Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης: Δεν είναι καθήκον των Ενόπλων Δυνάμεων η εκτέλεση υπηρεσίας σε καταυλισμό προσφύγων! Αθώος ο Υπολοχαγός.

 Ο Ελληνικός Στρατός δεν είναι συνεργείο καθαριότητας, ούτε εργολάβος, ούτε εταιρεία εστίασης, αλλά προασπίζει την Εθνική Ασφάλεια της Χώρας ! Μια δικαστική ετυμηγορία που ενδέχεται να αποκτήσει ευρύτερες προεκτάσεις έλαβε χώρα την Πέμπτη 30 Νοεμβρίου στο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Δύο στρατιωτικοί, ο Υπολοχαγός Μ. Τ. και ο Αρχιλοχίας Ε. Φ. είχαν παραπεμφθεί στην στρατιωτική δικαιοσύνη με κατηγορητήριο ότι αρνήθηκαν να εκτελέσουν την υπηρεσίας τους σε καταυλισμούς (hotspot) προσφύγων!

Το Δικαστήριο έδωσε αναβολή στον Αρχιλοχία ενώ ο Υπολοχαγός κρίθηκε ΑΘΩΟΣ προκαλώντας αισθήματα χαράς και συγκίνησης τόσο στον ίδιο όσο και στους συγκεντρωθέντες διαμαρτυρομένους πολίτες έξω από τον χώρο των Στρατιωτικών Δικαστηρίων, οι οποίοι κατά την έξοδό του τον χειροκρότησαν ψάλλοντας τον Εθνικό μας Ύμνο!

Οι δύο κατηγορούμενοι ισχυρίστηκαν ότι βάσει των στρατιωτικών κανονισμών οι διαταγές για εκτέλεση υπηρεσίας σε χώρους φύλαξης των προσφύγων-μεταναστών δεν εμπίπτουν στα καθήκοντα των Ενόπλων Δυνάμεων που στόχο έχουν την προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και εθνικής ασφάλειας της πατρίδας μας.

Να σημειωθεί ότι η σημαντική αυτή απόφαση έρχεται την στιγμής κατά την οποία ήδη το Συμβούλιο της Επικρατείας με την υπ’ αριθμόν 2348/2017 απόφαση της Ολομέλειάς του απέρριψε τα αιτήματα δύο Σύρων προσφύγων για χορήγηση ασύλου με το σκεπτικό ότι η Τουρκία είναι «ασφαλής τρίτη χώρα» καθώς δεν απειλείται η ζωή και η ελευθερία τους και οι αιτούντες έχουν σύνδεσμο με αυτήν βάσει του οποίου θα ήταν εύλογο να μεταβούν σε αυτή (άρθρο 56 του Ν. 4375/2016).

Η οικοδόμηση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων (1936-1940)

Με την ανάληψη της διακυβέρνησης της Ελλάδας, ο Ιωάννης Μεταξάς έθεσε ως αιχμή του δόρατος της στρατηγικής του την αναδιοργάνωση και την ενίσχυση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Ακολούθησαν, λοιπόν, τέσσερα χρόνια τεράστιων μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς της διοίκησης.

Ο Ελληνικός Στρατός, μετά τη μικρασιατική καταστροφή, δεν υπήρχε, γιατί όλες οι κυβερνήσεις, από το 1923 μέχρι το 1936, ελάχιστα έπραξαν για την πολεμική προπαρασκευή της χώρας. Αν και προβλεπόταν η επιστράτευση δεκατεσσάρων μεραρχιών πεζικού, μίας ιππικού και τεσσάρων ταξιαρχιών πεζικού, δεν υπήρχε υλικό επιστρατεύσεως για περισσότερες από έξι μεραρχίες. Δεν καταβλήθηκε η παραμικρή προσπάθεια αξιοποίησης του παλαιού οπλισμού. Η Αεροπορία διέθετε πέντε καταδιωκτικά αεροσκάφη και 41 αντιαεροπορικά πυροβόλα. Τα μισά από τα υπάρχοντα (12.000) οπλοπολυβόλα ήταν άχρηστα.

Με την ανάληψη της εξουσίας, ο Μεταξάς ανέλαβε προσωπικά το υπουργείο Πολέμου και, μαζί με τον Στρατηγό Αλέξανδρο Παπάγο, άρχισαν τη μεγάλη προσπάθεια αποκατάστασης του αξιόμαχου του Ελληνικού Στρατού.

Σε πρώτη φάση, παραγγέλθηκαν από τη Γερμανία αντιαεροπορικά και αντιαρματικά πυροβόλα. Από τη Γαλλία παραγγέλθηκαν οι περίφημοι όλμοι Stokes-Brand των 81 χιλ. Έγιναν επίσης προμήθειες τηλεπικοινωνιακού υλικού, τηλεφώνων, ασυρμάτων, τηλεφωνικού καλωδίου, ηλιογράφων και οπτικών τηλεγράφων.

Η κατάντια του ελληνικού στρατού, μόλις πέντε χρόνια πριν από το έπος του ΄40. Ανύπαρκτος οπλισμός και μονίμως κινηματίες αξιωματικοί…

Ελληνες στρατιώτες το 1940. Η εκπαίδευσή τους συνετέλεσε τα μέγιστα στη νίκη κατά των Ιταλών…

Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου, ο Ελληνικός Στρατός κέρδισε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Πέρα από τον ηρωισμό στελεχών και οπλιτών, οι νίκες ήρθαν και χάρη στην εκπαίδευση και την προετοιμασία για τη μεγάλη αναμέτρηση.

Και όμως μόλις πέντε χρόνια πριν, ο Ελληνικός Στρατός αποτελούσε έναν κωμικοτραγικό συρφετό!

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η κατάσταση του ηττημένου Ελληνικού Στρατού (ΕΣ) περιήλθε σε δεινή θέση, με μόνη ίσως εξαίρεση τη Στρατιά του Έβρου. Η Ελλάδα μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λοζάννης τον Ιούλιο του 1923, άρχισε μια αγωνιώδη προσπάθεια για να οργανώσει και να εξοπλίσει τον στρατό.
Η προσπάθεια όμως εκφυλίστηκε εξαιτίας των αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων, των θνησιγενών κυβερνήσεων και της ανάμιξης του Στρατού στην πολιτική. Η αποδιοργάνωση ήταν τραγική.

Πραγματοποιήθηκαν μόνο περιορισμένες προμήθειες οπλισμού. Χαρακτηριστική απόδειξη της οικτρής κατάστασης αποτελεί το υπ’ αριθμό 122 πρακτικό του Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου της 14ης Δεκεμβρίου 1932. Σε αυτό, αφού αναφέρονται οι διάφορες ελλείψεις στο στράτευμα και οι παραλήψεις των κυβερνήσεων, διατυπώνεται το συμπέρασμα: «Εξ’ όλων των ανωτέρω, προκύπτει ότι η κατάσταση της χώρας είναι αυτόχρημα τραγική».
Το βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935 επιβεβαίωσε πλήρως το συμπέρασμα.

Οι κόκκινες γραμμές καταρρέουν και ο Καμμένος ψάχνει ψήφους

Διαλύεται η άμυνα της χώρας και ο Καμμένος ασχολείται με την… φορολογία!
Πόσο καμένος είναι ο Καμμένος τελικά;

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ

Το ότι έχει υπάρξει πλήρης πανωλεθρία της συγκυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου επί των διαπραγματεύσεων που γίνονται στην Βρυξέλλες, είναι πλέον κάτι περισσότερο από γνωστό, παρά τις τεράστιες προσπάθειες κυβερνητικών στελεχών να πείσουν για το αντίθετο. Έτσι, πέρα από το θέατρο του παραλόγου και της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης (η οποία απειλείται με πλήρη κατάρρευση) που ανήμπορη να ικανοποιήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις ατενίζει την επόμενη ημέρα γνωρίζοντας πως δεν πληρώσει μόνο για τα λάθη ή τις παραλείψεις της, αλλά και –κυρίως- για τα ψέματα που με τόση μεγάλη ευκολία απηύθυνε προς τον Ελληνικό λαό.

Μέσα σε αυτό το βασανιστικά αναδιπλούμενο σκηνικό της απόλυτης πολιτικής αντιστροφής (ή διαγραφής;) κι ενώ όλοι διαπιστώσουμε πως η συγκυβέρνηση ΑΝΕΛ – ΣΥΡΙΖΑ είναι μία τραγική συνέχεια των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, η οποία λειτουργεί χωρίς κανένα σχέδιο, αλλά κυρίως χωρίς να έχει υποτυπώδη ενότητα, αρχίζουμε να διαβλέπουμε τις αγωνιώδεις προσπάθειες κάποιων στελεχών της τα οποία ατενίζουν την επόμενη ημέρα και προσπαθούν να διασωθούν μέσα από γενικόλογες πολιτικές υποσχέσεις και «κόκκινες γραμμές».

Τα μόνοπλα του Ελληνικού Στρατού – ΒΙΝΤΕΟ

Εικόνα από:www.newsbeast.gr

«Σ’ ένα χαντάκι, σκεπασμένο με χιόνι, ο ψαρής μου κόλλησε. Πεινασμένο, μουσκεμένο ως το κόκαλο, ταλαιπωρημένο από το αδιάκοπο τρέξιμο πάνω στα κατσάβραχα ήταν γραφτό του να μείνει εκεί. Το χάιδεψα λίγο στο σβέρκο και το φίλησα. Και κίνησα. Σε λίγα βήματα γύρισα να ιδώ για τελευταία φορά. Μπορεί να ήταν ζώο, αλλά ήταν σύντροφος στον πόλεμο.

Είχαμε δει τόσες φορές μαζί το θάνατο, είχαμε περάσει μαζί μερόνυχτα ζωής τέτοια που δεν λησμονιέται ποτέ. Και το είδα να με κοιτάζει που έφευγα. Τι ματιά ήταν αυτή βρε παιδιά. Πόσο παράπονο, πόση λύπη φανέρωνε. Μ’ έπιασε το κλάμα. Ο πόλεμος δεν αφήνει καιρό για τέτοια. Σε μια στιγμή σκέφτηκα να το σκοτώσω. Δεν βάσταξε όμως η καρδιά μου. Και το άφησα εκεί. Με κοίταζε ώσπου χάθηκα πίσω από τον βράχο».