Η Κεφαλονιά και οι οθωμανοί

Ο Gonzalo Fernandez de Cordoba ενώ πολιορκεί το κάστρο του Αγίου Γεωργίου

.

 του Διονύση Φωκά 

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων του 1500 , δεν ακούγονταν όμως οι χαρμόσυνοι ήχοι από τα κάλαντα των παιδιών αλλά οι εκρήξεις και οι κραυγές της μάχης από την πολιορκία του κάστρου του Αγίου Γεωργίου.

Οι δυνάμεις των Ισπανών και των Ενετών έκαναν την τελική έφοδο για να καταλάβουν την πρωτεύουσα της Κεφαλονιάς από τους Οθωμανούς.

Από το 1485 η Κεφαλονιά βρισκόταν κάτω από την κυριαρχία των Οθωμανών, ο Δόγης της Βενετίας Agostino Barbarigo, ζήτησε βοήθεια από τον Πάπα και τους καθολικούς μονάρχες , τους πρότεινε, να οργανώσουν εκστρατεία για να αντιμετωπίστει η τουρκική απειλή στην Ευρώπη.

Σύμφωνα με πληροφορίες που μας δίνει ο Antonio Martín Gómez, οι βασιλείς της Ισπανίας και της Γαλλίας συμφώνησαν, έτσι, στις 27 Σεπτεμβρίου ο Ισπανός Gonzalo Fernandez de Cordoba, γνωστός ως Gran Capitan απέπλευσε με τον Ισπανικό και Γαλλικό στόλο από την Μεσσήνη της Ιταλίας προς το νησί της Κέρκυρας και στη συνέχεια στην Ζάκυνθο όπου συνάντησε τον Ενετικό στόλο με επικεφαλής τον ναύαρχο Pesaro.

Η χριστιανική αρμάδα αγκυροβόλησε στον κόλπο του Αργοστολίου στις αρχές Νοεμβρίου του 1500. Η οθωμανική φρουρά του νησιού είχε εγκατασταθεί στην τότε πρωτεύουσα της Κεφαλονιάς, το κάστρο του Αγίου Γεωργίου.

Συνταγματάρχης Δημήτρης Θεοτόκης «Ένας Κερκυραίος ήρωας»

.

του Νικόλα Κουλούρη

Ο ΚΕΡΚΥΡΑΙΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΕΣΩΣΕ ΑΠΟ ΤΗ ΣΦΑΓΗ 6.000 ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ.

Λίγοι νεώτεροι Κερκυραίοι θα γνωρίζουν τον Συνταγματάρχη Δημήτρη Θεοτόκη που το καλοκαίρι του 1922 κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Καταστροφής κατόρθωσε να διασώσει και να διαπορθμεύσει στη Μυτιλήνη άθικτη τη Μονάδα του και συνάμα να σώσει 6.000 σχεδόν Έλληνες και Αρμένιους που απειλούνταν από το τούρκικο μαχαίρι των επελαυνόντων τούρκων Τσετών.

Ο Συνταγματάρχης Δημήτριος Θεοτόκης εκείνο το μοιραίο καλοκαίρι του 1922 βρέθηκε να διοικεί την 15η Μεραρχία ή Ανεξάρτητη Μεραρχία με δύναμη 7.000 ανδρών περίπου. Η κατάρρευση του μετώπου τον βρήκε στη περιοχή Κιουτάχειας-Σειντή Γαζή σε βάθος 600 χιλιομέτρων από την ακτή του Αιγαίου. Η κατάρρευση του μετώπου και η ασύντακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού άρχισε ουσιαστικά την 17 Αυγούστου του 1922.

Από την 17η Αυγούστου ο ασύρματος της Μεραρχίας δεν ήταν δυνατόν να συνδεθεί με γειτονικές Μεραρχίες ή την έδρα της Στρατιάς στη Σμύρνη. Βαθμίαια διαπιστώθηκε ότι η Ανεξάρτητη Μεραρχία είχε κυκλωθεί σχεδόν από όλες τις πλευρές. Στις 19 Αυγούστου το πρωί ελληνικό αεροπλάνο ρίχνει στις θέσεις της Μεραρχίας σφραγισμένο κιβώτιο που μέσα βρίσκονται πληροφορίες για τη δεινή θέση που έχει περιέλθει κυκλωμένη από παντού και χωρίς ελπίδα ενίσχυσης και υποστήριξης. Επιπλέον δίνονται εντολές να κατευθυνθεί στα παράλια προκειμένου να διασωθεί.

Το ήθος του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια

.

της Δημήτριας Φωκά

Το καλοκαίρι του 1829,όταν ο Καποδίστριας περιόδευε με τον Κολοκοτρώνη την Κορινθία θα διανυκτέρευε στον¨Αγιο Γεώργιο Νεμέας στο σπίτι του Δεσπότη. Ο παρακάτω διάλογος από το βιβλίο Ν.Δραγούμη. Ιστορικαί αναμνήσεις.εκδ.Ερμής 1973,τ.Α σελ 93-95.

-Πρέπει λοιπόν να φροντίσω, επανέλαβε μετα βραχείαν σιωπήν ο Καποδίστριας, να πληρωθώσιν όλα τα έξοδα .

-Ποία έξοδα; ηρώτησεν ο γέρων.

-Της τροφής μας,των αλόγων και καθεξής..

_Και ποιός Υπερεξοχώτατε πληρώνει τοιαύτα έξοδα; Ο δεσπότης μάλιστα είναι άνθρωπος αγαπών την καλήν βούκαν και θα έχει πολλά και καλά φαγητά να μας δώση!

Και αληθως ο μακαρίτης αρχιεπίσκοπος Κορίνθου Κύριλλος προγάστωρ(κοιλαράς) και πολύσαρκος υπέρ το μέτρον ήτο τρυφηλός ως άλλος καρδινάλιος,άμα δε και αδηφάγος ως ο Ραζής,περί ου έγραψε ποτέ το χαριέστατον τούτο επιτύμβιον ο Ρίζος Ραζής ο πηγαδόστομος,»των τραπεζών ο γλάρος,αφού τον κόσμον έφαγε,τον έφαγεν ο Χάρος»

-Δεν πληρώνετε εσείς,ανεφώνησεν οργίλος ο κυβερνήτης,και δια τούτο παραπονείται εξαιτίας σας ο λαός.

-και τι έχει να κάμη Υπερεξοχώτατε με το φαγητό του Δεσπότου;

Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης υμνεί τον Γρηγόριον τον Ε’

.

Βρισκόμαστε στα 1871 και ο Καλλίνικος Καστόρχης, Μητροπολίτης Φθιώτιδας και Λοκρίδας μεταβαίνει στην Οδησσό για να παραλάβει τα λείψανα του μαρτυρικού Γρηγορίου του Ε’.

Ο Καλλίνικος είναι βαθειά συγκινημένος γιατί είναι »παιδί» της Δημητσάνας Αρκαδίας και το 1820 τον είχε καλέσει ο συχωριανός του , ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ στην Κωνσταντινούπολη, όπου τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Σήμερα αναλαμβάνει αυτός να μεταφέρει τον Μεγάλο νεκρό στην Πατρίδα.

Ο ανηψιός του, Ευθύμιος Καψόρχης πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, απέστειλε επιστολή στον Επτανήσιο Λευκαδίτη Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, ζητώντας του να συνθέσει ένα ποίημα, έναν ύμνο, για τον τραγικό και ηρωικό Πατριάρχη. Η επιστολη βρίσκει τον δικό μας ποιητή στη Μαδουρή και στην σκιά της ιστορικής ελιάς της έπαυλής του, αρχίζει να γράφει με το πάθος που τον διακρίνει.

Στις 10 Μαρτίου του 1872 ξεκινάει το ταξίδι του για την Αθήνα ώστε στις 25 Μαρτίου να εκφωνήσει το πόνημά του.
Η μεγάλη μέρα έφτασε και ο Βαλαωρίτης εκφωνεί τον παιάνα του μπροστά από τον ανδριάντα του ιεράρχη , παρουσία του βασιλιά Γεωργίου Α’.

Τελειώνει λέγοντας:

…Κοιμάται κι ονειρεύεται…και τότε θα ξυπνήσει.
όταν στα δάση,στα βουνά,στα πέλαγα βροντήσει
το φοβερό μας κήρυγμα…Χτυπάτε πολεμάρχοι!…
Μη λησμονείτε το σχοινί, παιδιά, του Πατριάρχη.

Ο Iωάννης Καποδίστριας ως ΄Εκτακτος Επίτροπος της Επτανήσου Πολιτείας στην Κεφαλονιά ( 1801, 1802 )

αναδημοσίευση από το ΕΞΑΛΑΠΑΞΑΣ
άρθρο του Νίκου Κ. Κουρκουμέλη δ.φ.

 

.

Η ανάμειξη στα πολιτικά του Ιωάννη κόμη Καποδίστρια έγινε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της εγκατάστασης των αρχών της «Επτανήσου Πολιτείας» στην Κεφαλονιά (1801-1802). Aυτή η « περιπετειώδης εκπαίδευση » του Κερκυραίου πολιτικού, που όπως ο ίδιος δήλωνε αποτέλεσε σταθμό στη σταδιοδρομία του, παρουσιάζει πολλά κοινά με την περίοδο κατά την οποία διοίκησε την « Ελληνική Πολιτεία ». Αντιμετώπισε όπως και τότε τοπικισμούς , φατριασμούς, αντιπαλότητες για την νομή της εξουσίας και των εθνικών πόρων, εμπλοκή ισχυρών προσώπων και του ξένου παράγοντα , ωμή βία . Το μέγεθος της επιτυχίας , παρά τη νεαρή, για τα μέτρα της εποχής ηλικία ,τον καθιέρωσε μεταξύ των πολιτικών του νέου κράτους και δικαίωσε τον πατέρα του που τον επέλεξε ανάμεσα στους αδελφούς του για αντικαταστάτη του. Συνέβαλε επίσης καθοριστικά στη δημιουργία των προϋποθέσεων της μετέπειτα σταδιοδρομίας του ως πολιτικού και διπλωμάτη .

Το χρονικό τωνγεγονότων της τόσο σημαντικής αν και πρόδρομης εποχής παρουσιάζεται σε συντομία εδώ.

Στις 9/21 Μαρτίου 1800 η Ρωσία και η Οθωμανική Τουρκία υπέγραψαν τη «σύμβαση της Κωνσταντινουπόλεως». Με αυτή αποφασίστηκε ότι τα Ιόνια Νησιά , που κατείχαν σημαντική θέση στο γεωστρατηγικό χάρτη της εποχής, θα αποτελούσαν κράτος, κατά το πρότυπο της Πολιτείας της Ραγούζας: Ενιαίο, με σύνταγμα , σημαία , στρατό και διπλωματική εκπροσώπηση , υπό την επικυριαρχία και την προστασία του σουλτάνου ( στον οποίο θα κατέβαλε ως φόρο υποτέλειας 75 χιλιάδες πιάστρα κάθε τρία χρόνια ) και με την εγγύηση του Τσάρου. Στη σύμβαση προσχώρησε αργότερα ( 13 Ιανουαρίου 1801 ) η Μεγάλη Βρεταννία.

Αυτό το πρώτο Κράτος Ελλήνων στον εθνικό χώρο, ονομάστηκε «Πολιτεία των Επτά Ενωμένων Νησιών» ( Repubblica delle Sette Isole Unite ή Επτάνησος Πολιτεία Repubblica Settinsulare) και καθορίστηκε να έχει αριστοκρατικό χαρακτήρα καθώς θα το κυβερνούσαν οι «πρόκριτοι και οι επιφανείς του τόπου» ( principali e notabili del paese) .