5 Ιουλίου 1946 «Ποντοκερασιά Κιλκίς»

.

Γεγονότα Ποντοκερασιάς

Μεγάλο πρόβλημα του Εθνικού Στρατού υπήρξε η διάβρωσή του από ΕΑΜικά στοιχεία, τα οποία πριν αρχίσουν οι εκκαθαρίσεις στο στράτευμα, στην κυριολεξία έλεγχαν το στράτευμα και θα μπορούσαν αν το είχαν αντιληφτεί έγκαιρα να αλώσουν το κράτος με μια συντονισμένη ενέργεια που θα διάλυε τον στρατό, οι δυνατότητες αυτές της Αριστεράς φάνηκαν στα γεγονότα της Ποντοκερασιάς το 1946.

Ιδού πως παρουσιάζει τα γεγονότα ο υποστράτηγος Δ Ζαφειρόπουλος :

«Κατά τον Ιούλιον του 1946 , ότε ανεκαλύφτησαν τα στασιαστικά κινήματα εις την Ταξιαρχίαν της Κοζάνης, υπήρχεν αδυναμία επιβολής της τάξεως και ο συμμοριτισμός, εάν το αντιλαμβάνετο, είχε την δυνατότητα να κυριαρχήση εφ ολοκλήρου της περιοχής, από Θεσσαλίας και βορειότερον μέχρι των συνόρων. Η κρίσιμος αυτή κατάστασις ταχέως παρήλθε λόγω εξαιρετικών μέτρων , άτινα ελήφθησαν υπό της Διοικήσεως του Β Σ Στρατού, και άτινα εξήρχοντο του πλαισίου της νομιμότητος, δεδομένου ότι και ο συμμοριτισμός ήτο εκτός Νόμου».

Το Μάιο του 1946 άρχισε η συστηματική εκκαθάριση του στρατού και η απομάκρυνση από τις μάχιμες μονάδες όσων ήταν επισημασμένοι αριστεροί, πολλοί απολύθηκαν και άλλοι δημιούργησαν άοπλα τμήματα Σκαπανέων, τα οποία στην αρχή τα έστειλαν στην Κρήτη, ταυτόχρονα εφαρμόστηκε σύστημα κατάταξης με ατομικές προσκλήσεις.

Αυτό όμως που έκανε επιτακτικό την ολοκλήρωση των διαδικασιών της εκκαθάρισης αποτελούν τα γεγονότα της 5ης Ιουλίου 1946 στο χωριό των Ποντίων του Κιλκίς, την Ποντοκερασιά που απείχε μόλις 25 χιλιόμετρα από το Κιλκίς και ήταν πολύ κοντά στα Γιουγκοσλαβικά σύνορα.

Νεομάρτυρες του Εμφυλίου [οι αδίκως παραγκωνισμένοι Άγιοι]

Εικόνα από:in-agiounikolaoutouneou.gr

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

 .

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ: Ο μαρξισμός, οι ποικοιλώνυμοι ιδεολογικοί του απόγονοι και οι κάθε λογής “σέκτες” του, θεωρούν τη θρησκεία «όπιο του λαού», δηλ. πνευματικό ναρκωτικό, που εξαπατά τους ανθρώπους και συνεπώς πρέπει να εκλείψει απ’ τον κόσμο. Πρόκειται φυσικά για πλάνη, αφενός γιατί προϋποθέτει ως σίγουρο ότι δεν υπάρχει Θεός, περιφρονώντας ως ψεύδη τις εμπειρίες των αγίων, και, αφετέρου, γιατί ο χριστιανισμός έχει παρακινήσει χιλιάδες ανθρώπους ν’ αγωνιστούν με αυτοθυσία για τον πλησίον. Άλλωστε το αγιολόγιο της Ορθοδοξίας είναι γεμάτο τέτοιες περιπτώσεις.

Εξαιτίας αυτής της πλάνης, όπου επικράτησε κομουνιστικό καθεστώς, ίσως με κάποιες εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ξέσπασε διωγμός κατά της θρησκείας, κάποτε ήπιος και άλλοτε ανελέητος. Αναρίθμητοι χριστιανοί μαρτύρησαν στη Ρωσία (ΕΣΣΔ), τη Ρουμανία, την Αλβανία, ιδιαίτερα από την ελληνική μειονότητα, κ.α.

 ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Η Ελλάδα δεν ξέφυγε απ’ το γενικό κανόνα. Οι κομουνιστές αντάρτες, στον Εμφύλιο Πόλεμο (1945-1949), εξολόθρευαν συχνά ιερείς του Κυρίου. Ήταν φυσικό και επόμενο οι ιερείς, και γενικά οι πιστοί χριστιανοί, να θεωρήσουν τον κομουνισμό εχθρικό. Στην χώρα μας, βέβαια, είχαμε και έχουμε και πολλούς κομουνιστές που είναι και ορθόδοξοι πιστοί, καθώς και ιερείς που συμπαθούν την ευρύτερη αριστερά. Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκουν στην ηθική του κομουνισμού κοινά στοιχεία με το χριστιανισμό και συνδυάζουν τα δύο. Αξίζει να σημειωθεί πως η Εκκλησία δεν προχώρησε σε αγιοκατάταξη κανενός μάρτυρα της περιόδου του Εμφυλίου για λόγους, ουσιαστικά, πολιτικούς: την ομόνοια των Ελλήνων. Βεβαιώς αυτό επιδέχεται τουλάχιστον συζήτηση, αν όχι κατακραυγή, αλλά δεν είναι αυτό εδώ το θέμα μας.

Επική διαμαρτυρία υπενοματάρχη προς τη Διοίκηση της Χωροφυλακής: «όσοι από μας έχουν την θέλησιν, έσπασαν το κεφάλι τους και έμαθαν ότι μπορούσαν μόνοι τους, ενώ άλλοι την μαζέουν την αλληλογραφίαν στο τσουβάλι και την αλατίζουν».

Θεσσαλία 1950. Το χώμα είναι ακόμη βαμμένο κόκκινο από τις άγριες μάχες του εμφυλίου.

Στους Σοφάδες της Καρδίτσας υπάρχει σταθμός της Χωροφυλακής που επικοινωνεί με τους αστυνομικούς που υπηρετούν στα χωριά, όπως το Σμόκοβο. Μια πανέμορφη περιοχή μέσα σε λίμνη που είναι γνωστή τα λουτρά και τα αηδόνια της.

.

 Στα χρόνια της Κατοχής το Σμόκοβο μαρτύρησε, αφού είναι ένα από τα εκατοντάδες χωριά που βρίσκονται στη λίστα με τα ολοκαυτώματα των Ναζί.

.

 Τα ξενοδοχεία των λουτρών είχαν μετατραπεί σε Σχολή Αξιωματικών του ΕΛΑΣ και στις 29 Νοεμβρίου 1943 οι Γερμανοί εισέβαλαν στο χωριό. To έκαψαν και σκότωσαν όσους κατοίκους βρήκαν μπροστά τους.

.

Τα βάσανα δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση, αφού η περιοχή έγινε θέατρο επιχειρήσεων στον εμφύλιο.

Αυτό άλλωστε μαρτυρά και η επιστολή του χωροφύλακα, ο οποίος θυμίζει στους ανωτέρους του τα ανδραγαθήματά του για να πάψουν να τον εγκαλούν με τη γραφειοκρατία. Είναι τέτοια η αγανάκτησή του που κάνει μια αχρείαστη και περιττή δήλωση εθνικοφροσύνης με μεγάλη δόση ειρωνείας, λέγοντας ότι για όλα τα δεινά φταίνε οι ηγέτες των αριστερών Νίκος Ζαχαριάδης και Μάρκος Βαφειάδης.

Η επίθεση και η σφαγή στο Μάνδαλο Γιαννιτσών (26 Νοεμβρίου 1946)

Η ΜΑΧΗ ΚΑΙ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΜΑΝΔΑΛΟΥ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ

Ένα τυπικό παράδειγμα της μαχητικής τακτικής αλλά και της κτηνωδίας του Εμφυλίου Πολέμου*

 *Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος

Το 1946 οι εσωτερικές ταραχές στη διχασμένη μετακατοχική Ελλάδα είχαν εξελιχθεί από μικρές αψιμαχίες κομμουνιστικών συμμοριών με τις αντίστοιχες ακροδεξιές σε κανονικό πόλεμο.

Αγνοώντας τις συνεχείς προειδοποιήσεις της Σοβιετικής Ένωσης πως δεν υπήρχε περίπτωση να παρασχεθεί ένοπλη βοήθεια σε τυχόν κίνηση ενάντια στην ελληνική κυβέρνηση, και με την παρότρυνση της Γιουγκοσλαβίας και της Βουλγαρίας, οι οποίες έβλεπαν την εμφύλια διαμάχη των Ελλήνων ως την ιδανική ευκαιρία για να προωθήσουν τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια προς το Αιγαίο, το ΚΚΕ κήρυξε την εξέγερση με τη δικαιολογία της άμυνας στην «Λευκή Τρομοκρατία», πυροδοτώντας τον τρίτο γύρο του εμφυλίου πολέμου.

Γρήγορα σχηματίστηκαν πιο οργανωμένα αντάρτικα σώματα, που ξεκίνησαν έναν σφοδρό και συνεχή πόλεμο ενάντια στις αρχές, και κυρίως στα δύο πιο στιβαρά και δυνατά όργανα τους, τον Ελληνικό Στρατό και τη Βασιλική Χωροφυλακή. Οι συγκρούσεις και η τρομοκρατία (και από τις δύο πλευρές) επεκτάθηκαν από τον Ταΰγετο ως τον Έβρο, αλλά ίσως η πιο επικίνδυνη περιοχή της Ελλάδας ήταν η Μακεδονία, και δη οι παραμεθόριες επαρχίες. Από τα συνοριακά όρη και μέσα από τη γιουγκοσλαβική επικράτεια, αντάρτικα σώματα Ελλήνων κομμουνιστών και Σλαβομακεδόνων συμμάχων τους (αυτονομιστική-κομουνιστική οργάνωση ΝΟΦ) εφορμούσαν στους κάμπους, καταλαμβάνοντας χωριά και πολεμώντας τις τοπικές μονάδες στρατού και χωροφυλακής, που αντιστέκονταν σθεναρά.