Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα δεν έχει ανάγκη από πολίτες αλλά από δούλους

Κατερίνα Αθηνιώτη

Διότι η ευρώπη έθεσε κέντρο τον Μαμωνά. Το οικονομικό της κέντρο προκλητικά πλέον εγκληματεί καθώς διαχειρίζεται τον πλούτο έτσι που να δημιουργεί δύο συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών. Όχι πλούσιους και φτωχούς αλλά πλούσιους και δούλους. Είναι η αποκαλούμενη ευρώπη των δύο ταχυτήτων. Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα δείχνει ότι δεν έχει ανάγκη από πολίτες αλλά από δούλους.

Όταν υποβιβάζει το καθημερινό επίπεδο των πολιτών στην αγχωτική κάλυψη των βιοτικών αναγκών (στην βάση της πυραμίδας του Maslow) τότε τον αποκλείει από την δυνατότητα να λειτουργήσει ως πολίτης, δηλαδή να παράγει πολιτισμό και κοινωνία. Ενώ ο καθημερινός βιοπαλαιστής πλήρωνε και πληρώνει φόρο ακόμα και στο τσιμπιδάκι οι οικονομικοί διαχειριστές της ευρώπης του φορτώνουν ένα χρέος που μεθοδεύτηκε από τα οικονομικά τους επιτελεία τα οποία με συγκεκριμένες οικονομικές στρατηγικές καθοδηγούσαν την πολιτική ηγεσία των κρατών μελών.

Η φτώχεια και η υποδούλωση δεν είναι φυσικό αλλά πολιτικό γεγονός. Οι Έλληνες πολίτες το διαπίστωσαν με τα μνημόνια, τα οικονομικά σχέδια των ευρωπαίων, που βρήκαν τρόπο πολιτικής διαχείρισης και επιβολής στην κοινωνία. Από τα αστρονομικά ποσά που ακούμε «λεφτά υπάρχουν». Αλλά δεν υπάρχουν για τους πολίτες. Υπάρχουν για να εξασφαλίζουν συγκεκριμένα συμφέροντα. Για την ολοένα μεγαλύτερη συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας. Τα γεωγραφικά σύνορα των πατρίδων δεν αποτελούν πλέον εμπόδιο. Η άλωση γίνεται μέσα από την οικονομία. Τα οικονομικά κέντρα μπορούν να κάνουν κατοχή σε οποιοδήποτε εθνικό πλούτο. Μπορούν να βρίσκονται οπουδήποτε και μάλιστα μπορούν να καθορίζουν τα ίδια τους εργασιακούς όρους (αμοιβές, συμβάσεις, απολύσεις, συνταξιοδοτικά, ασφάλιση κλπ) με τρόπους που εξσφαλίζουν εις το διηνεκές την υποτέλεια.

Η ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΤΕΧΝΟΣΦΑΙΡΑΣ

Σαρλ ντε Γκωλ

Παναγιώτης Ήφαιστος

Με έκπληξη διαβάζουμε στις ειδήσεις ότι ο «διοικητής της τεχνόσφαιρας» και στερούμενος δημοκρατικής νομιμοποίησης Γιούγκερ επιτίθεται ξανά κατά της δημοκρατίας αυτή την φορά κατά της Βρετανίας. Πριν λίγες μέρες αυτός και ο κ Νταϊζελμπλουμ εξέφραζαν περιφρόνηση κατά της λαϊκής ετυμηγορίας στην Ελλάδα. Τώρα ξεθαρρεύουν και τα βάζουν κατά μιας μεγάλης ευρωπαϊκής δύναμης. Για όσους παροικούν την Ευρωπαϊκή Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτά είναι θανατηφόρες εισροές μέσα σε μια διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που λικνίζεται ολοένα και περισσότερο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εξαρχής η διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κινήθηκε μέσα σε μια δίνη θεμελιωδών συγχύσεων, μπερδεμάτων και αντιφάσεων.

Τον αρχικό υπερ-ενθουσιώδη φεντεραλισμό τον διαδέχθηκε την δεκαετία του 1950 η παράκρουση της συγχωνεύσεως των ευρωπαϊκών εθνών μέσα σε ένα ανθρωπολογικό ακταρμά που θα επιτύγχανε μια υπερεθνικότητα στην βάση μιας οικονομικής ανθρωπολογίας. Πολύ εύστοχα ο Κονδύλης σημείωσε ότι «οι φιλελεύθεροι πολιτικοί και οικονομολόγοι, οι οποίοι παρά τις συνεχείς έμπρακτες διαψεύσεις των τριών τελευταίων αιώνων, εξακολουθούν να διατείνονται ότι το εμπόριο θα υποκαταστήσει τον πόλεμο, υποπίπτουν σ’ ένα τεράστιο λογικό και ιστορικό σφάλμα. Μόνον όποιος ενστερνίζεται ένα οικονομιστικό ντετερμινισμό, δηλαδή μόνο όποιος αποδίδει τους πολέμους σε οικουμενικούς ανταγωνισμούς και μόνον, δικαιούται λογικά να πιστεύει ότι η οικονομική συνεργασία θα καταργήσει τους πολέμους. Στο κρίσιμο αυτό σημείο, όπως και σε άλλα ακόμη, ο οικονομικός φιλελευθερισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά χυδαίος μαρξισμός με αντεστραμμένα πρόσημα».

Μπροστά στις εκλογές

Εικόνα από:www.alexiptoto.com

Παπαδημητρίου Απόστολος

.

Η προκήρυξη εκλογών εν μέσω σοβούσης κρίσεως βρίσκει τον λαό μας σοβαρά προβληματισμένο. Οι εκλογές θεωρούνται ως η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Γι’ αυτό και ευκαίρως ακαίρως γίνεται αναφορά στην αρχαία Αθήνα την κοιτίδα της δημοκρατίας.

Η αχίλλειος πτέρνα της δημοκρατίας είναι αναμφισβήτητα τα κόμματα, χωρίς την ύπαρξη των οποίων όμως δεν νοείται δημοκρατία. Δεύτερη, όχι λιγότερο σημαντική, αδυναμία της δημοκρατίας διαχρονικά είναι η υπερίσχυση του δημαγωγικού λόγου, ο οποίος επενεργεί επί του λαού ως εκμαυλιστικό τραγούδι των σειρήνων.

Ο λαός θέλει να διατηρεί άσβεστη την ελπίδα για καλύτερες ημέρες. Και η ελπίδα αυτή διατρανώνεται σε κάθε προεκλογική περίοδο διογκούμενη από τον δημαγωγικό λόγο. Και πολύ εύστοχα ο ποιητής Βάρναλης αποκαλεί τον λαό θύμα και ψώνιο!

Αποδεχόμαστε βέβαια ότι η δημοκρατία, παρ’ όλα τα μειονεκτήματά της είναι το καλύτερο πολίτευμα που επινόησε ο άνθρωπος. Εκείνο το οποίο παραβλέπουμε, με τη συμβολή του δημαγωγικού λόγου, είναι το ότι πρώτιστος είναι ο ρόλος των ανθρώπων της εξουσίας και όχι οι θεσμοί, οι οποίοι είναι ανίσχυροι να επιβληθούν επί των ανθρώπων. Ας προχωρήσουμε σε κάποιες αναλύσεις.

Τα κόμματα διαχρονικά, αρχής γενομένης από την αθηναϊκή δημοκρατία, είναι συμπράξεις προσώπων κοινών συμφερόντων. Αυτό φάνηκε να ανατρέπεται στην αρχή του 20ου αιώνα, όταν εμφανίστηκαν κόμματα με ιδεολογικές αρχές πολέμιες των αρχών του αστικού καθεστώτος, το οποίο μεσουρανούσε.