Η Έξοδος του Μεσολογγίου και η αχαριστία των Νεοελλήνων

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Η 190ή φετινή επέτειος της ηρωικής Εξόδου του Μεσολογγίου συμπίπτει με την τότε κινητή εορτή. Η 10η (23η με το διορθωμένο ημερολόγιο) Απριλίου του 1826 ήταν η νύχτα του Λαζάρου προς την Κυριακή των Βαΐων.

Το ίδιο και εφέτος. Πρόκειται για μια από τις πιο συγκλονιστικές ημέρες της Επανάστασης του 1821 για την ανεξαρτησία μας. Η Έξοδος των κάτισχνων από την πείνα και βασανισμένων από την πολύμηνη πολιορκία των Τούρκων αγωνιστών, με όσα γυναικόπαιδα και γέροντες ήσαν μαζί τους, συνοδεύθηκε από την ανυπέρβλητης αξίας θυσία των εντός της πόλεως εναπομεινάντων Ελλήνων. Ο Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ στον «Ανεμόμυλο» και ο Χρήστος Καψάλης στην «Πυριτιδαποθήκη» προκάλεσαν ανατινάξεις και μαρτύρησαν στον βωμό της Πίστεως και της Ελευθερίας, ψάλλοντας το «Μνήσθητί μου εν τη Βασιλεία Σου».

Η προς την Πατρίδα αγάπη των Μεσολογγιτών και όσων άλλων Ελλήνων και Φιλελλήνων ήσαν μαζί τους, με ό, τι αυτή εκπροσωπούσε, και η ασύγκριτη θυσία τους προκάλεσε σε Ευρώπη και Αμερική συγκλονισμό συνειδήσεων. Το γιγάντιο κύμα φιλελληνισμού έπεισε τότε τις κυβερνήσεις των τριών μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης (Ρωσία, Αγγλία και Γαλλία) να συνεννοηθούν και να αποδεχθούν το αυτονόητο, ότι οι Έλληνες που αγωνίστηκαν με ηρωισμό και αυταπάρνηση για την ελευθερία τους άξιζαν να ζουν σε μιαν ανεξάρτητη Πατρίδα.

Tρία κείμενα από την ιστορία της Κύπρου

του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

.

Μάϊος 1956: Μνήμες Κυπριακού:

«Οι Άγγλοι εκτελούν εν ψυχρώ την δολοφονίαν των δύο κυπρίων πατριωτών. Απαγχονίζονται σήμερον οι Καραόλης και Δημητρίου. 3 νεκροί και 165 τραυματίαι εις Αθήνας, χθες κατά τας ταραχώδεις διαδηλώσεις. Ο πρωθυπουργός κ. Καραμανλής θεωρεί υπεύθυνους των αιματηρών γεγονότων τους κομμουνιστάς». (Είναι οι πρωτοσέλιδοι τίτλοι της εφ. «Το Βήμα», της 10ης Μαΐου 1956).

Μάϊος: 1958 Κυπριακό και Χρουτσώφ.

Σε συνέντευξή του στην εφ. «Το Βήμα» (4-5-1958) έλεγε: «Κάθε λαός έχει το δικαίωμα να διαχειρίζεται την τύχην του και όσον ταχύτερον εξαφανιστούν τα υπολείμματα του επαίσχυντου αποικιακού συστήματος, τόσον καλύτερον θα είναι δια τους λαούς και για την γενικήν ειρήνην». Συνεχίζοντας ο τότε πρωθυπουργός της Σοβιετικής Ένωσης κατέληγε: «Οι σοβιετικοί πολίται αισθάνονται συμπάθειαν και σεβασμόν προς τας επιδιώξεις των Κυπρίων όπως προστατεύσουν τα νόμιμα δίκαια των και απαλλαγούν από την ξένην καταπίεσιν».

«Ποία ανθρώπινη δύναμις θα επανορθώση το ανεπανόρθωτον, και τίνος οι ώμοι θα βαστάσωσι την κολοσσιαίαν απέναντι του Έθνους ευθύνην;»

επιστολή του Ιωάννη Μεταξά
προς τον πρωθυπουργό Σωτήριο Κροκιδά

.

Εν Αθήναις τη 3 Νοεμβρίου 1922

Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε,

Ενεργών εν ονόματι του κόμματος των Ελευθεροφρόνων του οποίου έχω την τιμήν να ηγούμαι, κρίνω απαραίτητον όπως επιστήσω την προσοχήν της Κυβερνήσεως επί της δυσφορίας και του ερεθισμού της κοινής γνώμης, ένεκα της διεξαγομένης δίκης των κατηγορουμένων, ως υπαιτίων της Μικρασιατικής καταστροφής.

Είναι πασίγνωστον ότι το κόμμα των Ελευθεροφρόνων, εγώ δε προσωπικώς και προ της συγκροτήσεως αυτού, είμεθα αντίθετοι της ασκηθείσης Μικρασιατικής πολιτικής, πολύ δε περισσότερον αντίθετοι κατά του τρόπου καθ’ όν αύτη εφηρμόσθη κατά την τελευταίαν διετίαν. Τας γνώμας δε αυτάς ημών υπεστηρίξαμεν δημοσία και παντί τρόπω προσεπαθήσαμεν όπως προλάβωμεν τας συμφοράς, αίτινες επήλθον κατά της Ελλάδος. Συνεπώς ουδεμία παρεξήγισις επιτρέπεται να γεννηθή ότι το σημερινόν ημών διάβημα προέρχεται εκ πολιτικής ομοφροσύνης προς τους κατηγορουμένους. Φρονούμεν δε αδιστάκτως ότι εν τη προκειμένη υποθέσει η φωνή ημών είναι η μάλλον αμερόληπτος ετη χώρα ταύτη.

Καθ’ ημάς ουδείς δισταγμός δύναται να χωρήσει ότι πρέπει να αναζητηθώσι δι’ όσον ενέστι ευρείας ερεύνης και να τιμωθώσιν οι υπαίτιοι της εθνικής συμφοράς. Τούτο όμως δεν δύναται να γίνη δι’ εσπευσμένης διαδικασίας εν μέσω της οξείας διαμάχης των πολιτικών παθών, ήτις διαμάχη άλλωστε είναι η πρώτη και κυρία αιτία των συμφορών μας. Ούτε δύναται να αφαιρεθή από του ελληνικού λαού το δικαίωμα και καθήκον συγχρόνως, όπως αυτός ούτος, διά ελεθέρως και νομίμως εκλεχθησομένων αντιπροσώπων αυτού, συνερχομένων εν Συντακτική Συνελεύσει, κρίνη και δικάση εκείνους εις τους οποίους ο λαός ούτος ενεπιστεύθη την διαχείρισιν των τυχών αυτού.

Ακριβώς δε το συναίσθημα ότι, διά του τρόπου της διεξαγωγής της προκειμένης δίκης, παραμερίζεται ο ελληνικός λαός τιθέμενος εν δευτέρα μοίρα, γεννά την δυσφορίαν επί της οποίας επεστήσαμεν και εφιστώμεν την προσοχήν της Κυβερνήσεως. Δεν πρέπει να παρορασθή ότι η προκειμένη δίκη διεξάγεται επί τη βάει διαδικασίας ευρισκομένης εις τελείαν αντίθεσην προς το ισχύον Σύνταγμα. Και ποιναί ακόμη ωρίσθησαν, τας οποίας ρητώς αποκλείει το Σύνταγμα τούτο, το οποίον εν τούτοις αποτελεί την μόνην μέχρι τούδε γνωστήν έκφρασιν της θελήσεως του ελληνικού λαού.