Ο τάφος έχει ζωή και θεραπεύει (Α’ Μέρος)

Μαρτυρία Δ. Σ.: «Συνάντησα τόν γέροντα Παΐσιο γιά πρώτη φορά πρίν ἀπό περίπου 35 χρόνια, μαζί μέ τό φίλο μου Κ. Κ. Ἦταν μετά τίς ἐξετάσεις γιά τό Πανεπιστήμιο. Εἴπαμε νά ξεκουραστοῦμε μέ μιά ἐπίσκεψη στό Ἅγιον Ὄρος. Ἕνα ἀπόγευμα, ξεκινήσαμε ἀπό τό Κουτλουμούσι γιά τό Κελλί τοῦ Γέροντα μέσα στήν καταπράσινη φύση. Ὁ πορτάρης τοῦ Μοναστηριοῦ μᾶς εἶπε ὅτι δύσκολα θά τόν δοῦμε, γιατί τέτοια ὥρα ὁ Γέροντας ἀναπαύεται. Συναντήσαμε καί κάποιον ἀκόμη στό δρόμο κι αὐτός εἶχε τήν ἴδια ἄποψη, ὅτι ἡ ὥρα πού διαλέξαμε δέν ἦταν καί ἡ καλύτερη γιά νά δοῦμε τόν γέροντα Παΐσιο. Φτάσαμε στό Κελλί του καί πράγματι δέν ὑπῆρχε ψυχή καί ἡ πόρτα τῆς αὐλῆς κλειστή. Τραβήξαμε τό σχοινί πού χτυποῦσε ἕνα καμπανάκι–κουδούνι στό Κελλί καί ὤ! μέ ἔκπληξη φάνηκε ὁ Γέροντας ἀπό πάνω, μέ τό γλυκό χαμόγελο καί μᾶς ἄνοιξε.

»Καθήσαμε στήν αὐλή στά κούτσουρα καί ὁ Γέροντας ἔφερε ἕνα κουτί μέ λουκούμια καί μᾶς κέρασε. Μᾶς μίλησε γιά λίγο, ἀστειεύτηκε μαζί μας κι ἐμεῖς τόν ρωτήσαμε κάτι, ἀπό αὐτά τά πολλά πού ἀκούγονταν γι᾽ αὐτόν.
― Γέροντα, εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἔρχεται ἕνα φίδι καί σοῦ κάνει παρέα;
― Μιά ψωρόγατα ἔρχεται πεινασμένη, γιατί θέλει φαΐ, εἶπε ὁ Γέροντας μέ πολύ χαμόγελο.
»Κι ἀφοῦ εἶδε πώς δέν εἴχαμε σκοπό νά φύγουμε, μᾶς πρόσφερε ἕνα–δύο λουκούμια ἀκόμη, λέγοντας πώς δέν ἔχουμε ζάχαρο, καί στή συνέχεια μᾶς λέει:
― Ἄντε τώρα. Καί καταλάβαμε πώς ἦρθε ἡ ὥρα νά τόν ἀφήσουμε, μιά καί εἶχε σίγουρα πολύ πιό σοβαρά πράγματα νά κάνη.

Χρυσομηλιά Τρικάλων: το χωριό των πολυτέκνων

.

Ὁ συνηθισμένος ἀριθμὸς παιδιῶν σὲ κάθε οἰκογένεια εἶναι τοὐλάχιστον τέσσερα, ἐνῷ τὰ 3/4 τῶν κατοίκων ἀνήκουν σὲ πολυμελεῖς οἰκογένειες. Τὸ χωριὸ τῆς Χρυσομηλιᾶς Τρικάλων, κοντά στήν Καλαμπάκα, δὲν περηφανεύεται οὔτε γιὰ κάποιον ὁπλαρχηγὸ τοῦ 1821 ποὺ κατάγεται ἀπὸ ἐκεῖ, οὔτε γιὰ τὸ ἐντυπωσιακὸ φυσικὸ τοπίο ποὺ τὸ περιβάλλει.

Πιὸ πολὺ περηφανεύεται γιὰ τὴ συνεισφορά του στὴν ἐπίλυση τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος τῆς χώρας μας. «Ἀπὸ τοὺς περίπου 800 μόνιμους κατοίκους τοῦ χωριοῦ, τὰ 3/4 εἶναι μέλη πολύτεκνων οἰκογενειῶν», λέει ὁ κ. Κωνσταντῖνος Μποῦλμπος πρόεδρος τοῦ δημοτικοῦ διαμερίσματος Χρυσομηλιᾶς. Σὲ ἕνα χωριὸ ὅπου ὁ συνηθισμένος ἀριθμὸς παιδιῶν γιὰ μία οἰκογένεια εἶναι τοὐλάχιστον τέσσερα, ὁ κ. Μποῦλμπος ἐμφανίζεται μᾶλλον μετριοπαθής, ἀφοῦ βρίσκεται στὸ μεταίχμιο τῆς… πολυτεκνίας ἔχοντας τρία παιδιὰ. «Γιὰ τὰ δεδομένα τοῦ χωριοῦ, εἶναι λίγα», λέει γελῶντας.

Σύμφωνα μὲ τοὺς κατοίκους τοῦ χωριοῦ, ἡ τάση τῶν οἰκογενειῶν νὰ κάνουν πολλὰ παιδιὰ ξεκινᾶ ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχή τῆς Τουρκοκρατίας. Τάση συνηθισμένη,  βέβαια, σὲ ὅλη τὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια ἐκείνη τὴν περίοδο. Ἁπλῶς στὴ Χρυσομηλιὰ ἀποφάσισαν νὰ… ἐπιμείνουν.

«Ἔτσι μάθαμε ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας, ἔτσι θὰ συνεχίσουμε», λέει ὁ κ. Στέφανος Στεφόπουλος, οἰκοδόμος, 35 ἐτῶν, καὶ ἤδη πατέρας τεσσάρων παιδιῶν. «Τὰ τρία πρῶτα ἦταν ἀγόρια. Ὁ μεγαλύτερος εἶναι ἤδη δέκα ἐτῶν. Τὸ μικρότερο εἶναι ἕξι μηνῶν καὶ εἶναι τὸ μοναδικὸ κορίτσι. Τὸ πετύχαμε μὲ τὴν τέταρτη, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι σταματᾶμε ἐδῶ», λέει μὲ χιοῦμορ, ἀλλὰ καὶ μᾶλλον… σοβαρολογῶντας ὁ κ. Στεφόπουλος. «Κάναμε πολλὰ παιδιὰ ἐπειδὴ μᾶς ἀρέσουν καὶ τὰ ἀγαπᾶμε», ἐπισημαίνει.

Η Παναγία πρότυπο του γυναικείου κόσμου

Παναγία ἡ Ἐλεοῦσα. Ἱ. Μ. Παναγίας Ἀμιρούς, Λεμεσός.

.

Μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτη

Ἑξαιρετικὴ τιμὴ ἀπονέμει ἡ ἐκκλησία μας στὴν Θεοτόκο. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι τὴν ὀνομαζει Παναγία. Ἀλλὰ ἐνῷ οἱ ἥρωες τῆς πίστεως ἔχουν τὴν ὀνομασία ἅγιος (ἅγιος Δημήτριος, ἅγιος Νικόλαος…καὶ οἱ γυναῖκες ἁγία Βαρβάρα, ἁγία Αἰκατερίνη…), τὴν κυρία Θεοτόκο τὴ λέμε Παναγία! Τοὺς αἱρετικούς, κάτι χιλιαστὰς καὶ προτεστάντες, αὐτὸ τοὺς σκανδαλίζει. Μπά, ἐσεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, μᾶς λένε, τὴ μητέρα τοῦ Χριστοῦ τὴ θεοποιήσατε. Ὅπως οἱ ἀρχαῖοι εἶχαν κάνει γυναῖκες θεὲς καὶ τὶς λάτρευαν, ἔτσι καὶ ἐσεῖς τὴ Μαρία τὴν κάνατε θεά. Ὄχι.

Εἶναι ἀκόμη πρότυπο ὑπομονῆς. Καμμία γυναίκα δὲν πόνεσε ὅσο ἐκείνη. Σὰν μὰνα ποὺ εἶδε τὸν Υἱὸ Της νὰ πάσχει πάνω στὸν Σταυρό, ἔνιωσε τὴ θλὶψη σὰν δὶκοπο μαχαίρι νὰ Τῆς διαπερνᾷ τὴν καρδιά. Ἡ Παναγία μας εἶναι προπαντὸς πρότυπο παρθενίας. Γι΄ αὐτὸ ἂνθρωποι καὶ ἄγγελοι τῆς ψάλλουν «Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου…».Ὅταν λέμε Παναγία, μὲ τὴ λέξη αὐτὴ δὲν θεοποιοῦμε τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Διότι Πανάγιος, Ἅγιος σὲ ἀπόλυτο βαθμό, εἶναι μόνο ὁ Θεός, ἡ Ἁγία Τριάς.

Γι’ αυτὸ στὴν ἐκκλησία, σὲ κάθε λειτουργία, ψάλλουμε τὸν τρισάγιο ὕμνο «Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος ἰσχυρος, Ἅγιος ἀθανατος, ἐλέησον ἡμᾶς». Ἅγιος λοιπὸν σὲ ἀπόλυτη ἔννοια εἶναι ὁ Θεός. Τὴν κυρία Θεοτόκο τὴ λέμε Παναγία σὲ σχετικὸ βαθμό. Ὕστερα ἀπὸ τὸ Θεό, ὕστερα ἀπὸ τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστόν, ἔρχεται ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Ὑψώθηκε σὲ τέτοιο σημεῖο ἁγιότητος ποὺ δὲν ὑψώθηκε ἄλλος. Εἶναι παραπάνω ἀπὸ ὅλους τοὺς ἁγίους Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, παραπάνω καὶ ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Μὲ ἕνα λόγο, ἡ Παναγία μας εἶναι τὸ κορυφαῖο πρότυπο ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καὶ τῶν ἀνδρῶν ἀκόμη, ἀλλὰ κατεξοχὴν εἶναι πρότυπο τοῦ γυναικείου φύλου. Πρότυπο ἀρετῆς, λοιπόν, εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Περικλείει ὅλες τὶς ἀρετές.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ

Μαρ­τυ­ρί­α ἱε­ρο­μο­νά­χου Ἰ­α­κώ­βου: «Ἤ­μουν λα­ϊ­κός ἀ­κό­μη, φοι­τη­τής στό Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κό Λύκειο Λαμί­ας, τό ἔ­τος 1986 μέ τό ὄ­νο­μα Ἰ­ω­άν­νης. Ἀ­νέ­βη­κα στό Ἅ­γι­ον Ὄ­ρος καί ἐ­πι­σκέφ­τη­κα, μετά ἀ­πό εὐ­λογί­α πού εἶ­χα ἀ­πό τόν γέ­ροντά μου π. Ἰάκωβο Τσα­λί­κη, τόν γέ­ρον­τα Πα­ΐ­σι­ο, γιά νά τόν συμ­βου­λευ­τῶ ἄν πρέ­πη νά γίνω μο­να­χός ἤ ὄ­χι.

»Ὁ γέ­ρον­τας Ἰάκωβος εὐ­λα­βεῖ­το τό γε­ρω–Πα­ΐ­σι­ο καί ὅ­ταν πῆ­γα, μοῦ ἔ­δω­σε νά τοῦ δώ­σω κά­τι γιά εὐ­λο­γί­α, καί πρό­σθε­σε: ”Νά πῆς στόν γε­ρω–Παΐ­σι­ο, ὅ­ταν βγῆ στήν Θεσ­σα­λο­νί­κη, ἄς ἔλ­θη νά μᾶς δῆ. Ἐ­γώ, Γι­αν­νά­κη μου, εἶ­ναι δύ­σκο­λο νά δῶ τόν Γέροντα, γι­α­τί πρέ­πει νά πε­ρά­σω βου­νά, λαγ­κά­δι­α, θά­λασ­σα, πού δέν τό ἐ­πι­τρέ­πει ἡ ὑ­γε­ί­α μου καί ἐ­ξ ἄλλου ὁ γε­ρω–Πα­ΐ­σι­ος εἶ­ναι ἅ­γι­ος, ἐ­γώ ἁ­μαρ­τω­λός καί ἀ­νά­ξι­ο­ς”. Μοῦ ἔ­δω­σε τό­τε καί 5.000 δραχ­μές νά ἀ­νά­ψω κε­ρί στό ἐκ­κλη­σά­κι του.

»Ὅ­ταν πῆ­γα στό Ὄ­ρος, συ­νάν­τη­σα τόν Γέ­ροντα ἔ­ξω ἀ­κρι­βῶς ἀ­πό τήν πόρ­τα του· μό­λις μᾶς εἶ­δε –ἤ­μουν μα­ζί μέ κά­ποι­ο ἱ­ε­ρο­μό­να­χο–, μᾶς λέ­ει: ”Βρέ, κα­λῶς τους, βρέ, κα­λῶς τους!”.

»Πήραμε εὐ­χή καί λέ­ει σέ μέ­να:

— Βρέ, τί λές; Θά σέ κά­νου­με κα­λό­γε­ρο;

— Γέροντα, τοῦ λέ­ω, ἔ­χω πρό­βλη­μα ἀ­πό το­ύς γονεῖς μου.

— Ἄ­κου­σε νά σοῦ πῶ, ἄ­φη­σε το­ύς γο­νεῖς νά κλά­ψουν ἕ­να–δυ­ό μῆ­νες, γιά νά μήν κλαῖς ἐ­σύ αἰ­ω­νίως, καί πήγαι­νε πρίν χά­σης τόν θη­σαυ­ρό (ἐν­νο­οῦ­σε τόν γέ­ρον­τα Ἰάκωβο, χω­ρίς νά τοῦ πῶ ποῦ σκε­πτόμουν νά πά­ω γι­ά νά μο­νά­σω).

— Γέροντα, ἔ­χε­τε τήν εὐ­χή τοῦ π. Ἰ­α­κώ­βου ἀ­πό τόν ὅ­σι­ο Δαυ­ΐδ.

ΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ ΠΟΛΗ ΜΑΣ!!!

.

11η Μαΐου. Επέτειος ιδρύσεως της Κωνσταντινουπόλεως από τον Άγιο μας Αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Τῆς Θεοτόκου ἡ Πόλις, τῇ Θεοτόκῳ προσφόρως, τὴν ἑαυτῆς ἀνατίθεται σύστασιν, ἐν αὐτῇ γὰρ ἐστήρικται διαμένειν, καὶ δι᾽ αὐτῆς περισώζεται καὶ κραταιοῦται, βοῶσα πρὸς αὐτήν, Χαῖρε ἡ ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς.

.

11 Μάιου 330 μ.Χ. Γενέθλιον Κωνσταντινουπόλεως. Η Ρωμηοσύνη γεννάται επισήμως!

Το 330 μ.χ. και αφού τελείωσε όλο το τειχόκαστρο, τα σπίτια και τις Ιερές εκκλησίες ο Μέγας Κωνσταντίνος  αφιέρωσε την Κωνσταντινούπολη στην Υπεραγία Θεοτόκο. Κατόπιν για να ευχαριστήσει τον Θεό, για το μεγαλοπρεπές αυτό έργο, έκανε λιτανεία με τον τότε Πατριάρχη, όλο τον κλήρο και τον λαό. Όταν ανέβηκαν στον Φόρο, έστησαν εκεί οι πολίτες δικό του ανδριάντα, που μέσα στο κεφάλι του έβαλαν τα καρφιά με τα όποια κάρφωσαν τον Χριστό. Στη βάση του ανδριάντα τοποθέτησαν τα δώδεκα καλάθια, που μέσα είχαν μαζέψει τα περισσεύματα των πέντε άρτων, που ευλόγησε ο Χριστός και πολλαπλασιάστηκαν. Από τότε λοιπόν η Εκκλησία, γιορτάζει κάθε χρόνο αυτή τη γιορτή για ανάμνηση.

Στέφανος γερόντων πολυπειρία και το καύχημα αυτών φόβος Κυρίου

.

ἀρχιμ. Νικόδημου Κανσίζογλου ἱεροκήρυκος Ἱ. Μητροπόλεως Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας

Α. ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΘΑΥΜΑ.

α. Μιὰ ἀπὸ τὶς βασικὰ διάστροφες ἀντιλήψεις τοῦ σημερινοῦ κόσμου μας εἶναι καὶ αὐτὴ ποὺ θεωρεῖ δημιουργικὸ καὶ «παραγωγικὸ» κάποιον ἄνθρωπο, ὅταν βρίσκεται στὴν περίοδο ἐκείνη τῆς ἡλικίας του, κατὰ τὴν ὁποία ἀκμάζουν οἱ ψυχοσωματικές του δυνάμεις καὶ μπορεῖ διὰ τῆς δυνάμεως τῶν χεριῶν καὶ τοῦ νοῦ του νὰ συμβάλει στὴν κίνηση τῆς πελώριας μηχανῆς τῆς ζωῆς. Ἔτσι, ἀπὸ τὴ μιὰ μὲ τέτοιες προοπτικὲς μεγαλώνουμε τὰ παιδιά μας, προσπαθῶντας νὰ τὰ καταστήσουμε «δυνατὰ γρανάζια» μιᾶς ἀπρόσωπης μηχανῆς ποὺ λέμε πὼς ὑπηρετεῖ τὴ ζωὴ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη θεωροῦμε τοὺς συνανθρώπους μας ἐκείνους, τοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακράν, ποὺ ἐλατώθηκαν οἱ δυνάμεις τους, παροπλισμένους καὶ σχεδὸν περιττούς. Δαιμονικὲς διαστροφὲς τῆς ζωῆς εἰσηγοῦνται μέχρι καὶ τὴν εὐθανασία γιὰ ὅσους δὲν δύνανται πλέον νὰ «προσφέρουν» τὴ συμμετοχή τους στὴν κίνηση τοῦ φοβεροῦ μηχανισμοῦ τῆς ζωῆς.

β. Αὐτοί, λοιπόν, ποὺ θεωροῦνται ἀπὸ ἐμᾶς παροπλισμένοι καὶ ἀδύνατοι πλέον νὰ προσφέρουν στὴ λειτουργία τῆς ζωῆς μας, ἰδιαιτέρως αὐτοὶ ποὺ βρίσκονται σὲ μεγάλη ἡλικία: οἱ γέροντες, οἱ γονεῖς, οἱ παπποῦδες καὶ οἱ γιαγιάδες μας, μποροῦν νὰ ἀποτελέσουν τὰ καλύτερα παραδείγματα, τοὺς γνώμονες καὶ πνευματικοὺς προβολεῖς γιὰ μιὰ ἄξια ζωή.

Ο παππούς και η γιαγιά στο σπίτι

.

Στέργιου Μπούγια θεολόγου

Εἶναι ἀντικειμενικὰ παραδεκτὸ πὼς ἡ παρουσία τοῦ παπποῦ καὶ τῆς γιαγιᾶς μέσα στὸ σπίτι εἶναι σημαντικὴ καὶ ὠφέλιμη καὶ γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ γιὰ τὰ ἐγγόνια. Μπορεῖ νὰ μὴν μένουν στὴν ἴδια στέγη, ἀλλὰ εἶναι χρέος ἱερὸ ἡ φροντίδα τῶν παιδιῶν πρὸς τοὺς γονεῖς.

Εἶναι ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ἡ τιμὴ καὶ ὁ σεβασμὸς πρὸς τοὺς γονεῖς. Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς καυτηριάζει τὴν ἀλλοίωση ποὺ ἐπέφεραν σ’ αὐτὴ τὴν ἐντολὴ οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἐπέτρεπαν τὴν ἀδιαφορία πρὸς τοὺς γονεῖς. Ἡ «τρίτη ἡλικία» χρειάζεται στοργὴ καὶ συμπαράσταση∙ εἶναι ἱερὸ καθῆκον τῶν παιδιῶν, καθῆκον ποὺ δὲν ἐπιβάλλεται καὶ ἀπαιτεῖται, ἀλλὰ πηγάζει αὐθόρμητα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν παιδιῶν πρὸς τοὺς γονεῖς. Ἡ ἐκπλήρωση τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ καθήκοντος ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ὑποδομὴ καὶ παράδοση τῶν κοινωνιῶν καὶ τῶν παιδιῶν.

Στὶς παλιότερες ἐποχὲς ὁ σεβασμός, ἡ τιμή, ἡ στοργὴ καὶ ἡ φροντίδα γιὰ τοὺς γονεῖς ἦταν αὐτονόητα. Οἱ γονεῖς ἦταν τὰ ἱερὰ κειμήλια ποὺ ἄξιζαν κάθε τιμὴ καὶ σεβασμό.

Ἀργότερα κηρύγματα καὶ συνθήματα αὐτονομίας ἐπηρρέασαν τοὺς νέους καὶ θεώρησαν τοὺς γονεῖς ἐμπόδιο στὴν πορεία τῆς ζωῆς τους μὲ ἀρνητικὴ συνέπεια τὴν ἐπίδειξη ἀδιαφορίας πρὸς αὐτούς. Εἶναι γνωστὰ τὰ ἀποτελέσματα τῆς τακτικῆς αὐτῆς καὶ γιὰ τοὺς γέροντες γονεῖς καὶ γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ γιὰ τὰ ἐγγόνια. Σὲ οἰκογένειες ὅμως μὲ χριστιανικὲς ἀρχὲς καὶ ἀξίες τέτοιες πρακτικὲς δὲν ταιριάζουν. Ἡ φροντίδα καὶ ὁ σεβασμὸς πρὸς τοὺς γέροντες γονεῖς εἶναι ἱερὸ καθῆκον.

Η ΔIΑΦΟΡΑ (ΕΝΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΓΚΟΥΡΟΥ)

 του Αθανάσιου Ρακοβαλή

Θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τις διαφορές μεταξύ ενός γκουρού όπως τον δημιουργεί η παράδοση των ανατολικών θρησκειών (Ινδουισμός, Βουδισμός κ.λπ.) και ενός γέροντα όπως τον θέλει η παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτές οι δύο “μορφές” είναι “θεσμοί” που υπάρχουν εδώ και χιλιετίες μέσα στις αντιδιαμετρικές αυτές παραδόσεις και ενώ εκ’ πρώτης όψεως μοιάζουν να έχουν τον ίδιο ρόλο, εν τούτοις μία βαθύτερη και προσεκτικότερη ματιά θα μας αποκαλύψει τις τεράστιες διαφορές τους. Το μπακίρι έχει το χρώμα και την λάμψη του χρυσού και μπορεί να ξεγελάσει ανθρώπους χωρίς πείρα, το έμπειρο μάτι όμως καταλαβαίνει την τεράστια διαφορά τους.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν..

1η) Ο γέροντας δείχνει τον Χριστό ενώ ο γκουρού τον εαυτό του. Και οι δύο αναλαμβάνουν να φέρουν τον άνθρωπο κοντά στον Θεό. Ο γκουρού όμως ισχυρίζεται ότι ο ίδιος είναι Θεός και απαιτεί και λαμβάνει λατρεία από τους οπαδούς του. Ο γέροντας παραδέχεται ότι είναι ένας αμαρτωλός άνθρωπος, που σκύβει το κεφάλι του κάτω από το πετραχήλι στην εξομολόγηση, και λέει ότι λατρεία πρέπει να προσφέρουμε μόνο στον Χριστό, γιατί η λατρεία αρμόζει μόνο στον αληθινό Θεό.

Θαλασσινή ιστορία

.

Χρυσάνθης Κούκου ἱατροῦ-πρεσβυτέρας

Ἦταν μία φορὰ κι ἕναν καιρό, ἕνα καράβι ποὺ τὸ ἔλεγαν «Οἰκογένεια». Νέο σκαρί, ἀταξίδευτο, μόλις βγαλμένο ἀπὸ ἕνα μεγάλο ναυπηγεῖο, τὴν «Ἐκκλησία», ἑτοιμάστηκε νὰ σηκώσει ἄγκυρα γιὰ τὸ πρῶτο του ταξίδι στὸ ἀρχιπέλαγος τῆς «Ζωῆς».

Ὁ καπετάνιος κι ἡ καπετάνισσα, δυὸ ἄνθρωποι ἄγνωστοι μέχρι χθές, ἄφησαν πίσω τὰ δικά τους καράβια, αὐτὰ στὰ ὁποῖα γεννήθηκαν καὶ μεγάλωσαν, πιάστηκαν χέρι, χέρι κι ἀποφάσισαν νὰ ταξιδέψουν μαζί, σ’ αὐτὸ τὸ νέο καράβι.

Τί μυστήριο ἀνεξήγητο κι αὐτό! «Τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστι…ἀντὶ τούτου καταλήψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴ γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μία…».Δύο ξένοι ποὺ γίνονται ἕνα σῶμα, δυὸ δέντρα ἀπὸ ξεχωριστὲς ρίζες ποὺ σμίγουν σὲ κοινὸ κορμό, γιὰ νὰ δώσουν μαζὶ κλαδιὰ λουλούδια καὶ καρπούς. Μία ἕνωση ἀνεξήγητη, ποὺ μόνο μέσα ἀπὸ τὴν ἀνεξάντλητη ἀγάπη τοῦ Οὐράνιου Πατέρα, μπορεῖ νὰ συλληφθεῖ καὶ νὰ τελεσφορήσει. Ὁ καπετάνιος κι ἡ καπετάνισσα … ἕνα σῶμα μία ψυχὴ κι ὁ καθένας τὸν ρόλο του μέσα στὸ νιὸ καράβι.

ΤΟ ΣΧΟΙΝΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός –Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΣΧΟΙΝΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

Το Χριστομίμητο Μαρτύριο του Οικουμενικού Πατριάρχου Αγίου Γρηγορίου του Ε΄ (+1821) και αναίρεση των ψευδολογούντων αρνητών της υπερτάτου θυσίας του ως Γενάρχου και Εθνάρχου του Ρωμαίϊκου Γένους κατά την επανάσταση της Εθνικής Παλιγγενεσίας.

Διαχρονικό ιερό Σύμβολο υψίστης αυτοθυσίας κατά τον αγώνα της εθνικής παλιγγενεσίας του 1821 παραμένει το πρόσωπο του εθνοϊερομάρτυρος Οικουμενικού Πατριάρχου Αγίου Γρηγορίου του Ε΄ (+ 1821). Ταυτόχρονα για πολλούς, ιστορικούς και μη, αποτελεί και σήμερα ακόμη «σημείον αντιλεγόμενον» λόγω του υπ’ αυτού υπογραφέντος αφορισμού του Υψηλάντου για την επανάσταση στη Βλαχία καθώς και όσων θα συμμετείχαν σε ανάλογες ενέργειες.

Είναι γεγονός ότι για το πρόσωπο του απαγχονισθέντος Πατριάρχου πολύ μελάνι εχύθη και από πολλούς, ειδήμονες και ασχέτους με την μελέτη των αδιαψεύστων πηγών και των πραγματικών ιστορικών δεδομένων της συγκεκριμένης περιόδου κατά την οποία έλαβαν χώρα τα γενόμενα. Η εύκολη και άκριτη καταδίκη στο πρόσωπο του μεγαλομάρτυρος Αγίου Πατριάρχου είτε προέρχεται από πρόσωπα τα οποία εκ πεποιθήσεως διάκεινται εχθρικώς προς την Εκκλησία και τους κληρικούς της, είτε εμφορούμενα από ποικίλα συμπλέγματα τα οποία εκπηγάζουν από διάφορα φιλοσοφικά και πολιτικά ιδεολογήματα ή ιδεοληψίες, με αποτέλεσμα να συνεχίζουν μέχρι και στις μέρες μας ορισμένοι αδαείς ή «κατευθυνόμενοι κονδυλοφόροι» να ρίπτουν τον «λίθον του αναθέματος» στο πρόσωπο του υπέρ του Γένους θυσιασθέντος στο φρικτό ικρίωμα της αγχόνης Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄.

Το γεγονός μάλιστα ότι η απροσωπόληπτη και αδέκαστη ιστορία μέσα από τις συμπληγάδες της σοβαρής και αντικειμενικής έρευνας και μελέτης των πηγών και των δεδομένων της εποχής εκείνης, όπως έχουν δημόσια εκτεθεί στην κρίση κάθε νουνεχούς ανθρώπου, αποτελούν ηχηρό ράπισμα και αποστομωτική αναίρεση των γραφομένων όλων εκείνων που από προκατάληψη και εξυπηρέτηση ακραίων σκοπιμοτήτων συνεχίζουν να ομιλούν για «προδότη Πατριάρχη».

«Ἡ Ρωμηοσύνη ἐν’ φυλὴ συνότζιαιρη τοῦ κόσμου»

.

Εἰρήνης Τσαμπαλᾶ φιλολόγου

«Ἡ Ρωμηοσύνη ἐν’ φυλὴ συνότζιαιρη τοῦ κόσμου
Κανένας δὲν εὑρέθηττζεν γιὰ νὰ τὴν ἠξαλείψη,
κανένας γιατὶ σιέπει τὴν ‘ποὺ τὰ ἄψη ὁ Θεός μου.»

[Ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι φυλὴ σύγχρονη μὲ τὴ γέννηση τοῦ κόσμου
κανένας δὲν βρέθηκε γιὰ νὰ τὴν ἀφανίσει κανένας γιατὶ τὴ σκεπάζει
ἀπὸ ψηλὰ ὁ Θεός μου…]

Αὐτὰ διαβεβαίωνε μὲ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια τὸν Τοῦρκο πασὰ ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός, ὅταν τὸν ἀπειλοῦσε πὼς ἔχει σκοπὸ νὰ ἀφανίσει ὅλους τους Ἕλληνες, λίγο πρὶν τὸν κρεμάσει, στὶς 9 Ἰουλίου 1821.Ἐν τούτοις γίνονται σήμερα λυσσώδεις προσπάθειες γιὰ νὰ ἀφανιστεῖ ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ νὰ ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὶς πανάρχαιες ρίζες του, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀδιαμφισβήτητες καθὼς καὶ ἡ ἀδιάκοπη συνέχεια τῆς φυλῆς μας. Ἂν καὶ οἱ προσπάθειες αὐτὲς εἶναι παλιὲς-ὁ Γερμανὸς Φαλμεράγιερ ἀπ’ τὸ 1830 διατύπωνε τὴ θεωρία καὶ τὴν ἄποψη ὅτι: «οὔτε μιὰ σταγόνα γνήσιο ἑλληνικὸ αἷμα δὲν τρέχει στὶς φλέβες τῶν χριστιανῶν κατοίκων τῆς συγχρόνου Ἑλλάδος»- αὐτὸ ποὺ εἶναι λυπηρὸ σήμερα εἶναι ὅτι ἐμφανίζονται καὶ Ἕλληνες «ἱστορικοὶ ἀνιστόρητοι» ποὺ ὑποστηρίζουν διάφορα, ἐπιδιώκοντας κυρίως νὰ ἀκυρώσουν τὸ ἑλληνοχριστιανικὸ Βυζάντιο.

Αὐτὸ μὲ παρακινεῖ νὰ καταθέσω ἐδῶ ψήγματα μόνο τῶν στοιχείων ποὺ ἀνακάλυπτα, μὲ πολὺν ἐνθουσιασμὸ καὶ ἔκπληξη, διδάσκοντας τὰ ὁμηρικὰ ἔπη, καὶ ποὺ δείχνουν πὼς οἱ Ἕλληνες τῶν μυκηναϊκῶν χρόνων ποὺ ἔζησε ὁ Ὀδυσσέας (12ος αἰ. π. Χ. ), τῶν χρόνων ποὺ ἔγραψε ὁ Ὅμηρος τὰ ἔπη του (8ος αἰ . π.Χ.) καὶ τῆς μετέπειτα ἀρχαιότητας, τοῦ Ἀλεξάνδρου, τῶν βυζαντινῶν καὶ τῶν νεότερων χρόνων εἶναι ἴδιοι καὶ ἀπαράλλακτοι στὶς ἀξίες τους, στὶς ἐκδηλώσεις τους καὶ στὴν ψυχοσύνθεσή τους.Τὸ κυριότερο χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς εἶναι ἡ θεοσέβειά του, τὸ βαθὺ θρησκευτικό του συναίσθημα.

Ὁ Ἅϊ-Γιώργης καί τό Θηρίο!

.

Γράφει ο δάσκαλος, Παπαδόπουλος Θεόφιλος   

Κατά τήν κρίσιμη φάση πού περνᾶ σήμερα ἡ Ἀνθρωπότητα, τήν τροχιά τῆς σωτηρίας μόνο ἡ Ἑλληνική σκέψη, ἡ Ἑλληνική Παιδεία μποροῦν νά τή διαγράψουν. Ἡ Ἑλληνική σκέψη συνθέτει τό τέλειο.

Ἡ Ἑλλάδα λοιπόν εἶναι τό ἀντίπαλο δέος ἀπέναντι σέ αὐτούς πού ἔχουν σάν πρόγραμμά τους τήν ἐξάλειψη τῆς ἰδιαιτερότητας, τήν κατάπνιξη τοῦ πνευματικοῦ στοιχείου, τήν ἐπιβολή τῆς ἀνελευθερίας καί τήν διά τῶν ὑλικῶν μέσων (χρήματος, ὅπλων, φακελώματος, παραπληροφόρησης, πειθαναγκασμοῦ καί τρομοκρατίας) ἀπόλυτη κυριαρχία τους στόν κόσμο.

Ἡ ΝΤΠ (Νέα Τάξη Πραγμάτων) γνωρίζει ὅτι στό δικό της σχέδιο τῆς παγκόσμιας ἐπικράτησης, ὁ Ἑλληνισμός, ἡ Ἑλληνική στάση, εἶναι τό ἀντι-Σχέδιο. Καί ἔχει πάρει καί παίρνει ὅλα τά μέτρα, μέ μεθοδικότητα ἀλλά καί σκληρότητα, ὥστε αὐτό τό ἀντι-Σχέδιο νά μήν τό ἀφήσει νά ἀναπτυχθεῖ, νά μήν ὁλοκληρωθεῖ, γιατί, ἄν αὐτό γίνει, τότε τό δικό της σχέδιο θά ἀποτύχει.

Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες πρέπει νά μάθουμε ὅτι ὁ καθένας ἀπό μᾶς εἶναι καί ἕνας ἑταῖρος, σάν κι ἐκείνους τούς παλιούς Φιλικούς, σέ μιά ἱερή ὑπόθεση. Τότε ἦταν τό Ἔθνος, τώρα εἶναι ἡ Ἀνθρωπότητα.

Ὁ καθένας, ἐφόσον γεννήθηκε Ἕλληνας καί βαπτίσθηκε, στρατολογήθηκε στήν Ἱερή Ὑπόθεση. Ἄλλο τί γίνεται στή συνέχεια. Ἄλλοι Ἕλληνες ἀποτάσσονται τόν σατανᾶ, ἄλλοι οἰκειοθελῶς ὑποτάσσονται σέ αὐτόν. Ἡ πάλη καί ἡ ἐπιλογή γίνεται στή συνείδηση τοῦ καθενός. Ἡ ΝΤΠ δέν καταδιώκει ὅλους τούς Ἕλληνες.

Η πνευματική πορεία του ανθρώπου προς τον Θεό

.

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΦΙΛΟΚΑΛΙΑΣ

ἀρχιμανδρίτου Κύριλλου Κεφαλόπουλου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ

Ἡ πνευματικὴ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ στόχο της ἔχει νὰ τὸν ὁδηγήσει στὸν Θεό. Ὁ χριστιανὸς κάνει τὸν πνευματικό του ἀγῶνα νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες του, νὰ θεραπεύσει τὴν πληγωμένη του ψυχὴ («οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλὰ οἱ κακῶς ἔχοντες»), νὰ ἀνακαινίσει τὴν ὕπαρξή του στὴν νέα πνευματικὴ κατάσταση ποὺ φέρνει ὁ Χριστός. Ἡ καινὴ κτίση ποὺ φέρνει ἡ Σάρκωση καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ δυνατότητά του νὰ εἰσέλθει στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, στὸν πνευματικὸ κόσμο ὅπου ὁ πιστὸς θὰ εἶναι ἀνακαινισμένος ἐν Χριστῷ, καθαρὸς καὶ ἅγιος κατὰ Χάριν, καὶ ἑνωμένος μὲ τὸν Θεό.

Οὐσιαστικά, τὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος, μετὰ τὴν ἔκπτωση τῶν πρωτοπλάστων ἀπὸ τὸν Παράδεισο λόγῳ παρακοῆς τῶν θεϊκῶν ἐντολῶν καὶ τὴν ὑπαγωγή του στὸ καθεστὼς τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς φθορᾶς, ἔχει τώρα τὴν δυνατότητα νὰ ἐπανέρθει στὴν πρὸ τῆς πτώσεως πνευματικὴ κατάσταση, νὰ βιώσει τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴν ζωή του,νὰ καθαρισθεῖ καὶ νὰ ἐξαγνισθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλότητά του καὶ νὰ φθάσει στὴν θέαση τοῦ Θεοῦ (αὐτὸ ποὺ οἱ νηπτικοὶ Πατέρες ὀνομάζουν θεωρία, θεοπτία, πορεία πρὸς τὸν Θεό, θέωση).

Ὀρθοδοξία καὶ Ἰνδουισμὸς

.

τοῦ Αγίου Παϊσίου

Οἱ Ἰνδοὶ εἶναι ἔξυπνος λαός, ἐνῷ ἔχουν μεταφυσικὲς ἀνησυχίες καὶ πολλὴ καρδιά, ἀσχολοῦνται μὲ τὴ δῆθεν φιλοσοφία, μὲ πλάνες καὶ μὲ μαγεῖες. Τοὺς Εὐρωπαίους τοὺς ἁλωνίζουν μὲ τὶς θεωρίες τους. Οἱ ἀρχηγοὶ τους εἶναι σὰν ταῦροι καὶ οἱ ἄλλοι ἐκεῖ στὶς Ἰνδίες πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα.

Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει τὸ θαῦμα καὶ τὴ θεία χάρη. Ὁ ἰνδουισμὸς ἔχει τὴ μαγεία καὶ τὴ φιλοσοφία. Ἀντικαθιστᾶ τὸ θαῦμα μὲ τὴ μαγεία καὶ τὴ θεία χάρη μὲ τὴ φιλοσοφία. Ὁ διάβολος δίνει στοὺς Γκουρού, στοὺς μάγους δυνάμεις, ἐπειδὴ τοῦ δίνουν δικαιώματα. Ἔτσι μποροῦν νὰ κάνουν κάτι δῆθεν θαύματα καὶ ὁ ἄλλος ποὺ τοὺς βλέπει τοὺς θαυμάζει.

Ἡ ζωὴ τῶν μάγων δὲν εἶναι καθαρή, εἶναι μπερδεμένη, ἐνῷ στὴν Ὀρθοδοξία βρίσκουν ζωὴ καθαρὴ καὶ ἀνωτερότητα. Βρίσκουν ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ἁγιότητα καὶ κάνουν ἀληθινὰ θαύματα. Ἡ ὀρθόδοξη ἐγκράτεια καὶ γενικὰ ἡ πνευματικὴ ἄσκηση ἀποβλέπει πάντα σὲ ἀνώτερο πνευματικὸ σκοπό, στὸν ἁγιασμὸ τῆς ψυχῆς.

Ἡ σατανικὴ κοσμικὴ ἄσκηση τῶν ἰνδουιστῶν γίνεται γιὰ νὰ κάνουν εὐλύγιστο κορμό, νὰ γυρίζουν χέρια καὶ πόδια σὰν τὸν χάρτινο Καραγκιόζη, νὰ τοὺς καμαρώνουν μερικοὶ ἀνόητοι ἄνθρωποι καὶ νὰ τοὺς κοροϊδεύουν οἱ γελοῖοι δαίμονες.