Μάρτιν Σούλτς: Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ως το 2025

αναδημοσίευση από το Cosmostatus

.

Μια φασίζουσα πρόταση έφερε στο τραπέζι των ιδεών για την «ολοκλήρωση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο Γερμανός Σοσιαλδημοκράτης ηγέτης Μάρτιν Σούλτς.

Ο Martin Schulz πρότεινε την δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης ως το 2025, μέσω μίας συνταγματικής συνθήκης, η οποία θα δοθεί στα κράτη μέλη, τα οποία εάν δεν την επικυρώσουν και δεν συμμορφωθούν στις επιταγές της, θα τίθενται αυτομάτως εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης!!!

«Αυτή η Συνταγματική συνθήκη πρέπει να συνταχθεί από μία σύμβαση που να περιλαμβάνει την κοινωνία των πολιτών και τον λαό. Αυτή η Συνταγματική συνθήκη θα πρέπει στη συνέχεια να τεθεί στις χώρες – μέλη και αυτές που δεν θα την εγκρίνουν θα πρέπει αυτόματα να φεύγουν από την ΕΕ» είπε ο Μάρτιν Σούλτς!!!

Η Γεωπολιτική προοπτική της Ε.Ε. και η αλληλεξάρτηση με την Τουρκία

του οικονομολόγου Δημήτρη Α. Ζακοντίνου
τ. Αντιπροέδρου του ΕΛΙΣΜΕ
(Eλληνικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών)

.

Γή + Πολιτική = Γεωπολιτική η οποία είναι η επιστήμη που βοηθά ώστε να κατανοηθούν τα Διεθνή πολιτικά δρώμενα μέσα από γεωγραφικές μεταβλητές. Αποτελεί το εργαλείο της Στρατηγικής με κεντρικό σημείο την εθνική ισχύ που προσβλέπει στον έλεγχο μιας γεωγραφικής επικράτειας. Συμπεραίνεται λοιπόν ότι η γεωπολιτική αξιολογεί τους Διεθνείς ανταγωνισμούς & υποστηρίζει την στρατηγική σχεδίαση σε διάφορους τομείς όπως της στρατιωτικής ισχύος = Γεωστρατηγική, της Οικονομίας = Γεωοικονομία.

Για πολλούς σήμερα, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί γεωπολιτικό αίνιγμα και αυτό γιατί εδράζεται στην αντίληψη στο ότι από τη μία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα Ατλαντικό δημιούργημα, δηλαδή μία φιλελεύθερη καπιταλιστική ζώνη, μια κοινωνία ελεύθερης αγοράς που ενσωματώνει την ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που όμως στην ουσία αποτελεί επέκταση των αμερικανικών οικονομικών ομίλων που ελέγχουν το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα και παράλληλα επηρεάζεται από την στρατηγική πολιτική του ΝΑΤΟ.

Από την άλλη η Ε.Ε. είναι η έκφραση, μιας καθαρά ευρωπαϊκής ταυτότητος που επιθυμεί να υλοποιήσει το Γκωλικό όραμα για μία ανεξάρτητη και κυρίαρχη Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια.

Ο προβληματισμός γίνεται πολύ πιο έντονος, όταν διαπιστώνεται ότι η Γερμανική ηγεσία που δύναται να επιβάλει τις απόψεις της λόγω της οικονομικής ισχύος που διαθέτει, σε όλες σχεδόν τις ηγεσίες των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο που προκαλεί ερωτηματικά και απορίες, ως προς το τι επιδιώκει.

Η ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΜΕ ΠΟΤΑ, ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΥΡΑ

αναδημοσίευση από τον Κάσσανδρο

.

«Δεν μπορώ να σπαταλώ όλα μου τα χρήματα για ποτά και γυναίκες και στη συνέχεια να ζητώ υποστήριξη» Ο πρόεδρος του Eurogroup, Γ. Ντάϊσελμπλουμ, αναφερόμενος στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου.

Η αλήθεια είναι ο κ. Ντάϊσελμπλουμ δεν ανέφερε τα πούρα αλλά η ολοκληρωμένη εικόνα του έκλυτου βίου τα απαιτεί.

Δεν είναι βέβαιο ότι οι Βρετανοί επέλεξαν το Brexit διότι προτίμησαν τον βίο που περιγράφει ο κ. Ντάϊσελμπλουμ, ούτε και ότι οι Πολωνοί και οι Ούγγροι απομακρύνονται από την ΕΕ για αυτό το λόγο, αν και πίνουν πολύ. Δεν υπάρχουν πληροφορίες επίσης ότι η κ. Λεπέν ξοδεύει τα λεφτά της σε γυναίκες και ποτά.

Οι Νότιοι, είναι αλήθεια, ότι έχουν μια έφεση, ενίοτε ενοχλητική προς το γυναικείο φύλο, αλλά αυτήν την περίοδο φαίνεται ότι τους απασχολεί περισσότερο ο φόβος της ανεργίας και της επιδείνωσης των οικονομικών τους. Τέλος δεν έχει παρατηρηθεί ότι οι γυναίκες της Νότιας Ευρώπης είναι καθισμένες σε μπαρ περιμένοντας να έρθουν οι άντρες να τους κεράσουν ποτό. Αφήνω το ότι είναι κακή παρέα, δεν είναι ξένοιαστες, διότι συνεχώς προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα δουλεύοντας και συντηρώντας την οικογένεια τους με συνεχώς μειούμενα έσοδα.

Εθνική Οικονομία και Εθνικό νόμισμα: Η αναγκαιότητα αλλαγής πορείας

απόσπασμα από την μελέτη με τίτλο
«Η αποτυχία της Ευρωζώνης.
Προτάσεις οικονομικής πολιτικής
για την ανάκαμψη της Ελλάδας»
των Κώστα Λαπαβίτσα,
Θεόδωρου Μαριόλη και
Κωνσταντίνου Γαβριηλίδη

.

Η ελληνική οικονομία έχει παρουσιάσει μια από τις βαθύτερες ιστορικά υφέσεις στα χρονικά της παγκόσμιας οικονομίας. Έχει δεχθεί ένα πραγματικό ιστορικό πλήγμα. Όπως είναι γνωστό, κάθε εθνική οικονομία αποτελείται από τρεις τομείς, τον Ιδιωτικό (επιχειρήσεις και νοικοκυριά), τον Δημόσιο και τον Εξωτερικό τομέα. Όταν, λοιπόν, βρίσκεται σε βαθιά ύφεση, πρέπει ένας, τουλάχιστον, τομέας να λειτουργήσει ως «ατμομηχανή», δηλαδή να καθοδηγήσει την τόνωση της συνολικής ζήτησης. Η τόνωση αυτή επιτυγχάνεται, στην γενική περίπτωση, μέσω δημοσιονομικών, νομισματικών, συναλλαγματικών, εισοδηματικών, εμπορικών (δασμολογικών και μη-δασμολογικών) και διαρθρωτικών πολιτικών.

Η Ελλάδα φυσικά ανήκει στην Ευρωζώνη, γεγονός το οποίο έχει επιφέρει τα εξής αποτελέσματα, από την πλευρά της άσκησης οικονομικής πολιτικής:

• Οι εθνικές αρχές δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν την νομισματική, συναλλαγματική και εμπορική πολιτική, πράγμα που συνεπάγεται σημαντικότατους περιορισμούς και στην άσκηση – οποιασδήποτε – βιομηχανικής πολιτικής.
• Η δημοσιονομική πολιτική περιορίζεται από τα «κριτήρια του Μάαστριχτ» και, γενικότερα, την «αρχιτεκτονική» της Ο.Ν.Ε.. Ο περιορισμός έγινε, ωστόσο, πιο ασφυκτικός μετά την εκδήλωση της κρίσης της Ευρωζώνης το 2010, που οδήγησε στη «Συνθήκη Δημοσιονομικής Σταθερότητας» το 2013.
• Η εισοδηματική πολιτική ασκείται μονομερώς, δηλαδή εις βάρος των μισθωτών, διότι πλέον μόνον οι μισθοί αποτελούν μεταβλητή ελέγχου για τις αρχές οικονομικής πολιτικής

ΙΤΑΛΙΚΟ ΜΕΛΟΔΡΑΜΑ, ΙΝΤΕΡΜΕΤΖΟ Β´ ΠΡΑΞΗΣ

αναδημοσίευση από τον Κάσσανδρο

«Στην Ιταλία ειδικά, η κωμική όπερα μπορεί να πει κανείς
ότι αποτελεί μια μετεξέλιξη του ιντερμέδιου·
κωμικές σκηνές – ιντερμέδια εκτελούνταν ακόμη και μεταξύ
πράξεων της όπερας του 17ου και 18ου αιώνα».
Βικιπαίδεια

.

Μετά τα δυναμικά – δραματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Β´ πράξη του μελοδράματος αυτού, θα περίμενε κανείς άμεσες και δραματικές εξελίξεις. Αντιθέτως τα πράγματα κύλισαν ομαλά και ευχάριστα. Τίποτε δεν συνέβη.

O μη εκλεγείς Πρωθυπουργός Ρέντσι έδωσε την θέση του στον μη εκλεγέντα Πρωθυπουργό Τζεντιλόνι ο οποίος φρόντισε να πάθει αμέσως καρδιακό επεισόδιο και να εγχειριστεί. Φυσικά οι πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις είναι σε αναστολή μέχρι την έξοδο του πραγματικά ευπρεπέστατου και αξιόλογου Ιταλού Πρωθυπουργού από το νοσοκομείο, η οποία αναμένεται εντός των ημερών.

Εν τω μεταξύ ο οίκος αξιολόγησης κρατικών χρεών DBRS ήταν ο τελευταίος που αφαίρεσε το τελευταίο Α από την αξιολόγηση του Ιταλικού χρέους με αποτέλεσμα όλες πλέον οι οικονομικές αξιολογήσεις της Ιταλίας, S&P 500, Moody’s, και Fitch, να είναι κάποιας μορφής Β.

Η ΕΚΤ για να αποδεχτεί ένα κρατικό ομόλογο δέχεται την καλύτερη αξιολόγηση πιστοληπτικής ικανότητας από τους τέσσερεις Οίκους.

ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΜΕΛΟΔΡΑΜΑ , ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

αναδημοσίευση από τον Κάσσανδρο

Avrai tu l’Universo,Resti l’Italia a me.
Attila ,Verdi

«Κράτα εσύ τον Κόσμο,αλλά άσε την Ιταλία για μένα»
Άρια του Ρωμαίου Αέτιου προς τον Αττίλα τον Ούννο.
Όπερα Αττίλας του Βέρντι.

.

Στην όπερα αυτή του Βέρντι εκφράζεται το Ιταλικό εθνικιστικό συναίσθημα του 19ου Αιώνα γιά απαλλαγή της Ιταλίας από την κηδεμονία των Αψβούργων .

Τα πράγματα δεν άλλαξαν πολύ μέχρι σήμερα. Οι Ιταλοί θέλουν να απαλλαγούν από την κηδεμονία των Γερμανών και αυτή ήταν η βαθύτερη έννοια του Όχι στο δημοψήφισμα τους.

Η κηδεμονία αυτή σήμερα είναι φαινομαινικά Οικονομική αλλά στην ουσία είναι βαθειά Πολιτική .

Η ένταξη της Ιταλίας στο ευρώ είναι παραπλήσιο αλλά πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτό της Ελλάδας.

Η Ελλάδα είχε τότε πρόβλημα κρατικού υπερδανεισμού αλλά δεν είχε πρόβλημα Τραπεζών .

Ευρωβαρόμετρο: Δεν ξέρουν τι θέλουν οι Έλληνες!!!

αναδημοσίευση από το Cosmostatus

.

Αντιφατικά είναι τα ευρήματα του ευρωβαρόμετρου στην Ελλάδα που δημοσιεύτηκαν εχθές από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Από την μια πλευρά οι Έλληνες δηλώνουν σε ποσοστό 78% πως δεν εμπιστεύονται την ΕΕ, από την άλλη επιθυμούν την παραμονή στην ευρωζώνη σε ποσοστό 68%.

Συγκεκριμένα, το 78% των Ελλήνων δεν εμπιστεύεται την ΕΕ, ενώ μόλις το 20% την εμπιστεύεται. Ο Ευρωπαϊκός μέσος όρος μη εμπιστοσύνης είναι 54% και εμπιστοσύνης 34%. Επομένως, πανευρωπαϊκά, υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης προς την ΕΕ, κάτι που οι ηγέτες της αρνούνται να δουν!

Στην ερώτηση, εάν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα για την Ελλάδα εάν βρισκόταν εκτός ΕΕ, το 57% απάντησε αρνητικά και το 38% θετικά.
Τα ποσοστά αυτά κινούνται κοντά στον μέσο όρο της ΕΕ, ωστόσο είναι πολύ χαμηλότερα σε σχέση με δημοσκοπήσεις προηγούμενων ετών, κυρίως πριν από την οικονομική κρίση.
Επομένως καταγράφεται αύξηση του ευρωσκεπτικισμού στην Ελλάδα.

Ταυτόχρονα, οι Έλληνες δηλώνουν την προσήλωσή τους στο, με ποσοστό 68%, ενώ το 30% τάσσεται κατά.
Ο μέσος όρος των Ευρωπαίων που τάσσονται υπέρ του ευρώ είναι 58%, ενώ το 36% τάσσεται κατά.

Νομπελίστας οικονομολόγος: το ευρώ ήταν λάθος

αναδημοσίευση από το Cosmostatus

.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να υιοθετήσει μια διαδικασία αποκέντρωσης και επιστροφής κάποιων αποφάσεων στις χώρες μέλη, εάν θέλει να επιβιώσει και να θριαμβεύσει, σύμφωνα με τον Νομπελίστα στα οικονομικά Όλβερ Χάρτ.

Ο Όλιβερ Χάρτ (Oliver Hart) και ο συνάδελφός του Μπένγκτ Χόλμστρομ (Bengt Holmström) έλαβαν στις 9 Δεκεμβρίου το βραβείο Νόμπελ για την δουλειά τους στη θεωρία των συμβολαίων, που περιλαμβάνει τα πάντα, από το πώς πληρώνονται οι διευθυντές μέχρι τις ιδιωτικοποιήσεις.

Ο Όλιβερ Χάρτ είπε πως πιστεύει πως η κύρια ιδέα πλέον στην ΕΕ είναι η αποκεντροποίηση και πως οι Βρυξέλες το έχουν παρατραβήξει με την συγκέντρωση της ισχύος. Ο Βρετανός οικονομολόγος είπε πως «εάν η ΕΕ εγκαταλείψει αυτή την άποψη, μπορέσει να επιβιώσει και να ακμάσει, αλλιώς θα αποτύχει».

Η ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

αναδημοσίευση από τον Κάσανδρο

.

Η Ευρωπαική Τραπεζική αρχή είχε δυό επιλογές στον πρόσφατο έλεγχο των Ευρωπαϊκών Τραπεζών με τα stress tests.

Η πρώτη ήταν να κάνει τον σωστό έλεγχο με τα διεθνώς γνωστά πρότυπα και η δεύτερη να κάνει έναν «πολύ νερωμένο έλεγχο γιά τα προσχήματα.

Προτίμησε την δεύτερη επιλογή καί έτσι μάθαμε αυτό που ξέρουμε από χρόνια,δηλαδή ότι η Monte Paschi έχει χρεωκοπήσει ,ότι πολλές Ιταλικές και άλλες Τράπεζες είναι κοντά,και ότι μεγάλες συστημικές Τράπεζες ,όπως οι Deutsche Bank,Barclays,Societe Generale,Commerzbank είναι στό όριο (?!) και ό Τραπεζικός κλάδος χειμάζεται.Είναι χαρακτηριστικό ότι γιά πρώτη φορά δεν δηλώθηκε επισήμως ποιές Τράπεζες απέτυχαν και ποιές επέτυχαν.

Δεν χειμάζεται ο Τραπεζικός Κλάδος, η Ευρώπη έχει χρεωκοπήσει. Οι Τράπεζες είναι ο μεγάλος διασωληνωμένος ασθενής πού πρέπει να παραμείνει ζωντανός γιά να μην καταρρεύσει η ζωή όλων μας.

Για να γίνει αντιληπτή η ανεπαρκής κεφαλαιοποίηση των Ευρωπαϊκών Τραπεζών, αρκεί να παρατηρηθεί πόσο κοντά στην ανεπάρκεια βρίσκεται η κεφαλαιοποιήση τους, έστω και με αυτά απατηλά stress tests, στό ανωτέρω γράφημα.

Όπως επισήμαναν αυτή την εβδομάδα οι Financial Times,οι Ευρωπαϊκές Τράπεζες δεν θα είναι ποτέ πιά οι ίδιες. Οι λόγοι είναι απλοί:

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα διαλυθεί.

Γράφει ο Κατς80

.

Οι Βασικές αιτίες

Έλλειψη σοβαρής ηγεσίας, η άνοδος του πολιτικού εξτρεμισμού και το αυξανόμενο πρόβλημα της μετανάστευσης. Υπερδιόγκωση χρέους κρατικού και ιδιωτικού, (ας αναρωτηθούμε ο καθένας μας που τελικά χρωστάμε ?).

Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) δεν θέλει να αντιμετωπίσει το μέλλον της με κριτήρια του 21ου αιώνα, άλλα επιμένοντας στο παρελθόν, με εργαλεία της δεκαετίας του 1950.

Το πρώτο σημαντικό λάθος ήταν η μεσογειακή διεύρυνση της Ευρώπης (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία), η οποία έγινε με πολιτικά κριτήρια, χωρίς όμως η τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα να έχει στοιχειώδη πολιτική διάσταση. Η Συνθήκη της Ρώμης προέβλεπε την δημιουργία μιας κοινής αγοράς, στόχος της οποίας ήταν να τεθούν υπό έλεγχο στην τότε Ευρώπη των Έξι οι παραγωγές άνθρακος, χάλυβας και ατομικής ενέργειας, με παράλληλη γενναιόδωρη ενίσχυση της γεωργίας των χωρών μελών. Ένα άλλο σοβαρό λάθος της Ευρώπης ήταν η διεύρυνσή της προς την ανατολική και κεντρική πλευρά της, μαζί με την Κύπρο και την Μάλτα. Η διεύρυνση αυτή έγινε εκ νέου με πολιτικά κριτήρια και ερήμην κάποιων πολιτικών και άλλων πραγματικοτήτων.

Με αφορμή τις εκλογές στην Πολωνία

αναδημοσίευση από την Κοσμοϊδιογλωσσία

.

Πρόλογος

Ξεκίνησα να γράψω ένα σημείωμα -με αφορμή τις εκλογές στην Πολωνία και την Ελβετία- που θα είχε ως κύριο θέμα του την διεύρυνση και άνοδο της «δεξιάς» (νέας, ριζοσπαστικής, νεοσυντηρητικής, ακραίας ή άλλης). Επειδή, πρώτον, μετεξελίχθηκε σε «σεντόνι» και δεύτερον, αντιμετώπισα ένα αναλυτικό χάος, αποφάσισα τελικά να γράψω ένα μικρό -αλλά σχετικά διαυγές- σχόλιο για τα επερχόμενα αποτελέσματα των εκλογών στην Πολωνία.

Πέρα από την μετακίνηση ολόκληρου του πολιτικού φάσματος προς τα «δεξιά», αυτό που παρατηρούμε γενικότερα ως τάση στην Ευρώπη (και όχι μόνο), είναι η άνοδος εναλλακτικών πολιτικών ρευμάτων που εναντιώνονται στα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα, στο κατεστημένο (anti-establishment parties) και στο κυρίαρχο ρεύμα (mainstream). Σε αυτό το σημείο ξεκίνησα να γράφω για το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, την νεολαιίστικη αισθητική των Nipster [neo-Nazis hipster] και της ισλαμογενούς ριζοσπαστικοποίησης [δες φώτο στο τέλος] η οποία μικρή σχέση έχει με τις παραδοσιακές «μαντίλες», παρά μάλλον με κάτι που θα μπορούσε να περιγραφεί ως «μεταμοντέρνος» αναρχοισλαμισμός (κάτι σαν ριζοσπαστικός νεοσυντηρητισμός δίχως παραδοσιοκρατικό λούκ – νομίζω πως δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει στην «ισλαμιζουσα νεολαία»). Είναι δυνατόν να υπάρξει ριζοσπαστικός αντιπαραδοσιοκρατικός -νεολαιίστικος- νεοσυντηρητισμός; (ακούγεται περίεργο, το ξέρω). Όπως γίνεται κατανοητό παράτησα αυτή την προσπάθεια. Θα επανέλθω μελλοντικά. Ας δούμε προς το παρόν πιο «πεζά» και «παραδοσιακά» ζητήματα.

Ευρώ: Μια βόμβα στην καρδιά της Ευρώπης

Σπύρος Στάλιας Οικονομολόγος Ph.D

.
Για να επιβληθεί το ευρώ ως κοινό νόμισμα, οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί ισχυριστήκαν, ότι το ευρώ θα συντελέσει στον καταμερισμό της οικονομικής δραστηριότητας μέσα στην Ευρώπη, και επιπροσθέτως το κοινό νόμισμα, θα είναι ο καταλύτης στην εναρμόνιση των συμφερόντων των Ευρωπαϊκών Λαών.

Το 19ο αιώνα, η ίδια ακριβώς νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, είχε επιβάλει τον χρυσό ως κοινό νόμισμα, με τους ίδιους ακριβώς επιστημονικούς ισχυρισμούς.

Η οικονομική ιστορία απέδειξε, ότι οι ισχυρισμοί αυτοί απόκρυπταν τους πραγματικούς λόγους αυτής της επιμονής. Οι ισχυρισμοί δεν ήσαν τόσο καλοπροαίρετοι. Οι ισχυρισμοί των τραπεζιτών ποτέ δεν είναι για το καλό όλων.

Τον 19ο αιώνα, με τον χρυσό ως νόμισμα και σταθερές ισοτιμίες, η κάθε Κυβέρνηση δεν είχε στην διάθεση της τα μέσα εκείνα, που με αυτά θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μια οικονομική δυσπραγία, που είναι εντελώς φυσικό να επισυμβεί, σε ένα κόσμο αβεβαιότητας, όπως είναι ο κόσμος της οικονομίας.

Μετα-δημοκρατία, το φάντασμα του πολιτικού εκφυλισμού πλανάται πάνω από την Ελλάδα και την Ευρώπη

«Πτώση της Ρωμαïκής Αυτοκρατορίας» – Ο Κρίστοφερ Πλάμμερ ως Κόμμοδος

αναδημοσίευση από το Μετά την Κρίση
άρθρο του Γ. Β. Ριτζούλη

.

Στην τελευταία οξεία φάση της ελληνικής κρίσης, από πολλά στοιχεία και ομολογίες προκύπτουν ενδείξεις ότι οι υπουργοί οικονομικών δύο χωρών της ΕΕ, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και ο Γιάνης Βαρουφάκης ενήργησαν σχεδόν ως πολιτικοί πραξικοπηματίες.

Ο πρώτος παραβίασε ακόμη και το γερμανικό Σύνταγμα, φέρνοντας απευθείας σε Κοινοτικό επίπεδο την περιβόητη πρόταση για προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την ζώνη του ευρώ, χωρίς αυτό να είναι σε γνώση της γερμανικής βουλής. Αργά ή γρήγορα θα φανεί, άν ήταν μια προβοκατόρικη κίνηση με στόχο να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ ή ήταν μόνον μέσο πίεσης, ένα εργαλείο σ’ αυτό το «θάλαμο βασανιστηρίων» όπου «σταύρωναν τον Τσίπρα». Ήδη ετοιμάζεται από το κόμμα των Πρασίνων προσφυγή στο ομοσπονδιακό συνταγματικό δικαστήριο της Γερμανίας. Ο χειρισμός των βασικών Κοινοτικών θεμάτων είναι αρμοδιότητα του κοινοβουλίου και η κυβέρνηση υποχρεούται να θέτει υπό την έγκριση του κάθε σημαντικό νέο βήμα πολιτικής για την ΕΕ.

Ο δεύτερος, σύμφωνα με δική του ομολογία, επιχείρησε μέσα σε έκτακτες πολιτικές συνθήκες να αντιστρέψει τη ρητή αιτιολόγηση του πρωθυπουργού για το δημοψήφισμα και την ερμηνεία του «όχι» ή και να ακυρώσει την λαϊκή εντολή του Ιανουαρίου, που ήταν εντολή για διαπραγμάτευση εντός της ευρωζώνης.

Αυτά που ισχυρίζεται τώρα ο πρώην Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας πιθανότατα ήταν οι συνήθεις αυτοσχεδιασμοί ελληνικού τύπου. Άν όμως, παρ΄ ελπίδα, ήταν μελετημένα και σχεδιασμένα από καιρό, τότε υπάρχει το σκοτεινό, ακραίο ενδεχόμενο, κατά τη διάρκεια των πεντάμηνων διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες, να είχαν «χρησιμοποιήσει» κάποιοι τον Αλέξη Τσίπρα για να γίνει πράξη μια στρατηγική αντίθετη με την επίσημη κυβερνητική.* Μπορεί κανείς να υποκλέψει την Grexit, άν βοηθήσει και με δικές του κινήσεις να γίνει αναπόφευκτη. Λόγου χάρη με τη μακροχρόνια ανασφάλεια, που καταστρέφει την πραγματική οικονομία.

Ευρώ πάση θυσία; Ε όχι, κύριοι!

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή: Το νόμισμα είναι το μέσο και όχι ο σκοπός. Το αν μια χώρα θα έχει μάρκο, δολάριο, ευρώ, δραχμή, φράγκο ή ρούβλι, δεν αντιμετωπίζει από μόνο του τα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Είναι όμως ένα εργαλείο για την αντιμετώπισή τους. Είναι ένα μέσο στη χάραξη της γενικότερης οικονομικής –και όχι μόνο– πολιτικής.

Για παράδειγμα: Η Σοβιετική Ένωση είχε ρούβλι. Ρούβλι έχει και η σημερινή Ρωσία. Ασκείται η ίδια οικονομική πολιτική; Ασφαλώς όχι. Ασκείται η ίδια κοινωνική πολιτική; Ασφαλώς όχι. Το ρούβλι, όμως, παραμένει το ίδιο.

Αν, λοιπόν, έχουμε ξεκαθαρίσει ότι το νόμισμα δεν είναι φετίχ, αλλά είναι ένα μέσο για να ασκηθεί μια συγκεκριμένη πολιτική, τότε ρωτάμε: Για ποιο λόγο οι υπέρμαχοι του ευρώ, όπως είναι η κυβέρνηση, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, καθώς και το σύνολο του μιντιακού κατεστημένου, δε θέλουν να ακούσουν ούτε για πλάκα το ενδεχόμενο αλλαγής του νομίσματος; Έχουν φτάσει, μάλιστα, στο σημείο να ξορκίζουν ακόμη και το ενδεχόμενο σκέψης ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.

Για αυτούς τους ευρωλάγνους, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν:

1. Είτε έχουν μετατρέψει το μέσο σε σκοπό, οπότε πάσχουν πλέον από μια πολύ βαριά ασθένεια που λέγεται τύφλωση, είτε,

2. εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα.

Ας κάνουμε, λοιπόν, μια υπόθεση εργασίας: