Εικόνα από:tripioevro.blogspot.com
Του Γιώργου Μ. Βραζιτούλη, Βερολίνο
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Ηπειρωτικός Αγών – 25 Νοεμβρίου 2011)
.
Στις 25 Νοεμβρίου 1973, ο ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, ένα σκληροπυρηνικό και αδιάλλακτο στέλεχος της χούντας, χρησιμοποιώντας τα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ως πρόφαση για την αποκατάσταση τη δημόσιας τάξης, ανέτρεψε με πραξικόπημα τον μέχρι τότε δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο.
Πριν πέντε περίπου μήνες και συγκεκριμένα στις 1 Ιουνίου 1973, ο Παπαδόπουλος είχε καταργήσει την Βασιλεία και άρχισε να δείχνει ότι επιθυμεί μια φιλελευθεροποίηση του δικτατορικού καθεστώτος. Στα πλαίσια αυτά, στις 8 Οκτωβρίου 1973, ως «Πρόεδρος της Δημοκρατίας», έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Σπύρο Μαρκεζίνη, με σκοπό να «εκδημοκρατικοποιήσει» το καθεστώς και να διεξάγει βουλευτικές εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου 1974.
Η νέα χούντα του Ιωαννίδη διόρισε τον στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη ως «Πρόεδρο της Δημοκρατίας» και τον οικονομολόγο Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο ως «Πρωθυπουργό».Παρά τους διορισμούς ο Ιωαννίδης παρέμεινε ο ισχυρός άνδρας, που κινούσε τα νήματα από τα παρασκήνια.
Το νέο καθεστώς κατηγόρησε το προηγούμενο για παρέκκλιση από τις «Αρχές της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου» και διακήρυξε ότι έσωσε την «Επανάσταση» από τη φατρία Παπαδόπουλου, επιβάλλοντας στη συνέχεια μια σκληρότερη δικτατορία, με πληθώρα νέων διώξεων προς δημοκράτες και αντιστασιακούς πολίτες, για να καταλήξει τον Ιούλιο 1974 στην εθνική τραγωδία της Κύπρου και στην πτώση του.
ΑΒΕΡΩΦ 