Το Βερολίνο προτείνει τη δημιουργία ενός «Στρατού της ΕΕ».

αναδημοσίευση από τη Γεωπαρατήρηση
άρθρο του Χρήστου Κατσέα

.

Στις αρχές Μαΐου, στα δυτικά μέσα ενημέρωσης διέρρευσαν πληροφορίες για το «μυστικό σχέδιο» της Γερμανίας για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού με μια ενοποιημένη δομή διοίκησης και σχεδιασμού.

Το σχέδιο θα «αποκαλυφθεί» μέχρι τον Ιούλιο του 2016.

Η κρίση των προσφύγων και η γενική επιδείνωση της στρατιωτικής και πολιτικής κατάστασης στην άμεση περιφέρεια της ΕΕ έφερε την ανάγκη να δημιουργηθεί μια δομή δύναμης που θα λειτουργεί προς το συμφέρον της ΕΕ σε ημερήσια διάταξη. Για να εκτελούνται οι αποστολές οι οποίες είναι τυπικά εκτός του πλαισίου «του ΝΑΤΟ», άσχετα με το πόσο ρευστό είναι το τοπίο.

Σίγουρα, η κρίση του προσφυγικού και η αύξηση της τρομοκρατικής απειλής έχει δημιουργήσει μια νέα αίσθηση της τρωτότητας μεταξύ των ευρωπαϊκών ελίτ, και ιδιαίτερα την «Παλαιά Ευρώπη» αυτά, μετά από 25 χρόνια όπου απολαμβάνουν να μην είναι «πρώτης γραμμής κράτη».

Οι κόκκινες γραμμές καταρρέουν και ο Καμμένος ψάχνει ψήφους

Διαλύεται η άμυνα της χώρας και ο Καμμένος ασχολείται με την… φορολογία!
Πόσο καμένος είναι ο Καμμένος τελικά;

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ

Το ότι έχει υπάρξει πλήρης πανωλεθρία της συγκυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου επί των διαπραγματεύσεων που γίνονται στην Βρυξέλλες, είναι πλέον κάτι περισσότερο από γνωστό, παρά τις τεράστιες προσπάθειες κυβερνητικών στελεχών να πείσουν για το αντίθετο. Έτσι, πέρα από το θέατρο του παραλόγου και της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης (η οποία απειλείται με πλήρη κατάρρευση) που ανήμπορη να ικανοποιήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις ατενίζει την επόμενη ημέρα γνωρίζοντας πως δεν πληρώσει μόνο για τα λάθη ή τις παραλείψεις της, αλλά και –κυρίως- για τα ψέματα που με τόση μεγάλη ευκολία απηύθυνε προς τον Ελληνικό λαό.

Μέσα σε αυτό το βασανιστικά αναδιπλούμενο σκηνικό της απόλυτης πολιτικής αντιστροφής (ή διαγραφής;) κι ενώ όλοι διαπιστώσουμε πως η συγκυβέρνηση ΑΝΕΛ – ΣΥΡΙΖΑ είναι μία τραγική συνέχεια των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, η οποία λειτουργεί χωρίς κανένα σχέδιο, αλλά κυρίως χωρίς να έχει υποτυπώδη ενότητα, αρχίζουμε να διαβλέπουμε τις αγωνιώδεις προσπάθειες κάποιων στελεχών της τα οποία ατενίζουν την επόμενη ημέρα και προσπαθούν να διασωθούν μέσα από γενικόλογες πολιτικές υποσχέσεις και «κόκκινες γραμμές».