Καλή τύχη Ελλάδα, πατρίδα μου γλυκιά…

«Μπράβο μας σύντροφε, τους τη φέραμε. Ζήτω η ταξική επανάσταση». Ο Βούτσης και Βαρουφάκης, εισερχόμενοι στο Μαξίμου, λίγο πριν πάρουν την απόφαση για το κλείσιμο των τραπεζών!!!

Το Οίκαδε, η «Κόκκινη Μηλιά», ο Εμφύλιος, ο Τσίπρας και ο Ηρόστρατος

Του Σάββα Καλεντερίδη

Εν όψει του «δημοψηφίσματος» της Κυριακής, 5 Ιουλίου 2015, με την πατρίδα μας κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού, θα επιχειρήσουμε μια ιστορική αναδρομή εξετάζοντας πολιτικές επιλογές, για τις οποίες πλήρωσε βαρύ τίμημα το έθνος.

Από το Οίκαδε στην Κόκκινη Μηλιά

Το 1920, η Ελλάδα ήταν και πάλι στην κόψη του ξυραφιού. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν αντιμέτωπος με ένα σημαντικό γεωπολιτικό πρόβλημα. Από την 2α Μαΐου 1919 ο Ελληνικός Στρατός είχε αναπτυχθεί στη Σμύρνη και αργότερα προχώρησε την προέλασή του στην Ανατολική Θράκη και στην ενδοχώρα της Ανατολίας, μέχρι την Προύσα, τη Νικομήδεια, την Κιουτάχεια, το Ουσάκ και το Ντενιζλί. Τον Ιούλιο οι συμμαχικές δυνάμεις του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου υπέγραψαν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία τη Συνθήκη των Σεβρών, με την οποία δημιουργούνταν η «Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών». Τη συμφωνία αυτή, όμως, δεν αποδέχτηκε ο Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος από τις 19 Μαΐου 1919, είχε αποβιβαστεί στην μαρτυρική Αμισό, για να ηγηθεί των δυνάμεων που αποτελούσαν συνέχεια του Κινήματος των Νεοτούρκων. Ο Μουσταφά Κεμάλ, όσο ο Ελληνικός Στρατός προχωρούσε στην ενδοχώρα της Ανατολίας, κατόρθωσε να συνενώσει πολιτικές δυνάμεις αλλά και εθνοτικές, φυλετικές και θρησκευτικές ομάδες της Μικράς Ασίας, δημιουργώντας ένα «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», το οποίο έσπευσαν να προσεταιριστούν οι Σοβιετικοί, οι οποίοι, όμως, προηγουμένως, βρήκαν κλειστή την πόρτα της Αθήνας, όταν ζήτησαν τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων.

Υπήρξαν επιλεκτικές εκτελέσεις το 1948;

άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

,

Αντιγράφω: «Όταν το Μάρτιο του 1948, ο Μανώλης Γλέζος και ο Λεωνίδας Κύρκος προσπάθησαν με λίγους συντρόφους τους, να διαφύγουν στο εξωτερικό και οι περισσότεροι να προχωρήσουν στη συνέχεια στον ΔΣΕ, συνελήφθησαν, δικάστηκαν από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθήνας και τέσσερις απ’ αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ο Παπάγος τελικά συμφώνησε να ανασταλεί η εκτέλεσή τους» (βλ. Φ. Οικονομίδη, «Η επανάσταση στην Ελλάδα. Το ΚΚΕ και οι ξένοι φίλοι (εμφύλιος 1945-1949, εκδ. «Λιβάνη», Αθήνα 2011, σελ. 520 και σημ. 1, η οποία παραπέμπει στα «Ανατρεπτικά» του Λ. Κύρκου, σελ. 27 και στον Σπ. Μαρκεζίνη: «Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδας», τομ. Β’, σελ. 322-324).

Δεκεμβριανά ( 3 Δεκεμβρίου 1944)

Ο όρος Δεκεμβριανά αναφέρεται σε μία σειρά ένοπλων συγκρούσεων που έλαβαν χώρα στην Αθήνα το Δεκέμβριο 1944 – Ιανουάριο 1945, ανάμεσα σε δυνάμεις αριστερών οργανώσεων (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ) και δυνάμεις που ανήκαν στο υπόλοιπο πολιτικό φάσμα, από την σοσιαλδημοκρατία (όπως ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ηγέτης του «Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος») έως την άκρα δεξιά. Στην σύρραξη ενεπλάκησαν και οι Βρετανοί.

Αφορμή στάθηκαν οι πυροβολισμοί που ρίχθηκαν ενάντια στη διαδήλωση του ΕΑΜ στο κέντρο της Αθήνας, στις 3 Δεκεμβρίου του 1944, με αποτέλεσμα τον θάνατο 28 διαδηλωτών και τον τραυματισμό 148. Η βαθύτερη αιτία ήταν η διαμάχη ανάμεσα σε δύο δυνάμεις που διεκδικούσαν την εξουσία: Από τη μια το ΕΑΜ, το οποίο ελεγχόταν από το ΚΚΕ αλλά είχε πολύ ευρύτερη απήχηση, ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα και τις τάξεις των διανοουμένων.

Το φιλοσοβιετικό ΕΑΜ, που είχε καταστεί ισχυρότατος πολιτικός και στρατιωτικός μηχανισμός όντας η σημαντικότερη αντιστασιακή δύναμη στην κατεχόμενη Ελλάδα, είχε σε πολλές περιοχές της χώρας de facto την εξουσία στα χέρια του μετά το τέλος του πολέμου και ήθελε να αποτρέψει την επάνοδο του βασιλιά καθώς και την τυχόν ανασύσταση δικτατορικού καθεστώτος όπως αυτό της μεταξικής περιόδου. Από την άλλη πλευρά είχαν συνασπιστεί το σύνολο των αντικομμουνιστικών ένοπλων δυνάμεων, φιλελεύθεροι και φιλοβασιλικοί, με την υποστήριξη των Άγγλων, που ήθελαν να αποτρέψουν την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού στην Ελλάδα και ευνοούσαν την επιστροφή του βασιλιά, ο οποίος παραδοσιακά εξέφραζε την φιλοαγγλική πολιτική. Ωστόσο οι προθέσεις που καταλόγιζε κάθε πλευρά στην αντίπαλη μέσα στο κλίμα της πόλωσης απείχαν από τις πραγματικές προθέσεις.

Υπόθεση Πολκ

Του Πάνου Ζέρβα

.

Ο Μάιος του 1948 μπήκε στραβά, όπως όλοι οι μήνες εκείνη την εποχή: την πρωτομαγιά δολοφονήθηκε στην Αθήνα ο υπουργός της κυβέρνησης Σοφούλη Χρήστος Λαδάς, από τη «στενή αυτοάμυνα» (ΟΠΛΑ). Τις επόμενες τρεις μέρες δολοφονήθηκαν σε αντίποινα (ή εκτελέστηκαν, αν προτιμάτε) μέσα στις φυλακές εκατοντάδες πολιτικοί κρατούμενοι, θανατοποινίτες. Ο Εμφύλιος βρισκόταν στην κορύφωσή του – αλλά το τέλος ήταν ακόμα μακριά…

Στις 16 Μαΐου αποκαλύπτεται στη Θεσσαλονίκη μια άλλη δολοφονία (είχε γίνει στις 8 του μηνός) η οποία συγκλονίζει όχι μόνο την ελληνική, αλλά και τη διεθνή κοινή γνώμη: ψαράδες βρίσκουν να επιπλέει κοντά στο Λευκό Πύργο το πτώμα ενός νεαρού άντρα. Ήταν δεμένος χειροπόδαρα και τον είχαν πυροβολήσει με περίστροφο στη βάση του κρανίου. Ήταν αμερικάνος, το επάγγελμά του ήταν δημοσιογράφος και το όνομά του Τζώρτζ Πολκ.

Ερχόταν από Αθήνα, αλλά δεν ήταν η Θεσσαλονίκη προορισμός του: πήγαινε στην Καβάλα, αλλά δεν έφτασε ως εκεί, γιατί το αεροδρόμιο είχε πλημμυρίσει. Ένας από τους στόχους του ήταν να συναντήσει τον Μάρκο Βαφειάδη στα βουνά και να του πάρει συνέντευξη. Στη Θεσσαλονίκη έμεινε ζωντανός μόλις 34 ώρες, από το πρωί της Παρασκευής μέχρι τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, 8 Μαΐου. Γεγονός που υποδηλώνει ότι το «συμβόλαιό του» ήταν ήδη έτοιμο και απλά τον περίμενε.

Στις δεκαετίες που πέρασαν η υπόθεση Πολκ (πιο συγκεκριμένα: ποιοί και γιατί σκότωσαν τον Πολκ) ποτέ δεν έπαψε να προκαλεί το ενδιαφέρον. Κι αυτό γιατί ο μόνος εκ των καταδικασθέντων για τη δολοφονία που ήταν ζωντανός, ο δημοσιογράφος Γρηγόρης Στακτόπουλος, δε σταμάτησε να διακηρύσσει την αθωότητά του. Αλλά και μετά το θάνατό του (1998) την προσπάθεια δικαίωσής του συνεχίζει η χήρα του. Ωστόσο, παρά τα νέα στοιχεία που έχουν προκύψει εν τω μεταξύ, ο Άρειος Πάγος εξακολουθεί μέχρι σήμερα να υποστηρίζει την απόφαση του Κακουργιοδικείου Θεσσαλονίκης (Απρίλιος 1949).

«Αποτυχημένο Κράτος» (failed state)

Ο όρος “failed state”, είναι ένα πρόσφατο νεοταξίτικο εφεύρημα και χρησιμοποιείται κυρίως ως εργαλείο προπαγάνδας. Σκοπός του είναι η δικαιολόγηση απροκάλυπτων επεμβάσεων σε ανεξάρτητα Έθνη – Κράτη, που στόχο έχουν την κατάργηση της Εθνικής τους Κυριαρχίας, την καθυπόταξη των λαών τους και την απόσπαση του φυσικού τους πλούτου.

Ως κύρια όπλα αυτού του εγκλήματος, χρησιμοποιούνται κυρίως τα ειδεχθή δάνεια προς τα κράτη, από ένα ακραία ανήθικο και υπέρ – εθνικό τραπεζικό σύστημα, στο οποίο έχει πραξικοπηματικά παραχωρηθεί εδώ και ένα σχεδόν αιώνα «και το μαχαίρι και το πεπόνι» του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος.

Παρά το πλήθος επιστημονικών συγγραμμάτων σχετικά με το ζήτημα, δεν έχει ακόμη αποσαφηνισθεί ακαδημαϊκά η έννοια του όρου «Κρατική αποτυχία». Η ευρύτερα αποδεκτή ερμηνεία πάντως, έχει διατυπωθεί από τον Zartman στα 1995: «Αποτυχημένο είναι το κράτος του οποίου οι βασικές λειτουργίες δεν εκτελούνται πλέον«.

«Αποτυχημένο», είναι ένα κράτος χωρίς Ισχύ. Ισχύς ενός κράτους, σύμφωνα με τον Patrick, «είναι μία σχετική έννοια, που μπορεί να μετρηθεί με