Άτιμη προσφυγιά |

Το 1920 η Σάνο, σε ηλικία 10 χρόνων, αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι της. Η Σάνο είναι Ελληνίδα Πόντια γεννημένη σε ένα χωριό κοντά στη Μαύρη Θάλασσα. Ήταν και αυτή, μαζί με την οικογένειά της, θύμα της θηριωδίας των Τούρκων ενάντια στους Έλληνες του Πόντου, σε μια περίοδο που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως η Ποντιακή Γενοκτονία (1915-1923). Εβδομήντα χρόνια μετά, μαζί με την κόρη της, αποφασίζει να επιστρέψει στην Τουρκία για να βρει το χωριό και το σπίτι που μεγάλωσε.

50 χρόνια μετά που η Σάνο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της, με ακριβή χρονολογία το 1974, πολλοί Κύπριοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν και αυτοί τα σπίτια τους ένεκα και πάλι της θηριωδίας των Τούρκων στρατιωτών, που αποφάσισαν να εισβάλουν στο νησί χωρίς καμιά δικαιοδοσία και να σκοτώσουν, να βιάσουν, να λεηλατήσουν και στο τέλος να κατακτήσουν το 37% περίπου του εδάφους.

Το 2003, μετά από απόφαση που πάρθηκε από τον πρόεδρο της ΚΔ και τον κατοχικό ηγέτη, έχουμε το άνοιγμα των οδοφραγμάτων. Όπως η Σάνο αποφασίζει να πάει να βρει το χωριό και το σπίτι της, έτσι και στην Κύπρο αρκετοί από τους πρόσφυγες έχουν την ευκαιρία, μετά από σχεδόν 40 χρόνια, να πάνε ξανά να δουν τον τόπο που γεννήθηκαν. Αρκετοί βρίσκουν τα σπίτια τους, στα οποία κατοικούν πλέον Τούρκοι έποικοι ή και Τουρκοκύπριοι. Άλλα σπίτια απλώς δεν υπάρχουν. Πολύς ο πόνος, αμέτρητα τα γιατί.

Τι γυρεύεις στο Ιράκ, Τόνυ Μπλαιρ;

Δυστυχώς, το περίφημο Μπρέξιτ και τα όσα ακολούθησαν μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 23ης Ιουνίου στη Μεγάλη Βρετανία –η παραίτηση του Κάμερον, η αλλαγή κυβερνήσεως κτλ.– επισκίασαν μερικώς μια άλλη, εξαιρετικά σημαντική είδηση αυτού του μήνα: τη δημοσίευση του πορίσματος Τσίλκοτ.

Πρόκειται για την πολυετή έρευνα που διεξήχθη με επικεφαλής τον νομικό και διπλωμάτη Σερ Τζον Τσίλκοτ για τις πολιτικές αποφάσεις που οδήγησαν στην εμπλοκή των Βρετανών στην εισβολή στο Ιράκ το 2003. Το αποτέλεσμα αναμενόταν να δημοσιευθεί το 2010, όχι το 2016, και η έρευνα κόστισε πάνω από δέκα εκατομμύρια στερλίνες. Το πολυαναμενόμενο πόρισμα αποδεικνύει πέραν αμφιβολίας όλα όσα πολλοί από μας ήδη ξέραμε ή υποψιαζόμασταν: Οι μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας γνώριζαν πως ο Σαντάμ Χουσεΐν πιθανότατα δεν είχε πυρηνικά όπλα, αλλά ο τότε πρωθυπουργός Τόνυ Μπλαιρ τους αγνόησε και είπε ψέματα στο βρετανικό κοινό. Ο Μπλαιρ αγνόησε και τον ΟΗΕ, μαζί με τον Μπους και τους Αμερικανούς, και ο ίδιος και η τότε κυβέρνησή του, με δικαιολογία την ανατροπή του Σαντάμ και την εκδημοκρατικοποίηση της ιρακινής κοινωνίας, αποζητούσαν ξεκάθαρα να αποκτήσουν πρόσβαση στα αποθέματα πετρελαίου στο Ιράκ.

Γιατί το ΟΧΙ του 2004 ήταν για τη ΔΔΟ

Είναι γεγονός ότι υπάρχει μια συζήτηση γύρω από το τι ακριβώς απέρριψε ο κυπριακός Ελληνισμός στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004. Η μια θέση υποστηρίζει ότι ο λαός εκφράστηκε κατά του συγκεκριμένου σχεδίου επίλυσης του Κυπριακού, ενώ η άλλη ότι μαζί με το σχέδιο απορρίφθηκε και η ίδια η μορφή της λύσης, δηλαδή η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ).

Η πρώτη θέση έχει ως βασικό επιχείρημα ότι στο δημοψήφισμα ο λαός κλήθηκε να αποφασίσει αν εγκρίνει ή όχι το σχέδιο Ανάν, και άρα το αρνητικό αποτέλεσμα καταλογίζεται στο σχέδιο και όχι στη μορφή λύσης, διαχωρίζοντας έτσι το ένα από το άλλο. Η συγκεκριμένη επιχειρηματολογία, όμως, εμπεριέχει αρκετά τρωτά σημεία. Εν πρώτοις, το σχέδιο Ανάν ήταν προϊόν διαπραγμάτευσης σχεδόν τριάντα ετών (συμβατικά από το 1977, αλλά η αποδοχή της ομοσπονδίας από την ελληνική πλευρά είχε γίνει από το 1974) και βασίστηκε στη μορφή λύσης ΔΔΟ. Δηλαδή, προέβλεπε τη δημιουργία δύο κρατιδίων με πολιτική ισότητα, δικό τους σύνταγμα, πολιτειακά όργανα και σώματα ασφαλείας, καθώς και παρεκκλίσεις από το ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο. Θα ήταν αφέλεια, λοιπόν, να πιστεύεται ότι ένα νέο σχέδιο λύσης με βάση τη ΔΔΟ θα ήταν –τουλάχιστον στις βασικές του πτυχές– διαφοροποιημένο από το σχέδιο Ανάν, γνωρίζοντας ότι στο Κυπριακό κάθε προηγούμενο σχέδιο αποτελεί κορμό για το επόμενο. Συνεπώς, δεν μπορεί να υπάρξει ΔΔΟ πέραν από αυτήν που κωδικοποιήθηκε και αποκρυσταλλώθηκε με το σχέδιο Ανάν.

Η θυσία των ηρώων μας αποτελεί το «μέτρο»

Στις μέρες μας ισχύει όσο ποτέ άλλοτε η φράση «ό,τι δηλώσεις είσαι». Δηλαδή αυτό που έχει ύψιστη σημασία είναι οι απόψεις που θα εκφέρεις για διάφορα ζητήματα (από την άποψή σου για το σύμφωνο συμβίωσης μέχρι το Κυπριακό) και βάσει αυτών των απόψεων «κρίνεσαι» και προσδιορίζεσαι: αριστερός, κεντρώος, δεξιός, φιλελεύθερος, ακροδεξιός, συντηρητικός κ.ο.κ. Υπάρχουν χιλιάδες λέξεις-«ταμπέλες» που μπορούν να χαρακτηρίσουν τον σημερινό άνθρωπο.

Αυτό, κατά τη γνώμη μου, συμβαίνει για έναν βασικό λόγο: Ο άνθρωπος σήμερα νομίζει ότι με τον λόγο και την άποψη ή τη γνώμη που θα εκφέρει δημιουργεί την προσωπικότητά του και ταυτίζεται ίσως με μια ιδεολογία. Σε συνδυασμό βέβαια με το συναίσθημα και της ιδεολογίας, ο άνθρωπος μαθαίνει να κρίνει τον άλλον βάσει ακριβώς του φαίνεσθαι και όχι του είναι.

Το τι είναι ο κάθε άνθρωπος καθορίζεται από τις πράξεις του και όχι τόσο από τις εξωτερικές απόψεις που σήμερα παρεξηγούνται κατά το δοκούν και γίνονται αντικείμενο λαϊκισμού και δημιουργίας εντυπώσεων.

Φαινόμενα του τύπου «εμείς έχουμε το αλάθητο στην εθνική μας ιδεολογία» ή «η ιδεολογία μας είναι καθαρή και των άλλων συμφεροντολογική» κινούνται στα πλαίσια της πιο πάνω νοοτροπίας. Ότι δηλαδή οι πεποιθήσεις μας είναι οι «καθαρές» ή «αγνές», ενώ των άλλων (συνήθως των κομματικών) είναι συμφεροντολογικές ή προδοτικές.

Αρχαία κυπριακή ποίηση

Μοῦσά µοι ἔννεπε ἔργα πολυχρύσου Ἀφροδίτης
Κύπριδος ἥ τε θεοῖσιν ἐπὶ γλυκὺν ἵµερον ὦρσε
καί τ’ ἐδαµάσσατο φῦλα καταθνητῶν ἀνθρώπων
οἰωνούς τε διιπετέας καὶ θηρία πάντα,
ἠµὲν ὅσ’ ἤπειρος πολλὰ τρέφει ἠδ’ ὅσα πόντος·
πᾶσιν δ’ ἔργα µέµηλεν ἐϋστεφάνου Κυθερείης.

Ύμνος στην Αφροδίτη [1]

Την ίδια στιγμή που η ετεοκυπριακή αρχαιότητα μεταμορφωνόταν σε μια νέα εστία, ενός πολιτισμού βαθιά χαραγμένου από τον Ελληνισμό, οι κάτοικοι του νησιού θα αρχίσουν να βλέπουν προοδευτικά τον εαυτό τους μέσα από το πρίσμα μιας ευρύτερης κοινότητας με κοινά χαρακτηριστικά, απλωμένη από τις Ηράκλειες Στήλες του Γιβραλτάρ μέχρι τον Εύξεινο Πόντο και από εκεί μέχρι τον Βολβίτιον βραχίονα του Νείλου και τη χερσόνησο της Κυρηναϊκής.

Ιδρύοντας τα κύρια βασίλεια της Κύπρου, οι πρώτοι Αχαιοί έφεραν μαζί τους τη θρησκεία, τους μύθους και την ποίησή τους, τη μουσική και το τραγούδι τους και, φυσικά, τη γλώσσα και τη γραφή τους. Πάνω απ’ όλα έφεραν, όμως, την αντίληψή τους για τη φύση του ανθρώπου και του κόσμου, την οποία θα εντάξουν με φιλοχωρία στον ορίζοντα των προσδοκιών μιας «απολλώνιας τάξης πολιτών ίσων και ενωμένων στο κοινό έργο».

Πώς η σημερινή ενορία συμβάλλει στη διατήρηση του ελληνικού τρόπου

Όπου βρεθούνε δέκα Ρωμιοί φτειάνουν κοινότητα. Συνάζουν πρώτα χρήματα για την εκκλησιά. Άμα τη χτίσουνε φέρνουν παπά. Έπειτα και τις γυναίκες τους. Ύστερα, με τους δίσκους της εκκλησιάς, συνάζουν χρήματα και φτειάνουνε σκολειό. Τέλος φέρνουνε δάσκαλο για τα παιδιά τους – και νά την η κοινότητα.

Ίων Δραγούμης

Στην ιστορία του Ελληνισμού μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι οι Έλληνες συνήθως οργανώνονταν σε μικρούς οικισμούς. Πότε με την πόλη-κράτος της αρχαίας Ελλάδας, τη βυζαντινή κοινότητα επί Βυζαντίου και πότε με την κοινότητα της τουρκοκρατίας, ο βίος των Ελλήνων ήταν κοινοτικός, δεν ήταν ιδιωτικός. Οι Έλληνες κοινωνούσαν τα πάντα, από την κοινή φορολογία (που ήταν ένας κοινοτικός θεσμός επί τουρκοκρατίας) στην ενορία, οι Έλληνες κοινωνούσαν και τη μεταφυσική αναζήτηση και τα πρακτικά ζητήματα, όπως ήταν για παράδειγμα η απόδοση του φόρου στο καθεστώς.

Ο υποτιθέμενος ανθρωπισμός και η χρησιμοποίησή του από την οθωμανική Τουρκία

Στην ευρύτερη περιοχή μας είναι σε εξέλιξη τόσο σημαντικά γεγονότα που μπορούν να χαρακτηριστούν ως μία από τις πιο κρίσιμες καμπές της ιστορικής ύπαρξης του Ελληνισμού στην περιοχή μετά τη μικρασιατική καταστροφή του 1922. Αυτές τις εξελίξεις, ειδικά στο προσφυγικό και στο Κουρδικό, φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν μπορεί να τις διαχειριστεί η πανικόβλητη και καταρρέουσα ελληνική κυβέρνηση.

Είναι γνωστό ότι η ειρηνευτική διαδικασία στη Συρία μπήκε σε ένα αυλάκι. Όπως γράψαμε και σε προηγούμενό μας κείμενο, η ομοσπονδιακή μορφή με τα τέσσερα ομόσπονδα κρατίδια επί του εδάφους της Συρίας παίρνει σάρκα και οστά. Μία εξέλιξη που η Τουρκία δεν τη θέλει με τίποτα, επειδή πρώτον δημιουργείται κουρδική κρατική οντότητα στα σύνορα Συρίας-Τουρκίας, που θα λειτουργεί σαν βεντούζα στο μαλακό υπογάστριο του τουρκικού κράτους. Και δεύτερον μία τέτοια λύση στη Συρία θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων και στους καταπιεσμένους λαούς εντός της Τουρκίας, η οποία θα κληθεί να απαντήσει, ειδικά μετά τη δικαιολογία για τον δήθεν «εκδημοκρατισμό» που προέβαλε για να αναμιχθεί στον πόλεμο στη Συρία.

Όλα αυτά τα λαμβάνει υπ’ όψιν του ο Ερντογάν, ο οποίος, όσο χάνει το παιχνίδι στη Μέση Ανατολή μετά την επέμβαση των Ρώσων, τόσο πιέζει με τις προσφυγικές ροές τη Δύση για να σταματήσει αυτό που πάει να δρομολογηθεί στη Συρία. Οι πιέσεις που ασκούνται εκφράστηκαν από τον ίδιο, ο οποίος με κυνικό τρόπο είπε ότι θα έχουμε 15.000 μικρούς Αϊλάν πνιγμένους, αν δεν λάβει αυτά που θέλει από την Κομισιόν. Ο ρόλος που παίζει η Ελλάδα σε αυτό το ζήτημα είναι εντελώς λανθασμένος, διότι διοικείται από μία κυβέρνηση η οποία λειτουργεί λες και είναι ΜΚΟ. Η πολιτική ανοιχτών συνόρων που ακολούθησε εξυπηρέτησε πλήρως τα σχέδια του νεοσουλτάνου και κάθε άλλο παρά ανθρωπιστική είναι. Και αυτό το λέμε διότι είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αυτή η «ανθρωπιστική» πολιτική γεννά, εκ των πραγμάτων, απάνθρωπα αποτελέσματα (στρατόπεδα συγκέντρωσης εις βάρος και των προσφύγων και των τοπικών πληθυσμών, πνιγμένους ανθρώπους στο Αιγαίο και ούτω καθ’ εξής).

Το σπίτι που γεννήθηκα

Βράδυ Σαββάτου. Ανεβάζει φωτογραφία ένας ξάδελφος από το Λονδίνο. Την κοινοποιεί η αδελφή μου. Κλέβω δύο λεπτά από τη δουλειά και ανοίγω το κινητό μου. Μια φωτογραφία μπροστά μου. Το σπίτι μου. Η λεζάντα έγραφε: «House of Tsaousi (Panayi) Koma toy Yialou». Κάθε τρίχα του σώματός μου μετουσιώνεται σε σύριγγα, μα το φάρμακο δεν το δέχεται ο οργανισμός μου και ξεκινά να βγαίνει από τα μάτια μου.

Κάνω ένα μικρό διάλειμμα, μέχρι να μπορέσω να συνεχίσω τη δουλειά. Θολωμένο το μυαλό μου. Η εικόνα από εκείνο το πετρόσπιτο με έχει διαλύσει. Δεν το είδα ποτέ από κοντά, μα είναι το σπίτι μου. Δεν κάλεσα ποτέ τους φίλους μου εκεί, μα γι’ αυτό τους μιλώ. Δεν έκανα κανένα οικογενειακό συμπόσιο εκεί τα Χριστούγεννα, μα κάθε Χριστούγεννα αυτό σκέφτομαι. Έντονη θλίψη, συνεχόμενες σκέψεις και μπροστά μου ένα βράδυ Σαββάτου με τους θαμώνες μεθυσμένους να συνεχίζουν το ταξίδι τους στη λήθη.

Χλωμό το μέλλον στον Πύργο της Βαβέλ

Σύμφωνα με μεγάλο αριθμό πολιτικών αναλυτών, το 2016 προβλέπεται πιο ευνοϊκό όσον αφορά τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Κύριος λόγος για αυτήν την αισιόδοξη πρόβλεψη παρουσιάζεται η επαναπροσέγγιση μεταξύ Ιράν και Δύσης. Ο διάλογος για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν μεταξύ της ιρανικής ηγεσίας από τη μια και των ΗΠΑ και της ΕΕ από την άλλη διήρκεσε πολλά χρόνια και κατέληξε επιτέλους σε συμφωνία που τέθηκε σε ισχύ στις 16 Ιανουαρίου. Επομένως, και προς μεγάλη απογοήτευση κυρίως του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας, οι ΗΠΑ και άλλα δυτικά κράτη αναιρούν τα εμπάργκο κατά του Ιράν. Οι ίδιοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι αυτή η ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ Ιράν και Δύσης θα οδηγήσει σε μια πρωτοφανή σταθερότητα σε ολόκληρη την περιοχή.

Οι αναλυτές αυτοί, πολύ απλά, έχουν λάθος. Οι αιτίες που συμβάλλουν στο να παραμένει η Μέση Ανατολή εστία πολέμων, συγκρούσεων και ακραίων πολιτικών φαινομένων παραμένουν οι ίδιες εδώ και δεκαετίες.

Πρώτα απ’ όλα, δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη και σταθερότητα στη Μέση Ανατολή όσο συνεχίζεται η παράνομη κατοχή παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ. Παρά την εμφανή δυσαρέσκεια του Ισραηλινού Πρωθυπουργού Νετανιάχου απέναντι στην αμερικανική ηγεσία λόγω της προαναφερθείσας επαναπροσέγγισης με το Ιράν, οι ΗΠΑ, και όλες οι δυτικές χώρες γενικότερα, δεν πρόκειται να σταματήσουν να βλέπουν το Ισραήλ ως σύμμαχο στην περιοχή και να υποστηρίζουν την επεκτατική πολιτική του. Παρόλα αυτά, μόνο όταν λυθεί το παλαιστινιακό ζήτημα θα μειωθεί και η λαϊκή υποστήριξη προς διάφορα ισλαμιστικά κινήματα, αφού πολύ συχνά αυτές οι οργανώσεις χρησιμοποιούν τα εγκλήματα του Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού για να συγκινήσουν την αραβική κοινή γνώμη και να ενισχύσουν τη βίαιη, μισαλλόδοξη και, ανάμεσα σε άλλα, αντισημιτική προπαγάνδα τους.

Η χρεοκοπημένη στρατηγική των κυπριακών κυβερνήσεων και ο υπνώττων λαός

Από την έναρξη των συνομιλιών μετά την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής του 1974 μέχρι σήμερα, η Κυπριακή Δημοκρατία και η εγκάθετη της Τουρκίας, υποτελής διοίκηση στα κατεχόμενα έχουν επιδοθεί σ’ έναν αγώνα, η μεν Κυπριακή Δημοκρατία εξασφάλισης όσο το δυνατόν περισσότερων δημοκρατικών στοιχείων για την ομαλή, δημοκρατική και ασφαλή λειτουργία του νέου κράτους, η δε Τουρκία διά των ανδρεικέλων της στο ψευδοκράτος εξασφάλισης συνταγματικών παραχωρήσεων σε σύγκρουση με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και με κάθε έννοια δικαίου, που να εξισώνουν το 18 τοις εκατόν των Τουρκοκυπρίων με το 82 τοις εκατόν των Ελληνοκυπρίων και παράλληλα να αποδομούν την Κυπριακή Δημοκρατία, που είναι ούτως ή άλλως εκλιπούσα από το 1963 γι’ αυτήν.

Δυστυχώς, οι κυπριακές κυβερνήσεις Γ. Βασιλείου, Γ. Κληρίδη, Δ. Χριστόφια και Ν. Αναστασιάδη έκαναν τεράστιες υποχωρήσεις σε θέσεις αρχών των κυβερνήσεων Μακαρίου και Σπύρου Κυπριανού και έκαναν τεράστιες παραχωρήσεις προς την κατοχική Τουρκία που στην ουσία αδρανοποίησαν και εξουδετέρωσαν ό,τι είχαν κερδίσει οι προηγούμενοι.

«Μνησίκακη μνήμη»

Παρακολούθησα, που λέτε, τις προάλλες μία διημερίδα με τίτλο «Πολιτισμική κληρονομιά: η διάσωση της μνήμης». Ένας εκ των πολλών που κλήθηκαν να καταθέσουν την εμπειρία τους ήταν ο Τάκης Χατζηδημητρίου, ως επικεφαλής της Τεχνικής Επιτροπής για την Πολιτισμική Κληρονομιά. Μίλησε για το έργο της εν λόγω Επιτροπής για τη διάσωση των μνημείων του τόπου, μνημείων που για κάποιον ανεξήγητο και παράξενο λόγο χρήζουν προστασίας και διάσωσης. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς γιατί, αλλά μάλλον εμείς φταίμε πάλι, οι κάτοικοι, δηλαδή, αυτού του δύσμοιρου τόπου, αφού, κατά τον κύριο Τάκη, κεντρικό σύνθημα της δικοινοτικής αυτής Επιτροπής είναι: «Ό,τι χωρισμένοι καταστρέψαμε, ενωμένοι να τα διασώσουμε». Μάλιστα.

Εκάμαμεν τζι εμείς πολλά, αυτό το γνωρίζαμε. Καταστρέψαμε, λοιπόν, και τα μνημεία μας σ’ αυτόν τον τόπο, όπου ζουν κάτι ιθαγενείς που διακατέχονται από άκρατο ρατσισμό, ξενοφοβία και σωβινισμό απέναντι στην άλλη πλευρά και αλλόφρονες καταστρέφουν ό,τι βρουν μπροστά τους. Ευτυχώς, όμως, που υπάρχει και αυτή η Τεχνική Επιτροπή που συνέβαλε τα μέγιστα στο να «αφήσουμε πίσω μας τη μνησίκακη μνήμη», όπως εύστοχα τόνισε στην ομιλία του ο κύριος Τάκης. Στα πλαίσια αυτά, λοιπόν, εκδόθηκε και το έντυπο της Τεχνικής Επιτροπής (επιχορηγημένο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και υποστηριζόμενο από το UNDP παρακαλώ) που περιλαμβάνει αριθμό παράνομων γεωγραφικών ονομάτων στις κατεχόμενες περιοχές, ονομάτων που επιβλήθηκαν με στρατιωτική βία, παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο… Αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία! Καιρός να αφήσουμε όλοι πίσω μας τη μνησίκακη μνήμη! Εξάλλου, όπως είπε ο κύριος Χατζηδημητρίου, πρέπει επιτέλους να ξεχάσουμε το «Δεν Ξεχνώ», αφού έχει «στατικό χαρακτήρα» και παραπέμπει «σε ένα παρελθόν που δεν υπάρχει πια».

«Τόπος Γέννησης: Λευκωσία»

Δεν είμαι πρόσφυγας. Δεν έχω σπιθαμή περιουσία στα κατεχόμενα, στη γη που δεν επισκέφθηκα ποτέ. Το χωριό μου δεν το πάτησε ο Τούρκος, ενώ το σπίτι της γιαγιάς μου μπορώ να το επισκεφθώ όποτε θέλω. Κι όμως, για έναν όχι και τόσο ανεξήγητο λόγο, νιώθω πρόσφυγας. Για έναν όχι και τόσο ανεξήγητο λόγο, κάθε φορά που ατενίζω τον Πενταδάχτυλο το στομάχι μου σφίγγεται και η ανάγκη μου να πατήσω το χώμα μιας γης που τόσο αγάπησα και που ατενίζω από μακριά γίνεται εμμονή. Μπολιαστήκαμε από μικρά με τις αρχές της ελευθερίας, της αγάπης για αυτό το χώμα, τον αέρα και τους ανθρώπους της πατρίδας-μάνας μας. Τις αρχές της δημοκρατίας, της πίστης σε ιδανικά που ψέλλιζαν άνθρωποι μεγαλύτεροι από εμάς καθώς βάδιζαν την αγχόνη.

Αυτό το βίωμα είναι που χρειάζεται ο λαός μας για να μείνει όρθιος. Η «North Cyprus», όπως αποκαλούν κάποιοι «συμπατριώτες» μου τα κατεχόμενα, είναι το ζωντανό παράδειγμα μιας βάρβαρης δύναμης που χτίζει τα ιμπεριαλιστικά της θέλω και την κατακτητική της μανία πάνω σε λουτρά αίματος και πτώματα. Δεν θέλω να γίνομαι συναισθηματικός, αλλά νιώθω ότι χαθήκαμε στη λογική. Χαθήκαμε στην προσπάθεια να εξηγήσουμε τα πράγματα γύρω μας απλά. Δεν είναι όμως έτσι. Οι προσευχές για ειρήνη δεν οδηγούν κάπου, τα gala dinner δεν λύνουν το εδαφικό και οι πολλαπλές χειραψίες δεν μας απαλλάσσουν από τα τούρκικα στρατεύματα κατοχής. Τα βίντεο με Τουρκοκύπριους που με σπαστά ελληνικά μας λένε «θέλουμε να ζήσουμε μαζί στην κοινή μας πατρίδα» είναι τόσο βοηθητικά, όσο και ένα αντίστοιχο βίντεο στην Παλαιστίνη!

Ώρα για αντιστάσεις και εναλλακτικές πολιτικές

Ή αφομοίωση από τη Δύση ή καρπαζοεισπράκτορας της οθωμανικής Τουρκίας ή εναλλακτική στρατηγική

Λόγω του πανικού που επικρατεί τις τελευταίες μέρες από το τρομοκρατικό χτύπημα των τζιχαντιστών στο Παρίσι, πέρασε στα μουλωχτά η συνάντηση Τσίπρα-Νταβούτογλου και οι συνέπειες που προέκυψαν από αυτήν. Γενικά, είδαμε ένα φιλικό κλίμα από την ελληνική πλευρά, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί και ως χαζοχαρούμενο, διότι έδειξε για ακόμη μία φορά τη γύμνια και την ασχετοσύνη της σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, ειδικά στα ελληνοτουρκικά ζητήματα. Δείχνει να μην κατανοεί την τουρκική επιθετικότητα στην περιοχή, ειδικά εις βάρος του Ελληνισμού, για να μπορέσει να προβεί σε αντιστάσεις σε διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο.

Μελετώντας την τουρκική πολιτική έναντι του Ελληνισμού, εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε ότι δημιουργεί ντε φάκτο καταστάσεις και μετά, με φιλικό ύφος, ζητά συνομιλίες για τη διευθέτησή τους. Μια πάγια τακτική που καταδεικνύει την επιθετικότητα του απέναντι γείτονα, που με τις ενέργειές του δείχνει ξεκάθαρα μία εχθρική παρά φιλική στάση, όπως θέλουν να μας δείξουν ορισμένοι «επαΐοντες». Επίσης, το υπουργείο Εξωτερικών, μαζί με το πρωθυπουργικό επιτελείο, φαίνεται να μην καταλαβαίνουν ότι η Τουρκία, ως κράτος, προτάσσει πάντα τα εθνικά της συμφέροντα έναντι οποιασδήποτε φιλικής ή καλής διάθεσης και προσέγγισης με την Ελλάδα. Η αντίληψη δε των τουρκικών συμφερόντων όχι μόνο έρχεται σε αντίθεση με τα ελληνικά, αλλά προϋποθέτει και την καταπάτησή τους.

Η εκδίκηση του Ισλαμικού Κράτους

Οι τρομοκρατικές ενέργειες του Ισλαμικού Κράτους στο Παρίσι, τη 13η Νοεμβρίου τρέχοντος έτους, αποδεικνύουν περίτρανα τα όσα έγραψα στα άρθρα μου στην εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ τον Σεπτέμβριο 2014 και τον Ιανουάριο 2015. Όμως, το παιχνίδι δεν τελειώνει εδώ, τώρα αρχίζει.

Το Ι.Κ. ενισχύθηκε και «θέριεψε» με την ανοχή των ΗΠΑ, των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών και της Τουρκίας, όπως ορθά κατήγγειλε ο Βλαντιμίρ Πούτιν στη σύνοδο των G20. Αυτές οι χώρες πωλούσαν ή χορηγούσαν όπλα στο Ι.Κ., αυτές αγόραζαν το πετρέλαιό του με βυτιοφόρα μέσω Τουρκίας. Μέχρι πριν από δέκα ημέρες, οι βομβαρδισμοί των Δυτικών ήταν χλιαρότατοι και γελοίοι και ποτέ δεν έπληξαν βυτιοφόρα του Ι.Κ. Αμέσως μετά τις βομβιστικές ενέργειες του Ι.Κ. στη Γαλλία, είχαμε και την πρώτη προσβολή βυτιοφόρων του Ι.Κ. από βομβαρδιστικά της Δύσης. Οποία υποκρισία των ΗΠΑ και των κολαούζων τους.

Τώρα είναι αργά, γιατί το Ι.Κ. έχει μεταφέρει τον πόλεμο στο έδαφος των εχθρών του και, δεδομένου αυτού που είχα γράψει, ότι δηλαδή έχει πράκτορές του εν υπνώσει οι οποίοι θα έχουν την πρωτοβουλία των ενεργειών και το στοιχείο του αιφνιδιασμού σε τόπο, χρόνο, μέσα και μεθόδους προσβολής, έχει ήδη δημιουργήσει κλίμα φόβου, αβεβαιότητας και ανασφάλειας μέσα στις χώρες που το βομβαρδίζουν και όχι μόνο. Ο αγώνας του Ι.Κ. εντός Ευρώπης έχει εξελιχθεί σε αντάρτικο πόλεων και, για τους γνωρίζοντες, δύσκολα αντιμετωπίζεται και νικιέται. Επίσης, οι συνεχείς βομβαρδισμοί θα αναγκάσουν τους τρομοκράτες του Ι.Κ. να διασπαρθούν στα εδάφη τους σε μικρά τμήματα, για να σωθούν και να επανασυσταθούν σε μεταγενέστερο χρόνο.