Η εφημερίδα «Ακρόπολη»

Η εφημερίδα «Ακρόπολη». 28 Οκτωβρίου 1940

.

Γράφει ο Κότσης Παναγιώτης

Α. Εισαγωγή:

Γύρω στο 1880, παρατηρείται μία «στροφή» ως προς το «είδος» της γλώσσας, η οποία έπρεπε να χρησιμοποιηθεί. Σαφέστερα, η αλλαγή αυτή είχε ως εκπροσώπους τους νέους ποιητές, οι οποίοι συναποτέλεσαν την «Γενιά του 1880».[1] Η «προσφορά» της γενιάς αυτής υπήρξε ιδιαίτερα πλούσια και, «αντανακλούσε» την ιδεολογική συγκρότηση του μικρού βασιλείου καθώς και τα περισσότερο «αδρά» χαρακτηριστικά του. Σαφέστερα, οι ποιητικές συλλογές των πρωτοεμφανιζομένων εκφράζουν μία «ροπή» προς τον πραγματισμό της εποχής και, συγχρόνως, μία «απομάκρυνση» από την αγοραία ρητορικότητα των προηγουμένων.

Β. Η «ανακαίνιση» του ελληνικού Τύπου:

Εκείνη την εποχή συντελείται και μία «ανανέωση» στον αθηναϊκό τύπο της εποχής, η οποία όμως δεν διαπιστώθηκε άμεσα. Τα μεγάλα αθηναϊκά φύλλα, τα οποία είχαν πρωτοεμφανιστεί κατά την περίοδο του Όθωνα, όπως η «Αθηνά» του Αντωνιάδη, ο «Αιών», ο οποίος εκδιδόταν από τους Ιωάννη και Τιμολέοντα Φιλήμονα και, η περίφημη «Ελπίς», υπό τον Λεβίδη, είχαν «πάψει» να ασκούν επιρροή στις λαϊκές μάζες του κέντρου. Πάντως, θα ήταν σοβαρό παρόραμά μας το να μην αναφερθεί η έντονη παρουσία μίας «ομάδας» εντύπων, με σατιρικό χαρακτήρα.

Τα «Ευαγγελικά» – Τα αιματηρά επεισόδια του 1901, για την μετάφραση της Καινής Διαθήκης στη «χυδαία» δημοτική γλώσσα

αναδημοσίευση από το Πάρε – Δώσε

.

Τη δεκαετία του 1880 το γλωσσικό ζήτημα εμφανίστηκε μαζί με τη Νέα Αθηναϊκή Σχολή. Η όξυνση της διαμάχης για τη γλώσσα χώρισε τον ελλαδικό και εξωελλαδικό ελληνισμό ανάμεσα στους καθαρευουσιάνους και τους δημοτικιστές ή «μαλλιαρούς» όπως τους αποκαλούσαν οι αντίπαλοί τους. Ιδιαίτερα στην Αθήνα όμως η σύγκρουση έλαβε μεγάλη ένταση και συσχετίστηκε άμεσα και έμμεσα με κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα που εκκινούνταν από αντιθέσεις του ίδιου του ελλαδικού κοινωνικού σχηματισμού ή και πιο συγκεκριμένα των αντιθέσεων που πήγαζαν από τις αντιφάσεις της αθηναϊκής κοινωνίας.

Στα 1888 ο Γιάννης Ψυχάρης ο οποίος διέμενε μόνιμα στο Παρίσι κυκλοφόρησε «Το ταξίδι μου», με το οποίο θα αναδειχτεί ο ίδιος ως το σύμβολο του δημοτικισμού και θα καταστεί ο κατεξοχήν «διδάσκαλός του» εισάγοντας ταυτόχρονα και μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη για τη δημοτική που ονομάστηκε «ψυχαρισμός» και οι οπαδοί της «ψυχαριστές». Από τον κύκλο του Ψυχάρη προέρχεται και ο λόγιος βαμβακέμπορος Αλέξανδρος Πάλλης ο οποίος ζούσε εγκατεστημένος όπως και ο Ψυχάρης στο εξωτερικό. Η μετάφραση της Καινής Διαθήκης στην απλή νεοελληνική από τον Πάλλη έδωσε την αφορμή να ξεσπάσουν τα «Ευαγγελικά».