«Ἃς πιστεύει, καὶ ἂν δὲν θέλει, δὲν τὸν βιάζει κανένας…» Μακρυγιάννης

.

Λορεντζάτου Ζήσιμου

Στὰ Ἀπομνημονεύματα ὁ Μακρυγιάννης ἀναφέρεται κάποια στιγμὴ στὸ Λουδοβίκο-Φίλιππο, τὸν βασιλιὰ τῆς Γαλλίας πού, μὲ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ Κωλέττη τὰ χρόνια ἐκεῖνα – γύρω στὰ 1845 περίπου – ἔστελνε ὁδηγίες «διὰ τὴν θρησκείαν· σκολειὰ γαλλικά, μοναστήρια, ἐκκλησίες καὶ πλῆθος ἄλλα μέσα καὶ κατήχησες εἰς τὸν κόσμο γιὰ νὰ προβοδέψουν αὐτὸ τὸ ἔργο».

Συνεχίζει ὁ Μακρυγιάννης: «Καὶ τί ἀγωνίζεται αὐτός; Ν’ ἀλλάξει τὴν θρησκείαν ἑνοῦ ξεψυχισμένου καὶ μικρούτζικου ἔθνους – νὰ πάρει μισὸ δράμι νερὸν νὰ τὸ ρίξει εἰς τὴν θάλασσα νὰ  τὴν γλυκάνει, νὰ πιεῖ νερὸ αὐτός».

Τελικὰ  τοῦ  λέει:

«Τώρα ὁ Θεός… θέλει νὰ δοξάζεται ἀπ’ αὐτὸ τὸ μικρὸ ὀρθόδοξο ἔθνος ὀρθοδόξως κι’ ἀνατολικῶς» – δυὸ ἐπιρρήματα, στοχάζομαι, ποὺ μᾶς πολιτογραφοῦν πνευματικὰ καί, μαζὶ μὲ τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, ἀπαρτίζουν τὴν ταυτότητά μας.

Μερικὰ χρόνια ἀργότερα ἕνας ἄλλος, ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, θὰ πεῖ: «Ἐγὼ εἶμαι τέκνον γνήσιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Δυὸ πνευματικοὶ βίοι παράλληλοι…

Ο Διονύσιος Σολωμός πάντα επίκαιρος

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Στον εθνικό ζόφο που ζούμε, καταφυγή και απαντοχή μας είναι τα όσα έγραψαν και είπαν οι μεγάλοι της Ιστορίας μας και της Λογοτεχνίας μας. Ανάμεσά τους πρωτεύουσα θέση κατέχει ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός. Φέτος, τον Φεβρουάριο, συμπληρώθηκαν 160 χρόνια από την αναχώρησή του εκ του κόσμου τούτου. Λίγοι θυμήθηκαν την επέτειο. Τον Σολωμό πρέπει όλοι οι Έλληνες να τον θυμόμαστε και να διαβάσουμε όλο του το έργο, όχι μόνο να ξέρουμε τις δύο ή τις τέσσερις στροφές του Εθνικού μας Ύμνου.

 Οι εξουσιαστές επιχειρούν να ξεχάσουμε την Ιστορία και την Παράδοσή μας και επιδιώκουν να αραχνιάζουν στα ράφια των βιβλιοθηκών, ως μουσειακό είδος, οι Σολωμός, Παπαδιαμάντης, Μακρυγιάννης, Εγγονόπουλος, Σεφέρης, Ελύτης. Εμείς, αντίθετα, πρέπει να τους μελετάμε, να παίρνουμε δύναμη, να παραδειγματιζόμαστε και να διδασκόμαστε από αυτούς.

Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και η προσφορά της Εκκλησίας κατά την τουρκοκρατία

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Μέρα μνήμης η 29^η Μαΐου, η ημέρα (Τρίτη ήταν) που το  1453 συνέβη το τραγικό γεγονός της άλωσης της Κωνσταντινουπόλεως. Μέρα αποφράδα (καταραμένη) αποκλήθηκε και συνδέθηκε με θρύλους και με το δημοτικό τραγούδι. Με αυτό ο λαός εξέφρασε τον καημό του, και έτσι θρήνησε τον χαμό της Βασιλεύουσας.

Να τί γράφει ένας   θρήνος του Πόντου:

Έναν πουλίν καλόν πουλίν εβγαίν’ από την Πόλιν
Ουδέ στ’ αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια,
Επήγεν και ν- εκόνεψεν και ΄ς σου Ηλί τον κάστρον.
Εσείξεν τ’ έναν το φτερόν ΄ς σο αίμα βουτεμένον.

Στα σχολεία η πατρίδα αργοπεθαίνει…

Εικόνα από:kaiomenivatos.blogspot.com

Δημ. Νατσιός (Δάσκαλος-Θεολόγος)

Ο Αθηναίος αγωνιστής του Εικοσιένα Γεώργιος Ψύλλας στα «Απομνημονεύματα του βίου του» (Αθήνα 1974, σελ. 286-287), καταγράφει ένα χαριτωμένο αξιομνημόνευτο περιστατικό: «Ένας Θεσσαλός προεστός, εντελώς αναλφάβητος, χρησιμοποιεί τον δάσκαλο του χωριού και ως γραμματικό του.

Επειδή, όμως, ο δάσκαλος δεν ήταν σε όλα υπάκουος, ο προεστός προτείνει στην γενική συνέλευση των κατοίκων την απόλυσή του. Γιατί, ρωτάει ο δάσκαλος εμβρόντητος. Γιατί δεν ξέρεις γράμματα, απαντά ο δημογέρων.

Και ποιός το λέει αυτό; Εγώ! Απαντά ο προεστός. Γράψε την λέξη βόδι να δούμε αν ξέρεις. Ο δάσκαλος έγραψε σ’ ένα χαρτί, βόδι. Τότε ο προεστός ζωγραφίζει σ’ ένα άλλο χαρτί ένα βόδι, το δείχνει στους χωριανούς -το ίδιο αναλφάβητους- και ρωτάει:

-Πέστε με, ποιο χαρτί γράφει βόδι;

-Το δικό σου, απαντούν όλοι. Και έδιωξαν τον ταλαίπωρο τον δάσκαλο».

Την ίδια πονηρή τακτική ακολουθεί, τρόπον τινά, και ο ημέτερος προεστός, το πολύπαθο υπουργείο Παιδείας. Σε όλες τις διαμαρτυρίες που γίνονται για το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων Γλώσσας, η απάντηση είναι… το χαρτί με το βόδι.

Στα ακαταμάχητα και τεκμηριωμένα επιχειρήματα των διαφωνούντων το υπουργείο και δη διά στόματος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (μετονομάστηκε σε Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Αυτό το βαρβαρόηχο «Ινστιτούτο» θα μπορούσε να αντικατασταθεί με την ελληνική λέξη «ίδρυμα».

Ίων Δραγούμης – ο Άνθρωπος, ο Έλληνας.

άρθρο του Γιώργου Σ.

.

.

Αγαπητοί μου φίλοι,

 .

Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας μερικές γραμμές που επιθυμώ ν’ αφιερώσω στον Ίωνα Δραγούμη, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 14 Σεπτεμβρίου 1878. Είχα την τύχη κι ευτυχία να διαβάσω, φέτος το καλοκαίρι, τρία από τα βιβλία του: «Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες» (1903-9), «Όσοι ζωντανοί» (1911) και «Ελληνικός Πολιτισμός» (1914). Το μεγαλείο αυτού του ξεχωριστού Ανθρώπου και Έλληνα δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Ίσως καλύτερα θα ήταν να σιωπήσω. Από απεριόριστο θαυμασμό και αγάπη, αποτολμώ μονάχα κάποιες σκέψεις που αποτελούν απόσταγμα των ανωτέρω αναγνωσμάτων, κι έπειτα θ’ αφήσω τον ίδιο τον Ίωνα Δραγούμη να μας μιλήσει για τον εαυτό του -δηλαδή για τον Ελληνισμό- όπως μόνο εκείνος γνωρίζει.

 .

Από τα γραπτά που μας άφησε, είναι ολοφάνερο πως ο Ίων Δραγούμης ήταν μια προσωπικότητα συναρπαστική. Διπλωμάτης, Μακεδονομάχος, ιδρυτής μυστικής πατριωτικής οργάνωσης στην Κωνσταντινούπολη, πολιτικός, συγγραφέας… Το πέρασμά του από τον θνητό κόσμο ήταν πολύ σύντομο. Η δολοφονία του στέρησε από την Ελλάδα έναν μεγάλο ηγέτη. Ο Ίων Δραγούμης πέρασε όμως στην αιωνιότητα και φθάνει ως τις μέρες μας ζωντανός, ζει ανάμεσά μας, μες στην ψυχή των διασωζόμενων κομματιών Ελληνισμού, ΕΙΝΑΙ Ελληνισμός, είναι ΕΝΑ με το έθνος. Συνεχίζει να εμπνέει και ν’ ανοίγει μονοπάτια στην δύσκολη διαδρομή της πατριδογνωσίας ενός λαού δοκιμαζόμενου μα περήφανου, που θέλει να σηκωθεί ξανά στα πόδια του. Πάνω στις ιδέες του -και πάνω σε κείνες των ελάχιστων ομοίων του- θα χτίσουμε τον Ελληνισμό των επόμενων γενεών. Σήμερα, η φωνή του ακούγεται δυνατή, κρυστάλλινη, πηγαία –να το πω αλλιώς: Αναγκαία.

.