Το δίκτυο πληροφοριών της ΕΟΚΑ

αναδημοσίευση από τις Ιστορικές Μνήμες ΕΟΚΑ

.

Ο Διγενής ακολούθησε συγκεντρωτικό σύστημα στην οργάνωση και διοίκηση της ΕΟΚΑ. Αυτό του εξασφάλιζε τον έλεγχο όλων των τμημάτων της και την πειθαρχία των μελών.

Η Κύπρος διαιρέθηκε σε τομείς. Ένας τομεάρχης ήταν επικεφαλής κάθε τομέα και είχε την ευθύνη και το συντονισμό των πράξεων και ενεργειών των μελών του δικού του τομέα. Ο τομεάρχης έπαιρνε οδηγίες από τον Αρχηγό της ΕΟΚΑ.

Στην έναρξη του Αγώνα οι τομείς ήταν λιγότεροι, αργότερα όμως δημιουργήθηκαν περισσότεροι, γιατί αυτό επέβαλλαν τα πράγματα. Οι κυριότεροι ήταν: Λευκωσίας, Μόρφου, Ορεινής, Αμμοχώστου, Βαρωσίων, Καρπασίας, Λάρνακας, Λεμεσού, περιοχής Κακοπετριάς – Γαλατάς, Πάφου, Κυρήνειας, Κυθρέας. Οι τομείς Καπρασίας και Κυθρέας ήταν μεταγενέστεροι.

Στους τομείς υπεύθυνοι νεολαίας καθοδηγούσαν τις ομάδες των νέων. Η νεολαία, μαθητική και εξωσχολική, διακρίθηκε για τις τολμηρές και αποτελεσματικές δραστηριότητες της. Από τον Φεβρουάριο του 1956 συμμετείχαν στον Αγώνα και οι μαθητές των δημοτικών σχολείων στις μαθητικές διαδηλώσεις, ύστερα από σχετική διαταγή του Διγενή.

Γεώργιος Γρίβας Διγενής – Ο κορυφαίος Έλληνας Στρατηγός του 20ου αιώνα

..

(23 Μαΐου 1898 – 27 Ἰανουαρίου 1974)

ΤΗΣ ΚΑΡΟΛ ΓΡΙΒΑ

Σήμερα ο απανταχού ελληνισμός τιμά μια ξεχωριστή ιστορική προσωπικότητα, μια απο τις λαμπρότερες μορφές της νεότερης ελληνικής και κυπριακής ιστορίας.

Σήμερα τιμούμε τον οραματιστή της «ΕΝΩΣΙΣ», τον «Άξιο της Πατρίδος», τον θρυλικό Αρχηγό της ΕΟΚΑ, Γεώργιο Γρίβα Διγενή.

Από την εφηβική του ηλικία, ο Γεώργιος Γρίβας είχε κιόλας διαλέξει το δρόμο που θα ακολουθούσε. Ένα δρόμο που είχε σαν βάση του τα ιδανικά και τις αξίες, ένα δρόμο γεμάτο σκληρούς αγώνες για λευτεριά, τιμή και αξιοπρέπεια. Μια πορεία που οδηγούσε στο σημαντικότερο, ίσως, όραμα της ζωής του, για εθνική αυτοδιάθεση και Ένωση της Κύπρου με τη Μητέρα Ελλάδα.

Ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας υπήρξε ένας απο τους λίγους απομείναντες Έλληνες που γνώρισε καλά απο πρώτο χέρι τον κίνδυνο, την τόλμη, την δόξα και την αποφασιστικότητα. Χαρακτηριστικά που τον αναγάγουν σε ύψιστο πρότυπο προς μίμηση, κερδίζοντας τη γενική αποδοχή του κόσμου, με την πάροδο του χρόνου.

Γίνεται συνεχώς μια προσπάθεια αμαύρωσης του τιμημένου ονόματος του Διγενή, τίποτα όμως και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τεράστια προσφορά του προς το Έθνος.

Η μαθητιώσα νεολαία πρωτοπόρος στον Κυπριακό αγώνα του 1955-59!!

Εικόνα από:antiparakmi.blogspot.com

60 χρόνια από την έναρξη του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.

Δανάη Γεωργιάδου, Φιλόλογος, Λευκωσία

Μια από τις ενδοξότερες σελίδες ηρωισμού και πίστης στα ιδανικά της Ελευθερίας και του Ελληνισμού αποτελεί ο αγώνας της Κύπρου του 1955-59, που απάλλαξε την Κύπρο από τους Άγγλους αποικιοκράτες.

Το 1878 οι Άγγλοι διαδέχονται τους Τούρκους στην κατοχή του νησιού. Οι Κύπριοι διατρανώνουν με κάθε ευκαιρία τον πόθο τους για Ένωση με την Ελλάδα και αισιοδοξούν ότι η Μεγάλη Βρετανία θα βοηθήσει προς τον σκοπό αυτό, όπως είχε κάνει και με τα Επτάνησα. Το 1931 ο λαός εξεγείρεται, καίει το Κυβερνείο και υψώνει τη γαλανόλευκη.

Γεώργιος Θεοδώρου Γρίβας «Διγενής» (5 Ιουλίου 1897- 27 Ιανουαρίου 1974)

αναδημοσίευση από τον Αντιομοσπονδιακό Λόγο

.

Ο Γεώργιος Γρίβας «Διγενής» αποτελεί μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που ανέδειξε η νεότερη κυπριακή ιστορία, με σημαντική προσφορά και στην ευρύτερη ελληνική ιστορία. Έλαβε μέρος και διακρίθηκε σε όλους τους εθνικούς αγώνες του Έθνους, από τη Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922), στο Έπος της Πίνδου (1940-1941) στην Εθνική Αντίσταση κατά της γερμανικής κατοχής (1941-1944) και στην απόκρουση της κομουνιστικής προσπάθειας για μετατροπή της Ελλάδας σε Λαϊκή Δημοκρατία (1944). Η κορυφαία, όμως, εθνική συνεισφορά του ήταν η οργάνωση και η διεξαγωγή του ενωτικό-απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959), που οδήγησε, τελικά, στην ανεξαρτησία της Κύπρου.

Ο Γεώργιος Γρίβας γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου του 1897,τέταρτο παιδί του Θεοδώρου Γρίβα, στην Λευκωσία, ωστόσο μεγάλωσε στο οικογενειακό του σπίτι στο Τρίκωμο. Αφού αποφοίτησε από το δημοτικό σχολείο του χωριού του εγγράφηκε στον Πανκύπριο Γυμνάσιο(1909-1915). Το 1916 εγκατέλειψε την Κύπρο για να εγγραφεί στον Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων(1916-1919). Το όνειρο μιας ζωής γίνονταν πραγματικότητα καθώς ο Γρίβας από μικρός είχε διδαχθεί την αγάπη για την Ελλάδα. Και τις 3 χρονιές ανακηρύχθηκε αρχηγός της τάξης του και διακρίθηκε για την γενναιότητα, την εξυπνάδα, την πειθαρχία και την φυσική του κατάσταση.

Με το που ξεκίνησε η Μικρασιατική Εκστρατεία αμέσως στάλθηκε στο Μέτωπο. Η 10η Μεραρχία, στην οποία ο Γρίβας υπηρετούσε προέλασε από την Σμύρνη στον Πάνορμο και έφτασε 70 χλμ από την Άγκυρα. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας ο Γρίβας τραυματίστηκε πολλές φορές και παρασημοφορήθηκε για το θάρρος που επέδειξε. Το 1923 προάχθηκε σε υπολοχαγό, το 1925 σε λοχαγό, το 1935 σε ταγματάρχη και το 1941 σε αντισυνταγματάρχη. Στο μεταξύ τελειοποίησε τις στρατιωτικές του σπουδές με φοίτηση στη Σχολή Εφαρμογής Πεζικού των Βερσαλλιών, στη Σχολή Βολής Chalai-SurMarne και στις Ανώτερες Σχολές Πολέμου της Ελλάδας και της Γαλλίας. Κατά το δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε στις τάξεις του ελληνικού στρατού στην Αλβανία, αρχικά στο γραφείο επιχειρήσεων του Γενικού Στρατηγείου και κατόπιν (1940-41) ως επιτελάρχης της 2ας μεραρχίας πεζικού. Απετέλεσε την ψυχή της Μεραρχίας στις ηρωικές μάχες της εναντίον των Ιταλών. Μετά τη γερμανική προέλαση και την ήττα της Ελλάδας, ο Γρίβας ίδρυσε τη μυστική αντιστασιακή οργάνωση «Χ», η οποία στην διάρκεια της κατοχής επιδόθηκε σε συλλογή πληροφοριών, κατασκοπία, αναγραφή συνθημάτων και φυγάδευση Ελλήνων προς την Μέση Ανατολή. Μετά την κατοχή ο Γρίβας κατεύθυνε την οργάνωσή του σε αντικομουνιστικό αγώνα, για να αποκρουστεί η κομουνιστική προσπάθεια για μετατροπή της Ελλάδας σε Λαϊκή Δημοκρατία (1944).

Περί της ελληνικής αντίστασης

Γράφει ο Άντης Ροδίτης

.

Πολύ συχνά ακούμε από τους διάφορους Κυπρίους «αντιπολιτευόμενους» (δηλαδή εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς ως πιο κατάλληλους για ν’ αναλάβουν τους χειρισμούς για το μέλλον της Κύπρου), ότι επιβάλλεται «αλλαγή πλεύσης». Μιλούν για εγκατάλειψη της πολιτικής του «καλού παιδιού» και για την ανάγκη, ακόμα, «να τρίξουμε τα δόντια στην Τουρκία»!

Δεν είναι απλώς δείγμα πολιτικής ανωριμότητας το γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος του κυπριακού λαού εκλαμβάνει ως σοβαρές αυτές τις υπό τύπον διακηρύξεων, «εισηγήσεις». Μια καινούργια ιστορία «αντίστασης» του κυπριακού λαού είχε εγκαινιαστεί ευθύς μετά το τέλος του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, με στόχο, όμως, να αποκρύψει την αποτυχία εκείνου του αγώνα.

Από τη στιγμή που δεν επετεύχθη η Ένωσις, είχε αμέσως προωθηθεί στον λαό το ψέμα ότι ο αγώνας για την Ένωση θα συνεχιζόταν με άλλα μέσα (κι έγιναν και μερικές παραπλανητικές ενέργειες προς εκείνη την κατεύθυνση, όπως η δημιουργία της ένοπλης οργάνωσης «Ακρίτας», με αρχηγό τον Μακάριο και τους υπουργούς του), ενώ παράλληλα αναλήφθηκε από τον ίδιο, ένας πραγματικός αγώνας εδραίωσής του στην πολιτική εξουσία, ο οποίος ταυτιζόταν με την απεξάρτηση της Κύπρου από την Ελλάδα. Αυτά, που έχουν ήδη ειπωθεί ξανά σε άρθρα και βιβλία, τεκμηριωμένα με έγγραφα και μαρτυρίες, δεν δείχνουν να απασχολούν τους θεωρουμένους ακόμα «κυριότερους» αρθρογράφους στην Ελλάδα και στην Κύπρο, οι οποίοι προτιμούν να αναμασούν ως επί το πλείστον την πεπατημένη, που θέλει «κακούς και συνωμότες ξένους» εχθρούς των «καλών και αδικημένων Ελλήνων»!

Η ιστορική αλήθεια για τη σφαγή του Κιόνελι (12 Ιουνίου 1958)

Οι οκτώ δολοφονηθέντες από Τούρκους εξτρεμιστές. Ανάμεσά τους και δύο αδέλφια, ο Χριστόδουλος και ο Πέτρος Σταύρου.

Στις 12 Ιουνίου 1958, απόγευμα Πέμπτης, γράφτηκε με αίμα αθώων ένα ακόμα κεφάλαιο της ιστορίας της πατρίδας μας. Εξαγριωμένος όχλος από 200 περίπου Τούρκους του αμιγούς τουρκικού χωριού Κιόνελι, κατακρεούργησε οκτώ Έλληνες από τον Κοντεμένο και τραυμάτισε άλλους τόσους με όπλα, μπαλτάδες, χασαπομάχαιρα, τσεκούρια, λοστούς και άλλα φονικά όργανα.

Το πρωτοφανές στυγερό έγκλημα βύθισε το Λαό μας στο πένθος και στην απόγνωση. Τη μακάβρια σκηνή του φρικτού κακουργήματος αντίκρυσε ο δημοσιογράφος του «Φιλελευθέρου» Χρήστος Πέτσας, που κατόρθωσε να απαθανατίσει τον εφιάλτη με τη φωτογραφική του, διατρέχοντας ο ίδιος κίνδυνο («Φιλελεύθερος» 13 Ιουλίου 1958 κ.εξ.).

Ο ισχυρισμός Ελλαδίτη πρώην διπλωμάτη ότι το έγκλημα οφειλόταν σε αντίδραση των Τούρκων σε δήθεν επιθέσεις της ΕΟΚΑ στο Κιόνελι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Είναι ατυχής, αν όχι ψευδής και επιεικώς μπορεί ν΄ αποδοθεί σε παραπλάνηση, που η επαναφορά της, πενήντα χρόνια μετά, είναι εντελώς αδικαιολόγητη, διότι:

• Η ΕΟΚΑ ουδέποτε επιχείρησε οποιασδήποτε μορφής επίθεση στο Κιόνελι.

• Το αποτρόπαιο κακούργημα ήταν εντεταγμένη, οργανωμένη, ενέργεια της κακοδαιμονίας και διεπράχθη με τη συνέργεια των τότε βρετανικών δυνάμεων, με την εμπλοκή του Άγγλου σταθμάρχη Γερολάκκου, Γκίλ, του διοικητή του σώματος Τούρκων επικουρικών αστυνομικών, Άγγλου Τσάσλερ, του Τούρκου επιθεωρητή Μεχμέτ Ασίμ Ερόλ, πιθανώτατα του βασανιστή Άγγλου Μπερτζ του Special Branch, Άγγλων στρατιωτικών που αναφέρονται στα πρακτικά της δικαστικής  παρωδίας των δικαστών Μόργκαν, Μπόϊλ, των νομικών Σίμψον, Μπάλλαρντ, Ραούφ Ντεκτάς κ.ά.

Ο ιερός ματωμένος αγώνας της ΕΟΚΑ Κύπρος ελληνική

Ἀναδημοσίευσι μὲ τὴν ἄδεια τοῦ defence-point.gr

 

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ, που ξεκίνησε την 1η Απριλίου 1955, αποτέλεσε μια από τις ηρωικότερες στιγμές του Ελληνισμού. Αποτέλεσε την κορωνίδα των προσπαθειών των Ελλήνων Κυπρίων για την ένωσή τους με την Ελλάδα. Ο στόχος των αγωνιστών της ΕΟΚΑ δεν επετεύχθη. Όσα οι ήρωες κέρδισαν στο πεδίο της τιμής, στα βουνά και στις αγχόνες, προδόθηκαν από τις πολιτικές ηγεσίες, τις μονίμως σε φοβικό σύνδρομο ευρισκόμενες.

Του Παντελή Καρύκα

Σαν να μην έφτανε δε αυτό, πολλοί σύγχρονοι μελετητές, εξαπολύουν λίβελους κατά της ΕΟΚΑ, της ηγεσίας της και των υποστηρικτών της στην Ελλάδα, αποθεώνοντας πρόσωπα που διαδραμάτισαν καταλυτικό αλλά αρνητικό, ρόλο στο Κυπριακό, από το 1930 μέχρι σήμερα. Η Ελλάδα, ακολουθώντας πάντα την ίδια αλλοπρόσαλλη πολιτική, εγκατέλειψε την Κύπρο και αργότερα, την ώρα της κρίσης, το 1974…

Η Κύπρος, στην μακραίωνη ιστορική της πορεία, γνώρισε πολλούς ξένους δυνάστες. Αποκόπηκε από τον εθνικό κορμό το 1191 μ.Χ. μετά την κατάληψή της από τους Σταυροφόρους της 3ης Σταυροφορίας. Από τότε πέρασε διαδοχικά στην κυριαρχία του οίκου των Λουζινιάν και μετά της Βενετίας. Το 1571 την κατέλαβαν οι Τούρκοι. Το 1878 οι Τούρκοι την παραχώρησαν στους Βρετανούς, με ετήσιο ενοίκιο 92.800 λιρών. Οι Κύπριοι αρχικά είδαν με καλό μάτι την αλλαγή αυτή, θεωρώντας ότι οι Βρετανοί θα επέτρεπαν, εν καιρώ έστω, την ένωσή τους με την Ελλάδα, όπως είχαν πράξει και με τα Επτάνησα.

«Λουκία Λαουτάρη Παπαγεωργίου» Η Μπουμπουλίνα της ΕΟΚΑ

Λουκία Λαουτάρη Παπαγεωργίου: όλα για την Πατρίδα!

Τιμούμε τη γυναίκα που έδρασε και απέθανε περήφανη για το όνομα της λευτεριάς

Ως αγωνίστρια και ως μάνα η Λουκία Λαουτάρη Παπαγεωργίου είχε τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα ζήλευε κάθε γυναίκα του σήμερα.Η Λουκία Λαουτάρη και ο σύζυγός της Γεώργιος Λαουτάρης διατηρούσαν κρησφύγετο στο περιβόλι τους, όπου έκρυβαν καταζητούμενους αντάρτες της ΕΟΚΑ.

« Δεν θέλω στα χωριά μου να υπάρχουν συνθήματα της ΕΟΚΑ!»

Εικόνα από:www.moi.gov.cy

Ανδρέας Παπαευθυμίου

Ένας Έλληνας Κύπριος δάσκαλος του 55-59

Στο δεύτερο έτος της υπηρεσίας μου, νέος 21 χρόνων, διορίστηκα σαν δάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο Αγίων Βαβατσινιάς ενός μικρού ορεινού χωριού της επαρχίας Λάρνακος. Είχα τρεις τάξεις, καμιά τριανταριά παιδιά. Μήνας Απρίλης του 1957. Πριν από μερικές μέρες είχαν γραφτεί συνθήματα με γαλάζια μπογιά στους εξωτερικούς τοίχους του σχολείου: ΕΟΚΑ-ΔΙΓΕΝΗΣ-ΜΑΚΑΡΙΟΣ.

Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών 1.4.1955

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου – συγγραφέα

ΓΕΝΙΚΑ:

Η Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) ήταν οργάνωση Ελλήνων της Κύπρου που έδρασε την περίοδο 1955-9 για την απελευθέρωση του μαρτυρικού νησιού από το βρετανικό ζυγό και την Ένωση με την Ελλάδα.

Στρατιωτικός αρχηγός ήταν ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Πολιτικός αρχηγός της ΕΟΚΑ ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Η ΕΟΚΑ υποστηρίχθηκε από το σύνολο του λαού και του πολιτικού κόσμου της Ελλάδας, πλην ΚΚΕ. Μάλιστα το επίσημο ΚΚΕ, κατέδωσε στους Άγγλους ότι ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ, Διγενής, είναι ο Στρατηγός Γρίβας1.

ΑΓΩΓΗ 70 ΚΥΠΡΙΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ! ΚΑΙΡΟΣ ΗΤΑΝ! ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΕΤΣΙ!

Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής
εικόνα από: i.stpl.gr – .palo.gr

Δέν υπήρχε πιθανότης, ούτε 1 στο… τρισεκατομμύριο(!!!), να μεταδώσουν εδώ, αυτήν την είδηση – έκπληξη, απο την Κύπρο μας! Σε κάθε περίπτωση, μας γεμίζει ικανοποίηση και μακάρι, να είναι η αρχή για …βροχή παρομοίων αγωγών, κατά της αλαζωνικής αλλά «μαδημένης» πλέον, πρώην «κραταιάς» Αγγλίας!

Αγωγή σε βρεττανικό δικαστήριο εναντίον της βρεττανικής κυβερνήσεως, θα καταθέσουν εντός των επόμενων ημερών, 70 επιζώντες αγωνιστές του τόσο ενδόξου κυπριακού απελευθερωτικού αγώνος της ‘ΕΟΚΑ’ του 1955-59, για τα σκληρότατα βασανιστήρια, που υπέστησαν από τους «ευγενείς» και πάντα «πολιτισμένους» Άγγλους στρατιώτες. Όπως ανεγράφη στην κυπριακή εφημερίδα « Σημερινή», καθοριστικός παράγων για την απόφαση αυτή των αγωνιστών της ‘ΕΟΚΑ’, ήταν ο πρόσφατος εξωδικαστικός συμβιβασμός της Βρεττανίας με τους Κενυάτες αντάρτες ‘Μάου -Μάου’, οι οποίοι υπέστησαν βασανιστήρια από Άγγλους στρατιώτες, προ 60 ετών

Απορίες τώρα, δικιές μας! Πότε και ποιοί Κύπριοι, θα μηνύσουν την Αγγλία, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, για τον περίεργο θάνατο(;;;) του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα-Διγενή, λίγες ΜΟΝΟΝ εβδομάδες, πρό της τουρκικής αποβάσεως στην Κύπρο; Τυχαίο; Θα πετύχαινε η όποια απόβαση, άν ζούσε ο στρατηγός Γρίβας;

Οι διαπραγματεύσεις και η τελική συμφωνία της Ζυρίχης μέσα από Τουρκικές πηγές, όπως την σκιαγραφεί ο μεγάλος Έλληνας αναλυτής Νεοκλής Σαρρής

άρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

(Σημ Φιλίστωρος: αφιερωμένο στην μνήμη του σημαντικού Έλληνα επιστήμονα Νεοκλή Σαρρή)

Το 1958 ήταν μια χρονιά κρίσιμη για τις Ελληνο-τουρκικές σχέσεις λόγω της κορύφωσης του αγώνα της ΕΟΚΑ για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά και τις έντονες αντιδράσεις της Ελληνικής κοινής γνώμης  για την τουρκική διπλωματική επέμβαση στο ζήτημα.

Ο αναβρασμός της κοινής γνώμης στην Ελλάδα ήταν πολύ μεγάλος και λόγω των εκτελέσεων Κύπριων αγωνιστών από τους Άγγλους, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης ανέβαζαν τους τόνους αντιπαράθεσης στη Βουλή κατά της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Σε μια τέτοια συγκυρία, στις 14 Δεκεμβρίου 1958, ο  Καραμανλής σε λόγο του στο κοινοβούλιο επεσήμανε πως το Κυπριακό είχε μεταβληθεί σε μια εθνική γάγγραινα, ότι τούτο είναι μια Εθνική περιπέτεια και ότι η «Ελλάς σύρεται σε αυτή την περιπέτεια». Άρα η μόνη λύση που απομένει είναι «μια απ΄ ευθείας συνεννόηση με τους Τούρκους».

Χρονικά αυτή είναι μάλλον η στιγμή της εκκίνησης της μυστικής διπλωματίας και των διαβουλεύσεων μεταξύ ανώτατων πολιτικών ιθυνόντων της Ελλάδος και της Τουρκίας που οδήγησαν στην συμφωνία της Ζυρίχης.

«Φυλακισμένα μνήματα»: Ιστορία ελευθερίας μέσα στη φυλακή…

 «Να πας να δεις τα φυλακισμένα μνήματα». Αυτή ήταν η «προσταγή» όλων όσων έχουν επισκεφθεί τη Λευκωσία. Επιτακτικά. Με σοβαρότητα. Χωρίς περιγραφές. Χωρίς λεπτομέρειες.

Κι όμως κανείς δεν είπε ότι το «αξιοθέατο» αυτό, με το οξύμωρο όνομα, το οποίο δημιουργεί από μόνο του απορία, βρίσκεται μέσα στη φυλακή της Λευκωσίας

 Οι απορίες μας επιτείνονται όταν στην είσοδο πια των Κεντρικών Φυλακών Λευκωσίας καλούμαστε να παραδώσουμε στους σωφρονιστικούς υπαλλήλους τα κινητά μας τηλέφωνα. Ένας ιστορικός χώρος μέσα σε μια φυλακή που λειτουργεί;!

Προχωράμε στο δρόμο και ακριβώς πριν την είσοδο του κεντρικού κτιρίου της φυλακής, σύμφωνα και με τις οδηγίες του σωφρονιστικού υπαλλήλου, στρίβουμε αριστερά. Εκεί βλέπουμε έναν κύριο γύρω στα εβδομήντα πέντε να μας κάνει νόημα από μακριά. Έχει ειδοποιηθεί φαίνεται ότι έχουν έρθει επισκέπτες.

ΛΙΟΠΕΤΡΙ, 2 Σεπ.1958

Το χάνι της Γραβιάς. Αυτή η ονομασία αρμόζει εις μια των επικωτέρων μαχών εξ όσων έχει δώσει η ΕΟΚΑ, η οποία έλαβε χώραν εις ένα αχυρώνα του χωριού ΛΙΟΠΕΤΡΙ τη 2αν Σεπτεμβρίου 1958. μεταξύ αγγλικού στρατού και τεσσάρων γενναίων μαχητών της ΕΟΚΑ, των Ανδρέα Κάρυου, Φώτη Σταύρου Πίττα (διδασκάλου), Ηλία Παπακυριακού και Ξάνθου Σαμάρα.