Με φρενήρη ρυθμό τελεί η κατασκευή των ρωσικών υποβρυχίων για την Μαύρη Θάλασσα

αναδημοσίευση από το Defence News

.

Στις 25 Απριλίου του 2015 στα Ναυπηγεία του Ναυαρχείου στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας καθελκύστηκε το τέταρτο υποβρύχιο που προορίζεται για το ρωσικό στόλο της Μαύρης Θάλασσας. Πρόκειται για το υποβρύχιο B-265 Krasnodar (αύξων αριθμός 01673). Οι εργασίες ξεκίνησαν στις 20 Φεβρουαρίου 2014 και εντός του τρέχοντος έτους αναμένεται να ενταχθεί επίσημα σε λειτουργία με το Ρωσικό Ναυτικό. Το πλήρωμα που θα επανδρώσει το B-265 Krasnodar αναφέρεται ήδη πλήρες στη σύνθεσή του.

Την τελετή καθέλκυσης παρακολούθησε ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού της Ρωσίας ναύαρχος Βίκτορ Χιρκόβ.

Αυτό το υποβρύχιο του Project 06.363 (κατά ΝΑΤΟ κλάση Kilo II) διαθέτει μια βελτιωμένη τενχολογία (μείωση του θορύβου) του συστήματος τροφοδοσίας και με προηγμένα συστήματα παρακολούθησης και καταπολέμησης στόχων. Το σκάφος εκτοπίσματος 3.100 τόνων επανδρώνεται από 52 ναυτικούς, έχει μια ταχύτητα εν καταδύσει 20 κόμβων, μια αυτονομία από 400 μίλια με δυνατότητα περιπολίας για 45 ημέρες. Είναι οπλισμένο με 18 τορπίλες και μπορεί να οπλιστεί και με οκτώ βλήματα επιφανείας-αέρος.

Αναπόφευκτη η σύγκρουση Ρωσίας και Τουρκίας

αναδημσίευση από το Defencenews

.

Η απώλεια της Κριμαίας στην Ρωσική Αυτοκρατορία το 1783 ήταν μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για τους Οθωμανούς ήταν η πρώτη μόνιμη απώλεια ενός – μεγάλης εκτάσεως – μουσουλμανικού εδάφους σε μια χριστιανική δύναμη. Η Αικατερίνη της Μεγάλης Ρωσίας, η οποία όπως ο σημερινός πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είχε παρέμβει στον εμφύλιο πόλεμο της Κριμαίας, τελικά προσάρτησε τη χερσόνησο. Για τους Ρώσους ήταν η αρχή της μεταμόρφωσης της χώρας τους σε μια παγκόσμια δύναμη. Μέσω του Εύξεινου Πόντου, η Ρωσία θα μπορούσε να πλεύσει στην Δύση.

Από το 1783 και μετά, η Μόσχα χρησιμοποίησε την ναυτική της παρουσία για να βασανίζει τα όνειρα των Οθωμανών, κερδίζοντας περισσότερο έδαφος. Η Μόσχα επέκτεινε γρήγορα τις ναυτικές επιχειρήσεις της από τον Εύξεινο Πόντο στο Αιγαίο πρώτα, και στη συνέχεια στην υπόλοιπη Μεσόγειο. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έσπευσαν να αποτρέψουν τη Ρωσία στα Στενά του Βοσπόρου και στα Δαρδανέλλια.

Ο ανταγωνισμός οδήγησε στην τελευταία σταυροφορία, τον Κριμαϊκό Πόλεμο του 1853-1856. Αυτός ήταν το αποτέλεσμα της βρετανικής και γαλλικής απροθυμίας να αφήσουν τη Ρωσία να κυριαρχήσει πλήρως στη Μαύρη Θάλασσα σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία ήθελε επίσης να διατηρήσει την επιρροή της στην περιοχή. Ο πόλεμος που ξεκίνησε ως ο 10ος ρωσο-τουρκικός πόλεμος ήταν λιγότερο μια τοπική αψιμαχία με την συμμετοχή τοπικών συμμάχων, όπως η Ελληνική Λεγεώνα, αλλά περισσότερο μια προεπισκόπηση των επερχόμενων Παγκόσμιων Πολέμων.

Ελληνική εμπορική δραστηριότητα και ναυτιλία στα βαλκανικά παράλια του Ευξείνου Πόντου

αναδημοσίευση από την Εγκυκλοπαίδεια του Μείζονος Ελληνισμού
άρθρο της Τζελίνας Χαρλαύτη

.

1. Ανθρωπογεωγραφία

Η γεωγραφία της βαλκανικής χερσονήσου μετέτρεψε τα λιμάνια των ακτών της Μαύρης Θάλασσας σε εξαγωγικές πύλες σιτηρών. Οι ορεινοί όγκοι που κάλυπταν τις δυτικές ακτές της Αδριατικής δε βοηθούσαν στο να δημιουργηθούν λιμάνια που να βλέπουν προς τη Δύση. Στα δυτικά Βαλκάνια, η οροσειρά της Πίνδου συνεχιζόταν στο βορρά από τις Δειναρικές και τις Σλοβενικές Άλπεις, δημιουργώντας ένα φυσικό και αξεπέραστο εμπόδιο μεταξύ της ενδοχώρας και της αδριατικής βαλκανικής ακτής. Οι μεγάλες βαλκανικές οροσειρές ακολουθούν νοτιοανατολική πορεία και πλαισιώνουν την ξηρά χαμηλώνοντας σταδιακά για να συναντήσουν τη Μαύρη Θάλασσα. Έτσι δημιουργήθηκε εκεί ένας σημαντικός αριθμός λιμανιών που ήταν εξαγωγικοί χώροι των σιτηρών της ενδοχώρας. Στη διάρκεια του 19ου αιώνα οι χερσαίοι βαλκανικοί δρόμοι στο μεγαλύτερο μέρος τους παρέμειναν όπως ήταν για αιώνες, ενώ το σιδηροδρομικό δίκτυο αναπτύχθηκε προς τα τέλη του αιώνα.

Ο Δούναβης ήταν ιδιαίτερης σημασίας για την οικονομική ζωή της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της περιοχής μετά το Βόλγα, πηγάζει από το Μέλανα Δρυμό στη Γερμανία, ρέει ανατολικά διαμέσου της κεντρικής και νοτιοανατολικής Ευρώπης περνώντας από πόλεις που είναι και λιμάνια: Βιέννη, Βουδαπέστη και Βελιγράδι. Αυτός όμως ο περίφημος ποταμός στο μεγαλύτερό του μέρος δεν είναι πλωτός. Οι παραδουνάβιες πεδιάδες στα δυτικά Βαλκάνια διασχίζονται από ένα μεγάλο αριθμό παραπόταμων από τους οποίους οι πιο σημαντικοί είναι ο Δράβας, ο Τίσας και ο Σάβος οι οποίοι ενώνονται με το Δούναβη στο Βελιγράδι. Και είναι το τελευταίο τμήμα του ποταμού, πέρα από τις Σιδηρές Πύλες, δηλαδή στο ρουμανικό, μετά το 1878, Δούναβη που δημιουργούνται τα μεγάλα ποτάμια λιμάνια του, το Γαλάτσι και η Βραΐλα πριν από την εκβολή του στον Εύξεινο Πόντο.

To Πεκίνο επιτίθεται ήπια αλλά αποτελεσματικά.

άρθρο του Yuri Simonyan,
αρθρογράφου της «Nezavisimaya Gazeta»,
για το διαδικτυακό περιοδικό «New Eastern Outlook«

.

Η Κινεζική κυβέρνηση αναπτύσσει ένα νέο σχέδιο προκειμένου να αποκαταστήσει τον ιστορικό «Μεγάλο Δρόμο του Μεταξιού». Σύμφωνα με ορισμένες Κινεζικές πηγές, το πρόγραμμα συμπεριλαμβάνει το σιδηροδρομικό της δίκτυο, επεκτεινόμενο σε μήκος έξι χιλιάδων χιλιομέτρων και με αξία 150 δισ.$. Το Πεκίνο σχεδιάζει να κατασκευάσει ένα τέτοιο σιδηροδρομικό δίκτυο διαμέσω της Κιργιζίας, του Ουζμπεκιστάν, του Τουρκμενιστάν και του Ιράν, με τελικό προορισμό την Τουρκία.

Το σημείο εκκινήσεως πρόκειται να βρίσκεται στην αυτόνομη Βορειο – Δυτική Κινεζική περιφέρεια Xinjang Uygur. Αυτό το σιδηροδρομικό δίκτυο ενδέχεται να συνδεθεί με το σιδηροδρομικό δίκτυο Μπακού – Τιφλίδας – Καρς (πρωτεύουσες του Αζερμπαϊτζάν, της Γεωργίας και της τουρκικής επαρχίας Kars), η κατασκευή του οποίου βρίσκεται στην τελική του φάση. Η νέα γραμμή θα έχει ολοκληρωθεί εώς το 2030, παράσχοντας τη λειτουργία επιβατηγών αμαξοστοιχιών ταχύτητας 200 χλμ./ώρα, καθώς και εμπορικών αμαξοστοιχιών ταχύτητας 160 χλμ./ώρα.

Αυτό το φιλόδοξο σχέδιο προκαλεί σκέψεις για την αφανή «οικονομική επέκταση» της Κίνας προς τη Δύση, ειδικότερα όσον αφορά στην περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως. Αν προσθέσουμε σε αυτό τη «δημογραφική επέκταση» μεταμφιεσμένη κατά τον ίδιο τρόπο, μπορούμε να εξάγουμε μια σειρά από συμπεράσματα και διάφορες εικασίες. Χωρίς μάλιστα να συνυπολογίσουμε την πλειοψηφία των χωρών της Κεντρικής Ασίας, όπου οι πολίτες της Κίνας αισθάνονται σαν στο σπίτι τους, καθώς και την πρόσφατη εγκατάστασή τους στα κράτη της Υπερκαυκασίας. Αυτό επηρεάζει ιδιαίτερα τη Γεωργία, όπου πραγματικές Κινεζικές αστικές περιοχές εμφανίστηκαν στην πρωτεύουσα της και κάποιες άλλες τοποθεσίες – οι λεγόμενες «Chinatowns» («Κινεζικές Πόλεις»). Θα έχουμε δίκιο εάν υποστηρίξουμε ότι ενώ ορισμένες χώρες –  «πρωταθλητές βαρέων βαρών» της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής προσπαθούν να εξωθήσουν ο ένας τον άλλο έξω από μια συγκεκριμένη περιοχή μέσω διαφόρων τεχνασμάτων, ακόμη και με τη βία, η Κίνα κάνει ακριβώς το ίδιο, αλλά σκεπτόμενη πιο καθαρά και πολύ πιο αποτελεσματικά;