Το τέλος, χαράματα της Τετάρτης 9 Απριλίου 1941

          Τούτες τις μέρες, που στη γενιά του ΄40 ζωντανεύουν οι μνήμες της ηρωικής εκείνης εποχής, ένας από τους γεροντότερους φίλους της ενορίας μας μου αφηγήθηκε τις παρακάτω προσωπικές του αναμνήσεις, μια αληθινή ιστορία, που αξίζει να την καταγράψω χάριν των -αγέννητων τότε- νεωτέρων μας.

          ….Είναι τα χαράματα της Τετάρτης 9 Απριλίου 1941. Έχουν περάσει τρία μερόνυχτα από την Κυριακή 6 Απριλίου, που άρχισε η πισώπλατη επίθεση των Γερμανών στα μακεδονικά οχυρά της ξακουσμένης «γραμμής Μεταξά».

          Η μονάδα του αφηγητή- ανθυπολοχαγού τότε του Πυροβολικού- ήταν έξω από τα οχυρά, στους άγριους βράχους του Μποζ-Νταγ, αντίκρυ στη βουλγαρική μεθόριο, στη Ράβνια· έτσι λεγόταν μια ραχούλα που το όνομά της θα έμενε γνωστό ως τότε μόνο στον πολεμικό χάρτη. Η αποστολή των πυροβόλων του ήταν σαφής· να προστατέψουν, από επιφανειακές διεισδύσεις του εχθρού, το οχυρό Λίσσε, τη στρατηγική διάβαση του Νευροκοπίου. Να το προστατέψουν «μέχρις εσχάτων», χωρίς ιδέα οπισθοχώρησης, ήταν η διαταγή.