Ο Ήρωας ποιητής Ευαγόρας Παλληκαρίδης (1938 – 14 Μαρτίου 1957)

.

Του Ντίνου Αυγουστή

Ερωτευμένος με την Λευτεριά και την Ελλάδα

«…Ο Άγγλος δεν άντεξε και ρώτησε έναν Κύπριο δημοσιογράφο για τους αντάρτες της Ε.Ο.Κ.Α.: «What kind of people are they?» (Τι άνθρωποι είναι αυτοί ;). Για να λάβει πληρωμένη απάντηση «Greeks» (Έλληνες)!»

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε σ’ ένα πολύ μικρό χωριό της Πάφου, την Τσάδα, στις 27 Φεβρουαρίου 1938. Ήταν ο μικρότερος από τους αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α., που άφησαν την τελευταία του πνοή στην αγχόνη των αποικιοκρατών. Την εφηβική του ηλικία σημάδεψε ανεξίτηλα το Δημοψήφισμα του 1950, μέσα από το οποίο ο Κυπριακός Ελληνισμός αξίωσε ενυπογράφως σε ποσοστό 95,7% τον προαιώνιο πόθο του για ΕΝΩΣΗ με την Μητέρα Ελλάδα. Ο Ευαγόρας από νωρίς γίνεται ένας φλογερός αγωνιστής και ένας ακαταμάχητος επαναστάτης. Η ψυχή του ξεχείλιζε από το πάθος για δικαιοσύνη και ελευθερία. Το ταλέντο του και η αγνότητα της ψυχής του μας έδωσαν ανεκτίμητους στίχους, που αντηχούν στις ψυχές όλων των Ελλήνων και όλων των ανθρώπων που αγωνίζονται για πανανθρώπινα ιδανικά και Αξίες.

Όταν στο Γυμνάσιο του ζητήθηκε να γράψει έκθεση για τη σημασία των εθνικών επετείων, ο Ευαγόρας έγραψε: «Κάτω από τον γαλάζιο αττικό ουρανό, αλλά και κάτω από τον σκοτεινό συννεφιασμένο ορίζοντα της δούλης Κύπρου, γιορτάζονται οι Εθνικές Επέτειοι. Θυμίζουν στον ελεύθερο Ελληνισμό πως οι πρόγονοί των πολέμησαν σαν λιοντάρια για να τους χαρίσουν τη Λευτεριά.

ΣΧΟΛΙΟ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ ΣΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ

«Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης στις τελευταίες του στιγμές…»

 Λυκούργος Νάνης, ιατρός

Η θυσία του μακαριστού Ευαγόρα (13 προς 14/3/1957) μας υπενθυμίζει το έπος της ΕΟΚΑ που άρχισε τη θρυλική ημερομηνία της 1/4/1955. Παραθέτω σχετικό σχόλιό μου, προ ετών δημοσιευθέντος, σχετικά με την επέτειο που δεν τιμάται πρεποντως από την ελληνική πολιτεία και πολλούς «λωτοφάγους» Έλληνες.

Η πλειοψηφία των εθνομαρτύρων του Κυπριακού έπους 1955-59 είχε φοιτήσει στα τόσο μα τόσο διαβληθέντα κατηχητικά σχολεία που καλλιεργούσαν και καλλιεργούν τα θρησκευτικά και εθνικά ιδεώδη κι όχι στα μαρξιστικά-εθνομηδενιστικά «φροντιστήρια» που εκκολάπτουν αποδομητές των εθνικοθρησκευτικών αξιών ποτισμένους με το διεθνιστικό δηλητήριο.

Στις ημέρες μας σύσσωμος ο ελληνικός λαός θα έπρεπε να τιμά τη μνήμη των ηρώων της ΕΟΚΑ που ταπείνωσαν μία κραταιή αυτοκρατορία κατάγοντας καίριο πλήγμα στην απαίσια και αποκρουστική αποικιοκρατία.

Παλληκάρια στο άνθος της ηλικίας τους υπό την εμπνευσμένη ηγεσία του επίσης διαβληθέντος απ τον εσμό των ψευτοπροοδευτικών και θολοκουλτουριαρέων στρατηγού Γεωργίου Γρίβα-Διγενή, του πανάξιου αυτού εθνικού μας ήρωα, με παράτολμο θάρρος και στέρεη αποφασιστικότητα και πυρπολούμενα από τα ιδανικά της εθνικής ελευθερίας και αυτοδιάθεσης έγραψαν σελίδες δόξας στη μαρτυρική νήσο του αποστόλου Βαρνάβα που κατέπληξαν τη διεθνή κοινή γνώμη, αναπτέρωσαν το ηθικό του λαού και συνέσφιξαν ακόμη περισσότερο τους δεσμούς μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου.

Μπορεί να βγει ένας Ευαγόρας Παλληκαρίδης από τα «πολύχρωμα» σχολεία της “θεματικής» εβδομάδας και από τα σχολικά βιβλία των συνταγών μαγειρικής;

.

του Θεοφάνη Μαλκίδη

Η συμπλήρωση εξήντα ετών από τον απαγχονισμό του Ευαγόρα Παλληκαρίδη- λίγες μέρες πριν είχε θυσιαστεί ο Αυξεντίου ένας άλλος σπουδαίος του αντιαποιοκρατικού αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου- έρχεται σε μία δύσκολη στιγμή για την πατρίδα μας. Και αυτό μεταξύ των άλλων λόγω της εθνικής, κοινωνικής, οικονομικής, δημογραφικής, πνευματικής και εκπαιδευτικής κρίσης.

Θα πρέπει να αναφέρουμε στους μη γνωρίζοντες, αλλά και σε αυτούς που αδρανούν για να θυμηθούμε τον Πλάτωνα που μιλά για την ευθύνη των πολιτών όταν οι θεσμοί απουσιάζουν, πως η ηρωική μορφή του Παλληκαρίδη που συνέχισε με το λόγο και την πράξη την ελληνική αντιστασιακή ιστορία, δεν έχει τη θέση που του αξίζει στην εκπαίδευση.

Ο Παλληκαρίδης δε χωρά ανάμεσα στις χιλιάδες σελίδες σχολικών βιβλίων που αναφέρονται στη γλώσσα, στην ιστορία, στη λογοτεχνία, στην ποίηση και σε άλλα αντικείμενα που διδάσκονται στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αφού του έχει αφιερωθεί μισή σελίδα (!).

Θα πάρω μια ανηφοριά (Λευτεριά)

ποίημα του Ευαγόρα Παληκαρίδη
(26 Φεβ. 1938 – 14 Μαρ. 1957)

.

.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στη λευτεριά.

Θ’ αφήσω αδέλφια, συγγενείς
τη μάνα, τον πατέρα,
μες τα λαγκάδια πέρα
και στις βουνοπλαγιές.

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης στις τελευταίες του στιγμές…

Εννιά δευτερόλεπτα. Τόσος χρόνος χρειάστηκε μέχρι να περάσει στην αιωνιότητα ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, σύμφωνα με τις σημειώσεις του δήμιού του.

Ο 19χρονος ήρωας από την Τσάδα, ο γενναίος αυτός πατριώτης, σύμφωνα με τις σημειώσεις που κρατούσε ο διαβόητος δήμιος της βρετανικής αποικιοκρατίας, Harry Allen, κατά τη διάρκεια των απαγχονισμών των ηρώων της ΕΟΚΑ, ξεψύχησε ηρωικά 9 δευτερόλεπτα μετά από τη στιγμή που άνοιξε η ξύλινη καταπακτή της αγχόνης.

«Θ’ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».
Αυτό είχε γράψει στο τελευταίο γράμμα του.

Η πιο πάνω φωτογραφία ανέβηκε πριν από μερικές ώρες στο διαδίκτυο με τη λεζάντα «Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης στις τελευταίες του στιγμές…». Παρά τις πολλές προσπάθειες, δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε την αρχική πηγή για να διαπιστώσουμε κατά πόσο απεικονίζει τον ίδιο τον ήρωα μαζί με τον ιερέα των Κεντρικών Φυλακών ή αν πρόκειται για σκηνή από κάποια ταινία-ντοκιμαντέρ αφιερωμένη στη ζωή και τη θυσία του. Αν όντως είναι αυθεντική, τότε απεικονίζει τον Παλληκαρίδη ίσως καθώς εξομολογείται από τον ιερέα Παπάντωνη Ερωτοκρίτου, λίγο πριν τον απαγχονισμό του που, όπως έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας, εκτυλίχθηκε τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957.

Στέλιος Μαυρομμάτης: Ανυπότακτη λεβεντιά

Ο Στέλιος Μαυρομμάτης βρισκόταν ήδη για περισσότερο από δύο χρόνια στην Αίγυπτο, όπου δούλευε για λογαριασμό των Άγγλων, όπως και πολλοί άλλοι Κύπριοι. Όταν τελικά, τον Οκτώβριο του 1954, οι Άγγλοι αναγκάστηκαν να ξεκινήσουν την αποχώρησή τους από τη βάση τους στο Σουέζ, ειδοποίησαν τους εργατοϋπαλλήλους τους ότι θα μπορούσαν, αν επιθυμούσαν, να εργάζονταν σε άλλες αγγλικές αποικίες. Ο Στέλιος Μαυρομμάτης, παρ’ ότι είχε ανάγκη από χρήματα, άκουσε το κάλεσμα της υπόδουλης Κύπρου και συνειδητός αγωνιστής επέστρεψε στο νησί.

«Δεν πάω πουθενά αλλού να δουλέψω, παρ’ όλο που έχω ανάγκη από δουλειά. Με ειδοποίησαν από την Κύπρο ότι ετοιμάζεται η δική μας επανάσταση και πρέπει να πάω κι εγώ να βοηθήσω. Δεν μπορώ τώρα που με χρειάζεται η πατρίδα μου εγώ να φεύγω για να πάω να κερδίσω λεφτά στα ξένα. […] Ήρθε η ώρα για τη μεγάλη θυσία και δεν πρέπει να το βάζουμε στα πόδια».

Οι σχέσεις του με τους νέους της ΟΧΕΝ που διατηρούσε από τα μαθητικά του χρόνια, όταν φοιτούσε στη Σχολή Σαμουήλ, εξακολουθούσαν να υπάρχουν. Τα κελεύσματα του Παπάσταυρου για τον Χριστό και την Ένωση δεν είχαν σβήσει μέσα του. Όταν, λοιπόν, τέθηκε το δίλημμα ή συνέχιση της εργασίας στο εξωτερικό ή επιστροφή στην Κύπρο και συμμετοχή στον αγώνα που θα ξεκινούσε, ο Στέλιος δεν αμφιταλαντεύτηκε. Επέστρεψε στο νησί και ξανασυνδέθηκε με τους κύκλους της ΟΧΕΝ. Η συμμετοχή του δεν ήταν παθητική, αλλά στις επισκέψεις του τα Σαββατοκύριακα στο χωριό του, τον Λάρνακα της Λαπήθου, μάζευε τους νέους στο Θρησκευτικό Ίδρυμα και τους εμφυσούσε την αγάπη για τον Χριστό και την Ελλάδα. Στο πρόσωπό του, όπως και στις πράξεις όλων των μελών της ΟΧΕΝ, ενσαρκώνονταν τα λόγια του Ελλαδίτη Ιεροκήρυκα Πέτρου Χριστουδουλιά προς τον Παπάσταυρο: «Αν θέλετε να κάμετε αγώνα και να στεφθεί με επιτυχία, πρέπει πρώτα απ’ όλα να φτιάξετε ανθρώπους. Μια χούφτα ανθρώπους μόνο φτάνει για να μπολιαστεί όλος ο λαός».

Αν θες να μάθεις νέα μου

Μέρος Β’: Έρως κι επανάσταση

…καὶ σµίγουν καὶ χωρίζουν οἱ ἄνθρωποι καὶ δὲν παίρνει τίποτα ὁ ἕνας ἀπ᾿ τὸν ἄλλον. Γιατί ὁ ἔρωτας εἶναι ὁ πιὸ δύσκολος δρόµος νὰ γνωριστοῦν. Γιατί οἱ ἄνθρωποι, σύντροφε, ζοῦν ἀπὸ τὴ στιγµὴ ποὺ βρίσκουν µιὰ θέση στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων. Καὶ τότε κατάλαβες γιατί οἱ ἀπελπισµένοι γίνονται οἱ πιὸ καλοὶ ἐπαναστάτες.

Τάσος Λειβαδίτης, Συμφωνία Αρ. 1

Έρως είναι η επιθυμία ν’ αποχτήσεις κάτι ωραίο που σε συγκίνησε.

Ευαγόρας Παλληκαρίδης, Ο «στίχος» που έγινε «πεζός»

Γράφει η Ιλιάνα Κουλαφέτη

Στο υπό παρουσίαση βιβλίο, Αν θες να μάθεις νέα μου, παρατηρούμε πως το φαινόμενο Έρωτας και Επανάσταση παίρνει σάρκα και οστά. Οι επιστολές του Βαγορή προς τη Λύα αναδεικνύουν τη θνητή πλευρά των αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Αν και ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας έχει ξεκινήσει, ο Ευαγόρας δεν παραλείπει να γράψει στην αγαπημένη του φίλη και να την ενημερώσει για τη ζωή του, όπως επίσης και δεν παραλείπει να γράφει διαρκώς ποιήματα στην αγαπημένη του Ελλάδα.

Η αλληλογραφία τους μας φέρνει πιο κοντά με τον 17χρονο νέο που ήταν ερωτευμένος με τη ζωή. Και μέσα σε αυτήν το φλερτ και ο έρωτας ήταν αναπόσπαστα στοιχεία μιας ισορροπημένης κατάστασης. Δεν αποτελούσαν κάτι πρόσθετο ούτε θεωρείτο βάρος. Αντιθέτως, ήταν ένας τρόπος ζωής, με αυτόν τον τρόπο εξ άλλου πορεύτηκε με τόσο θάρρος και τόλμη στον αγώνα για την ελευθερία και την Ένωση. Από έρωτα για τις ιδέες του και τις αξίες του. Οι αγωνιστές μας δεν διακατέχονταν από φόβο ανάληψης ευθυνών ούτε στο θέμα της αγάπης, μα ούτε και στο θέμα του αγώνος. Και ίσως, σχολιάζοντας τα της εποχής μας, εδώ να έγκειται η μεγάλη μας διαφορά. Η δυσκολία μας να προσαρμοστούμε στη ζωή των άλλων ή να σπρώξουμε στην άκρη των εγωπαθή εαυτό μας και να μοιραστούμε χωρίς φόβο συναισθήματα ίσως αποτελεί μια παράμετρο που μας εμποδίζει κι από το να εξεγερθούμε ενάντια σε οτιδήποτε συμβατικό. Όπως ο έρωτας αποτελεί μια πάλη μέσα μας που έχει να κάνει με τις πιο ενδόμυχες ανασφάλειες και τους πιο κρυφούς μας φόβους, έτσι κι η επανάσταση μας φέρνει αντιμέτωπους με καταστάσεις που οφείλουμε να ανατρέψουμε. Για να φτάσουμε στον τελικό στόχο: μια ζωή διαρκής εξέγερση, πραγματωμένη αγάπη και ελευθερία.

Αν θες να μάθεις νέα μου: Ο έρωτας στα χρόνια της ΕΟΚΑ

Διαβάζοντας το Αν θες να μάθεις νέα μου, την αλληλογραφία που διατήρησαν εξ αποστάσεως για δύο περίπου χρόνια ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης με τη Λύα Χατζηαδάμου-Βότση, θεώρησα πως μία παρουσίαση δεν θα ήταν αρκετή. Και αυτό γιατί μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο, καθώς και μέσα από την αλληλογραφία ως είδος λογοτεχνίας, γεννιούνται πολλοί προβληματισμοί και αναλύσεις. Έτσι, για τα επόμενα δύο ή τρία τεύχη (συμπεριλαμβανομένου και αυτού), αντί βιβλιοπαρουσίασης, θα υπάρχει ένα κείμενο είτε βασισμένο εξ ολοκλήρου στο συγκεκριμένο βιβλίο είτε σε άλλο αφορμούμενο εξ αυτού.

Η αλληλογραφία είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο στη λογοτεχνία. Κι αυτό γιατί η αλληλογραφία είναι η λογοτεχνία του απολεσμένου άλλου. Γράφουμε για την απώλεια, την απουσία, την αγάπη, τον έρωτα, τη φιλία. Σε κάθε γράμμα εσωκλείουμε πάντα ένα μικρό μέρος του χαρακτήρα μας. Μια μικρή πινελιά του εγώ μας, την οποία φροντίζουμε να κοσμήσουμε γιατί πάντα υπάρχει ένας ενδιαφερόμενος παραλήπτης στην άλλην άκρη.Τα γράμματα έχουν περισσότερους από έναν σκοπό∙ ενημερώνουν, ιντριγκάρουν, συγκινούν, επαναφέρουν μνήμες. Και ο γραπτός λόγος προσφέρεται κατά πολύ για όλα όσα δυσκολευόμαστε να πούμε προφορικά. Είναι από μόνη της λογοτεχνία και πώς θα μπορούσε να μην αποτελεί μέρος της εξάλλου;

Βασική παράμετρος της αλληλογραφίας: η απουσία. Η αμφιβολία, η αίσθηση του κενού, η αναπόληση καθώς κι ο φόβος της λήθης γεννούν φράσεις λογοτεχνικές, ανεπιτήδευτες, καθώς μόνη έγνοια τους είναι να αποδείξουν το μεγαλείο της προσμονής, της ανιδιοτελούς αγάπης. Συνήθως, τα συναισθήματα παρουσιάζονται πιο αγνά, δημιουργώντας έναν πλατωνικό έρωτα που τρέφεται από λέξεις που προσπαθούν να υπερνικήσουν μεγαλειώδεις πράξεις, σε έναν ουσιαστικά άνισο αγώνα.

Η μαθητιώσα νεολαία πρωτοπόρος στον Κυπριακό αγώνα του 1955-59!!

Εικόνα από:antiparakmi.blogspot.com

60 χρόνια από την έναρξη του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.

Δανάη Γεωργιάδου, Φιλόλογος, Λευκωσία

Μια από τις ενδοξότερες σελίδες ηρωισμού και πίστης στα ιδανικά της Ελευθερίας και του Ελληνισμού αποτελεί ο αγώνας της Κύπρου του 1955-59, που απάλλαξε την Κύπρο από τους Άγγλους αποικιοκράτες.

Το 1878 οι Άγγλοι διαδέχονται τους Τούρκους στην κατοχή του νησιού. Οι Κύπριοι διατρανώνουν με κάθε ευκαιρία τον πόθο τους για Ένωση με την Ελλάδα και αισιοδοξούν ότι η Μεγάλη Βρετανία θα βοηθήσει προς τον σκοπό αυτό, όπως είχε κάνει και με τα Επτάνησα. Το 1931 ο λαός εξεγείρεται, καίει το Κυβερνείο και υψώνει τη γαλανόλευκη.

Κύπρος, το μαρμαρένιο αλώνι του Γένους

Φωτογραφία από:athinaabatzi.blogspot.com

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

.

.

«Η Ελένη, συμμαθήτριά μου χρόνια, έγραφε πάντα στο επάγγελμα πατρός μία λέξη που ποτέ δεν καταλάβαινα: Αγνοούμενος…»

.

Τον Μάρτιο του 2007 είχε επισκεφτεί το Κιλκίς η Ελένη Φωκά, η ηρωίδα Κύπρια «Δασκάλα του Γένους», η οποία δίδασκε, από την εισβολή του 1974 ως το 1997, στα λίγα εγκλωβισμένα Ελληνόπουλα του Ριζοκάρπασου. Βρήκα τότε την ευκαιρία και της πήρα μια μικρή συνέντευξη, που δημοσιεύτηκε σε τοπική εφημερίδα του Κιλκίς. Επειδή τούτες τις «πονηρές» ημέρες, κάτω στο πολύπαθο νησί, οι σύγχρονες Ηρωδιάδες, πάλι μαίνονται και ταράσσονται, ζητώντας επί πίνακι την κεφαλή της Κύπρου, αποσπώ από εκείνη την εξομολόγηση της Δασκάλας, λίγα «σπαράγματα». (Μιλούσε η γερόντισσα και δάκρυζε με σπαραγμό. Περίλυπη ιστορούσε τα μαρτύριά της, όμως… περήφανη και αγέρωχη, ωραία σαν Ελληνίδα του ’21, που «της ελευθεριάς ο έρως/τες έμπνευσε χορό»). 

.

Η Κύπρος συνιστά το τελευταίο όριο του Ελληνισμού. Απώλεια της Κύπρου, αν υπογράψουν οι Εφιάλτες, «με χέρια και ποδάρια», που ‘λεγε ο Μακρυγιάννης, το νέο σχέδιο «Ανάν», θα σημάνει και το οριστικό τέλος της μείζονος παρουσίας του Ελληνισμού και τον οριστικό εγκλεισμό του στο συρρικνωμένο μνημονιοκρατίδιο. Είναι βέβαιο ότι οι μηχανισμοί καταδολίευσης του λαού και τα αργύρια της προδοσίας θα επιστρατευτούν και πάλι. Οι εχθροί πανηγυρίζουν για τα κοινά ανακοινωθέντα. Και ως γνωστόν «επαινούμενος γαρ υπό των εναντίων αγωνιώ μη τι κακόν είργασμαι», όταν χειροκροτούν, Τούρκοι και Φράγκοι, πρέπει να τρέμουμε.

Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959: Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

.

Δρ. Χρήστος Μητσάκης

mitsakis_christos@hotmail.com

Αν για κάτι πραγματικά σπουδαίο και μεγάλο μπορούμε όλοι εμείς οι όπου γης Έλληνες να καυχώμαστε, από τά όσα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πράξαμε ως έθνος, αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά ο ηρωικός και ένδοξος, αλλά και προδωμένος και σκοπίμως παραγνωρισμένος και υποτιμημένος αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. Ο αγώνας της Εθνικής Οργανώσεως Κυπρίων Αγωνιστών. Το τελευταίο – ας ελπίσουμε όχι ιστορικά τελευταίο, αλλά μόνον μέχρι τώρα – απελευθερωτικό επαναστατικό κίνημα του Ελληνισμού.

.

Η Ε.Ο.Κ.Α. στα τέσσερα σχεδόν χρόνια που έδρασε (1^η Απριλίου 1956 – Δεκέμβριος 1959), όχι μόνον αγωνίστηκε με επιτυχία κατά ενός πολύ ισχυρότερου αντιπάλου, της Βρετανικής αποικιοκρατίας συγκεκριμένα, επιφέροντάς του καίρια πλήγματα, αλλά και εμπλούτισε την Ελληνική ιστορία με νέες σελίδες δόξας και ηρωισμού, δωρίζοντας στο έθνος μιάν ακόμη γενιά ηρώων και εθνομαρτύρων.

Ποιος σκοτώνει την δημοκρατία στα σχολεία;

Φωτογραφία από:apofoitos.com

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος -Κιλκίς

Στην εφ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 29ης Σεπτεμβρίου 2013, δημοσιεύτηκε μια έρευνα με θέμα: «μίσος και βία στα σχολεία». (Γνωστό και ως «bullying»). Στο κείμενο περιγράφονται φαινόμενα βίας και κυρίως-ως απόρροια των γνωστών γεγονότων- η δράση της Χρυσής Αυγής στις τάξεις και τον αύλειο χώρο. Περιέχεται επιπλέον και δήλωση του κ. Θ. Παπαθεοδώρου, πρώην υφυπουργού παιδείας και πανεπιστημιακού, για το ζήτημα.

Μεταξύ άλλων σημειώνει: «Μην ξεχνάτε ότι ο ρατσισμός και ο φασισμός δουλεύουν πάνω στους κοινούς άξονες του εκφοβισμού και της απαξίωσης των αξιών της δημοκρατίας στο σχολείο, όπως και στην κοινωνία. Γι’ αυτό συνδέσαμε από την αρχή την δράση του “Παρατηρητηρίου κατά της βίας” με την αναβάθμιση της πολιτειακής παιδείας και, σε πρώτη φάση, με την ένταξη στις σχολικές δραστηριότητες ειδικών προγραμμάτων για τους μαθητές».

Ως συνήθως κανείς δεν ασχολείται με τα γενεσιουργά αίτια του φαινομένου της σχολικής βίας, αλλά όλοι τρέχουν, λαχανιασμένοι και περιδεείς, πίσω του.

Μίλησε ο πρώην υφυπουργός για «πολιτειακή παιδεία». Αν τον ερμηνεύω σωστά, οφείλει το σχολείο, κυρίως στην κρίσιμη, εξοπλιστική ηλικία του δημοτικού, να διδάσκει και να εμφυσεί στους μικρούς μαθητές τις πανανθρώπινες αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του αλληλοσεβασμού. («Πολιτειακή παιδεία», μάλλον είναι η καλλιέργεια του δημοκρατικού φρονήματος. Αρέσκονται οι «διανοούμενοι» στους γριφώδεις νεολογισμούς).