Δεν πρόκειται για προφητεία ή μαγική πρόβλεψη ή επιστημονικό πόρισμα. Είναι γεγονός. Μόνο ο χρόνος τα χωρίζει.

Για να βρει την ελευθερία, λέει. Έχει ανάγκη, ο άνθρωπος από ελευθερία. Έχει ανάγκη την ελευθερία. Είναι πλασμένος για την ελευθερία. Ποια ελευθερία όμως;

Στρέφουμε το λόγο, για να κλείσει «ελεύθερα»:

Στην τελική ευθεία…

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

από Το σπιτάκι της Μέλιας

Δεν εκπλησσόμαστε από την αγωνιώδη ταχύτητα με την οποία κινούνται πλέον οι φορείς και τα πρόσωπα, κληρικοί και λαϊκοί, όσοι συμμετείχαν και όσοι λοιποί συμφώνησαν και συμφωνούν με τις αποφάσεις και τα σχέδια της Συνόδου της Κρήτης και που βάλθηκαν πάση θυσία και ει δυνατόν σε σύντομο χρόνο, να επιβάλουν τα σχέδιά τους.

Ήταν πασιφανές εδώ και δεκαετίες, ιδιαίτερα δε τον τελευταίο καιρό, που με περισσό θράσος και αλαζονεία εμφανίζονται ως καθαρά αποκλίνοντες από την πίστη και το ήθος των αγίων, παραμερίζοντας ή παρακάμπτοντας την ζωντανή παρουσία τους στη ζώσα Αγία Εκκλησία μας, τουτέστιν αγνοώντας και απαξιώνοντας το λαό του Θεού.

Αντί να κάνουν υπακοή και να ακολουθήσουν αυτά που το ομολογιακό συνοδικό κείμενο της Κυριακής της Ορθοδοξίας αναγγέλλει, παρουσιάζονται ως «χαμένα πρόβατα» και αναζητούν «να κάνουν χωριό με τους λύκους», παρόλο που οι περισσότεροι απ` αυτούς είναι «ποιμένες».

Περί «ευθανασίας» σκέψεις … «Ευ-θάνατος ή Φευ-θάνατος;»

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

από «το σπιτάκι της Μέλιας»

Εμείς μάθαμε δυο πράγματα από την Πίστη και την Παράδοσή μας. Πως υπάρχει ο θάνατος και η αθανασία. Τώρα ακούμε συχνά περί νέου επινενοημένου τρόπου θανάτου, της ευθανασίας. Καινούριο «επεισόδιο», που μπήκε στη ζωή μας. Θέλουν, λέει κάποιοι, φιλανθρωπότεροι του Θεού, από υπερβολική αγάπη στους δικούς τους, αλλά και στους εαυτούς τους, να προσφέρουν ευ-θάνατο.

Δηλαδή, όλο κι όλο, να μην πονέσει και να μην υποφέρει αυτός που αγαπούν, την ώρα που πεθαίνει. Κι έτσι συμβάλλουν στην απομείωση της από Θεού ορισμένης επίγειας ζωής του. Παρεμβαίνουν στο μέγα μυστήριο και γίνονται δολοφόνοι ή αυτόχειρες: «Ὄντως φοβερώτατον τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον». Και φοβερότατο αλλά και μυστήριο ο θάνατος κατά την ιερή υμνολογία μας.

Αυτό βέβαια, είναι εφεύρημα της απιστίας. Δεν υπάρχουν άνθρωποι λογικοί και σοβαροί, που να σκέφτονται ούτε καν να περνάει από το μυαλό τους κάτι τέτοιο. Πόσο μάλλον άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό και στην αιωνιότητα!

Δεν θα ασχοληθούμε με την παρέμβαση της επιστήμης, όταν αυτή σέβεται το Θεό και το δημιούργημά του. Αυτή ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει και μέχρι πού να το κάνει.

Ο Φώτης Κόντογλου πιο επίκαιρος σήμερα απ` ό,τι στην εποχή του

από το «σπιτάκι της Μέλιας»

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

«Μυστικά άνθη»: Η αθεΐα, το καύχημα της εποχής

«Αθεΐα! Τίτλος μεγάλος και καύχημα για τον σημερινό άνθρωπο.(Σημ. Μιλάει για την περίοδο πριν από το 1965, δηλ. πριν από τουλάχιστον 50 χρόνια). Όποιος τον αποχτήσει (και για να τον αποχτήσει, φτάνει να χειροτονηθεί μοναχός του άπιστος), γίνεται παρευθύς στα μάτια των άλλων σοφός, κι ας είναι αμόρφωτος, σοβαρός κι ας είναι γελοίος, επίσημος, κι ας είναι αλογάριαστος, υπεράξιος κι ας είναι ανάξιος, επιστήμονας, κι ας είναι κουφιοκέφαλος.

Δεν μιλώ για τον άνθρωπο που έχει πόθο να πιστέψει, μα δε μπορεί, με όλο που κατά βάθος πάντα η αιτία της απιστίας είναι η περηφάνεια, αυτή η οχιά, που κρύβεται τόσο επιτήδεια μέσα στον άνθρωπο, που δεν μπορεί να την καταλάβει…

Αυτοί οι τιτλοφορούμενοι άπιστοι, σε καιρό που επιδείχνουνε την εξυπνάδα τους, φουσκωμένοι από τον κούφιον αγέρα της περηφάνειας κι από την πονηρή ευστροφία του μυαλού τους, δεν είναι σε θέση οι δύστυχοι να νοιώσουνε πόσο ανόητοι και στενόψυχοι φαίνουνται σε κείνους που πιστεύουνε. Γιατί, για να πιστέψουνε ζητάνε κάποιες αποδείξεις που κάνουνε τον πιστό να τους ελεεινολογεί για την περιορισμένη αντίληψη που έχουνε για το πνεύμα και για τα πνευματικά ζητήματα…

Οι «κρατούντες» και αποστατούντες δεν αστειεύονται

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Αναδημοσίευση από «το σπιτάκι της Μέλιας»

Κενούς από Χριστό και πίστη μάς βρήκαν οι σκοτεινές δυνάμεις του κόσμου και οι συνεργάτες τους, οι εχθροί της Εκκλησίας, προβαλλόμενοι ως «ορθόδοξοι χριστιανοί» και μάλιστα πολλοί απ` αυτούς ποιμένες. Αφού μας «βοήθησαν», να καταντήσουμε έτσι, αμόρφωτοι στα πνευματικά και αδιάφοροι, ασχολούμενοι επί δεκαετίες με τον τύπο μακράν της ουσίας, άλλοι παρακολουθούν ενεοί τη φοβερή κατρακύλα, μην τολμώντας να εγείρουν λόγο και άλλοι κατεργάζονται με απόλυτη ελευθερία την οριστική πνευματική υποδούλωσή μας και την υποταγή στο θέλημα του αντιχρίστου.

Στην Εκκλησία, φρόντισαν να καταληφθούν οι καίριες θέσεις από ανθρώπους που συγχρωτίζονται με το πνεύμα του συγκρητισμού και του οικουμενισμού και να επιβάλουν μια μορφή σκληρής δικτατορίας, ώστε να φοβούνται να κινηθούν και να μιλήσουν οι ψυχές που παραμένουν στην Αλήθεια του Ευαγγελίου και των αγίων. Στα πανεπιστήμια, στις θεολογικές σχολές, διδάσκουν καθηγητές, που χωρίς καθαρή και ασκητική ζωή, χωρίς πίστη και εμπιστοσύνη στους αγίους, προβάλλονται αναιδώς αγιότεροι των αγίων στις παραδόσεις τους, ενώπιον των νεαρών φοιτητών. Συμμετέχουν σε συνέδρια, ελέω ποιμενούσης Εκκλησίας και προωθούν με θράσος συνονθυλεύματα «απόψεων» και όχι αγιοπνευματικών αποκαλύψεων.

Καίγονται, αγωνιούν, πνίγονται κυριολεκτικά ψυχές από την αδικία και το ψέμα, που έχει απλωθεί παντού, αλλά δεν ξέρουν πώς και σε ποιον και τι και πότε να το πουν. Οι ομογενείς στο εξωτερικό, όπου όλα έχουν παραδοθεί στο παζάρι της παγκοσμιοποίησης, ζουν πραγματική κόλαση. Το ψέμα, η διγλωσσία, η παρελκυστική μέθοδος, επιστρατεύονται όλα με δαιμονικό τρόπο, μόνο και μόνο να «περάσει» το παραμύθι, ότι η Εκκλησία μας δεν είναι η μοναδική οδός σωτηρίας, δεν είναι η μοναδική κιβωτός σωτηρίας και ότι υπάρχουν και άλλες ισότιμες, ισάξιες, ισοδύναμες για το έργο αυτό «εκκλησίες» και λοιπές θρησκείες.

Δημογραφικό: Οἱ κολοβωμένες ἀλήθειες εἶναι ψέματα

αναδημοσίευση από Το σπιτάκι της Μέλιας

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Οι λέξεις και τα νοήματα που περιέχουν, είναι γεννήματα της κοσμοθεωρίας και της βιοθεωρίας αυτών που τις εκφέρουν.

Συνεπώς, κάθε λέξη, αυτή καθ` εαυτή, μπορεί να περιέχει «φορτίο» αμελητέο αλλά αντίθετα, και «φορτίο» απροσμέτρητο, ανυπολόγιστο.Ο λόγος επί του παρόντος για το θέμα του δημογραφικού και οι δηλώσεις υψηλά ισταμένων κυβερνώντων περί αυτού. Αντιπαρερχόμαστε κατ` αρχάς τον υβριστή των πολυτέκνων, τον ασεβή βουλευτή, ο οποίος δημοσίως είπε πως «γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους πολυτέκνους». Δεν αξίζουν σχόλια γι` αυτό το πρόσωπο. Έδειξε καταφανώς την «αξία» του.

Είπαν άλλοι δύο υπουργοί. Ο πρώτος: «Το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδος είναι τεράστιο, μεσομακροπρόθεσμα μπορεί να ωφεληθεί η Ελλάδα από την ενσωμάτωση ανθρώπων που θέλουν να μπουν στην κοινωνία να εργαστούν να ενσωματωθούν… Εγώ λέω ότι η Ελλάδα έχει μεγάλα προβλήματα, έχει καταρχάς ανεργία και ύφεση το οποίο είναι ένα δομικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή ωστόσο μπορεί να ενσωματώσει ανθρώπους». Άλλος είπε: «είναι επιστημονική αλήθεια ότι το μεταναστευτικό ρεύμα σώζει δημογραφικά τις περιοχές που πηγαίνει».

Νόμοι και αρετή

Ηλιάδης Σάββας

Ένα βασικό κριτήριο μεταξύ των άλλων και μάλιστα πειστικότατο, που καταδεικνύει την ηθική και πνευματική κατάσταση ενός λαού, είναι οι νόμοι που ψηφίζονται από τα θεσμικά όργανα του κράτους και τα θέματα των οποίων άπτονται και τακτοποιούν. Διότι, εκ προοιμίου, ο λαός με τις αδυναμίες του και τις αρετές του είναι συνυπεύθυνος και «ηθικός αυτουργός» για τη δημιουργία του όλου νομοθετικού πλαισίου του κράτους.

Η νομοθεσία της πολιτείας είναι ή τουλάχιστον πρέπει να είναι ο φύλακας της κοινωνικής ειρήνης, της δικαιοσύνης, των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών, της ελευθερίας και της προσωπικής αξιοπρέπειάς τους. Κυρίως όμως ο διαμορφωτής του ήθους του «καλού καγαθού» πολίτη, όπως θα έλεγαν οι αρχαίοι, δηλαδή υπηρέτης της αρετής. Ο νομοθέτης δεν εργάζεται προσβλέποντας μυωπικά στα στενά όρια του παρόντος. Έχοντας αίσθηση της βαριάς ευθύνης του έργου με το οποίο είναι επιφορτισμένος, διεισδύει διακριτικά στην ιστορία και την παράδοση, αντλεί τα ωφέλιμα και συνεχίζει να χτίζει το παρόν με προοπτική το μέλλον.

Το κράτος και οι νόμοι είναι αναγκαία στη μεταπτωτική κατάσταση του ανθρώπου και έχουν ιερό σκοπό. Είναι αλήθεια πως και η χειρότερη διακυβέρνηση είναι πολύ προτιμότερη από την ακυβερνησία και την έλλειψη νομοθεσίας.

Στην προς Ρωμαίους επιστολή (ιγ΄, 1):«Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω· οὐ γάρ ἐστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ· αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν», σχολιάζει ο Χρυσόστομος: «Το να υπάρχουν αρχές (εξουσίες) και οι μεν να άρχουν οι δε να άρχονται και να μη γίνονται τα πάντα έτσι απλώς και ακωλύτως και να μη ταλαιπωρείται ο λαός, συρόμενος σαν από κύματα από δω και από κει, νομίζω πως είναι έργο της σοφίας του Θεού».

Δικαιολογούμαι… Διεκδικώ … Εν τέλει προς τι;

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

.

Δικαιολογία και διεκδίκηση. Δυο τρόποι έκφρασης φαινομενικά άσχετοι, μάλλον αντίθετοι, με κοινό όμως στόχο: Την εξασφάλιση και υποστήριξη του «αδιαμφισβήτητου» δικαιώματος διά του άνευ ορίων θελήματος. Βασικό χαρακτηριστικό του σύγχρονου κόσμου, του άγευστου από την ασκητική ρωμαίικη παράδοση.

Η διδασκαλία των αγίων είναι ο μόνος ασφαλής οδηγός για την ορθή και σωτηριώδη πορεία στη ζωή, συμπεριλαμβανομένων και αυτών όλων όσων έχουν σχέση με το «δίκαιο». Μας βοηθάει να πιστέψουμε πως, για την οποιαδήποτε επιτελούμενη αδικία στη ζωή μας, σκοπός πρέπει να είναι η εφαρμογή της θείας δικαιοσύνης και δι΄ αυτής η αποφυγή της αμαρτίας, της πνευματικής βλάβης και γενικότερα του κακού, διότι κατά τον αββά Δωρόθεο: «άμα συμμειχθεί το θέλημα με το δικαίωμα, ο άνθρωπος γίνεται πλέον θηρίο».

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος απαντώντας σ΄ αυτούς που χαρακτηρίζουν- καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα- ως άδικο το γεγονός της σφαγής των νηπίων της Βηθλεέμ, (Θ΄ ομ. κατά Ματθαίον), καταλήγει σε έναν πνευματικό κανόνα:

«…κανών γαρ τις εστιν προς άπασαν ημίν τοιαύτην αρμόττων απορίαν. Τις ουν εστιν ο κανών και τις ο λόγος; Ότι οι μεν αδικούντες πολλοί, ο δε αδικούμενος ουδέ εις. Και ίνα μη επί πλείον υμάς το αίνιγμα ταράττη και την λύσιν επάγω ταχέως. Όπερ γαρ αν πάθωμεν αδίκως παρ΄ οτουούν, ή εις αμαρτημάτων διάλυσιν ο Θεός ημίν λογίζεται την αδικίαν εκείνην, ή εις μισθών αντίδοσιν».

Δηλαδή: «Λοιπόν, ένας κανόνας υπάρχει, που ταιριάζει σε όλη σας αυτήν την απορία. Ποιος είναι ο κανόνας και ποιος ο λόγος; Ότι οι μεν αδικούντες είναι πολλοί, αλλά αδικούμενος δεν είναι κανένας. Και για να μη σας ταράζει περισσότερο αυτός ο αινιγματικός λόγος, σας δίνω γρήγορα και την εξήγηση. Ό,τι κι αν πάθουμε άδικα από οποιονδήποτε, ο Θεός μας λογαριάζει την αδικία εκείνη ή για τη συγχώρεση αμαρτιών μας ή για ανταμοιβή».

Διαφορετικότητα ή Μοναδικότητα;

Ηλιάδης Σάββας, Δάσκαλος   

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο καθένας μας αποτελεί ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ.Αυτό το γνωρίζουμε και το χαιρόμαστε ως θείο δώρο στη ζωή. Είναι ένα βασίλειο η μοναδικότητα, που φέρουμε ο καθένας μας ως υπάρξεις και έχουμε τη χάρη και τη χαρά να τo κυβερνάμε ελεύθερα, κατά βούληση και κατά συνείδηση. Και μπορούμε μέσα σ΄ αυτήν να συμπεριλάβουμε και να βιώσουμε όλο το νόημα της ζωής. Και μαζί να αγκαλιάσουμε και τον πλησίον και όλον τον κόσμο.

Συνεπώς, τι περισσότερο έχει να πει η λέξη διαφορετικότητα σε μια χριστιανική ψυχή, αλλά και σε κάθε ψυχή, που βλέπει τα πρόσωπα, τα πράγματα, τις καταστάσεις, μέσα από τη φυσική και φυσιολογική τους τάξη. Το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι η περιθωριοποίηση και ο χωρισμός της κοινωνίας σε ομάδες, ενώ η μοναδικότητα να ενώσει. Κι αυτό πιστεύουμε πως θα φανεί από τις παρακάτω λίγες φτωχές σκέψεις.

Σεβαστή βέβαια η διαφορετικότητα, αν δεν εννοείται ως ηθελημένη και προγραμματισμένη κίνηση για την προσβολή της ανθρώπινης φύσης, υπόστασης και αξιοπρέπειας και ακόμη περαιτέρω την παράβαση του νόμου του Θεού και την απώλεια της σωτηρίας της ψυχής.

Πρέπει να γνωρίζουν, όσοι πιστεύουν σε αυτές τις θεωρίες, σοδομιτικού συχνά περιεχομένου και άλλες παρόμοιες , πως η δύναμη της χριστιανικής αγάπης προς το συνάνθρωπο υπερβαίνει την έννοια του δικαιώματος και την καθιστά, την αγάπη, θρασεία και αδιάκριτη. Της δίνει το «υπερδικαίωμα» να παρέμβει θυσιαστικά στη ζωή του πλησίον, χωρίς να φοβάται τις πιθανότητες απόρριψης και απαξίωσης, διότι η αληθινή αγάπη είναι ταπεινή. Aυτά διδάσκει το βιβλίο της Αλήθειας, η Αγία Γραφή και οι άγιοί μας.