Ιωάννης Καποδίστριας «Το όνειρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας»

.

Η Κέρκυρα τότε κατέχεται από τους Βενετούς. Είναι η Δημοκρατία του Αγίου Μάρκου. Οι έμποροι της Βενετίας έχουν δημιουργήσει μια δήθεν δημοκρατία και κατέχουν την Κέρκυρα μέχρι ότου η πολιτεία τους διαλύθηκε και το νησί το καταλαμβάνουν οι Γάλλοι.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας μαζί με τον πατέρα του ξεκινάνε συνωμοτικές κινήσεις με σκοπό το διώξιμο των Γάλλων. Επωφελούνται από το γεγονός ότι την εποχή εκείνη οι Ρώσοι και οι Τούρκοι κηρύσσουν τον πόλεμο στη Γαλλία και Ρωσσοτουρκικός στόλος καταπλέει στη Κέρκυρα.

Οι Γάλλοι όμως αντιλαμβάνονται τις συνωμοτικές αυτές κινήσεις, συλλαμβάνουν πατέρα και γιο Καποδίστρια, τους καταδικάζουν σε θάνατο και τους βάζουν στη φυλακή. Όμως οι γάλλοι ηττώνται, ο Ρωσσοτουρκικός στόλος καταλαμβάνει το νησί και οι Καποδίστριες απελευθερώνονται. Μάλιστα ο Ιωάννης αναλαμβάνει αρχίατρος του Τουρκικού νοσοκομείου!

Ο Καποδίστριας συνεχίζει τις προσπάθειές του να απελευθερωθούν τα Επτάνησα και να δημιουργηθεί Βυζαντινό κράτος και αυτός να εκπροσωπήσει το Βυζαντινό Κράτος της Επτανήσου στη διεθνή σκηνή και να  πετύχει και τη απελευθέρωση της υπόλοιπης Ελλάδας. ΔΕΝ ΤΟ ΚΡΥΒΕΙ!

Όταν αργότερα τα Επτάνησα, η Κέρκυρα στην αρχή και τα υπόλοιπα μετά, κατάφεραν να αποκτήσουν μια στοιχειώδη ανεξαρτησία ο Σπύρος Θεοτόκης ορίστηκε σαν ηγεμόνας της Κέρκυρας, ο δε Καποδίστριας πήρε το τίτλο του αυτοκρατορικού επιτηρητή». Το δε πολίτευμα της Κέρκυρας αρχικά και των υπόλοιπων Επτανήσων αργότερα ονομάστηκε «Βυζαντινό Πολίτευμα».

Για το διπλωματικό παρασκήνιο της Ένωσης της Επτανήσου με την Ελλάδα (21η Μαΐου 1864) και της παράλληλης επιλογής του Γεωργίου Α΄ ως βασιλιά για τον ελληνικό θρόνο

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία της περιόδου εκείνης (πριν από τον Κριμαϊκο Πόλεμο, 1853-56, και μετά από αυτόν) κατά την οποία μπορούσε να λειτουργήσει ως «ανάχωμα» έναντι της ρωσικής επεκτατικής πολιτικής προς τη Μεσόγειο. (Ο χάρτης είναι μέρος από τη σελ. 23 του τεύχους Άτλαντας Νεότερης Ελληνικής και Παγκόσμιας Ιστορίας του «Γεωγραφικού Ινστιτούτου Σωκράτη Αγγελέτου»).

του Φ. Κ. Βώρου

.

Η ιστοριογραφία η σχετική με την Ένωση της Επτανήσου και την παράλληλη εκλογή του Γεωργίου Α΄ για το βασιλικό θρόνο στην Ελλάδα παρουσιαζόταν συνήθως με την ακόλουθη (φαινομενική ) αιτιολογική σύνδεση: Η Αγγλία ικανοποιημένη για την εκλογή του Γεωργίου από τους Έλληνες και με την προσδοκία να κερδίσει την ελληνική κοινή γνώμη αποφάσισε να τερματίσει την «Προστασία» (Κατοχή) της στα Επτάνησα και να τα προσφέρει ως «προίκα» για το νέο βασιλιά (σ.1).

Μερικοί όμως ερευνητές πρωτογενούς ιστορικού υλικού έφταναν σε αντίστροφη αιτιολογική σύνδεση των δυο (φαινομενικά) παράλληλων ιστορικών γεγονότων, με την ακόλουθη μορφή: «Σε χρονική στιγμή που η Αγγλία είχε ειδικούς λόγους να επηρεάζει την ελληνική εξωτερική πολιτική προς την κατεύθυνση μη παρενόχλησης της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (που η Αγγλία τη χρειαζόταν ως ανάχωμα έναντι της τσαρικής Ρωσίας) φρόντισε παρασκηνιακά για την επιλογή του Γεωργίου Α΄ και τον δέσμευσε προκαταβολικά να ακολουθεί το δόγμα «Ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» (αντίθετα προς την επιθυμία των Ελλήνων για απελευθέρωση αλύτρωτων τότε ελληνικών περιοχών: (Θεσσαλίας, Ηπείρου, Μακεδονίας, Θράκης, νησιών του Αιγαίου) προσφέροντάς του ισχυρά ανταλλάγματα: βασιλικό θρόνο, πρόσθετες οικονομικές επιδαψιλεύσεις και θεαματική «προίκα», ελευθερία της Επτανήσου, ώστε να κερδίζει συμπάθεια από ένα λαό που αγνοούσε ότι ο βασιλιάς του είχε δεσμευτεί, για να αναχαιτίζει προσδοκίες του λαού του ως προς την απελευθέρωση αλύτρωτων αδελφών».