Της Μελίνας Κονταξής
Το 1920 ο βουλευτής Μεσσηνίας Μοσχούλας έλεγε στους ψηφοφόρους του…
Και που μεγάλωσε η Ελλάδα, εσένα μεγάλωσε το χωράφι σου;…
To κοντόφθαλμo και άσχετo με την πραγματικότητα αυτό σκεπτικό (γιατί το χωράφι είχε μεγαλώσει, καθώς την υλική και πνευματική παραγωγή του κράτους απορροφούσε ένα διψασμένο έθνος) βρήκε απήχηση, και το 1920 ένα κομμάτι του κράτους, (που δεν θα είχε ελευθερωθεί χωρίς το έθνος), αποφάσισε ότι δεν θέλει το έθνος… και από τότε βρισκόμαστε σε πορεία συνεχούς παρακμής, με ελάχιστα διαλλείματα, τόσο στην πραγμάτωση των εθνικών δικαίων, όσο και των κοινωνικών, γιατί αυτά τα δυο ταυτίζονται, καθώς ο λαός, σε αντίθεση με το κεφάλαιο, έχει πατρίδα… έχει καλύβες και πεζούλια.
Δεν υπάρχει κανένας θεσμός που να μην έχει παρακμάσει σήμερα…
Έχουμε μήπως πολιτικούς σαν αυτούς που είχαν ακόμα και οι υπόδουλοι Έλληνες το 1821;