«Νικόλαος Γύζης» από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ζωγράφους του 19ου αιώνα.

Ο Νικόλαος Γύζης γεννήθηκε στο Σκλαβοχώρι Τήνου την 1 Μαρτίου 1842 και πέθανε στο Μόναχο στις 4 Ιανουαρίου 1901. Ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ζωγράφους του 19ου αι. της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου».

 

Βιογραφία

Ο Νικόλαος Γύζης ήταν ένα από τα έξι παιδιά του ξυλουργού Ονούφριου Γύζη και της Μαργαρίτας Γύζη, το γένος Ψάλτη, που ζούσαν στο Σκλαβοχώρι της Τήνου. Το 1850, η οικογένειά του μετοίκησε στην Αθήνα και ο μικρός Νικόλαος άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα στην Σχολή των Ωραίων Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών), αρχικά ως ακροατής και, από το 1854 έως το 1864, ως κανονικός σπουδαστής.

Με το τέλος των σπουδών του, γνωρίστηκε με τον πλούσιο φιλότεχνο Νικόλαο Νάζο, με την μεσολάβηση του οποίου έλαβε υποτροφία από το Ευαγές Ίδρυμα του Ναού της Ευαγγελιστρίας της Τήνου, προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του στην Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου.

Τον Ιούνιο του 1865, ο Γύζης έφθασε στο Μόναχο, όπου συνάντησε τον συνάδελφο και φίλο του Νικηφόρο Λύτρα. Ο τελευταίος τον βοήθησε στο να εγκλιματιστεί γρήγορα στο σκληρό γερμανικό περιβάλλον. Πρώτοι του δάσκαλοί του στο Μόναχο ήταν ο Χέρμαν Άνσουτς (Hermann Anschütz) και ο Αλεξάντερ Βάγκνερ (Alexander Wagner). Τον Ιούνιο του 1868 έγινε δεκτός στο εργαστήριο του Καρλ φον Πιλότυ (Karl von Piloty).

Θεόφραστος Σακελλαρίδης (7 Σεπτεμβρίου 1883- 2 Ιανουαρίου 1950)

Ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Σεπτεμβρίου 1883 και πέθανε στις 2 Ιανουαρίου 1950. Υπήρξε δημοφιλής Έλληνας μουσικοσυνθέτης, αρχιμουσικός και ο δημιουργός της Ελληνικής Οπερέτας.

 
Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Σεπτεμβρίου του 1883 (ορισμένες πηγές αναφέρουν το 1882). Τα πρώτα μαθήματα μουσικής πήρε από τον πατέρα του Ιωάννη Σακελλαρίδη (1854-1938), διαπρεπή μουσικοδιδάσκαλο, μεταρρυθμιστή της βυζαντινής μουσικής, ιεροψάλτη, φιλόλογο, συνθέτη της βυζαντινής αλλά και της ευρωπαϊκής μουσικής. Η μητέρα του καταγόταν από την Ύδρα.

Σπούδασε στην Αθήνα, τη Γερμανία και την Ιταλία. Στα τέλη του 1902 έδωσε μαζί με τον πατέρα και τον αδελφό του Άρη, που ήταν βαρύτονος, επιτυχημένες συναυλίες με δικές του συνθέσεις και εναρμονισμένα ελληνικά δημοτικά τραγούδια στο Βασιλικό Ωδείο του Μονάχου και στο μέγαρο της βαρώνης Αμελίας φον Πέρφαλλ (κόρης του Γουσταύου Κλάους), ενώπιον πληθώρας πριγκίπων και αριστοκρατών (εφημερίδα «Σκριπ» 1/12/1902).

Στην εφημερίδα Σκριπ διαβάζουμε:«Εκείνο το οποίον δέον να τονισθή ενταύθα, είναι η εμφάνισις του νεαρού, μόλις εικοσαετούς και συμπαθούς υιού του κ. Σακελλαρίδου, Θεοφράστου Σακελλαρίδου, όστις τους πάντας εξέπληξε παρασχών δείγματα συνθετικής ιδιοφυΐας, ουχί της τυχούσης, και διευθύνας ορχήστραν εξ 60 οργάνων με ικανότητα και ακρίβειαν ήτις ενεποίησεν εις τους φίλους μας Γερμανούς ευχάριστον εντύπωσιν».

Πρωτοχρονιά

Εικόνα από:www.iefimerida.gr

Με τη λέξη Πρωτοχρονιά ή αρχιχρονιά, ή πρώτη του έτους, χαρακτηρίζεται η πρώτη ημέρα του οποιουδήποτε ακολουθούμενου ημερολογιακού έτους.

Στις περισσότερες χώρες η ημέρα της Πρωτοχρονιάς έχει καθιερωθεί ως επίσημη αργία (εργασίας) και γιορτάζεται μαζικά.

Κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο που ακολουθεί ο Δυτικός κόσμος στη σύγχρονη εποχή, πρωτοχρονιά είναι η 1η Ιανουαρίου. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με όλες τις χώρες και με όλα τα δόγματα.

.

Αρχή Εκκλησιαστικού Έτους- Αρχή της Ινδίκτου

Η εκκλησιαστική «Πρωτοχρονιά» είναι η 1η  Σεπτεμβρίου και καθορίστηκε ως αρχή της εκκλησιαστικής χρονιάς ως εξής:

Στην περιοχή της Ανατολής τα περισσότερα ημερολόγια είχαν ως πρωτοχρονιά την 24η Σεπτεμβρίου, ημέρα της φθινοπωρινής ισημερίας. Επειδή όμως η 23 η ήταν η γενέθλια ημέρα του αυτοκράτορα της Ρώμης Οκταβιανού, η πρωτοχρονιά μετατέθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου, η οποία και καθορίστηκε ως αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή της περιόδου του ρωμαϊκού διατάγματος για τον φόρο που ίσχυε για 15 έτη.

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φώτιος Β΄ (1874-29 Δεκεμβρίου 1935)

Ο Πατριάρχης Φώτιος Β’ στην Πανορθόδοξη Σύνοδο του 1930

Ο Φώτιος Β΄ ήταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από τις 7 Οκτωβρίου 1929 ως τις 26 Δεκεμβρίου 1935.

Γεννήθηκε στην Πρίγκηπο το 1874. Το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτριος Μανιάτης. Τελείωσε τη βασική εκπαίδευση στην Πρίγκηπο, κατόπιν πήγε στη Γερμανοελβετική Σχολή του Γαλατά και τέλος στο Ζαρίφειο Γυμνάσιο Φιλιππούπολης.

Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Μιλούσε ελληνικά, τουρκικά, γαλλικά, γερμανικά και βουλγαρικά.

Το 1902 χειροτονήθηκε διάκονος από τον θείο του, τότε Μητροπολίτη Φιλιππουπόλεως Φώτιο, ο οποίος και του έδωσε το όνομά του. Παρέμεινε στη Μητρόπολη αυτή, όπου έφτασε και στο αξίωμα του Πρωτοσυγκέλλου.

Κατόπιν διορίστηκε Πατριαρχικός Έξαρχος Φιλιππουπόλεως κατά την περίοδο 1906-1914, κατά την οποία διώχτηκαν οι κληρικοί του Πατριαρχείου από τη Βουλγαρία και τη Ρωμυλία. Το 1914, δέχτηκε μάλιστα επίθεση από όχλο Βουλγάρων και εγκατέλειψε τη χώρα.

Το 1915 εξελέγη βοηθός επίσκοπος Ειρηνουπόλεως, βοηθός του θείου του, ο οποίος στο μεταξύ είχε μετατεθεί στη Μητρόπολη Κοζάνης. Το 1924 εξελέγη Μητροπολίτης Φιλαδελφείας και την επόμενη χρονιά μετατέθηκε στη Μητρόπολη Δέρκων. Στις 7 Οκτωβρίου 1929 εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης και ενθρονίστηκε αυθημερόν.

Βάσω Κατράκη (1914 – 27 Δεκεμβρίου 1988)

.

Η Βάσω Κατράκη γεννήθηκε στο Αιτωλικό το 1914 και πέθανε στην Αθήνα στις 27 Δεκεμβρίου 1988. Ήταν Ελληνίδα ζωγράφος και κυρίως διακεκριμένη χαράκτρια.

Φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητές τον Κωνσταντίνο Παρθένη και τον Γιάννη Κεφαλληνό. Ξεκίνησε με την ζωγραφική, αλλά γρήγορα φάνηκε η κλίση της στη χαρακτική.

Η καταγωγή της από το Νησάκι του Αιτωλικού την σημάδεψε ανεξίτηλα στη ζωή της αλλά και στο έργο της. Τα έργα της απεικονίζουν κυρίως την λιμνοθάλασσα, τους ψαράδες με τις βάρκες τους και τα σταφνοκάρια, τα «Γιοφύρια» του Αιτωλικού αλλά και μορφές της επαρχίας, ανθρώπους του μόχθου και απλοϊκές γυναίκες όπως επίσης και σκηνές από την Κατοχή, τον Εμφύλιος και αργότερα την δικτατορία.

Για τις πολιτικές της θέσεις, εξορίστηκε κατά την περίοδο του Εμφυλίου αλλά και κατά την περίοδο της δικτατορίας. Υπήρξε κάτοικος Πειραιά από το 1947 – 1955. Έκανε πολλές ατομικές εκθέσεις και έλαβε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις Ελλήνων στο εξωτερικό. Οι ξυλογραφίες της χαρακτηρίστηκαν υποδειγματικές.

Μαθητής και άξιος συνεχιστής της Βάσως Κατράκη υπήρξε ο γνωστός και επίσης πολυβραβευμένος χαράκτης, Απόστολος Κούστας, με καταγωγή από το Μεσολόγγι.

Η Βάσω Κατράκη ως χαράκτρια δούλεψε σε μεγάλο βαθμό το υλικό του ψαμμίτη, ένα υλικό που λίγοι χαράκτες έχουν δουλέψει, γεγονός που της χάρισε διεθνή φήμη.

Ερρίκος Σλήμαν (6 Ιανουαρίου 1822 – 26 Δεκεμβρίου 1890)

Πρωτοπόρος στον τομέα της αρχαιολογίας, ο Γερμανός αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1822 και πέθανε στις 26 Δεκεμβρίου 1890. Έγινε γνωστός για τις ανασκαφές του στην αρχαία Τροία και στις Μυκήνες. Οι ανακαλύψεις του βοήθησαν να καθιερωθεί ένα ιστορικό υπόβαθρο για τις ιστορίες και τους μύθους που τραγούδησαν ο Όμηρος και ο Βιργίλιος. Μύθοι που γοήτευσαν τον Σλήμαν από την παιδική του ηλικία.

Η ζωή του

Ο Σλήμαν γεννήθηκε στη πόλη Νοϋμπούκοφ του Μεκλεμβούργου Σβέριν. Επειδή η οικογένειά του ήταν φτωχή, αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τις γυμνασιακές του σπουδές για να εργαστεί αρχικά σε παντοπωλείο. Τότε αποφάσισε να μεταβεί στη Βενεζουέλα για καλύτερη τύχη και επιβιβάστηκε σε πλοίο ως ναυτόπαις. Το πλοίο όμως ναυάγησε στη νήσο Τέζελ των Ολλανδικών ακτών και ο Σλήμαν βρέθηκε στο Άμστερνταμ, όπου μετά από πολλές στερήσεις κατάφερε να βρει δουλειά σε εμπορικό οίκο. Τότε του δόθηκε η ευκαιρία της συμπλήρωσης της μόρφωσής του μαθαίνοντας διάφορες ξένες γλώσσες καθώς και τη ρωσική.

Το 1848 ο Σλήμαν φθάνει στην Αγία Πετρούπολη ως αντιπρόσωπος εμπορικού γραφείου όπου και αναπτύσσει έντονη δραστηριότητα, με δικό του εμπορικό οίκο, ο οποίος κατά το 1854 του απέδιδε ετήσιο εισόδημα 250.000 φράγκων. Θαυμάζοντας όμως από μικρός τις διάφορες ιστορίες της Ελληνικής Μυθολογίας και ιδιαίτερα τα αναφερόμενα στο Τρωικό πόλεμο, σπούδασε στη Πετρούπολη αρχαία και νέα ελληνική γλώσσα, και το 1859 επισκέπτεται για πρώτη φορά την Ελλάδα.

Ιωσήφ Κούνδουρος (1885-24 Δεκεμβρίου 1942)

.

Ο Ιωσήφ Κούνδουρος ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός από τη Κρήτη. Γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης το 1885. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άρχισε να δικηγορεί από το 1911 στη γενέτειρά του.

Το 1916 προσχώρησε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης οπότε ο Ελευθέριος Βενιζέλος του ανέθεσε την οργάνωση της στρατιωτικής δικαιοσύνης στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια διορίστηκε βασιλικός επίτροπος του Στρατοδικείου στην Αθήνα (1917-1920)[1].

Τον Οκτώβριο του 1920 αποχώρησε από τη στρατιωτική υπηρεσία προκειμένου ν΄ αναμιχθεί με τη πολιτική όπου και εκλέχτηκε βουλευτής Λασιθίου στη Γ΄ Εθνοσυνέλευση (1920), Δ΄ Εθνοσυνέλευση (1924), Β΄ Περίοδο (1928), Γ΄ Περίοδο (1933) και Γ΄ Αναθεωρητική Βουλή (1936).

Ο Ιωσήφ Κούνδουρος που από το 1923 είχε μεταφέρει στην Αθήνα το δικηγορικό του γραφείο διακρινόταν για την ορμητική και δεικτική ρητορεία του.

Είχε διατελέσει το 1924 στην Κυβέρνηση Αλεξάνδρου Παπαναστασίου υπουργός της Έννομης Τάξης και επί δικτατορίας του Θ. Παγκάλου (Κυβέρνηση Θεόδωρου Πάγκαλου 1925) υπουργός της Δικαιοσύνης (Ιούνιο μέχρι Νοέμβριο 1925)[2].

Ο αρχιμουσικός Λεωνίδας Ζώρας (1905-22 Δεκεμβρίου 1987)

Ο Ζώρας γεννήθηκε στην Σπάρτη το 1905. Σπούδασε μουσική με μερικούς από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς: Ριάδη, Μητρόπουλο, Λαυράγκα και Καλομοίρη. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ανώτατη Μουσική Σχολή του Βερολίνου με τους: Χ. Γκράμπνερ, Π. Χαίφφερ, Μπ. Μπλάχερ, Β.Γκμάιντελ, Κ. Τόμας, Φ.Στάινι.

Μετά το πέρας των σπουδών του, του έγιναν διάφορες προτάσεις από λυρικά θέατρα της Γερμανίας για να αναλάβει τη θέση του αρχιμουσικού αλλά εκείνος αποφάσισε να επιστρέψει στην αγαπημένη του Ελλάδα και να αναλάβει τη θέση του αρχιμουσικού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Όπως αναφέρει και η Κοντώση στο άρθρο της στο περιοδικό Πολύτονον (τεύχος 13): «Θεωρώντας καθήκον του (Σ.Σ. η υπογράμμιση δική μας) να επιστρέψει στην Ελλάδα, διορίζεται αρχιμουσικός στην ΕΛΣ, θέση που κρατάει μέχρι το 1958».

Το 1958 φεύγει από τη ΕΛΣ διότι υπήρχαν αδιαφανείς διαδικασίες από την πλευρά της πολιτείας στη διαχείριση του προσωπικού και των οικονομικών της ΕΛΣ.

Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα που αναφέρει ο Γιάννης Μπαστιάς στο βιβλίο «Κωστής Μπαστιάς – Βιογραφία» (εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα, 2005) και το οποίο προέρχεται από ένα ανέκδοτο κείμενο του Τότη Καραλίβανου, μαέστρου. Αναφέρεται λοιπόν εκεί ότι «Η χαρακτηριστικωτέρα περίπτωση είναι του αρχιμουσικού Λ.Ζώρα, ο οποίος έστειλε τηλεγραφική έκκληση προς τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή να επέμβη και να ματαιώση την αποχώρηση του Γιαννόπουλου (Σ.Σ.: ο Γιαννόπουλος ήταν ο εξαναγκασμένος σε παραίτηση διευθυντής της ΕΛΣ)…Φυσικά ο Ζώρας απολύεται».

Μετά την αποχώρηση του από την ΕΛΣ, ο μαέστρος εγκαθίσταται στη Γερμανία. Εκεί παραμένει για δέκα χρόνια διευθύνοντας και συνθέτοντας. Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1968,οπότε και αναλαμβάνει τη διεύθυνση του Εθνικού Ωδείου ενώ διευθύνει και πάλι τις Ελληνικές ορχήστρες. Πέθανε στην Αθήνα στις 22 Δεκεμβρίου του 1987.

Γιάννης Μόραλης ( 23 Απριλίου 1916 – 20 Δεκεμβρίου 2009)

Ο Γιάννης Μόραλης γεννήθηκε στην Άρτα στις 23 Απριλίου 1916 και πέθανε στην Αθήνα στις 20 Δεκεμβρίου 2009. Ήταν διακεκριμένος Έλληνας ζωγράφος της λεγόμενης «γενιάς του ’30».

Το 1927 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, έγινε δεκτός στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, για να σπουδάσει κοντά στον Αργυρό, τον Γερανιώτη, τον Παρθένη και τον Κεφαλληνό ζωγραφική και χαρακτική.

Το 1936 αποφοίτησε από την Σχολή Καλών Τεχνών και τον επόμενο χρόνο, με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών, έφυγε για την Ρώμη. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου φοίτησε, παρακολούθησε μαθήματα νωπογραφίας, στην École Nationale des Beaux Arts, στα εργαστήρια ζωγραφικής και τοιχογραφίας. Παράλληλα εγγράφηκε στην École des Arts et Metiers, για τη σπουδή του ψηφιδωτού. Το 1947 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής της προπαρασκευαστικής τάξης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.

Το 1949 μαζί με αρκετούς ακόμα έλληνες ζωγράφους, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Νικολάου και ο Νίκος Εγγονόπουλος, συμμετείχε στην ίδρυση της καλλιτεχνικής ομάδας «Αρμός», ενώ συμμετείχε στην πρώτη έκθεση της στο Ζάππειο, το 1950. Από το 1954, ξεκίνησε η συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, ενώ αργότερα συνεργάστηκε και με το Εθνικό Θέατρο.

Σιμόν Μπολιβάρ (24 Ιουλίου 1783 -17 Δεκεμβρίου 1830)

Ο Σιμόν Χοσέ Αντόνιο δε λα Σαντίσιμα Τρινιδάδ Μπολίβαρ υ Παλάσιος γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου 1783 στο Καράκας της Βενεζουέλα και πέθανε στις 17 Δεκεμβρίου 1830 στη Σάντα Μάρτα της Κολομβίας. Ήταν ηγέτης διαφόρων κινημάτων ανεξαρτησίας σε όλη τη Νότια Αμερική, συλλογικά γνωστά ως Πόλεμος του Μπολίβαρ

Ως ηγέτης στον αγώνα για ανεξαρτησία για τις περιοχές που σήμερα αποτελούν τη Βενεζουέλα, την Κολομβία, το Εκουαδόρ, το Περού, τον Παναμά και τη Βολιβία, θεωρείται σημαντικός ήρωας σε αυτές τις χώρες, καθώς και στην υπόλοιπη ισπανόφωνη Αμερική.

Το 1802 παντρεύτηκε την Μαρία Τερέσα Ροδρίγκες ντελ Τόρο υ Αλάισα. Όταν η σύζυγός του πέθανε από κίτρινο πυρετό λιγότερο από έναν χρόνο αργότερα, ο Μπολίβαρ δεν παντρεύτηκε ποτέ ξανά.

Είναι γνωστός ως «El Libertador», Ο Ελευθερωτής, και ως ο «Τζωρτζ Ουάσινγκτον της Νότιας Αμερικής» για τον ηγετικό του ρόλο στα πιο πάνω κινήματα ανεξαρτησίας, όπως ο Ουάσινγκτον ήταν αυτός που οδήγησε σε ανεξαρτησία τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η οικογένεια και τα πρώτα του χρόνια

Η αριστοκρατική οικογένεια των Μπολίβαρ προέρχεται από ένα μικρό χωριό στη Χώρα των Βάσκων, το Bolibar, από όπου βγαίνει και το όνομά της. Οι Μπολίβαρ εγκαταστάθηκαν στη Βενεζουέλα τον 16ο αιώνα.

Μέρος του πλούτου τους δημιουργήθηκε από τα μεταλλεία χρυσού και χαλκού στον ποταμό Αρόα στη Βενεζουέλα. Η εξόρυξη χρυσού, που άρχισε το 1632, οδήγησε στην ανακάλυψη μεγάλων αποθεμάτων χαλκού. Προς το τέλος του 17ου αιώνα τα μεταλλεία χαλκού αποκτήθηκαν από την οικογένεια του Σιμόν Μπολίβαρ. Αργότερα, ο Μπολίβαρ θα χρησιμοποιούσε μέρος των εισοδημάτων από τα μεταλλεία αυτά για τη χρηματοδότηση των επαναστατικών πολέμων στη Νότια Αμερική. Μερικοί υποστηρίζουν ότι η οικογένειά του απέκτησε ισχύ προτού αποκτήσει πλούτο. Για παράδειγμα, ο Καθεδρικός του Καράκας, ο οποίος κτίστηκε το 1575, έχει ένα μέρος του ναού αφιερωμένο στην οικογένεια του Σιμόν Μπολίβαρ.

Κώστας Βάρναλης (1883 -16 Δεκεμβρίου 1974)

O Κώστας Βάρναλης γεννήθηκε στον Πύργο της Βουλγαρίας 1883 και πέθανε στην Αθήνα στις 16 Δεκεμβρίου 1974. Ήταν Έλληνας λογοτέχνης. Έγραψε ποιήματα, αφηγηματικά έργα, κριτική και μεταφράσεις. Τιμήθηκε το 1959 με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν.

 
Βίος

Γεννήθηκε στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας το 1884, όπου βίωσε το κλίμα του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Το επίθετό του, αν όχι καλλιτεχνικό δηλώνει καταγωγή από τη Βάρνα όπου έμεναν πολλοί Έλληνες. (Το επίθετο του πατέρα του ήταν Μπουμπούς.)

Το 1898 τέλειωσε το Ελληνικό Σχολείο και συνέχισε την εκπαίδευσή του στα Ζαρίφεια διδασκαλεία της Φιλιππούπολης και έπειτα με την υποστήριξη του Μητροπολίτη Αγχιάλου ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει Φιλολογία όπου και πήρε μέρος στη διαμάχη για το Γλωσσικό Ζήτημα ως υποστηρικτής των δημοτικιστών.

Το 1907 συμμετείχε στην ίδρυση του ποιητικού περιοδικού Ηγησώ, το οποίο κυκλοφόρησε δέκα τεύχη.

Το 1908 πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και άρχισε να εργάζεται στην εκπαίδευση στην αρχή στο ελληνικό διδασκαλείο του Πύργου (Μπουργκάς) σε ηλικία δεκαοχτώ ετών και στη συνέχεια στην Ελλάδα (στην Αμαλιάδα) και μεταξύ άλλων στην Ανωτάτη Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών.

Χαράλαμπος Μούσκος ο πρώτος αγωνιστής της θρυλικής ΕΟΚΑ που έπεσε σε μάχη (19 Μαΐου 1932-15 Δεκεμβρίου 1955)

Ο Χαράλαμπος Μούσκος γεννήθηκε στο χωριό Παναγιά, της επαρχίας Πάφου, στις 19 Μαΐου 1932. Γονείς του ήταν ο Γεώργιος και η Αναστασία Μούσκου, είχε έξι αδερφές, την Κυριακού, την Μαρία, την Καλλισθένη, την Ορθοδοξία, την Κλεοπάτρα και την Φανή.

Ήταν αγνός οπαδός του Σωματείου ΑΠΟΕΛ και διετέλεσε ένας από τους πρώτους πέντε ομαδάρχες ομάδων δολιοφθορών Λευκωσίας. Είναι ο πρώτος αγωνιστής της θρυλικής ΕΟΚΑ που έπεσε σε μάχη.

Μετά που τέλειωσε το γυμνάσιο, εργάστηκε σε δικηγορικό γραφείο και μετά στο μεταλλείο της Καλαβασού. Ήταν στέλεχος των οργανώσεων ΠΕΟΝ και ΟΧΕΝ Όταν στη συνέχεια η Αρχιεπισκοπή άνοιξε τυπογραφείο στη Λευκωσία, ο Μακάριος τον τοποθέτησε εκεί, αφού έκανε εξάμηνη εκπαίδευση λινοτυπίστα στην Ελλάδα.

Η δράση του στην ΕΟΚΑ άρχισε με την έναρξη του αγώνα τον Απρίλη του 1955. Η ομάδα του, με αρχηγό τον ίδιο, έλαβε ενεργό μέρος τη νύκτα της 1ης Απριλίου 1955 σε επίθεση στην Αρχιγραμματεία. Τρεις μήνες μετά συνελήφθη με άλλους, μετά από προδοσία, αφού βρέθηκαν στο σπίτι που νοίκιαζε όπλα και πυρομαχικά. Κατά τη δίκη του αθωώθηκε, γιατί το σπίτι ήταν ξεκλείδωτο και υπήρχε η δικαιολογία ότι μπορούσε να μπει μέσα όποιος ήθελε.

Γνωρίζοντας όμως ο ήρωας ότι, με βάση το νόμο της 15ης Ιουλίου 1955 «περί προσωποκρατήσεως», μπορούσε να συλληφθεί και να κρατηθεί χωρίς να του προσαφθεί συγκεκριμένη κατηγορία, έφυγε τρέχοντας από το δικαστήριο, καταδιωκόμενος από αστυνομικούς. Κρύφτηκε στην Αρχιεπισκοπή και, μετά από λίγες μέρες, κατέφυγε, καταζητούμενος πια, στη Βασιλική Κύκκου, όπου έγινε λημέρι ανταρτών, στο οποίο έμεινε για μήνες και ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Από εκεί πήγε με τους άλλους αγωνιστές στο «Μερσινάκι», όπου η μοίρα τού επιφύλαξε ηρωικό τέλος.

Αντρέι Ζαχάρωφ «Σάχαροβ» ( 21 Μαΐου 1921-14 Δεκεμβρίου 1989)

Ο Αντρέι Ζαχάρωφ ή ορθότερα Σάχαροβ, γεννήθηκε στις 21 Μαΐου 1921 και πέθανε στις 14 Δεκεμβρίου 1989, ήταν Ρώσος φυσικός επιστήμονας.

Ο Ζαχάρωφ μπήκε στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας το 1938. Λόγω του πολέμου μεταφέρθηκε στο Τουρκμενιστάν όπου και αποφοίτησε. Γύρισε στη Μόσχα το 1945 για σπουδές στο Ινστιτούτο Φυσικής της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών.

Μετά τον πόλεμο ασχολήθηκε με τη μελέτη των κοσμικών ακτίνων, και κατόπιν, το 1948, απασχολήθηκε στο πρόγραμμα κατασκευής της Σοβιετικής ατομικής βόμβας.

Από το 1950 ως το 1953 συμμετείχε στις στις προσπάθειες για την κατασκευή της σοβιετικής βόμβας υδρογόνου.Το 1953 έγινε το νεαρότερο μέλος στην ιστορία της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών, ενώ έλαβε το πρώτο από τρία Μετάλλια Σοβιετικής Εργασίας της καριέρας του.

Απογοητεύθηκε από τη δουλειά του και επί των ημερών του Χρουστσόφ, απεύθυνε εκκλήσεις για την παγκόσμια απαγόρευση των ατμοσφαιρικών πυρηνικών δοκιμών και έκανε ομιλίες για τα πολιτικά και τα κοινωνικά δικαιώματα.

Το 1968 έγραψε το έργο «Σκέψεις πάνω στην πρόοδο, την ειρηνική συνύπαρξη και την πνευματική ελευθερία», στο οποίο εκδήλωνε τη διαφωνία του σε οποιαδήποτε πολιτική τακτική και προοπτική να διαιρεθεί η γη σε κομμουνιστικά και καπιταλιστικά στρατόπεδα.

Το Αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967

Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος με τη σύζυγό του Άννα – Μαρία, την κόρη του Αλεξία και τη βασιλομήτορα Φρειδερίκη στο αεροδρόμιο της Ρώμης,νωρίς το πρωί της 14ης Δεκεμβρίου 1976 λίγες ώρες μετά το άδοξο τέλος του κινήματος εναντίον της δικτατορίας.

 

Στις 13 Δεκεμβρίου 1967 ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β΄, συνοδευόμενος από μέλη της οικογένειάς του και τον Πρωθυπουργό Κ. Κόλλια, αποπειράθηκε αντικίνημα με σκοπό την ανατροπή της Χούντας.

 
Αίτια

Οι σχέσεις της Χούντας με το Βασιλιά ήταν αμφίρροπες από την πρώτη στιγμή. Η Χούντα ήταν απρόθυμη να δώσει απτές αποδείξεις πως η επέμβασή της ήταν ένα προσωρινό στάδιο. Οι στρατιωτικοί δεν φαίνονταν πρόθυμοι να προετοιμάσουν το έδαφος για την επιστροφή στη Δημοκρατία. Αντίθετα, προσεκτικά και συστηματικά, έδιωχναν ανθρώπους του Βασιλιά από όλες τις κρίσιμες θέσεις στο στρατό, υποβάλλοντας τακτικά νέες καταστάσεις αποστρατείας αξιωματικών που επέμεναν να υπογράψει ο Βασιλιάς. Ήταν φανερό πως ετοιμάζονταν για μακροχρόνια παραμονή στην εξουσία.

Ο Βασιλιάς λάβαινε καθημερινά προειδοποιήσεις από το περιβάλλον του πως αργά ή γρήγορα θα αναγκαζόταν να πάρει θέση και ν΄ αρνηθεί να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του Γεωργίου Παπαδόπουλου που είχαν στόχο την αποσύνθεση της δομής δύναμης, πάνω στην οποία στηριζόταν η θέση του Βασιλιά. Έπρεπε λοιπόν να βιαστεί, πριν αποστρατευθούν από τις Ένοπλες Δυνάμεις όλοι οι δικοί του αξιωματικοί.

Τον Σεπτέμβριο του 1967 ο Βασιλιάς επισκέφθηκε τις ΗΠΑ όπου στο Κογκρέσο, στις 11 Σεπτεμβρίου, πολλοί φιλελεύθεροι πολιτικοί τον έφεραν σε αμηχανία, υποβάλλοντάς του ερωτήσεις για την καταπίεση του λαού και των ελεύθερων θεσμών στην Ελλάδα από τη Δικτατορία. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος μπόρεσε και δήλωσε ότι «Δέν είναι η Κυβέρνησίς μου» .