Τιμή και ντροπή

Καθόμουν στον καφενέ. Πρωί, η πρώτη φουρνιά έφυγε και έμεινα με κάτι ξέμπαρκους, αργόσχολους πελάτες που συζητούσαν για τη σχέση Αναστασιάδη και Ακιντζί. Λέγανε πως «έφτασεν η ώρα, εν πρέπει να χάννουμεν άλλον τζιαιρόν» και ότι οι δυο τους «εν’ οι πρόεδροι της λύσης». Πετάγομαι και τους λέω ότι τα ’χουν χρόνια, και μάλιστα είναι ένα ζευγάρι αρκετά εκσυγχρονισμένο, αφού πλέον στους δύο χωρά και τρίτος, αυτό επιβάλλει η μόδα, αλλά και η bi-zonal bi-communal federation. Μου λένε, προφανώς θιγμένοι με τις ύβρεις που εκστομίζω για τους προστάτες της τάξης και της ασφάλειας του νησιού των Αγίων, «τζιαι ποιος εν’ ο τρίτος;» Τους λέω ο Νταβούτογλου, γνωστός στην κοινότητα της bi-zonal bi-communal federation για τα χέρια βοηθείας που απλώνει στους ευγενείς υπηκόους του, ειδικά όταν σκύβουν να του φιλήσουν το χέρι και μουρμουρούν με ερωτική διάθεση «σφάξε με, Αγά μου, ν’ αγιάσω».

Επικράτησε πανικός στον καφενέ. Τι ήθελα να μιλήσω τόσο πρόστυχα και άγαρμπα στους Κύπριους που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, που αν τους ξελογιάσεις τη γυναίκα θα γίνουν «Τούρκοι», που αν τους θίξεις την αξιοπρέπεια θα «κάνουν φασαρία», που είναι ηθικοί και ντόμπροι, που δεν μπορούν αυτές τις προοδευτικότητες και τις προστυχιές, αλλά αν τους πάρεις τη μισή πατρίδα θα σε κυνηγούν να σου δώσουν και την άλλη μισή. Θυμάμαι τον αείμνηστο Νεοκλή Σαρρή που έλεγε: «…η Ομοσπονδία στην Κύπρο είναι σαν να βρίσκεις τη γυναίκα σου με τον εραστή της στο σπίτι σου και μετά τον χωρισμό την παίρνεις τηλέφωνο και την παρακαλείς να γυρίσει πίσω μαζί με τον εραστή και με όλα τα έξοδα πληρωμένα». Επίσης, φέρνω στον νου μου το τραγούδι, όπως το κατέγραψε η λαϊκή μας παράδοση, «τα ριάλια ριάλια τζιαι πούντα, τζι ο ππεζεβέγκης που τα ’σιει στην πούγκα», όπου προφανώς διαφαίνεται εντός του πολιτισμού μας η κριτική που κάναμε στους κερατάδες που «τα ’θελε ο κώ@ος τους», αλλά και για τους λεφτάδες που δεν είχαν όμως τσαγανό.

Μια νύχτα πριν 200 χρόνια στη Γερμανία…

Για το δημοτικό μας τραγούδι

Μετά το 1806, και αφού ο Ναπολέοντας έθεσε υπό τον έλεγχό του τη Γερμανία, ο βαρόνος Βέρνερ Φον Χαξτχάουζεν, ο οποίος μιλούσε δεκατρείς γλώσσες και είχε σπουδάσει Νομικά, Ανατολικές Σπουδές και Ιατρική, όντας πολέμιος του Βοναπάρτη, αποφάσισε να αυτοεξοριστεί στην Αγγλία. Για να βιοπορίζεται, έπιασε δουλειά ως γιατρός σε ένα ναυτικό νοσοκομείο κοντά στο Λονδίνο. Ο περίεργος αυτός γιατρός μια μέρα, καθώς περπατούσε στους διαδρόμους του νοσοκομείου, άκουσε μια παρέα Ελλήνων ναυτικών να σιγοτραγουδούν κάτι που το βρήκε ενδιαφέρον. Ο Χαξτχάουζεν, ο οποίος μιλούσε και ελληνικά, παράτησε τη δουλειά που έκανε και πήγε κοντά στους Έλληνες ναυτικούς παρακαλώντας τους να του πουν το τραγούδι τους. Τότε αυτοί ξεκίνησαν:

Συννέφιασε ο Παρνασσός,
βρέχει στα καμποχώρια
κι εσύ, Διαμάντω, νύχτωσες,
πού πας αυτήν την ώρα;
Πάω γι’ αθάνατο νερό,
γι’ αθάνατο βοτάνι
να δώσω της αγάπης μου
ποτέ να μην πεθάνει.

Για όσες μέρες έμειναν στο νοσοκομείο οι Έλληνες ναυτικοί, ο Χαξτχάουζεν κατέγραφε μαγεμένος τα τραγούδια που του έλεγαν. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος προέβαινε σε συστηματική καταγραφή των δημοτικών τραγουδιών.

Οι παραφυάδες του «αντιομοσπονδιακού χώρου»

Σιλουανός Νικολάου

Ο Λούθηρος ήταν ο πρώτος ο οποίος αμφισβήτησε τον Ρωμαιοκαθολικισμό τον 16ο αιώνα, ιδρύοντας τον Προτεσταντισμό (στα ελληνικά Διαμαρτυρόμενοι), ο οποίος είχε ως σκοπό τη δημιουργία μίας νέας θρησκείας (πεποίθησης) που να αντιτίθεται στον ρωμαιοκαθολικό ολοκληρωτισμό. Το βασικό πρόταγμα του Ρωμαιοκαθολικισμού, που ήταν το αλάθητο του Πάπα, αλλά και το γεγονός ότι ο Πάπας ήταν ο εκφραστής του λόγου του Θεού στον κόσμο, έκανε κάποιους ανθρώπους να διαμαρτυρηθούν και να αποσχιστούν από την Καθολική εκκλησία, ιδρύοντας μία νέα θρησκεία που θα εφαρμοζόταν στα μέτρα του καθενός.

Έπειτα, επειδή αρχή του Προτεσταντισμού ήταν η ερμηνεία κατά την ατομική υποκειμενικότητα του καθενός, άρχισαν να αποσχίζονται μεταξύ τους σε χιλιάδες παραφυάδες. Ακολούθως η κάθε μία παραφυάδα σε άλλες κ.ο.κ. Η κάθε παραφυάδα αποσχιζόταν γιατί τα άτομα που την απάρτιζαν πίστευαν ότι αυτοί κατείχαν την αλήθεια.

Στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα παρακολουθούμε να παρουσιάζεται με παρόμοιο τρόπο το ίδιο φαινόμενο στην ελλαδική Αριστερά. Παραφυάδα αποχωρεί από το ΚΚΕ, μετά η ίδια αυτή παραφυάδα αποσχίζεται ξανά ή από το ΚΚΕ αποχωρεί κάποια άλλη κ.ο.κ. Γι’ αυτό σήμερα έχουμε την Αριστερή Πλατφόρμα, τις υπόλοιπες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ Μαρξιστών-Λενινιστών, Δημοκρατική Αριστερά, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κτλ.

Μακρύδρομος

Ή θα εξακολουθήσουμε να γονατίζουμε
όπως αυτός ο δραπέτης
ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ

Αλέκος Μιχαηλίδης
Οίκαδε

Ομολογουμένως, τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά τελευταία. Ειδικά μετά την εκλογή του Ακιντζί στα κατεχόμενα, είμαστε όλοι δικτυωμένοι στα χαζοκούτια μας και ασχολούμαστε ολημερίς με τους κάθε λογής ναινέκους που ετοιμάζονται για τη ρεβάνς της 24ης Απριλίου 2004.

Οπότε, θα πρέπει κι εμείς να συνέλθουμε, να βγούμε από τη ναφθαλίνη και να αναλάβουμε πλήρως τις ευθύνες που μας αναλογούν. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά πιο επικίνδυνα από το 2004. Σκοπός ορισμένων, αν όχι του ίδιου του ΔΗΣΑΚΕΛ, των τελευταίων των διζωνικών δηλαδή, είναι να βρεθούμε προ τετελεσμένων. Αν παρατηρήσει κανείς την τακτική τους, θέλουν να μας οδηγήσουν σε ένα δημοψήφισμα που δεν θα λέει «αποδέχεστε ή όχι το σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού», αλλά «αποδέχεστε τα πράγματα ως έχουν ή ως είχαν». Θα φταίξουμε, λοιπόν, πάλι εμείς, διότι θα πούμε όχι στην πλαστή τους επανένωση και στην υπό κατάρρευση κατάσταση ειρήνης που θα έχουν φτιάξει.

ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!

από το ιστολόγιο του Γεώργιου Ευαγγελάτου

Στην Κύπρο οι χαχόλοι της Νέας Τάξης γαυγίζουν! Ουρλιάζουν, λύσσαξαν!

Εννοούν και σώνει, να υποχωρήσουμε και να δεχτούμε τα νεοταξίτικα σχέδια των αμερικανονατοϊκοευρωπαίων.

ΑΔΕΡΦΙΑ ΚΥΠΡΙΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Επιμείνετε και αν και θα αργήσουμε, θα τους νικήσουμε και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων θα την ανατρέψουμε, όπως κάποτε την Ιερή Συμμαχία.

Στο μεταξύ γίνεται χαμός κάτω στην Κύπρο μας.

Το άρθρο από την εφημερίδα ΕΝΩΣΗ τα λέει όλα, κι ας μην μαθαίνουμε τίποτα από τα προδοτικά, δωσίλογα ελληνικά τσοντοκάναλα. Διαβάστε το: